Τ Α Ξ Ι Μ Ι - Γράφει ο Μήτσος Αδρύμης

 Μάρτης  του  1971.

 Ήταν τότε πού …….τ’ άσκιαζε η φοβέρα.

Μια παρέα νεαρών περπατούσε ένα χειμωνιάτικο  βράδυ στα σοκάκια της Πλάκας.....

Ο Δημητρός, ο Αναστάσης, ο Νικολός και ο Νάσος.  Και οι τέσσερις πρωτοετείς φοιτητές 19 χρονών κι  αδερφωμένοι από τα μικρά τους χρόνια, όντας  συντοπίτες από ένα χωριό του Παρνασσού. Κάποιος  έριξε την ιδέα να μπουν στο ΖΟΟΜ.

Το ΖΟΟΜ ήταν   μπουάτ και εμφανιζόταν εκείνη την  εποχή ο Ξυλούρης νεοφερμένος τότε από την Κρήτη,  και ο κόσμος σχημάτιζε ουρά να τον ακούσει.

΄Ήταν χάρμα να τον ακούς. Πάντα γελούσε καλοκάγαθα και έσκυβε ταπεινά το κεφάλι ντροπαλός  στα χειροκροτήματα.

Κάποια στιγμή παίζοντας έναν Κρητικό χορό, σούστα  νομίζω ήτανε, σηκώθηκε μια κοπελιά, λιανοκόκαλη,  με μακριά μαλλιά ξέπλεκα, φορώντας ένα κόκκινο  πουκάμισο και μια φουστίτσα τζιν.

Ανέβηκε στη πίστα και άρχισε να χορεύει μόνη της,  με μικρά βήματα, στριφογυρίζοντας,  πηδώντας και  χτυπώντας ρυθμικά τα πόδια της στο πάτωμα.

Ο ρυθμός σιγά - σιγά γινόταν γρηγορότερος και η  κοπελιά ακολουθώντας, έκανε δύσκολες φιγούρες,  περίτεχνες. Όλοι τη θαύμαζαν και χειροκροτούσαν ρυθμικά. Τελειώνοντας ο χορός, σήκωσε απότομα στην  ανάταση τις γροθιές της και  φώναζε.

``Μην τούς φοβάστε, δεν έχουν ψυχή``,

``Γεννήθηκα και θα πεθάνω λεύτερη``,

``Τούτο το χώμα είναι δικό μας ``  και άλλα συνθήματα.

Σε μια στιγμή άρπαξε το μικρόφωνο και άρχισε να  τραγουδάει ένα ριζίτικο τραγούδι. ``Πότε θα κάνει  ξαστεριά…….``. 

Ο Ξυλούρης τα ’χασε αλλά την σιγοντάριζε σιγά  -  σιγά με τη λύρα του.

 Ό κόσμος άρχισε να αναδεύεται και όλοι όρθιοι χειροκροτούσαν και τραγουδούσαν μαζί της.  ``Να  κατεβώ, να κατεβώ …..στον  Ομαλό……`` 

Έγινε χαμός.

Και ήταν ένα κέφι και ένας ενθουσιασμός πού δεν λέγεται και ούτε γράφεται. Δεν πρόλαβε να  τελειώσει η  κοπελιά το τραγούδι, και έγινε το αναπάντεχο.

 Μπήκαν ξαφνικά δύο τύποι και διέταξαν την ορχήστρα να σταματήσει δείχνοντας τις ταυτότητές  τους. Στη συνέχεια έπιασαν την κοπελιά απ’ το  μπράτσο και την έσερναν πρός την έξοδο.

Αυτή έσκουζε, τούς έβριζε, και ζητούσε βοήθεια. Ο κόσμος σηκώθηκε όρθιος και φώναζε ρυθμικά

 ``  Αίσχος  ``, 

 `` Αίσχος  ``, 

``Δολοφόνοι  ``  και άλλα συνθήματα.

Τότε ξαφνικά ο Νάσος ξεφεύγοντας απ’ τη παρέα με  σκυμμένο το κεφάλι όρμηξε σαν ταύρος και χτύπησε  τον ένα ασφαλίτη με δυνατή κουτουλιά στην κοιλιά.         Αυτός, άφησε πονεμένη κραυγή, διπλώθηκε στα δυο,  πήρε σβάρνα τα τραπέζια και σωριάστηκε σαν  αχυροτσούβαλο. Η κοπελιά τού ξέφυγε.

 Ο άλλος προσπάθησε να βγάλει το όπλο του, αλλά ο  κόσμος τον ποδοπατούσε στην προσπάθειά του να βγει  απ’ την πόρτα.

Σε μια στιγμή ο Δημητρός  βρέθηκε κοντά στην κοπελιά και πιάνοντάς την απ’ το χέρι

``Φύγε της είπε``,

``Φύγε`` και την έσπρωξε πρός  την πόρτα.

 Ό κόσμος εμπόδιζε τους ασφαλίτες, και έβγαλαν σηκωτούς έξω το Δημητρό και την κοπελιά νομίζοντας πώς ήτανε ζευγάρι.  Φύγετε γρήγορα, τρέξτε τούς φώναζαν, φράζοντας με τα κορμιά τους την πόρτα.

Οι δυο νέοι πιασμένοι χέρι - χέρι έτρεχαν στην Κυδαθηναίων ψάχνοντας τόπο να κρυφτούν. Σαν από μηχανής θεός φάνηκε μια αυλόπορτα ανοιχτή και μπήκαν. Μπροστά ανοιγόταν μια πλακόστρωτη αυλή.

Ο Δημητρός έκλεισε την αυλόπορτα βάζοντας πίσω μια  σιδερένια αμπάρα. Τρύπωσαν και οι δύο κάτω από  μια ξύλινη σκάλα και ούτε ανάσα δεν έπαιρναν. Έτρεμαν και οι δυο απ’ το φόβο. Πρέπει να ήταν  πλυσταριό των ενοίκων γιατί παραμέρισαν με προσοχή  μην κάνουν θόρυβο, σκάφες, λεκάνες, καζάνια, κάνοντας τόπο να κρυφτούν και ξανάβαλαν στη θέση τους τα τσαμπασίρια λουφάζοντας. Σε λίγο έπιασε μια  ρεγουλαρισμένη βροχή πού δε σωνότανε, κι όλο έβρεχε.  Έμειναν για πολύ ώρα αμίλητοι και άκουγαν ειρήνες, αγχωμένα τρεχαλητά και βρισιές πάνω - κάτω στο δρόμο πού τους έψαχναν. Η ώρα περνούσε και μονάχα το φύσημα τού βοριά στα σοκάκια της Πλάκας  σφύριζε, τού άλλαζε τη φόρα και γινόταν ένα με τα μαγαζιά πού ξενυχτούσαν. Πού και πού έφερνε τη μουσική ο αέρας απ’ τα ξενυχτάδικα δυνατή και πότε απλωνόταν ησυχία στο δρόμο. Άξαφνα έφτασε στ’ αφτιά του ένας ήχος αργός, βραχνός, λυπητερός, σπαραχτικός.

 Ήταν η φωνή της Μοσχολιού απ’ την

``  Απανεμιά `` του Γιάννη  Αργύρη.

``Ορέστη απ’ το  Βόλο,

Μαρία απ’ τη Σπάρτη,

γυρεύω  το  γιό  μου  ``

``Μαρία  απ’  τη  Σπάρτη,

Ορέστη απ’ το Βόλο

την κόρη μου θέλω ``.

Μπάσα η φωνή, την έπαιρνε ο βοριάς και την ταξίδευε στα σοκάκια.

Φωνή πού πότε κατέβαινε και πότε υψωνόταν, πότε επνίγονταν και χύνονταν ένας ήχος πού ήταν και μίλημα και ούρλιασμα και θρήνος και παράπονο και  κλάψιμο και γέλιο και βρισιά και τραγούδι, τραγούδι τρομαγμένης, ξετρελαμένης ψυχής. Και ήταν το μοιρολόι των μαννάδων πού έψαχναν τα παιδιά τους.

Τον έπιασε σύγκρυο και φόβος.

Το διαλαλούσε η μάννα του Ορέστη απ’ το Πήλιο και έφτανε στη μάννα τού Δημήτρη στον Παρνασσό, αυτή με τη σειρά της χούγιαζε μέχρι πού ο ήχος να φτάσει στον Ταΰγετο στη μάννα της Μαρίας και αυτή βάζοντας χωνί τις παλάμες της το έστελνε με το Βοριά στον Ψηλορείτη τη μάννα της Μυρτούλας.

Ανάμεσα ο Καρνέζης βάζοντας όλη τη μαστοριά του έπαιζε ένα Ταξίμι, βασανισμένο, όλο νταλκά, βογκούσε το μπουζούκι στα χέρια του σκορπώντας έναν ρυθμό και μια μελωδία πού τον είχε γεννήσει βαρύς καημός, λες και δέρνονταν ο ήχος, λες και έκραζε σπαραχτικά τις μαννάδες με τα μαύρα φακιόλια πού έψαχναν τα παιδιά τους, ανάλλαγες, άντρες δουλευτάδες με ροζιασμένα χέρια πού γροικούσαν τον ήχο, κι ήταν αυτός έλεγες ο ρόγχος του θανάτου. Κι όλο έβρεχε.

Η νύχτα είχε προχωρήσει πολύ. Ο Δημητρός ένοιωθε την ανάσα της κοπελιάς, τρομαγμένη, πιγκωμένη και τα χέρια της έτρεμαν.

``Μη φοβάσαι της ψιθύρισε`` ……

``Δε θα μας βρουν ``,

 ``Μη φοβάσαι ``και αυτή του έσφιξε τα χέρια επιβεβαιώνοντας έτσι το φόβο της.

Άρχισε να τρέμει σαν τη καλαμιά. Κρυώνω τού ψιθύρισε άσε με να τρυπώσω κάτω από το τζάκετ είμαι δρωμένη, θα με γκιάξει το κρύο, έχασα και τη ζακέτα μου.

Ο Δημητρός άνοιξε το φερμουάρ και η κοπελιά χάθηκε στην αγκαλιά του. Σε λίγο  έγειρε  στην  πλάτη  του  και  αποκοιμήθηκε.

Αισθάνθηκε την καυτή ανάσα της στο μάγουλό του και το στήθος της όπως ήταν κολλημένη πάνω του να ανεβοκατεβαίνει πότε – πότε αναστενάζοντας. Της χάϊδευε τα μαλλιά και τής  ψιθύριζε

``Μη φοβάσαι μικρό μου `` ,

 ``Μη  φοβάσαι`. Για πόσο ακόμα θα θυμάται ο Δημητρός εκείνο  το αβρό και απαλό σώμα του κοριτσιού το οποίο αισθάνθηκε πάνω του?

 Ήταν όνειρο, πλάνη, γοητεία, πού δεν έμοιαζε με τις συνηθισμένες και εφήμερες αγκαλιές τού κόσμου η επαφή τους αυτή.

Ποτέ δεν αισθάνθηκε τον εαυτό του ελαφρύτερο και περήφανο όσο την κρατούσε στην αγκαλιά του.

Ήταν ο νέος εκείνη τη στιγμή πού είχε αγκαλιάσει ένα όνειρο, το δικό του όνειρο. Η νύχτα είχε προχωρήσει πολύ, κόντευαν χαράματα, τού είχε φανεί πολύ μεγάλη, ατέλειωτη. Τον είχε κυριεύσει μια ανησυχία και μια ανασφάλεια, γιατί δεν ήξερε τι τον περίμενε έξω απ’ την αυλόπορτα.

 Ένα φως άναψε στο ένα διαμέρισμα, ένδειξη ότι οι ένοικοι άρχισαν να ξυπνάνε και έπρεπε να φύγουν. Ξύπνα τής ψιθύρισε, ξύπνα, πρέπει να φύγουμε, ξημέρωσε και θα μάς βρουν.

Πιάστηκαν χέρι - χέρι και βγήκαν προσεκτικά στο δρόμο. Ερημιά, σε μια Αθήνα με βαριά ανάσα,  φάνταζαν δυο σκιές κάτω απ’ τα θαμπά λαμπιόνια, με  τη ζεστασιά των χεριών σε χαμηλό, χωρίς να μιλάει ο ένας στον άλλο, σφίγγοντας κάπου – κάπου τα χέρια τους επιβεβαιώνοντας έτσι την εμπιστοσύνη και τη φιλία τους.

Πώς σε λένε τη ρώτησε?

Μυρτώ τού απάντησε και είμαι από την Κρήτη.

Εσένα?

Δημήτρη τής απάντησε και είμαι απ’ τον Παρνασσό. Λίγες λέξεις, κοφτές λες και ντρεπόταν ο ένας τον άλλον.

Σέ μια γωνιά πρόβαλε ένας τύπος και νόμισαν ότι ήταν  ασφαλίτης, αμέσως η Μυρτώ κρεμάστηκε από το λαιμό  του. Φίλα με τού ψιθύρισε, φίλα με, και αμέσως έφερε  τα χείλη της στα δικά του, παραδομένοι και οι δυο σε ένα ατέλειωτο φιλί σφιχταγκαλιασμένοι. Ο τύπος πλησίασε, πήγε κατευθείαν στο κάδο απορριμμάτων και  μάζευε διάφορα μπουκάλια από τα ξενυχτάδικα.

Τούς κοίταξε καλά- καλά ψιθυρίζοντας,

`` καταμεσής στο δρόμο…..

τα ύστερα τού κόσμου πρωϊ-πρωϊ.``

Πιασμένοι χέρι - χέρι συνέχισαν με γρήγορο βήμα μέχρι τη στάση τού λεωφορείου. Συμφώνησαν το επόμενο βράδυ να βρεθούνε σε ένα καφέ στην πλατεία  Βικτωρίας πού σύχναζε η Μυρτώ.

Ο Δημητρός την άλλη μέρα πήγε στο ραντεβού αλλά η  Μυρτώ δε φάνηκε. Πήγε και ξαναπήγε αλλά δεν φαινόταν, ρώτησε τα γκαρσόνια μήπως την ήξεραν και τον διαβεβαίωσαν πώς ναι, την ήξεραν, αλλά είχαν μέρες να τη δουν.

Πέρασαν πολλά  χρόνια, χαμένοι και οι δυο στον αδυσώπητο χρόνο.

Η παλιοπαρέα συνέχιζαν να βρίσκονται και να αναπολούν τα παλιά.

Θα είχαν περάσει και είκοσι χρόνια από τότε και οι παλιόφιλοι  βρέθηκαν ένα βράδυ σε ένα ταβερνάκι στην Κοκκινιά.

¨Ήταν ένα ήσυχο ταβερνάκι, πού κατέβαινες τρία σκαλοπάτια.

Η ταβέρνα είναι λεπτό πράμα.

Σύχναζαν άνθρωποι μεροκαματιάρηδες, άνθρωποι πού  έβαζαν μπροστά τους το ποτήρι, το κοίταζαν, το ξανακοίταζαν, το κοίταζαν πολύ, ποτέ δεν το γέμιζαν και ποτέ δεν το άδειαζαν μονομιάς, κ ’είχαν λίγα λόγια και πολλά μαράζια, και ενώ έμεναν ώρες και ώρες στην ταβέρνα ήταν σαν να μην πιάνουν τόπο, για κανέναν δεν είχαν επίμονες και ενοχλητικές ματιές, με  τον διπλανό τους δεν άλλαζαν εύκολα κουβέντες, και ούτε τόσο δα δεν έσπρωχναν την καρέκλα πρός το  μέρος τού άλλου.  Έτσι γινόταν παλιά και η ταβέρνα κράταγε το φτωχό δίπλα στον πλούσιο, και έφερνε τον άνθρωπο κοντά στον άνθρωπο και πλημμύριζε από καημούς και τραγούδια.

Σε μια στιγμή κατέβηκαν τα τρία σκαλοπάτια ένας άντρας και μια γυναίκα, πιασμένοι χέρι - χέρι και κάθισαν σε ένα τραπέζι σε μια άκρη.

Το ζευγάρι έφερε γύρω - γύρω τη ματιά του και κατάλαβε…….μια γυναίκα μέσα σε τόσους άντρες?

Όλα τα μάτια έψαχναν, μέτραγαν, ζύγιζαν, χάϊδευαν, έτρωγαν την κοπέλα.

Ο Δημητρός την κοίταζε και την ξανακοίταζε, τού φάνηκε γνωστή, κάπου την ήξερε.

Πού όμως?

Αλλά και αυτή τον κοίταζε, τον ξανακοίταζε σαν κάτι να ήθελε να τού πει.

Σε λίγο έφτασαν και οι μουζικάντηδες, ανέβηκαν σε ένα προχειροφτιαγμένο πάλκο με καφάσια και κουρελούδες  και τούς φώτιζαν πολύχρωμα λαμπιόνια.

Άρχισαν να κουρτίζουν τα όργανα.

Βαθιές, βραχνές φωνές όλο καημό και νταλκά.

``Μαύρα μάτια μαύρα φρύδια………``

και `` Ένας  μάγκας  στο  βοτανικό ………``

και άλλα σουξεδιάρικα, αλλά και έντεχνα.

`` Βρέχει  στη  φτωχογειτονιά………….. 

και `` Φεγγάρι μάγια μού ’κανες ……..``

και άλλα.

Και δώς του οι παραγγελιές και να οι καημοί όλο πάθος και ντέρτι.

Το πάθος είχε ανέβει θυμωμένο και οι θαμώνες επαναλάμβαναν τούς στίχους τού τραγουδιού σαν πυρκαγιά.

Ο Δημητρός  κοίταζε την κοπέλα επίμονα, γνωστή  του φαινόταν  και προσπαθούσε να  θυμηθεί.

Εκείνη κατέβαζε τα μάτια αλλά πάλι καταλάβαινε πώς τον κοίταζε  και αυτή λοξά.

Σε λίγο θες το κρασί,

θες το κέφι, τον σήκωσαν απ’  την καρέκλα.

Με αργά βήματα προχώρησε και στάθηκε μπροστά στο  μπουζουκτσή.

Την ``Ευδοκία `` είπε,

και αυτός κουνώντας το κεφάλι του καταφατικά φώναξε

`` Παραγγελιά ``

και άρχισε να παίζει το ταξίμι του.

Ο ρυθμός αργός, στεκάτος, πονεμένος, όλο πάθια και ανεκπλήρωτα όνειρα.

Με το πρώτο σάλτο κέρδισε όλο το χώρο. Το κορμί του, όρθιο, ψηλό, με την ορμή της νιότης, με τεντωμένα χέρια στο πλάϊ προετοίμαζε τη μεγάλη στιγμή.

Βήματα μικρά, όλα ίδια, όλα σταθερά, σαν κέντημα.

Τα μακριά του πόδια εύκολα ακολουθούσαν το ρυθμό, με τη μέση του ακίνητη σαν άξονας πού κράταγε σε ισορροπία το κορμί και δυο χέρια πελώρια  γυμνασμένα πού δε βάραιναν. Φαινόταν πώς το υπόγειο δε χώραγε τη δυναμική και την τέχνη του.

Τίναζε ψηλά τα πόδια του και τα κατέβαζε με δύναμη  χτυπώντας τα στις πλάκες και πάλι πηδώντας έπεφτε στη γη χωρίς να λογαριάζει τίποτα, ζώντας έτσι το μεθύσι του, τη λεβεντιά, την τέχνη , αλλά και το μαράζι πού τον έτρωγε.

Και όλα ήταν χαμένα γύρω του, όλα ήταν αυτός και ο  χορός του.

Και μόνο μια ματιά έριξε.

Είδε την κοπέλα, είδε τα μάτια της ακόμα πιο μεγάλα για να χωρέσουν την περηφάνεια και την αγάπη της.

Τότε ήταν πού έγινε το αναπάντεχο.

Σηκώθηκε η κοπέλα, πήρε ένα πιάτο και το τσάκισε στα πόδια του, αφήνοντάς τον σύξυλο, με το ένα πόδι στον αέρα, μετέωρο.

Για μια στιγμή έγινε σιωπή, λες και μουγγάθηκε η ταβέρνα.

Δημητρό!!! 

Δημητρό εσύ είσαι φώναξε……

Και αυτός σαν από λήθαργο ξυπνώντας γνώρισε τη φωνή της Μυρτώ!!!!

Μυρτούλα !!!!!αγάπη μου γιατί δεν ήρθες?

σε περίμενα, και ο ένας ρίχτηκε στην αγκαλιά του άλλου λες και ξύπνησαν και οι δυο από όνειρο πού είχε κρατήσει πολλά χρόνια.

Την ίδια μέρα μ ’έπιασαν……..με  περίμεναν ………..απάντησε,

και τα μάτια της βούρκωσαν.

Άπλωσε το χέρι της, άγγιξε το δικό του και τον σύστησε  στον άντρα της.

Είναι το παλληκάρι…

ο Δημητρός είπε, πού σού έχω μιλήσει για εκείνα τα δύσκολα χρόνια είπε και έκανε τόπο να κάτσει.

Δεν έκατσε, χαιρέτησε με ένα τυπικό και αντρίκιο

``Χαίρω πολύ``

τον άντρα της και γύρισε κατά πως πρέπει στους άντρες, στο τραπέζι της παλιοπαρέας.

Αναστέναξε όμως ρίχνοντας μια τελευταία ματιά και τα  μάτια του υγράθηκαν.

Ένας άντρας και μια γυναίκα όταν αγαπιούνται, δεν κάνουν θέατρο την αγάπη τους .

 Τα άλλα είναι για τούς λιμοκοντόρους.

 Και όλο προχωρούσε η νύχτα. Κι όλο άναβαν οι καημοί, ίδιοι σ ’όλα τα τραπέζια, ίδιοι σ’ όλες τις καρδιές, καημοί.

Κάποτε σηκώθηκε ο άντρας και η Μυρτώ να φύγουν, πέρασε δίπλα του και τού χάιδεψε την πλάτη.

Σηκώθηκε και ο Δημητρός για την καληνυχτιά.

Καληνύχτα τής είπε σφίγγοντας το χέρι της.

Καληνύχτα τού είπε σκύβοντας το κεφάλι και σκουπίζοντας με την άκρη τού χεριού της ένα καυτό δάκρυ πού κύλησε στο μάγουλό της…………..

  

Η  ιστορία  είναι  αληθινή 

Προσωπικό  βίωμα  του  συγγραφέα.