Χιονοδρομικό Κέντρο Παρνασσού... τότε και τώρα

Συντάκτης: 

Frank Kruszynski

Διαβάζοντας τα διαδραματισθέντα στις 15-1-2017 ημέρα Κυριακή, στο Χ.Κ. Παρνασσού νομίζει κανείς ότι πρόκειται για .....

μια «εμπόλεμη» κατάσταση. Αν όμως διαβάσει προσεκτικά τις ανακοινώσεις των αρμοδίων θα καταλάβει (αν θέλει να καταλάβει) πως κάποιες εγκαταστάσεις σε τέτοιο υψόμετρο και με χαμηλές θερμοκρασίες δεν μένουν αλώβητες.

Ήρθε και η μόδα από τα βιντεάκια των κινητών που δίνουν στη δημοσιότητα ορισμένοι, όπου ακούγεται η κραυγή... «Σκοτώστε τον», για κάποιον που μπήκε πρώτος στην ουρά και το πράγμα γίνεται έως γελοίο. Γιατί ως γνωστόν οι περισσότεροι (όχι όλοι) νεοέλληλες  - νεόπλουτοι, είναι ιδιαίτερα κακομαθημένοι και κακότροποι, άσε που θέλουν να κάνουν απόσβεση των εξοχικών που έστησαν παράνομα στον Εθνικό Δρυμό...

Εμείς οι παλιοί που ξεκινήσαμε το σκι στη χώρα των θεϊκών βουνών, των νυμφών και των κενταύρων, εκεί προς στο τέλος της δεκαετίας του 60΄παρακαλώ! Αντιμετωπίζαμε τότε την αυστηρή κριτική γνωστών και αγνώστων, οι οποίοι μάς έλεγαν σνομπ... μας έλεγαν φιγούρες και τι δεν μας έσουραν... Είναι σαν να ακούμε σήμερα κάποιον να λέει ότι πάει να παίξει γκολφ!

Παρ΄όλα αυτά ξεκινήσαμε το σκι δειλά-δειλά τη δεκαετία του εξήντα... Πρώτο χιονοδρομικό το Σέλι.. όπου ο Γλύξπουργκ είχε δική του πίστα! Μετά το Πήλιο με μονό καρεκλάκι... Όμως και τα δύο μακρυά από την Αθήνα δυστυχώς... Οπότε, εκτόνωση στη Πάρνηθα! Μάλιστα κύριοι, με ένα λιφτάκι εκατό μέτρων αριστερά στην Αγία Τριάδα στην πλαγιά... Υπ΄όψιν όλα τα κτίσματα ( καταφύγια) πάνω από τα χίλια τόσα μέτρα ήταν στην δικαιοδοσία του Ορειβατικού.. Έτσι όταν η Γαλλική Πεσινέ το 1969  έστησε ένα μικρό λιφτ στη Φτερόλακκα στον Παρνασσό, χαμηλά εκεί δίπλα στο κάτω πάρκινγκ, άρχισε ο καυγάς με τον Ορειβατικό... Τίνος είναι βρε γυναίκα η πλαγιά; 

Το αρχέγονο αυτό λιφτ λειτουργούσε με μια μηχανή... παλιού Φοξβάγκεν! Ίσα επάνω στην γκρεμίλα σε ανέβαζε με ένα δολοφονικό συρματόσχοινο με μια λωρίδα και ένα γάντζο ( έχω κρατήσει κανα-δυο απο δαύτους), σε πήγαινε λοιπόν αρκετά ψηλά και όταν ξεγαντζωνόσουνα -αν σωνόσουνα, φόραγες την λωρίδα σαν φισεκλύκι στον ώμο και κατέβαινες  την άστρωτη πλαγιά πότε με την πλάτη- πότε με το κεφάλι έως ότου κάποτε ισορροπούσες! Κάποια στιγμή σταματήσαμε να τσακωνόμαστε με τους Πεσινέδες, κάναμε ειρήνη και όλα καλά...

Είμαστε δεν είμαστε εκατό νοματαίοι... και παρ΄όλα τα βάσανα περνούσαμε καλά! Ξέρετε γιατί; γιατί είμαστε λίγοι! Τόσο λίγοι που οι νύμφες του βουνού αναθάρρησαν, ήρθαν και μας έκαναν παρέα ανάμεσα στα έλατα,γιατί εκεί κάναμε σκί! Το snowreport της εποχής ήταν ένας βενζινάς στον Αλίαρτο..σε ένα σημείο όπου βλέπεις τη Λιάκουρα! «Μήτσο έχει ανοιχτό καιρό;» φύγαμε! Το καθάρισμα του δρόμου, απο Αμφίκλεια μεριά-  γιατί Αράχωβα δεν υπήρχε ούτε για δείγμα - το καθάρισμα λοιπόν το είχε αναλάβει εργολαβικά, ο Ανδρέας ο Γαλώνης απο το Δαδί, (θυμάμαι πλήρωνε η Πεσινέ ογδόντα χιλιάδες δραχμές τη σαιζόν). Γινόταν δε με τον εξης επιστημονικό τρόπο... Ανέβαινε ο ηρωικός αυτός άνθρωπος με μιά αρχαία μπουλντόζα στη Φτερόλακκα περίμενε να αποκλειστεί απο το χιόνι, ( τότε χιόνιζε πολύ ) και μετά άρχιζε να καθαρίζει τον δρόμο κατεβαίνοντας! Μιλάμε για χωματόδρομο βέβαια, άσφαλτος  υπήρχε μέχρι το μοναστήρι και πολύ ήταν...

Έτσι περνούσαμε αγαπητοί μου εκείνη την μακρινή εποχή και δεν μας είχε πάρει χαμπάρι κανείς... δικό μας το βουνό, δικό μας το χιόνι...μακρυά από το αγριεμένο πλήθος... 

Μέχρι που μια μέρα, με την παρότρυνση του Γεωργίου Ράλλη... ήρθε ο Εθνάρχης-Τσιμεντάρχης, είδε το βουνό και είπε με τα άψογα Γαλλικά του.. «Ιδώ θα το κάνω... Σαμο... νί!» Αυτό ήταν! Όνειρο ήταν και πάει... άνοιξε ο δρόμος από την Αράχωβα μεριά... άνοιξε η όρεξη των οκοπεδοφάγων... βγήκαν τα λεφτά από τ΄αμπάρι μ ΄άλλα λόγια μας πήρανε χαμπάρι...

Έτσι γίνανε τα έργα, ήρθε κόσμος και κοσμάκης και καλά έκανε...μπήκανε μπροστά ταβέρνες-ξενοδοχεία- εξοχικά και το τοπίο άλλαξε οριστικά.
Καλό - κακό θα σας γελάσω, πάντως η χώρα σιγά-σιγά έφυγε από τον εποχικό τουρτουρισμό και απέκτησε χειμερινό τουρισμό! Πραγματικά ο Παρνασσός είναι ένα αληθινό τουριστικό διαμάντι δίπλα στους Δελφούς! Θυμάμαι μιά χρονιά μήνα Μάρτιο με μιά υπέροχη λιακάδα άκουσα δυό Αμερικανίδες να ουρλιάζουν στην πίστα από χαρά στο κινητό, καθώς μιλούσαν με τους δικούς τους στην άλλη άκρη του Ατλαντικού..΄΄ Fantastic!! Fantastic!!΄΄ Είχαν πάει ένα διήμερο στους Δελφούς και κάποιος τους είπε ότι δίπλα στα είκοσι χιλιόμετρα γίνεται σκι! Γιατί σκι γίνεται και τον Μάρτιο και τον Απρίλιο...θυμάμαι έχω κάνει σκί στο βουνό πρωτομαγιά!

Τώρα τελευταία  λοιπόν πέσανε και χρήματα,γύρω στα σαράντα εκατομμύρια απο το ΕΣΠΑ, γίνανε και  καινούργια έργα στα Κελάρια και στη Φτερόλακκα και όλοι περιμένανε να χιονίσει, γιατί πέρσι δεν έριξε σχεδόν καθόλου χιόνι... Την πρώτη Κυριακή λοιπόν μετά τις χιονοπτώσεις που όλοι περίμεναν έγινε το κακό... Πέντε χιλιάδες άτομα, συνωστισμός, παιδάκια, πεθερές, συμπεθέρες, βλάβες, δρόμος με πάγο. Έ.. δεν χρειαζόταν κάτι περισσότερο για να εκραγούν οι επισκέπτες...

Βέβαια κανείς δεν σκέφτηκε ότι μια τέτοια μέρα θα γινόταν χαμός...Γιατί ελάχιστοι προγραμματίζουν σωστά αυτό που θέλουν να κάνουν. Γιατί το σκί έχει αυτή την ιδιαιτερότητα. Όταν υπάρχει συνωστισμός, όταν στέκεσαι ορθοστασία στην ουρά, για να κάνεις μιά- δυό άντε τρεις κατεβασιές ανάμεσα στις δρεπανηφόρες σανίδες, σε άμυαλα παιδιά (όποιον πάρει ο χάρος) και ξερόλες που νομίζουν ότι είναι πρωταθλητές...τότε είναι επόμενο να ταλαιπωρηθείς. Αν είναι δε Κυριακή τότε όλα αυτά επί δέκα! Υπολογίστε... διακόσια χιλιόμετρα να πας...διακόσια να γυρίσεις για ελάχιστες κατεβασιές... κούραση-κρύο-αναμονή και ορθοστασία.. και μετά άλλες ουρές στις ταβέρνες... γιατί πρέπει να φάμε... γιατί έχουμε λυσσάξει στην πείνα... γιατί δεν έχουμε χεράκια να φτιάξουμε ένα σάντουιτς απο βραδύς... γιατί όλα μας φταίνε... οι αρμόδιοι... το κράτος... η Τουρκοκρατία... Οπότε;

Ποια είναι η λύση; με συγχωρείτε αλλά εμείς οι παλιοί... εμείς οι Φαραώ του είδους...είμαστε φιλαράκια με την Σφίγγα, η οποία μας έχει μάθει να μη μιλάμε, τις λύσεις τις κρατάμε για εμάς... μην ξεχνάτε ότι μας πήρατε το βουνό... τρόπος του λέγειν βέβαια... αλλά μας το πήρατε.

Τέλος πάντων θα σας πω ένα μικρό μυστικό μόνον ένα... Τις μέρες αιχμής συνωστισμού τις μέρες «πολέμου» υπάρχουν κάτι μικρά χιονοδρομικά όχι για ταχύτητες, ούτε για επίδειξη, αλλά για απόλαυση τοπίου και ατμόσφαιρας...Όπως το Βίτσι! Μικρό χιονοδρομικό σχεδόν ιδιωτικό! Μακρυά βέβαια, αλλά όποιος έχει την τρέλα φτάνει μέχρι τα σύνορα! Γιατί σύνορα η αγάπη για το σκι δεν γνωρίζει.

Υ.Γ.  Θυμάμαι μια μορφή εκείνη την εποχή στις αρχές του 70΄... έναν ψηλόλιγνο αριστοκρατικό εβδομηντάρη να κατεβαίνει την πλαγιά-γρεμίλα στην Φτερόλακκα με άψογο στιλ... λες και είχε φύγει απο τις Άλπεις φτάνοντας στον Παρνασσό... Καίσαρ Αλεξόπουλος ο τότε πρύτανης.. Τον έβλεπα και αναρωτιόμουν..΄΄Μα μπορεί ένας εβδομηντάρης να κάνει σκι;  έ λοιπόν ναί μπορεί... Σας το λέει ένας εβδομηντάρης πλέον, που κάνει ακόμη σκι και δεν το πιστεύει!

efsyn.gr