Η απαρίθμηση και καταγραφή των εμπορικών επιχειρήσεων και οικοτεχνιών που λειτούργησαν στον πρώτο κεντρικό δρόμο που δημιουργήθηκε μετά την κτίση της Σουβάλας και την συγκρότησή της σε αστικό συμπαγή οικισμό, βασίζεται στο ότι πολλές άρχισαν μεν να λειτουργούν στις αρχές του 20ου αι. ή και αργότερα, αλλά διατηρήθηκαν μέχρι τις μέρες μας και άλλες προκύπτουν από την προφορική παράδοση και τις ιστορικές πηγές......
Είναι οι ακόλουθες, κατά την αντίστροφη φορά του δρόμου από την απόληξή του στα δυτικά κράσπεδα της Σουβάλας μέχρι την αρχή του στην κορφή του χωριού. Στη διασταύρωση με την επ.οδό Αμφικλείας-Λιλαίας στην αριστερή γωνία λειτουργούσε το υφαντήριό της η δεξιοτέχνης Αραχωβίτισα υφάντρα Χρυσαφούλα Γεωργούση. Παρήγαγε χειροποίητα υφαντά καρπίτια επί παραγγελία, από τα μέσα της δεκ. ’50 μέχρι και το 1980 οπότε ο χώρος ανακαινίστηκε, μεταβλήθηκε σε καφετέρια και στη συνέχεια σε κέντρο διασκεδάσεως από τον Θανάση Κουτσομπό. Στην δεξιά γωνία το 1972 άνοιξε την πρώτη καφετέρια του χωριού ο Κώστας Γεωργούσης. Λειτουργεί μέχρι σήμερα ως ταβέρνα. Στα 50 μέτρα παραπάνω και αριστερά υπήρχε μέχρι πρότινος η μάντρα οικοδομικών υλικών της Χαρούλας Λιάπη. Σε μικρή απόσταση πιο πάνω ήταν η γειτονιά των τσαγκάρηδων. Δεξιά του Θανάση Κονταξή, (από τη δεκ ’50 μέχρι τέλη δεκ του ’70) και αριστερά το τσαγκάρικο του Γιάννη Αυγέρη από το 1975 μέχρι το 1995.
50 μέτρα πιο πάνω, όπου στον Πίσω Δρόμο συμβάλει το μικρό στενό που άλλοτε έφερε την ονομασία ΟΔΟΣ Γ.ΠΑΠΑΣΤΑΜΟΥ, (προς τιμήν του παλιού Σουβαλιώτη Βουλευτή 1881-1885 ). Στο ισόγειο του θαυμάσιου πέτρινου σπιτιού της οικογένειας, ήδη από την δεκ 1920, ο Χρήστος Παπαστάμος είχε ιδρύσει ένα από τα πρώτα εμπορικά καταστήματα του χωριού. Το συνέχισε ο γιός του Νίκος και η εγγονή του Βασιλική μέχρι τα μέσα της δεκ. του ’70. Λίγο πιο πάνω και αριστερά από το 1970, ο αγροτικός συνεταιρισμός Πολυδρόσου ανήγηρε ισόγειο κατάστημα όπου στεγάστηκαν, το γραφείο του προέδρου και η αποθήκη πωλήσεως φυτοφαρμάκων και λιπασμάτων. (Ήδη ανενεργό). Φτάνουμε στην Παπαθοδωρέϊκη λάκα και τη γειτονιά των μαχαιράδων. Αριστερά το καμίνι μαχαιροποιίας και μεταλλοτεχνίας «Ο ΜΑΣΤΡΟΦΩΤΗΣ» του Φώτη Σταματίου, από τη δεκ. 1940 μέχρι περ. το 2010. Απέναντι και αριστερά, στο ισόγειο του παλιού Βλαχέικου σπιτιού, υπήρχε το παντοπωλείο του Κώστα Πιταούλη. Λειτούργησε από τα προπολεμικά χρόνια μέχρι και τα τέλη της δεκ. του ’60.
Δεξιά το παλιό παντοπωλείο Πιταούλη. Αριστερά η οικία του Φώτη Σταματίου και στο βάθος η κάτω αυλόπορτα του μεγάρου Αργύρη Καρούζου (1875-1943), όπου στο ισόγειο λειτουργούσε ιατρείο του.
Πριν την ανέγερση του μεγάρου Ιατρού Αργύρη Καρούζου το 1904, στην ίδια θέση ο πατέρας του Ευθύμιος Καρούζος του Ιωάννη γεν. 1829. λειτουργούσε εμπορικό κατάστημα, χωρίς να είναι εξακριβωμένο αν αυτό είχε πρόσοψη στον Πίσω Δρόμο, ή προς το ανοιχτό τότε ρέμα.
Απέναντι από τις αυλόπορτες Καρούζου, σε ιδιόκτητο ακίνητο, από τις αρχές του 20ου αι. ο Λουκάς Τοπάλης- Ταλατούνης (1881- 1970) λειτουργούσε καμίνι μαχαιροποιίας και κατασκευής σιδηρών εργαλείων. Την επιχείρηση συνέχισε ο γιος του Παναγιώτης και τώρα ο εγγονός του Δημήτρης στεγάζει την αποθήκη σιδηρών εργαλείων της επιχείρησής του. Το πετρόχτιστο γραφικό κτήριο έχει αδιάλειπτη επαγγελματική χρήση για πάνω από έναν αιώνα.
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΤΟΙΚΟΣ
ΥΠΟΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΕΛΑΣ εα
ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΣΟΥΒΑΛΙΩΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ Του Δημήτρη Κατοίκου.
Γεια σου Θείε μου με τα ωραία σου κείμενα!!!Κι άλλα να μας πεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ καλή η δουλειά του φίλου Δημήτρη, εγώ απλά να συμπληρώσω τα εξής..... Στο σπίτι μου δίπλα όπου υπήρχε μια αχυρώνα Λαγέικη, στεγάστηκε το παντοπωλείο του θείου μου του Βαγγέλη του Λαγού, το 1950 και 1951 [πιο πριν το διατηρούσαν μαζί με τον πατέρα μου, εκεί όπου είναι σήμερα του Κολοκύθα στην πλατεία]. Μετά ο θείος το μετέφερε εκεί που λειτούργησε για τα επόμενα χρόνια, στο κτήριο που αγόρασε από τον Ευστάθιο Αυγέρη [Αυλακιώτη] και το οποίο ήταν πεταλωτήριο προπολεμικά.....Επίσης, να πω ότι πιό πάνω από εμάς, στο σημερινό Αυγερέικο σπίτι, λειτουργούσε το Σχολαρχείο του Κονταξή του δάσκαλου, ο οποίος παράλληλα ασχολείτο με την εκτροφή μεταξοσκωλήκων, γιαυτό και όλο το τεράστιο οικόπεδο των περίπου 10 στρεμμάτων ήταν γεμάτο μουριές...... Το σπίτι με όλη αυτή την έκταση, το αγόρασε ο ποιμένας Ιωάννης Γ. Αυγέρης. Το Σχολαρχείο ήταν μάλλον ιδιωτικό..... Να λοιπόν που ο δρόμος μας είχε και εκπαιδευτήριο.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιάννης Αθ. Λαγός
Μπράβο σας για αυτές τις καταγραφές...οι νεότεροι "διψάμε" για τέτοιου είδους διηγήματα που αποκαλύπτουν την ιστορία του τόπου μας... συνεχίστε έτσι, ανυπομονούμε!
ΑπάντησηΔιαγραφή