Άρθρο του Ορέστη Κουτσικούρη, Μαθητή της Β' Λυκείου του ΓΕΛ Αμφίκλειας.....
«Τ’ άτοµα µε αναπηρία είναι αναπόσπαστο µέρος της κοινωνίας µας. Κανείς δε µπορεί να θεωρηθεί απρόσβλητος από το ενδεχόµενο ελάττωσης των δυνατοτήτων του, ούτε ακόµα και ο Γενικός Γραµµατέας των Ηνωµένων Εθνών. Ο περιθωριακός ρόλος και το κύρος των ατόµων µε αναπηρία , καθώς και η έλλειψη ευκαιριών, είναι βαθιά ριζωµένα στους θεσµούς και τα κοινωνικά πρότυπα που τους περιβάλλουν. Είναι πράγµατα που έχουν να κάνουν µε την κουλτούρα και όχι µε τη φύση.»
Μουχτάρ Άµπντι Όγκλε,
Ένας άντρας µε αναπηρία που ζει στην Κένυα.
Βρισκόµαστε µόλις λίγα χρόνια απ’ το κατώφλι του 21ου αιώνα. Οι δοµές, οι υπηρεσίες, οι φορείς, το ‘σύστηµα’, αν υπάρχει όντως σύστηµα που απευθύνεται στ’ άτοµα µε αναπηρία , βρίσκεται σε βαθιά κοινωνική, οικονοµική και πολιτισµική κρίση. Η ανάγκη για θεσµική ανασυγκρότηση και για εκ βάθρων µεταρρύθµιση γίνεται ολοένα και πιο επιτακτική.
Αναφερόμενοι λοιπόν σε όλο αυτό σας υπενθυμίζουμε πως στην δεκαετία του ΄80, πάρθηκαν µέτρα σηµαντικά για τ’ άτοµα µε αναπηρία. ∆ηµιουργήθηκε ένα νέο κοινωνικοπολιτικό τοπίο και υπήρξε άρση κάποιων αδικιών, ακόμα αποκαταστάθηκε σε κάποιο βαθµό µία κοινωνική ισορροπία η οποία επέτρεψε στη χώρα να δηµιουργήσει και να παρέχει στοιχειώδεις υπηρεσίες.
Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στο Νόµο 2430/96 µε τον οποίο:
Καθιερώνεται η 3η ∆εκεµβρίου εκάστου έτους ως Εθνική Ηµέρα Ατόµων µε Αναπηρια.
Οι παραδοσιακοί ορισµοί της αναπηρίας αναβλύζουν από ένα ιατρικό µοντέλο προσέγγισης το οποίο αντιµετωπίζει τ’ άτοµα µε αναπηρία ως µία ειδική κατηγορία ανθρώπων , προβάλλοντας τις δυσκολίες που αντιµετωπίζουν ως απλές συνέπειες των δικών τους ατοµικών λειτουργικών περιορισµών. Πρόκειται για µία πηγή των περιορισµών που αντιµετωπίζουν τ’ άτοµα µε αναπηρία , αγνοώντας την αλληλεπίδραση που υπάρχει ανάµεσα σ’ αυτά και το περιβάλλον τους.
Όλο αυτό θα λέγαμε ότι είναι µία θεωρία όπου γίνεται η σαφής διάκριση ανάµεσα στην αναπηρία και την ανικανότητα που υπάρχει λόγο αυτής.
Όμως η βασική διαφορά που υπάρχει µεταξύ του ιατρικού και του κοινωνικού µοντέλου προσέγγισης της αναπηρίας σχετίζεται µε το που τοποθετείται το θέµα της αναπηρίας: σ’ επίπεδο ατόµου ή σ’ επίπεδο κοινωνίας. Το µεν ιατρικό µοντέλο εξετάζει την αναπηρία ως µία κατάσταση που έχει σχέση ή οφείλεται σε κάποια φυσική ή νοητική ανεπάρκεια, το δε κοινωνικό, συνδέει την αναπηρία µε τα εµπόδια που αναγκάζεται τον άνθρωπο να υπερβεί προκειµένου να συµµετέχει ισότιµα σε μια κοινωνία η οποία αρκετές φορές περιθωριοποιεί αυτά τα άτομα. Δηλαδή υπάρχουν μεμονωμένες περιπτώσεις όπου η κοινωνία είναι εντελώς αμέτοχη με όλο αυτό διότι πιθανά να πιστεύουν ότι δεν θα χρειαστεί π.χ μια ράμπα για το αναπηρικό καροτσάκι κτλ. Με αποτέλεσμα να μην μεριμνούν να γίνουν τέτοια έργα, τα οποία είναι και θα είναι πάντα χρήσιμα για αυτούς τους ανθρώπους.
Βάση όλων αυτόν που προαναφέραμε καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΙΣΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ!!!! Κάθε άνθρωπος πρέπει να είναι ενεργό και αποδεκτό μέλος της κοινωνίας, χωρίς διακρίσεις αλλά με όσες ευκαιρίες στην δουλειά, στην διασκέδαση και σε ότι άλλο τον χαροποιεί γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πάνω από όλα ήμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ!!!!
«Σ’ όλες τις κοινωνίες του κόσµου υπάρχουν ακόµη εµπόδια που δεν επιτρέπουν στ’ Άτοµα µε αναπηρία ν’ ασκήσουν τα δικαιώµατα και τις ελευθερίες τους και καθιστούν δύσκολη την πλήρη συµµετοχή τους στις διάφορες δραστηριότητες της κοινωνίας όπου ζουν. Tα Κράτη έχουν την ευθύνη να λάβουν κατάλληλα µέτρα για την εξάλειψη αυτών των εµποδίων.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε να σέβεστε τους συνομιλητές σας και να αποφεύγετε, τις ύβρεις και τους χαρακτηρισμούς. Να αποφεύγετε να γράφετε ανώνυμα. Όλα τα σχόλια πρέπει να εγκριθούν πριν δημοσιευθούν.