Στα παλιά πετρόχτιστα, νοικοκυρόσπιτα τής Ελάτειας, σώζονται, χάρη και στήν φροντίδα, τών επιγόνων, όπως εύκολα μπορεί, ο φιλέρευνος περιπατητής να επισημάνει με δυσκολία, τα παλαιότερα διασωθέντα στοιχεία.....
Τα περισσότερα, έχουν υποστεί, σοβαρές μορφολογικές αλλοιώσεις, με επιχρίσματα, άκομψες προσθήκες, ενώ άλλα κείνται σε δύσβατα ερείπια. Όμως η οικία Κοτοπούλη, μίας πολύκλαδης οικογενείας τής Ελατείας, πού ανέδειξε Δημάρχους και οικονομικούς παράγοντες, πού άφησαν, βαθύ ίχνος έργου και αναγνωρισμένης, διοικητικής ικανότητος, όχι μόνο στον Δήμο Ελατείας, αλλά και στήν Περιφέρεια, πού επιβράβευσε, η τότε Βασιλική εξουσία, με το χρυσό μετάλλιο τού Ιππότου, τον Δ. Πεπόνα και τον Δήμ. Κοτοπούλη.
Η λιθόκτιστη εμβληματική κατοικία Κοτοπούλη,
διατηρεί όχι μόνον, ώς άνθος τής πέτρας, το λαϊκότροπο ύφος, αλλά και στοιχεία τής ντοπιολαλιάς, πού ίσως θα είναι, μία εντροπία καταλυτική και σταθερή, για τήν διαμόρφωση, κοινής συλλογικής μνήμης, πού σήμερα είναι ζητούμενο και ληθαργεί και ατονεί, με το βάρος τών εισαγόμενων προτύπων, πού αποτάσσουν, όσα μέσα στις χιλιετίες, αποκτήσαμε καί μάς δίδουν, περίοπτη θέση, στο Παγκόσμιο πολιτιστικό πεδίο.
Η είσοδος, η περιήγηση, η εξερεύνηση ενός χώρου, όπου μόνο αναμνηστικά αντικείμενα νοικοκυριού ,
ανηρτημένα, μάς ταξιδεύουν, σε καιρούς περασμένους, μάς συνδέουν, με παράλληλα γεγονότα, συμπλεκόμενα με τήν καθημερινότητα και τήν χαμένη αθωότητα, μίας εποχής, όχι μακρινής, όπου τα τετζερέδια, οι τσιμπίδες, οι σιδηροστιές, ο τσιμτσές, πού η γιαγιά, κένωνε, το φτωχικό δείπνο τών ξωμάχων, με δικαιοσύνη, τις " ρανιστές ".
Ο μικρός βιζ' νές, ξεχασμένο χρήσιμο και απαραίτητο είδισμα τών νοικοκυριών, για το ζύγισμα τών μικρών βαρών, το ξυλόφτυαρο, ο άνεργος αργαλειός και ένα σωρό άλλα, σχηματίζουν, τήν ενότητα στο Κατώι το μυστικό, με τις ασήμαντες ιστορίες, αλλά νοσταλγικες και με μία χάρη και ιερότητα, για όσους ακόμη, θυμούνται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου