Ως Ελληνίδα, Λογοτέχνις και Εικαστικός, πονώντας για την πολιτιστική μας κληρονομιά, σας στέλνω αυτόν τον πόνο μου με λόγο Ποίησής μου, για να διαβαστεί και να ευαισθητοποιηθούν κι άλλοι, μήπως κι ευαισθητοποιηθεί ο Δήμαρχος της Αθήνας, για την καταστροφή αυτή, μνημείων που αποτελούν ιστορική μνήμη...και φροντίσει να αποκατασταθεί η βία οπού έχουν υποστεί...
Νότα Κυμοθόη
Σκονισμένες δεν είναι οι λέξεις οι λευκές
γιατί πιο
ξέξασπρες δε γράφονται επάνω σε λευκό
των αγαλμάτων
μάρμαρο για τον πολιτισμό...
Κροταλίζουν
σιωπές πολλές στην ταραγμένη πόλη...
Σωροί και
φόβος απ΄ το παρελθόν, σαπίζουν απ΄το μισεμό.
Αν της
Αντίστασης η δράση έχει μ΄αίμα γραφτεί
για όσους
έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία...
Αν κάποιοι
ακόμα αμφιβάλλουν για τον αγώνα τους αυτό
και δεν
κατανοούν το δικό τους "φασισμό"
τι θέλουν
άραγε ως αποκεφαλιστές να πουν
σε διαβάτες,
οπού αμέριμνοι περνούν
και το
ακέφαλο άγαλμα της Λέλας Καραγιάννη
θωρούν
σκεφτικοί και σιωπούν;
Αλλ΄ τα
σημάδια στην κρύα όψη της σφαγής
εκεί οπού του
αποκεφαλισμού της η γραμμή, σημαδεύει ουρανό
κι ως
φαίνεται της νερατζιάς και του Μουσείου η πίσω όψη
θα θυμηθούν
καταστροφές; Και ποία άραγε τυραννία;
Στις
νερατζιές ανάμεσα, τώρ΄ ακέφαλο σώμα στέκει
ενώ στα
κράσπεδα του Πολυτεχνείου άνθρωποι ως πτώματα
ακόμα
"ψωμί" γυρεύουν με χέρια λερωμένα κι απλωμένα
και πρόσωπα
ωχρά περνούν αδιάφορα μ΄ έναν κόμπο στο λαιμό
από μαντήλια
πνιγμένα ουσίες χημικές και δακρυγόνα
μέσα σε μια
θλίψη άσπλαχνα περαστική ως σκυλί
αδέσποτο
όπως...κάποιων ανθρώπων οι σκιές εκεί
παραίσθηση ν΄
ανασαίνουν στης γης της λερής
συνθήματα σε
τοίχους με γραφές παρανοϊκές
ή μήπως όχι;
Σώμα ακέφαλο σαν παλούκι μένει ορθό
για τις
αλήθειες επάνω σε βωμό ή σε σωρό από φωτιά
ονείρων, οπού
είχαν κάποτε παιδιά, με σφιγμένη γροθιά...
Κι αν πέρασε
καιρός, στης χώρας τα στενά, οπού είναι σκοτεινά
Κι αν η
αλήθεια, έναν λαό ελληνικό ακόμα τυραννά
με αριθμούς,
μνημόνια και πράξεις άνομες Ελλήνων...
Η Ποίηση, θα
έχει λόγο για να πει, σε όσους κάθονται εδώ κι εκεί
δίχως να
έχουν γνώση και μνήμη πολιτική και ιστορική
ενός λαού
ελληνικού, οπού με δόλο του ριμάζουν τη ζωή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ιστορία της Λέλας Καραγιάννη
Ποια ήταν η αγωνίστρια της Αντίστασης που εκτελέστηκε από τους Γερμανούς
Η Λέλα Καραγιάννη, αγωνίστρια της Εθνικής Αντίστασης, αρχηγός της αντιναζιστικής οργάνωσης «Μπουμπουλίνα», έπεσε στα χέρια της Γκεστάπο τον Ιούλιο του '44. Μαζί της πιάστηκαν από τους Γερμανούς και τα πέντε από τα επτά παιδιά της. Τα μεγαλύτερα ήταν μαζί της στην οργάνωση, όπως και ο φαρμακοποιός συζυγός της Νικόλαος.
Η οργάνωση στην αρχή της δράσης της αποτελούνταν «απ' τα μέλη της οικογένειάς μας και μερικούς φίλους μας πατριώτες», αφηγείται ο γιος της Λέλας Καραγιάννη Βύρων, σε ένα άρθρο του το 2001 για την προσφορά της μητέρας του. Οπως λέει, τον πρώτο καιρό, πηγαίνοντας «ψαχουλευτά», μην έχοντας συγκεκριμένα σχέδια, «ασχολήθηκε με την περίθαλψη και φυγάδευση των συμμάχων μας, με αυτούς που δεν τα κατάφεραν να φύγουν μαζί με το εκστρατευτικό σώμα και είχαν εγκλωβισθεί στην Ελλάδα».
Μετά η Λέλα Καραγιάννη «βρήκε μονοπάτια, που οδηγούσαν στην κατασκοπεία και στις δολιοφθορές. Βρήκε τον τρόπο να κατασκοπεύει τις κυριότερες υπηρεσίες του εχθρού. Oργάνωσε πιο καλά τα σχέδιά της, και χρειαζόταν ικανά στελέχη για να την βοηθήσουν. Μάζεψε γύρω της και άλλους ένθερμους πατριώτες. Έτσι η ομάδα της πλουτίσθηκε με πολλά δυναμικά στελέχη», θυμάται ο Βύρων Καραγιάννης στο κείμενό του.
Μετά τη σύλληψή της από την Γκεστάπο η Λέλα Καραγιάννη βασανίστηκε άγρια στα μπουντρούμια των Ες-Ες στην οδό Μέρλιν, χωρίς ποτέ να υποκύψει και να μιλήσει, μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Χαϊδαρίου και τελικά εκτελέστηκε από τους κατακτητές, μαζί με άλλους 27 αγωνιστές της Αντίστασης, στις 8 Σεπτεμβρίου 1944 στο Αλσος Χαϊδαρίου, λίγο πριν από την απελευθέρωση.
Το σπίτι της, η διώροφη μονοκατοικία στη συμβολή των οδών Λέλας Καραγιάννη αριθ. 1 και Σταυροπούλου, κοντά στην Πλατεία Αμερικής, που ήταν ταυτοχρόνως και το αρχηγείο της οργάνωσης που έστησε, ανήκει σήμερα στο Δήμο Αθηναίων. Χρονολογείται από το 1923 και το 1995 κηρύχθηκε ιστορικό διατηρητέο μνημείο. Βρίσκεται λίγα τετράγωνα πιό κάτω από το άλλο εμβληματικό - για άλλους λόγους - κτίριο της περιοχής, το κληροδότημα στον αριθμό 37, όπου από το 1988 λειτουργούσε η κατάληψη «ΛΚ 37», η οποία πήρε το όνομά της από την οδό και τον αριθμό, όπου βρισκόταν.