Οι πέτρες
Πρώτη σύσταση, στερνό απομεινάρι της γης
Πέτρες! Τι είναι οι πέτρες; Πέτρες! Δηλαδή, τίποτα! Ποιός δίνει σημασία σ αὐτές; Ποιός χάνει τον καιρό του με τις πέτρες; Δεν αξίζει τον κόπο μηδέ να μιλήσει κανένας γι αὐτές. Είναι τα πιο καταφρονεμένα πράγματα της πλάσης.....
Ωστόσο, μου φαίνεται, πως αυτές οι τιποτένιες πέτρες θ ἀπομείνουνε μονάχα, όποτε χαλάσει ο κόσμος και λείψει κάθε ζωή απάνω στη γη. Αυτές είναι η πρώτη σύσταση του κόσμου, κι αυτές θα ναι το τελευταίο απομεινάρι του. Δεν κουνιούνται από τον τόπο τους, δεν μιλάνε. Μα θαρρώ πως ακούνε και πως βλέπουνε. Μας βλέπουνε εμάς τους ανθρώπους κι όσα κάνουμε, ακούνε όσα λέμε εμείς οι λιγόζωοι, οι ψευτο-κανωμένοι, και μας ελεεινολογάνε για την ανοησία μας, πως τάχα θα κυριέψουμε τον κόσμο! Οι πέτρες που πατούσε απάνω τους ο Αχιλλέας κι ο Μέγας Αλέξανδρος θα κρυφογελούσανε με τη ματαιοδοξία τους, γιατί ξέρανε πως θα σβήσουνε πολύ γρήγορα, σαν καπνός, κι αυτοί, κι οι αυτοκρατορίες τους, κ οἱ δόξες τους, σε καιρό που αυτές θα στεκόντανε ακατάλυτες, όπως και θα βρίσκουνται ως τα σήμερα σε κάποια μεριά. Από τότε τις πατήσανε χιλιάδες άνθρωποι, δίχως να τις δώσουνε καμμιά προσοχή, κι όλοι τους γινήκανε κουρνιαχτός, σαν να μην ήρθανε ποτές στον κόσμο.
Πολλές φορές κάθουμαι και κοιτάζω τις πέτρες που τυχαίνει να βρίσκουνται μπροστά μου, και μου φαίνεται πως με κοιτάζουνε και κείνες με κάποια μυστηριώδη μάτια που δεν φαίνονται, και πως κρυφοκουβεντιάζουνε μεταξύ τους και πως κρυφογελούνε για την κουταμάρα μας να φανταζόμαστε μεγάλα και τρανά πράγματα, να βγάζουμε ο ένας τ ἀλλουνοῦ τα μάτια και να τις στοιβιάζουμε, αυτές τις πέτρες που μας περιγελάνε, τη μια απάνω στην άλλη, η να τις πελεκάμε για να κάνουμε αγάλματα και ταφόπετρες, για να τις βάλουμε απάνω στην κοιλιά μας άμα πεθάνουμε! Ανατριχιάζω ώρες-ώρες, γιατί νοιώθω καθαρά τα γέλια που κάνουνε κρυφά οι πέτρες για την κουταμάρα μας.
Φώτης Κόντογλου
Φωτογραφία :Μητάτο στο Δρόμο ΑΠΟ ΤΑ ΒΟΡΙΖΙΑ ΣΤΗΝ ΝΙΔΑ.
Πρώτη σύσταση, στερνό απομεινάρι της γης
Πέτρες! Τι είναι οι πέτρες; Πέτρες! Δηλαδή, τίποτα! Ποιός δίνει σημασία σ αὐτές; Ποιός χάνει τον καιρό του με τις πέτρες; Δεν αξίζει τον κόπο μηδέ να μιλήσει κανένας γι αὐτές. Είναι τα πιο καταφρονεμένα πράγματα της πλάσης.....
Ωστόσο, μου φαίνεται, πως αυτές οι τιποτένιες πέτρες θ ἀπομείνουνε μονάχα, όποτε χαλάσει ο κόσμος και λείψει κάθε ζωή απάνω στη γη. Αυτές είναι η πρώτη σύσταση του κόσμου, κι αυτές θα ναι το τελευταίο απομεινάρι του. Δεν κουνιούνται από τον τόπο τους, δεν μιλάνε. Μα θαρρώ πως ακούνε και πως βλέπουνε. Μας βλέπουνε εμάς τους ανθρώπους κι όσα κάνουμε, ακούνε όσα λέμε εμείς οι λιγόζωοι, οι ψευτο-κανωμένοι, και μας ελεεινολογάνε για την ανοησία μας, πως τάχα θα κυριέψουμε τον κόσμο! Οι πέτρες που πατούσε απάνω τους ο Αχιλλέας κι ο Μέγας Αλέξανδρος θα κρυφογελούσανε με τη ματαιοδοξία τους, γιατί ξέρανε πως θα σβήσουνε πολύ γρήγορα, σαν καπνός, κι αυτοί, κι οι αυτοκρατορίες τους, κ οἱ δόξες τους, σε καιρό που αυτές θα στεκόντανε ακατάλυτες, όπως και θα βρίσκουνται ως τα σήμερα σε κάποια μεριά. Από τότε τις πατήσανε χιλιάδες άνθρωποι, δίχως να τις δώσουνε καμμιά προσοχή, κι όλοι τους γινήκανε κουρνιαχτός, σαν να μην ήρθανε ποτές στον κόσμο.
Πολλές φορές κάθουμαι και κοιτάζω τις πέτρες που τυχαίνει να βρίσκουνται μπροστά μου, και μου φαίνεται πως με κοιτάζουνε και κείνες με κάποια μυστηριώδη μάτια που δεν φαίνονται, και πως κρυφοκουβεντιάζουνε μεταξύ τους και πως κρυφογελούνε για την κουταμάρα μας να φανταζόμαστε μεγάλα και τρανά πράγματα, να βγάζουμε ο ένας τ ἀλλουνοῦ τα μάτια και να τις στοιβιάζουμε, αυτές τις πέτρες που μας περιγελάνε, τη μια απάνω στην άλλη, η να τις πελεκάμε για να κάνουμε αγάλματα και ταφόπετρες, για να τις βάλουμε απάνω στην κοιλιά μας άμα πεθάνουμε! Ανατριχιάζω ώρες-ώρες, γιατί νοιώθω καθαρά τα γέλια που κάνουνε κρυφά οι πέτρες για την κουταμάρα μας.
Φώτης Κόντογλου
Φωτογραφία :Μητάτο στο Δρόμο ΑΠΟ ΤΑ ΒΟΡΙΖΙΑ ΣΤΗΝ ΝΙΔΑ.
«Υπήρχαν εκεί, ξαπλωμένοι κάτω από τις βελανιδιές, βράχοι που
έμοιαζαν με τεράστια βιβλία.
Λες και είχαν πέσει μετά από κάποιον σεισμό από ένα τραπέζι ή
από γιγάντια ράφια».
Philippe Jaccottet
CD Νότιος Ήχος -
Αχιλλέας Περσίδης – 1994
Λαούτο : Γιώργης Ξυλούρης
Οι φωτογραφίες είναι του Φίλου Χρήστου Ζούλιατη.
Από το Χωρίο «ΒΟΛΑΞ» της Τήνου
Η πέτρα είναι ένα μέτωπο μ’ όνειρα που στενάζουν
Μα δεν κρατάει κυρτό νερό και κρύα κυπαρίσσια
Η πέτρα πλάτη είναι γυμνή τον χρόνο να σηκώσει
Με δένδρα δακρυοπότιστα, κορδέλες και πλανήτες
Είδα βροχές σταχτιές βροχές στα κύματα να τρέχουν
Τα τρυπημένα υψώνοντας και τρυφερά τους χέρια
Να μην πιαστούν στο αγκάλιασμα της πλαγιασμένης πέτρας
Που καταλεί τη σάρκα τους και δε ρουφάει το αίμα
Γιατί η πέτρα είναι ανοιχτή σε σπόρους και σε νέφη
Σε σκελετούς κορυδαλλών και σ’αμφιλύκης λύκους
Μα ήχο κανένα δε γεννάει και κρύσταλλα και φλόγες
Παρά μονάχα ατέλειωτες αρένες δίχως τοίχους
Απόσπασμα από το ποίημα του Federico Garcia Lorca
Μοιρολόϊ για τον Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου