ΠΑΛΑΙΟΧΩΡΙ: Τα επουράνια αγάλλονται και τα επίγεια χαίρονται Τιμητική εκδήλωση για τον Πατέρα Χαράλαμπο Παπαευθυμίου

Γαλήνιο, γεμάτο εσωτερικό φως,  το βλέμμα του Πατέρα Χαράλαμπου – Παπαευθυμίου, περιπλανιόταν από τους  πρόποδες του Καλλίδρομου, στον καταπράσινο κάμπο κι από κει  στις χιονισμένες βουνοκορφές τις Γκιώνας και του Παρνασσού, ένα τοπίο που γνώριζε καλά αφού διακόνησε για 38 συναπτά έτη (1961 – 1999) στο Παλαιοχώρι. ....
Η σχέση που αναπτύχθηκε με τους κατοίκους του χωριού, αλλά και της ευρύτερης περιοχής, ήταν ποτισμένη με ανιδιοτελή αγάπη, αληθινό ενδιαφέρον και βαθιά πνευματικότητα, έτσι που τα δάκρυα να αποτελούν μία μικρή κάθαρση για τον καθένα που παραβρέθηκε στην τιμητική εκδήλωση στο Πολιτιστικό Κέντρο του χωριού, το ηλιόλουστο πρωινό της 9^ης Απριλίου. 

Πως όμως θα γινόταν αλλιώς, όταν ως ιερέας, υπήρξε αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής, πρόθυμος να προσφέρει όπου χρειαζόταν ενώ ταυτόχρονα φρόντιζε για την βελτίωση των υλικών και πνευματικών συνθηκών; Χαρακτηριστικά αναφέρουμε τις ανά τακτά χρονικά διαστήματα ανακαινίσεις του Ι.Ν  Κοιμήσεως της Θεοτόκου, του Αη-Γιώργη και του Προφήτη Ηλία, την ανέγερση βιβλιοθήκης (3.500 βιβλία)  και τη δημιουργία ιατρείου.  Με πλούσια συγγραφική δράση - οκτώ βιβλία -  και  θεματολογία που προσεγγίζει τη θρησκεία, την ιστορία και τη φιλοσοφία. Με σπουδαίο  πνευματικό  έργο στα Γιαννιτσά. Ένας άνθρωπος με το Α κεφαλαίο για τον οποίο οι ομιλητές της εκδήλωσης  εκφράστηκαν με ειλικρινή ευγνωμοσύνη. Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι χαρακτηριστικό:  

‘’Πατέρα-Χαράλαμπε, υπήρξες ιερέας με εκκλησιαστικό ήθος, χαρισματικός, ακέραιος, απλός και σεμνός. Πάνω απ’ όλα είχες βαθιά πίστη στον Θεό και πολύ αγάπη για τον συνάνθρωπο . Όσα χρήματα κι αν πέρασαν από τα χέρια σου τα αξιοποίησες μέχρι τελευταίας δεκάρας. Έμεινες άθικτος. Ένας απλός και φτωχός ιερέας, ανεπηρέαστος από τον μαμμωνά, ταπεινός υπηρέτης του θεού. 

Θυμάμαι να περνάω έξω από την εκκλησία και να σε ακούω να ψάλλεις χαμηλόφωνα, χωρίς ψάλτη, χωρίς να έχει χτυπήσει η καμπάνα… και τις μικρές γιορτές, εσύ, τις λειτουργούσες μόνος σου. Σε θυμάμαι να πηγαινοέρχεσαι με τον δίσκο με τους καφέδες, το κρύο νερό και το απαραίτητο κολατσιό που ετοίμαζε η παπαδιά, στους μαστόρους που έχτιζαν το κτήριο της βιβλιοθήκης. Με προσωπική εργασία και μεράκι διαμόρφωσες τον προαύλιο χώρο της εκκλησίας, ένα πραγματικό στολίδι με το συντριβάνι και τα πολύχρωμα λουλούδια. Σε θυμάμαι όλες τις εποχές του χρόνου μ’ ένα φτυάρι κι ένα τσαπί στο χέρι να εργάζεσαι ακατάπαυστα, από το να βγάζεις τ’ αγριόχορτα μέχρι να τινάζεις το χιόνι από  τα κυπαρίσσια και τα πεύκα στο Ηρώο.

Θυμάμαι και νοσταλγώ το βράδυ που στολίζαμε τον επιτάφιο, το ψωμί με τις ελιές που μας έφερνες να φάμε από την Αγία Μαρίνα (τόπος καταγωγής του) και τόσα άλλα που θα έπαιρνε πολύ ώρα να τα διηγηθώ. Ήσουν ακούραστος εργάτης του Ευαγγελίου. Διδακτικός στο κήρυγμα σου, καθώς και στον τρόπο τέλεσης των ακολουθιών. Ποιος από εμάς δεν θυμάται τις ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας και της λειτουργίας της Αναστάσεως; Σε θυμάμαι γονατιστό στην Αγία Τράπεζα, να συμμετέχεις ουσιαστικά και να απαγγέλεις κατανυκτικά ‘’Τα σα εκ των σων Σοι προσφέρομεν, κατά πάντα και δια πάντα’’ και τις επόμενες ευχές της Θείας ευχαριστίας”

Με φωνή πνιγμένη από συγκίνηση, ο 91χρονος σεβάσμιος γέροντας αναφέρθηκε στη σχέση του με τον Θεό και τους ανθρώπους, υπενθυμίζοντας με τη σεμνότητα του γιατί έμεινε άσβεστη η φλόγα της αγάπης σε όσους τον γνώρισαν:

«Σήμερα είμαι στο χωριό μου κι εδώ θα ήθελα να πεθάνω, μαζί με τα πνευματικά μου παιδιά. Τι να πω σήμερα στα παιδιά μου; Πώς να ανταποκριθώ στα ιερατικά και πατρικά μου αισθήματα αγάπης; Με τι αντίκρισμα εγώ να σταθώ  στην έμπρακτη δική σας σημερινή εκδήλωση αγάπης; 

Στο Παλαιοχώρι ήρθα ως δούλος και ιεραπόστολος Χριστού. 

Με άδεια χέρια ήρθα και με άδεια χέρια έφυγα. 

Αγάπη έδωσα, αγάπη πήρα και παίρνω. 

Κι όσους πίκρανα ή αδίκησα με τη στάση μου, ζητώ να με συγχωρέσουν. 

Σήμερα τα επουράνια αγάλλονται και τα επίγεια χαίρονται. 

Σήμερα και η δική μου καρδιά έχει γεμίσει από χαρά και ηθική ικανοποίηση. 

Η λαμπρή αυτή εκδήλωση με ανανέωσε και μου έδωσε φτερά για νέους αγωνιστικούς, πνευματικούς και κοινωνικούς αγώνες».