Ο νέος ρεαλισμός - Του ΑΛΕΞΗ ΚΑΛΕΣΗ

Εφημ. “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ” ΛΑΡΙΣΑΣ                                                             

ΟΥΤΕ χρόνος δεν πέρασε κι ο Αλέξης Τσίπρας συναντά για δεύτερη φορά Αμερικανό πρόεδρο.

Μεγαλεία… Προφανώς τα αμερικανικά συμφέροντα στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο… επείγουν. Οπότε σε καλούν εσπευσμένα για ένα σχετικό…

«έλεγχο ταυτότητας», να σε δούμε ρε ομορφόπαιδο, να σε «κόψουμε», να σε «μετρήσουμε», να ‘χουμε και τον νου μας.

Όσοι κάλυψαν δημοσιογραφικά τέτοιες συναντήσεις κορυφής (και η «Ε» έχει μακράν πείραν επ’ αυτού) διαπίστωσαν από πρώτο χέρι πόσο… ζόρικες είναι για Έλληνες πρωθυπουργούς. Πρώτα χαμόγελα, φλας, χειραψίες στη χιλιοφωτογραφημένη είσοδο του Λευκού Οίκου. Και να τα κόκκινα χαλιά, και να το άγημα του πολεμικού ναυτικού των ΗΠΑ με κάτι δίμετρους νέγρους να τους φοβάσαι και να λες μέσα σου  «-Ε ρε μεγάλε Αλέξη, τι ζεις τώρα…». Εκεί που φοιτητής τούς πετούσες πέτρες στην Πρεσβεία καταγγέλλοντας με υψωμένες γροθιές τους «φονιάδες των λαών», τώρα σου ανοίγουν το σαλόνι τους… Τα τα τς… Απ’ τα αλώνια στα σαλόνια, κυριολεκτικώς!

Ευγενέστατος πάντα ο εκάστοτε πλανητάρχης, «για περάστε στο «Οβάλ» γραφείο να πάρετε ένα… φοντάν, ένα τσιζ κέικ, μια απλπάι που τη φτιάχνει με τα χεράκια της η Μελάνια όταν δεν πλακώνεται με την Ιβάνκα», κι όταν οι πόρτες κλείσουν και σερβιριστούν τα τσάγια (δεν έχει εκεί… φρέντο και φραπέδες) αρχίζει ο… καρσιλαμάς:

-Γουέλ Αλέξης, θέλουμε το και το… Ένα, δύο, τρία, τέσσερα… Οκ; (Ο Τραμπ χαμπάρι δεν έχει, ανάθεμα κι αν ξέρει πού ακριβώς πέφτει η Ελλάδα ο σκράπας, αλλά τα «γεράκια» που έχει δίπλα του ξέρουν και παραξέρουν). Σόου Αλέξης, Οκ;

Τι να πεις τώρα εσύ, ότι δεν είναι Οκ; Και βέβαια Οκ! Σούδα θες μίστερ Πρέζιντεντ; Σούδα να σου δώσω, κι άμα θες να σου τυλίξω και μια Κάρπαθο δώρο να ‘χεις για τον δρόμο μην πεινάσεις παλίκαρε. Σηκώνει «μαγκιές» τέτοιους καιρούς; Απλά προσπαθείς να πάρεις κι εσύ κάτι, όχι όλο δώσε και δώσε, γιατί είσαι πατριώτης, κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό, και προφανώς θέλεις το καλύτερο για τη μικρή χώρα σου. Θέτεις όσα ζητήματα σε παίρνει να θέσεις, ευγενικά και παρακλητικά – και ας μην έχουμε ενοχές γι’ αυτό- γιατί, βλέπεις, αυτή είναι η μοίρα των μικρών. (Ο Ερντογάν που εδώ και καιρό πουλάει τσαμπουκάδες το πληρώνει ήδη ακριβά και του έχουν ανάψει κάτι… κούρδικες φωτιές άλλο πράμα! Και ο δικός μας ο Κωστάκης όταν πήγε να πάρει… ρώσικα τον αμανέ, υπονομεύτηκε μέχρι πτώσεως.)

Οφείλουμε πάντως να αναγνωρίσουμε ότι οι τελευταίοι τουλάχιστον Έλληνες πρωθυπουργοί που συναντήθηκαν με Αμερικανούς προέδρους υπήρξαν ειλικρινείς. Δεν θριαμβολόγησαν. Δεν υποδύθηκαν τον… Αντρέα Παπανδρέου που σε επίπεδο ρητορικής έδιωχνε… κλοτσηδόν τους Αμερικανούς και τις «βάσεις του θανάτου» και από πίσω έδινε στα «μεγάλα αφεντικά» όσα δεν είχαν δώσει όλοι οι προκάτοχοί του μαζί. Εντός χώρας, το κοκοράκι κικιρικικι. Έξω, η κοτούλα κοκοκο…

Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα τράβηξε πολλά από τους Αμερικανούς. Στήριξαν τη Χούντα, επέτρεψαν (αν δεν προκάλεσαν) την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, μας «έπιναν» για χρόνια το «αίμα» υποχρεώνοντάς μας σε διαρκείς εξοπλισμούς με φόβητρο τους Τούρκους. Έχουμε ράμματα για τη γούνα τους. Αλλά –ας είμαστε ειλικρινείς- ιμπεριαλιστικές δυνάμεις όπως η Αμερική πάντα τα συμφέροντά τους θα κοιτάνε και θα προστατεύουν. Ήμασταν μήπως οι μοναδικοί; Έκαναν πολύ χειρότερα στις Νικαράγουες, στις Χιλές, στα Βιετνάμ, και στις Σερβίες, το ξεχνάς; Είναι ιστορική νομοτέλεια ο ισχυρός να καταπιέζει για να διατηρεί την ισχύ του. Ή μήπως δεν υπήρξαν ιμπεριαλιστές οι αρχαίοι Αθηναίοι; Αυτοί οι μεγάλοι, κατά τα λοιπά, δημοκράτες είχαν κυριολεκτικά ρημάξει τους συμμάχους τους, οικονομικά αλλά και πολεμικά όταν χρειάστηκε, αφανίζοντας ανελέητα ολόκληρες πόλεις και πληθυσμούς.

Κάπως έτσι γίναμε γενικώς αντιαμερικανοί. Αρχικά δικαιολογημένα, μετά από… συνήθεια. Να καταλάβεις, ακόμη και σήμερα που δεν υπάρχει λόγος γιορτάζουμε την 17η Νοέμβρη με πορεία στην…Αμερικάνικη Πρεσβεία, οι υπάλληλοι της οποίας μάλλον θα… αγνοούν πια τον λόγο! Κεκτημένη ταχύτης.

Πώς να μην είμαστε; Πρώτα το ΚΚΕ και η ευρύτερη Αριστερά. Μπούρου – μπούρου χρόνια και χρόνια η αντιαμερικανική ρητορική, πορείες, διαδηλώσεις, συνθήματα, «φονιάδες των λαών», έκαναν τον αντιαμερικανισμό… μόδα και συνώνυμο ενός ψευδεπίγραφου προοδευτισμού. Δεύτερον, υπήρχε πάντα μια… θεολογικού τύπου προτίμηση του λαού προς την «ομόδοξη Ρωσία». Αναιτιολόγητη βέβαια, γνωστού όντος ότι σ’ όλες τις δύσκολες περιστάσεις του ελληνισμού η Ρωσία απείχε επιδεικτικά – άλλωστε δεν είχε καν λόγο να βοηθήσει. Αντίθετα η Αμερική – τι ειρωνεία!- και… πλήρωνε και τα… άκουγε! Το σχέδιο Μάρσαλ π.χ. που τάισε τη λιμοκτονούσα μεταπολεμική Ελλάδα, και εφοδίασε τη χώρα με νέες υποδομές, αμερικανική βοήθεια ήταν, αρέσει δεν αρέσει. Και είναι η Αμερική που έδωσε γη, πατρίδα και ψωμί στους Έλληνες μετανάστες, τα «τσέκια» των οποίων μπάλωσαν τόσες και τόσες οικονομικές ανάγκες οικογενειών, τάισαν γέρους γονείς, πάντρεψαν ανύπαντρες αδερφές, έχτισαν σπίτια, δημιούργησαν νέες επιχειρήσεις.

Σήμερα, στον… ανακατωμένο διεθνή περίγυρο, οι Έλληνες, πιο ώριμοι από ποτέ δεν δικαιολογούμαστε να είμαστε αφελείς. Σύμμαχοί μας φυσικοί είναι ο δυτικός κόσμος, είναι οι ΗΠΑ, είναι οι Ευρωπαίοι εταίροι. Οι παλιές ιδεολογικές εμμονές και ο παρωχημένος αντιαμερικανισμός δεν εξυπηρετούν κανένα εθνικό συμφέρον. Η χώρα και οι ηγέτες της, διατηρώντας την αξιοπρέπειά τους, πρέπει να συνεργάζονται με τους εταίρους και να αποκομίζουν τα οφέλη που μπορούν να αποκομιστούν: ενίσχυση της γεωστρατηγικής μας θέσης, ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων, επενδύσεις μπας και δουλέψει κάνας κόσμος και φάει ψωμί…

Ακούγεται κυνικό, αλλά πολιτική με συναίσθημα και ρομαντισμούς δεν γίνεται. Και – ας το αναγνωρίσουμε- είναι πολύ θετικό που τον ρεαλισμό αυτό επιδεικνύει ο σημερινός πρωθυπουργός κ. Τσίπρας που προφανώς χρειάστηκε να δώσει προσωπικό αγώνα για να ξεπεράσει τις εμμονές με τις οποίες γαλουχήθηκε νεαρός στην ΚΝΕ και να αντιληφθεί ποια είναι η σημερινή διεθνής πραγματικότητα.

Το «δόγμα» του Διονύσιου Σολωμού είναι και εδώ παρόν:                                  «Εθνικό είναι ό, τι είναι αληθινό».

Και οι καιροί μόνο για αλήθειες είναι μενετοί.

 Σημ.  :

         Για την αντιγραφή και μεταφορά στο blog 

                            Αλέξανδρος Ι. Βαλάσκας

                                            Λάρισα

               e.mail : balaskas1950@gmail.com