Δημήτριος Κατοίκος
ΣΤ’ ΠΙΣΛΗ ΤΟ ΒΡΑΧΟ.....
Στο δυτικό πρανές της χαράδρας των Μανταμιών Πολυδρόσου, λίγα μέτρα άνωθεν της κοίτης του Ξεριά, δεσπόζει ένα μοναχικό απότομο βραχώδες έξαρμα που φέρει το τοπωνύμιο της επικεφαλίδας. Ο βράχος έχει συνδεθεί με μια παλιά άγνωστη και τραγική Σουβαλιώτικη ιστορία της οποίας την αφήγηση παραθέτω εν περιλήψει.
Περί τα τέλη του 19ου αιώνα στη Σουβάλα Παρνασσού ζούσε ο Στάθης Λιάρτας του Γεωργίου γεν 1875. Είχε παντρευτεί Σουβαλιώτισσα της οποίας τα στοιχεία δεν έχουν διασωθεί στις ιστορικές πηγές με την οποία απέκτησε τρία παιδιά εκ των οποίων ουδένα επέζησε. Απεβίωσαν είτε κατά τη γέννα, είτε σε βρεφική ηλικία. Απογοητευμένος και απελπισμένος ο Στάθης πίστεψε ότι δεν πρόκειται πλέον να αποκτήσει παιδιά. Θεώρησε σκόπιμο να παραχωρήσει την περιουσία του με δωρεά εν ζωή σε κάποιον συγγενή της συζύγου του διότι είχε πλέον πεισθεί ότι θα μείνει άτεκνος. Επέλεξε τον ανιψιό (;) της γυναίκας του, Θανάση Πιπέρα (γεν. 1879) στον οποίο και μεταβίβασε δια συμβολαίου όλη του την περιουσία.
Δεν πέρασαν δυο-τρία χρόνια από την σύναψη της δωρεάς και η σύζυγός του έμεινε εκ νέου έγκυος. Γέννησε το 1905 ένα υγιέστατο αγοράκι το οποίο έμελλε να ζήσει για πολλά χρόνια και να ευτυχίσει. (Γεώργιος Λιάρτης του Ευσταθίου). Προ αυτού του γεγονότος ο τραγικός πατέρας βρέθηκε σε μεγάλο αδιέξοδο. Από τη μια, θα μπορούσε βασιζόμενος στο γραπτό Αστικό Δίκαιο να ανακαλέσει τη δωρεά και να μεταβιβάσει την περιουσία στο φυσικό τέκνο του. Από την άλλη ο άγραφος Νόμος της Σουβαλιώτικης τιμής και μπέσας του απαγόρευε να προβεί στην απόσυρση της υπογραφής του και στην ατίμωση του λόγου του. Μερόνυχτα βασανιζόταν και αμφιταλαντεύονταν μεταξύ των νομικών συμπληγάδων γραπτού και εθιμικού δικαίου. Είχε ένα χωραφάκι στα απέναντι Σουβαλιώτικα «Κατήφορα» του Ξεριά, όπου συνήθιζε να απομονώνεται για να σκεφτεί ποιο δρόμο να διαλέξει. Αλλά πάντα κατέληγε στο ίδιο τραγικό αδιέξοδο. Μια μέρα το αδιέξοδο έγινε παγίδα στο μυαλό. Ανέβηκε στο βράχο της φωτογραφίας και σαλτάροντας στο κενό κάλπασε προς την αθανασία, δίνοντας έτσι τέλος στο μαρτύριό του. Ο λόγος τιμής και το Σουβαλιώτικο φιλότιμο υπερίσχυσαν. Στη ρίζα του βράχου αέναος κυλάει ο χρόνος και το νερό του Ξεριά ανανεώνει τον κύκλο του. Μέσα σε έναν αιώνα, που αποτελεί σταγόνα στον χρονικό ωκεανό, τα πάντα ξεχάστηκαν. Και μόνο το τοπωνύμιο του βράχου προκαλεί τους φιλίστορες να εξηγήσουν την προέλευσή του.
ΥΓ: Ο δωρεοδόχος Θανάσης Πιπέρας, καθοδηγούμενος και αυτός από το πανάρχαιο Ελληνικό φιλότιμο, επέστρεψε στο φυσικό τέκνο του δωρητή τη νόμιμη μοίρα…
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΤΟΙΚΟΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ:
ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ 1. Ηλία Γεωργούση :
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΟΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΠΟΛΥΔΡΟΣΟΥ
2. ΘΡΥΛΟΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΤΗΣ
ΣΟΥΒΑΛΑΣ ΠΑΡΝΑΣΣΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου