Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου σήμερα. Θυμάμαι μια μέρα κάπου στο '88. Πρώτες μέρες της σχολικής χρονιάς. Γυμνάσιο. Δευτέρα, θαρρώ. Κατέφθαναν αγριεμένα τα πρωτάκια. Επαρχιωτόπουλα λυσσασμένα. ....
Κάποτε κατέφθασαν και τα βιβλία. Άντε να τα βάλεις σε σειρά. Και τα βιβλία και τα παιδιά. Άντε να τα μαζέψεις από το διάλλειμα να μπούνε στην τάξη, να μπούνε σε τάξη.
Χτυπά το κουδούνι κι ακόμα φωνάζουν, κυνηγιούνται, παρασέρνουν θρανία, δεν βλέπουν την καθηγήτρια που έφτασε. Και στέλνει ο ένας το βιβλίο του καλάθι τρίποντο στα σκουπίδια. Και ζητωκραυγάζει. Και ξαφνικά η καθηγήτρια φαίνεται. Παγωμάρα κι ύστερα σούσουρο.
Σούσουρο και στο διάλειμμα. Στα πρωτάκια, στα δευτεράκια, στα τριτάκια. Σε όλο το σχολείο. "Τον κάλεσαν στο γραφείο.
- Σιγά, μωρέ, δεν του κάνουν τίποτα.
- Αφού τον έβγαλε απ' το μάθημα μια ώρα. Τι άλλο;
- Ε, δεν έκανε και τίποτα τόσο χοντρό. Δεν είχε ακούσει το κουδούνι.
- Δεν είναι και τόσο αυστηρή αυτή μωρέ!
- Ναι, δεν δίνει αποβολές.
- Τότε γιατί τον κρατάνε μέσα;
- Ε, ποιος ξέρει; Θα του έχουνε τίποτα μαζεμένα..."
Και δώσ' του η παραφιλολογία, το κουτσομπολιό και τα στοιχήματα για την τύχη του συνήθους αυτού υπόπτου για πάσης φύσεως σκανδαλιά. Πράγματι, η φιλόλογός μας που τον "έπιασε" επ' αυτοφόρω δεν φημιζόταν για τον αυταρχισμό της. Είχε βαθιά συναίσθηση για την τρομακτική κατάσταση που λέγεται εφηβεία και δεν ήταν καμιά θιασώτρια των αποβολών και των παρόμοιων σωφρονιστικών μέσων. Ήταν πολύ νέα - σκάρτα 30 - και ανοιχτόμυαλη.
Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι σε αυτή την ιστορία ήταν το επόμενο πρωινό στην τυπική συγκέντρωση της "προσευχής" στο προαύλιο. Όλο το σχολείο. Πήρε τον λόγο η διευθύντρια πρώτη. Ανακοίνωσε ημερήσια αποβολή του ενόχου. Είπε μερικά τυπικά. Κι ύστερα για πρώτη και τελευταία φορά - τουλάχιστον στα δικά μου χρόνια - πήρε τον λόγο εκείνη. Η φιλόλογός μας. Που δεν έβλεπε την ώρα κάθε μέρα να τελειώνει η προσευχή. Να μπει στην τάξη. Να αρχίσει το μάθημα. Να μας πει ιστορίες. Να μας διαβάσει ποιήματα. Να μας βάλει τραγούδια στο κασετόφωνο. Των ποιητών τα τραγούδια. Κι ύστερα την άνοιξη να μας βγάλει έξω στην αυλή να μας μάθει τον Όμηρο.
Πήρε λοιπόν τον λόγο για να πει πράγματα που ποτέ δεν ξέχασα και ποτέ δεν θα ξεχάσω. "Δεν είναι μια αποβολή επειδή κάποιος πέταξε κάτι μπροστά σε καθηγητή. Είναι επειδή πρέπει όλοι να θυμάστε ότι κάποιοι έδωσαν τη ζωή τους για να έχουμε σήμερα εμείς βιβλία. Και δεν έχετε το δικαίωμα να τα πετάτε στα σκουπίδια, ακόμα κι αν δεν σας αρέσουν".
Παγώσαμε. Κι ύστερα μεγαλώσαμε. Άλλοι διαβάσαμε πολύ κι άλλοι διαβάσαμε λιγότερο. Άλλοι κάναμε τα βιβλία φετίχ, άλλοι απλώς τα αγαπήσαμε, άλλοι δεν τα πήραμε ποτέ πολύ στα σοβαρά. Δεν έμαθα όμως ποτέ ότι πέταξε ξανά κανείς ή καμιά μας ένα βιβλίο στα σκουπίδια. Για τους περισσότερους και τις περισσότερες από μας ήταν η αγαπημένη μας φιλόλογος, για πολλούς και πολλές ήταν η πιο σπουδαία μας δασκάλα. Και για άλλους και άλλες είναι τουλάχιστον μια φιλόλογος που δεν μίσησαν.
Για μένα είναι η γυναίκα που της οφείλω πάντα την αφιέρωση της σημερινής μέρας. Σε κάθε βιβλίο. Είτε μου αρέσει είτε όχι. Είτε της αρέσει είτε όχι. Σήμερα τη φωνάζουμε Γιώτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου