Σουβαλιώτικες Ιστορίες - ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ ΤΑΞΙΤΖΗΔΕΣ

  Γιώργος Αθ. Δρίβας

Τέσσερα ήταν τα παλιά ταξί της Σουβάλας και πέντε οι ταξιτζήδες, (σωφέρ τους λέγαμε).

Ο Χρήστος Τοπάλης, Ο Θανάσης Παπαργυρόπουλος, ο Κώστας Ανάγνου και οι αδελφοί Διαμαντώνη, ο Νίκος και ο Στάθης που δούλευαν το ίδιο ταξί.....

Το τί τραβούσαν οι άνθρωποι με τους δρόμους και τα αυτοκίνητα εκείνης της εποχής δε λέγεται, μιλάμε για την δεκαετία του ’50 και μετά.

Κι όμως παρά τις δυσκολίες, τα έβγαζαν πέρα, εξυπηρετώντας το χωριό με το παραπάνω, κερδίζοντας τίμια το ψωμί τους και μεγαλώνοντας άξια τις οικογένειές τους.

Τότε υπήρχαν ελάχιστα αυτοκίνητα, οι ανάγκες μετακίνησης αρκετές, οπότε τα ταξί ήταν πολύ αναγκαία. Τα δρομολόγια ήταν συνήθως Σουβάλα – Δαδί ή στα γύρω χωριά και σπάνια Λαμία, Άμφισσα ή Αθήνα. Οι  άδειες των ταξί ήταν ιδιοκτησία των γιατρών του χωριού, (Παναγιώτου, Χριστόπουλου) και οι σωφέρ δούλευαν με ποσοστά.

Δυό λόγια θα πω για τον καθένα παρακάτω.

Ο Χρήστος Τοπάλης δούλευε από παλιά ταξί στον Πειραιά από τους πρώτους και έλεγε με τον χαρακτηριστικά πολιτικό (αθηναίϊκο ) τρόπο: ‘’Εκεί στις Τζιτζιφιές ρε παιδιά, μ΄ έπαιρνε κούρσα αγκαζέ ο Τσιτσάνης, τί ωραίες βραδιές  που περνούσαμε…’’

Κάποτε ήταν επιβάτης στο ταξί του, ο Μήτσος ο Τζιβάρας ο κλαρινίστας, γνωστός για τα αστεία του..

Χαλάει λοιπόν το ταξί, κατεβαίνει κάτω ο κυρ Χρήστος, ανοίγει το καπό και κοιτάει τη μηχανή να δει τη βλάβη…

Πετιέται ο Τζιβάρας και λέει ότι θα χάλασε το λάστιχο….

Νευριάζει ο Τοπάλης και λεει: Τί σχέση έχει Μητσάκη το λάστιχο με τη μηχανή;

Το ταξί του Τοπάλη το συνέχισαν με μάρκα Μερσεντές, ο γιος του Γιάννης και τώρα ο εγγονός του ο Κώστας.

 Για τον Θανάση Παπαργυρόπουλο τον όμορφο, τί να πούμε τώρα;

Ολόκληρο βιβλίο θα γράφαμε γι’ αυτόν.

Κάποτε που δεν είχε λεφτά είπε το γνωστό ‘’δυστυχώς εμπατίρησα’’ κι έτσι έβγαλε μόνος του το παρατσούκλι του  ‘’μπατίρης’’.

Ήταν όμως φιλότιμος, εργατικός και ευχάριστος στην παρέα.Τρομερός γλεντζές, αγάπησε και παντρεύτηκε τη Διαλέτα απ’ την Αράχωβα και για προίκα που συνηθιζόταν τότε δεν ενδιαφέρθηκε.

Το ταξί συνεχίζουν μέχρι σήμερα ο γιος του Δημήτρης και ο εγγονός του.

Ο Κώστας Ανάγνου είχε ως λάιτ μοτίφ (επαναλαμβανόμενη φράση) το ‘’να πούμε’’. Έτσι επικράτησε ο Κώστας ο ναπούμε. Ψηλός, γελαστός, ευσταλής, στην αρχή ήταν οδηγός στα ΚΤΕΛ.  Δεν ακούστηκε κανένα σοβαρό ατύχημα για κανένα ταξιτζή.

Ήταν όλοι τους προσεκτικοί και εχέμυθοι.

Τελευταίους άφησα τους αδερφούς Διαμαντώνη το Νίκο και το Στάθη.

Τους λέγανε Καλικατσαίους, δεν ξέρω γιατί… Είχαν ιδιόκτητο ταξί και θυμάμαι ότι ήταν μία PONTIAC, με την οποία, στα μέσα της δεκαετίας του ’60 μας πήγαιναν στο Γυμνάσιο Αμφίκλειας. Κάποτε ο κυρ Νίκος ήθελε να κάνει τον κυνηγό. Είδε ένα μπουλούκι αγριοπερίστερα, σταματάει το ταξί με τους επιβάτες μέσα, παίρνει το δίκανο, κυνηγώντας τα περιστέρια από τα καλογερικά δέντρα μέχρι το ποτάμι και γύρισε μετά από μια ώρα κοντά…

Τόμαθε αυτό ο Στάθης ο αδερφός του και του λέει:

Λοιπόν Νίκο, ή το ταξί ή το δίκανο, δε γίνονται και οι δυό δουλειές! Ύστερα απ’ αυτό πέταξε το δίκανο ο Νίκος και έγινε υποδειγματικός ταξιτζής.

Ήταν όλοι τους πολύ καλοί, τώρα παίρνουν τις κούρσες τους στον παράδεισο…!