Translate

ΕΡΩΧΟΣ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΠΕΡΙΟΧΗΣ

....Παρασκευή 29 Μαρτίου σήμερα..... Β Χαιρετισμοί της Παναγίας....

Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2019

2 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ΥΠΑΠΑΝΤΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ

Γράφει και παρουσιάζει ο Βίκτωρ Σαμπώ
Κάθε καινούργια χρονιά, στις 2 Φεβρουαρίου, και όχι μόνο, έρχονται στο νου μας – λευκασμένοι πια – εικόνες από την παιδική μας ζωή, τότε που μαζί με τους δασκάλους (-ες) μία εβδομάδα πριν, ετοιμάζαμε γιορτή για τη ΜΑΝΑ.......

Τραγούδια, πεζά, ποιήματα, χρονογραφήματα, διηγήματα αποτελούσαν το κύριο θέμα για μια εβδομάδα ολόκληρη.
– Ε, δεν είναι και μικρό θέμα η Μάνα! – Τα δε Αναγνωστικά μας περιείχαν πλούσιο υλικό – Βλέπετε τότε το Υπουργείο ήταν «Παιδείας και Θρησκευμάτων» και ενδιαφέρονταν για την ολοκληρωμένη αγωγή των παιδιών, και όχι για κομματικούς προσανατολισμούς – αντλώντας το απ’ όλες τις πολιτιστικές αξίες (εκκλησία, πατρίδα, οικογένεια, παράδοση, φύση…).
Τότε, η γιορτή της Μητέρας, είχε καθιερωθεί επίσημα να γιορτάζεται στις 2 Φεβρουαρίου, ημέρα της Υπαπαντής του Σωτήρος Χριστού· Ημέρα προσφοράς στο Θεό, του τεσσαρακονθήμερου Χριστού, από την αγία Μητέρα Του, την Παναγία.
Ήταν απόλυτα δικαιολογημένη η επιλογή της ημέρας αυτής ως ημερομηνία γιορτής της Μάνας, καθότι η Παναγία μας είναι η κατά χάριν Μητέρα όλων των χριστιανών, αφού ο Χριστός είναι ο κατά χάριν αδελφός μας και τούτο διότι προσέλαβε την ανθρώπινη φύση για να την θεώσει και να μας καταστήσει συγκληρονόμους της βασιλείας του Θεού.Το γεγονός και μόνο, ότι κάθε νέα χριστιανή μητέρα, σαράντα ημέρες μετά τη γέννηση του παιδιού της, το πηγαίνει στην εκκλησία για να το προσφέρει στο Θεό και η ίδια να πάρει την ευχή, αποδεικνύει τη σταθερή πεποίθηση ότι αυτή είναι η ορθόδοξη χριστιανική πίστη και ενέργεια. Συνεπώς ο συνεορτασμός κάθε χριστιανικής μάνας με τη Μάνα του Χριστού μας, της μεσίτριας προς τον φιλάνθρωπο Θεό, της γέφυρας της μετάγουσας από τη γη στον ουρανό, καθίσταται ανάγκη έκφρασης τιμής και ευγνωμοσύνης.
Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με τους μη ορθόδοξους χριστιανούς, οι οποίοι ρίχνουν πολύ εύκολα «νερό στο κρασί τους» αλλά και επιχειρούν με διάφορους τρόπους να μπαίνουν στην προσωπική ζωή των λαών (θρησκευτική, ιστορική, πολιτική).
Η απόφαση καθιέρωσης, διεθνώςτης γιορτής της μητέρας το πρώτο δεκαήμερο του Μάη είναι προϊόν της Δύσης, όπως και πολλά άλλα σχέδια, που αφορούν και την πατρίδα μας και εφαρμόζονται με τη μέθοδο του «σαλαμιού», θυμίζοντάς μας τον Αμερικάνοεβραίο Κίσιγκερ και τα… ιστορικά για την Ελλάδα λόγια του.
Εκείνο το οποίο πρέπει να γνωρίζουμε είναι, ότι κανένας δεν μπορεί να μας επιβάλει κάτι, αν εμείς δεν το θελήσουμε κι αν η ζωή μας είναι προσεκτική.
Εμείς, αν θέλουμε να παραμείνουμε πιστοί στις θρησκευτικές μας παραδόσεις, πρέπει να γιορτάζουμε τις μάνες μας μαζί με τη Μάνα όλων μας – την Παναγία, στις 2 Φεβρουαρίου – ημέρα της Υπαπαντής του Σωτήρος Χριστού, γιατί πολύ σοφά η Εκκλησία μας επέλεξε την ημέρα αυτή.
Η ΜΑΝΑ
Κλείνω τα μάτια και βλέπω μακριά, μια ατέλειωτη σειρά με όλες τις μανάδες του κόσμου.
Όλων των φυλών, όλων των χρωμάτων κι όμως τόσο ίδιες. Όμοιες είναι οι μανάδες της γης. Μα οι δικές μας μανάδες, κουρασμένες, κυρτωμένες, βασανισμένες, οι μανάδες του τόπου μας έχουν πάρει από την καυτή πέτρα του τόπου μας την κάψα της αγάπης τους. Κι από την βασανισμένη γη μας το σταφιδιασμένο, ρυτιδιασμένο πρόσωπο, που απαλύνει σαν αντικρύσει ένα παιδί.
Μέσα σ’ αυτόν τον παράλογο κόσμο μας, που όλα μετακινούνταιόλα είναι ρευστά, όλα είναι σημεία αντιλεγόμενα, μέσα σ’ αυτόν τον αιώνα που αυθεντικές αξίες καταρρέουν κι ανέρχονται άλλες που με απίστευτη ταχύτητα γκρεμίζονται κι αυτές, ένα μένει αμετακίνητο, μιας αξίας η λάμψη δεν θαμπώνει: η αξία της μάνας.
Ο γάμος, η ηθική, η αλήθεια, ο Θεός -προπάντων Αυτός- έχουν πολέμιους. Μα σ’ όλη αυτή τη λαίλαπα δεν τόλμησε κανείς να αμφισβητήσει τη Μάνα. Και είναι αυτό το παρήγορο σημάδι, το μοναδικό ίσως παρήγορο σημάδι των καιρών μας: η Μάνα.
Η ταπεινή αυτή δουλεύτρα, που δεν έχει οχτάωρα, δεν έχει ασφάλιση, δεν έχει ΙΚΑ για την προσφορά της. Δεν έχει τα παιδιά της τελικά, γιατί ξέρει πως τα ετοιμάζει για να της φύγουν, να φτιάξουν δικές τους φωλιές.
Είναι το δικό της πάλεμα το μόνο ανιδιοτελές δόσιμο που συναντάμε στη ζωή. Ο νόμος, ο πανίσχυρος νόμος που ρυθμίζει τις ανθρώπινες σχέσεις «σού ’δωσα τόσα, τόσα θα μου δώσεις», καταργείται. Πρώτα-πρώτα γιατί δεν μετριέται το τί δίνει. Μα μπορείς κι αν έχεις μόνο ένα χέρι με πέντε δάχτυλα να μετρήσεις τί της δίνει το παιδί της. Γιατί είναι τόσο λίγα, μα τόσο λίγα αυτά που της δίνει. Εκτός κι αν μετράς τις πίκρες... Ο Καμπούρογλου λέει κάπου: «Δίκαια ονομάζουμε τη γη μητέρα, αφού την ποδοπατάμε κι αυτή δεν παύει να μας δίνει καρπούς και άνθη».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου