FLORA + FAUNA ΚΑΙ ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΛΟΥΚΑ ΚΟΥΣΟΥΛΑ.

Παναγιώτης Δημάκης

Ο φιλόλογος καθηγητής κ Λουκάς Κούσουλας, Σουβαλιωτης, συγγραφέας, ποιητής, κριτικός εκ τών διακεκριμένων συγχρόνων λογίων, πού τιμά τήν μικρή μας πατρίδα, έχει προλογίσει το βιβλίο μου, Flora+Fauna στη χώρα τής Ελατειας. ....

Επειδή πέραν τών σχολίων του, αναφέρεται και στην ζωή και στον χώρο και στούς κατοίκους, θεωρώ σημαντικό, να το αναρτήσω, όπως σημαντικό ήταν για μένα, πού τον γνώρισα τότε στούς μακρούς περιπάτους, και, κοινώνησα από το πνεύμα, τήν ευαισθησία και τήν κομψή του ομιλία, πάντα εμπεριστατη.

Διαβάστε και απολαύστε.

"Αμαρτία εξομολογημένη: Αν και δεν μού είναι καθόλου αδιάφορα, τα γραφόμενα τού Τάκη Δημάκη, αισθάνομαι μάλιστα και δική μου, τήν ιστορία τών Ελατικών πεδίων και συγγενικός, τών φυτών και τών ζώων τού τόπου, παρά ταύτα, δεν θα είχα δεχθεί, τήν ευγενική πρόσκλησή του για τον πρόλογο αυτόν. Δεν θα είχα δεχθεί, άν δεν ήταν η ευκαιρία ν’ αναφερθώ έτσι, στήν προσωπική σχέση μου, με τήν Ελάτεια και τούς ανθρώπους της, τούς συμπατριώτες και συγγενείς τών μαθητών μας, στα χρόνια τής νεότητάς μας, φευγάτους πλέον τούς πιό πολλούς από τον κόσμο, κι εμάς, τούς ζώντες και περιλειπόμενους, ευτυχείς να τούς μνημονεύουμε.

Όταν λοιπόν, τόν πρώτο εκείνο καιρό, θυμάμαι, η σύζυγος μου στη ζωή και στη φιλολογία Αγγελική, βρέθηκε στην Ελάτεια, καθηγήτρια τού «ενταύθα» γυμνασίου, περιέπεσε σε βαθύτατη θλίψη. Πώς θα νταγιαντίσει αυτή, το χλιό νερό και τον χλιό αγέρα τού κάμπου, μία Ηπειρώτισσα! Γιά να περάσει ακολούθως ελάχιστος χρόνος, και ν’ αποβεί φανατική θιασώτης τόπου και ανθρώπων! Να μήν χορταίνουμε τή θερμή πάντα φιλία τής γειτονιάς, τών ανδρών πού διασταυρώναμε στούς δρόμους, τών γυναικών στο κατώφλι τους, φιλία με τα φιλέματα και καλούδια, πού τήν συνόδευαν σε γιορτές και σκόλες. Τις εξόδους μας, ανελλιπώς, κάθε απόγευμα στις δύο πλατείες, τις συντροφιές στα καφενεία και τις ταβέρνες, τούς μακρινούς περιπάτους μας, στην ισιάδα τής δημοσιάς ώς πέρα στα… σύνορα τής Παναγίτσας! Πάνω απ’ όλα: να μη χορταίνουμε τούς χαμηλούς ορίζοντες ανατολής και δύσης, και ανάμεσα τους σε πανοραμική θέα τον Παρνασσό χιονισμένον ή αχνισμένον, από το μπαλκόνι τού Αυγέρη και τής αδερφής μου… Είναι κάπου εκεί πού «διαδραματίζεται» το βιβλίο τού Τάκη Δημάκη. Τα ιστορικά του, ξεκινώντας από τα πανάρχαια χρόνια τού Δευκαλίωνα και τής Πύρρας, διαλαμβάνοντας την Κραναία Αθηνά, τούς Ρωμαίους και τον Σύλλα, τούς Τούρκους αγάδες, κληροδοτώντας μας τα ονόματα τών χωριών γύρω, το ’21 και τη μάχη τών Βασιλικών όπου παρούσα η Φωκίδα όλη ! Βρήκα με ιδιαίτερη εξάλλου συγκίνηση αναφορές εκεί στήν πρώτη, τήν Άνω Σουβάλα, τήν κοιτίδα τής νεόπλουτης τώρα Πολυδρόσου…

Όσο για την « Φυτολογία » τού βιβλίου, λυπούμαι λύπη βαθιά, πού δεν έλαχε ούτε ν’ ακούω καν τα σχετικά με τη βελανιδιά, πού ίσκιωσε τον Μεγαλέξανδρο. Και χάθηκε, λέει, στα χρόνια μας, 1987 ! Εγώ πού λατρεύω τα δέντρα ώς είδωλα, και ξεχωριστά τα Δέντρα (με κεφαλαίο Δ) πού είναι οι δρύες. Την γκορτσιά – όταν ανθισμένη προπάντων στον κάμπο…- τη λυγαριά και το άρωμά της, τον ταπεινό θάμνο και « το ξερό χορτάρι » (« Δόξα ‘χει η μαύρη πέτρα του και το ξερό χορτάρι » ). Και είμαι με το μέρος τών ηττημένων πάντοτε « ζωντανών», τού λαγού, τού λύκου, τής αλεπούς και τού σκύλου.

Γι’ αυτά όλα είναι πού παρακολουθώ με συμπάθεια τήν ακάματη προσήλωση και προσπάθεια τού Παναγιώτη Δημάκη, τις έρευνες του στη ιστορία, την αγάπη του, στις παραδόσεις και στο ζωντανό περιβάλλον μας. Αφού σχετικώς με τα ζώα και τα φυτά, προχωρεί, με τη συγγραφική « αφήγηση » τους, στη γραφικότερη απεικόνιση τους!

Αποφεύγοντας, τέλος, να υπεισέλθω σε λεπτομέρειες τού βιβλίου, είμαι και παραμένω ερασιτέχνης ώς προς αυτά – δε θα παραβλέψω τήν παρουσία προσφιλών τοπωνυμιών τού Παρνασσού, τού Καλλίδρομου, και τών ονομάτων πού έδρασαν άλλοτε σε αυτά τα χώματα και ζούν ακόμη ανάμεσα μας !

Το χαιρετισμό πού συνιστούν ενός εξαγιασμένου παρελθόντος στα δικά μας, δίσεχτα χρόνια τής παγκοσμιοποίησης με όσα έχει φέρει και όσα εγκυμονεί.

Εντεύθεν οι ευχαριστίες μου για το βιβλίο, και την καλοσύνη τού συγγραφέα να μού εμπιστευθεί τον ταπεινόν αυτόν πρόλογο.