Ο Παρνασσός συναντά τον Όλυμπο - Οδοιπορικό του Ε.Α.Σ. Λιλαίας στο βουνό των θεών

Ο Όλυμπος έχει πολλούς λόγους για να θεωρείται μοναδικός. Εκτός από το επιβλητικό ύψος του, την άγρια ομορφιά του, τα σπάνια είδη που φιλοξενεί, έχει πλούσια ιστορία από τα βάθη των αιώνων.

Ο Ε.Α.Σ. Λιλαίας, έχοντας ξεκινήσει δειλά – δειλά τα πρώτα του ορειβατικά βήματα στις κοντινές κορυφές του Παρνασσού, Γκιώνας Βαρδουσίων, Οίτης και άλλων, δεν μπορούσε αψηφήσει άλλο το «κάλεσμα» του ψηλότερου βουνού της Ελλάδας......

Έτσι, μια μικρή ομάδα έξι ατόμων, οι Νίκος Τσιάφας, Θοδωρής Καραπανάγου, Κώστας Καλαντζής, Παρασκευάς Πανάγου, Χρήστος Σιαφάς (από τη Λιλαία) και ο Θανάσης Θάνος (από την Αμφίκλεια), ξεκινήσαμε τα χαράματα της 25^ης Ιουλίου για το Λιτόχωρο. Εκεί συναντήσαμε την Βάσσια Μαργαριτοπούλου, βιολόγο στον Φορέα Διαχείρισης Εθνικού Δρυμού Παρνασσού και τον αδερφό της Στέλιο.

Ξεκινήσαμε από την θέση «Γκορτσιά», 14 χλμ. Από το Λιτόχωρο, σε υψόμετρο 1000μ.

Το μονοπάτι είναι αρκετά φαρδύ, δεν έχει δυσκολίες στην ανάβαση και τα 2/3 της διαδρομής μέχρι το καταφύγιο προορισμού μας είναι μέσα σε πολύ όμορφη και πυκνή βλάστηση, κυρίως οξιάς.

Ανεβαίνοντας περισσότερο, στη θέση «Πετρόστρουγκα», οι οξιές δίνουν τη θέση τους στα υπεραιωνόβια ρόμπολα (είδος πεύκου) με εντυπωσιακό εμφανές ριζικό σύστημα.

          Το υπόλοιπο 1/3 της διαδρομής είναι αλπικό, με χαμηλή βλάστηση και μαγευτική θέα, σε όποια σημεία το επέτρεπε η ομίχλη. Περπατώντας σε μια ράχη που ονομάζεται «Λαιμός», βλέπεις δεξιά και αριστερά τον επιβλητικό όγκο του Ολύμπου

          Μετά από περίπου 5 ώρες ανάβασης, φτάνουμε στο οροπέδιο των Μουσών, όπου βρίσκεται το καταφύγιο «Χρήστος Κάκκαλος», σε υψόμετρο 2.650 μέτρα, στο οποίο θα διανυκτερεύαμε.

  

          Από εδώ φαίνεται το «Στεφάνι» ή αλλιώς «ο θρόνος του Δία», το πιο χαρακτηριστικό σημείο του Ολύμπου.

           Από το καταφύγιο κάναμε και δύο σύντομες αναβάσεις στις διπλανές κορυφές, Τούμπα (2801μ.) και Προφήτης Ηλίας (2803μ.), ο οποίος είναι το ψηλότερο εξωκκλήσι των Βαλκανίων, χτισμένο μόνο με πέτρα (ξερολιθιά) και λίγα ξύλα.

 Δυστυχώς ο καιρός δεν μας επέτρεψε να θαυμάσουμε την υπέροχη θέα σε όλο της το μεγαλείο.

           Την επόμενη μέρα το πρωί, μετά από τη διανυκτέρευσή μας στο καταφύγιο παρέα με Παρνασσιώτικο τσίπουρο και μυζήθρα, αλλά και φαγητά που έφτιαχναν οι διαχειριστές του καταφυγίου, ξεκινήσαμε για την ανάβαση στον Μύτικα, ο οποίος βρίσκεται πίσω από τον θρόνο του Δία.

          Μία από τις διαδρομές προς την κορυφή είναι το λεγόμενο «Λούκι». Δεν απαιτεί αναρριχητικό εξοπλισμό, αλλά είναι αρκετά απαιτητική διαδρομή, χρειάζεται πολλή προσοχή, καθώς έχει απότομη κλίση και μερικά σαθρά σημεία.

            Η κούραση της ανάβασης όμως ανταμείβεται καθώς φτάνεις στην κορυφή, το σημείο συνάντησης των θεών, το ψηλότερο σημείο της Ελλάδας. Δυστυχώς ο καιρός δεν μας επέτρεψε να δούμε σχεδόν τίποτα από εκεί, αλλά αυτό είναι μια πρόκληση ώστε να πάμε ξανά.         

           Μετά από την κοπιαστική ανάβαση στον Μύτικα, ξεκινήσαμε το κατηφορικό μονοπάτι, το οποίο περνά από τα «Ζωνάρια», ένα γυμνό αλπικό τοπίο, συναντήσαμε το Ευρωπαϊκό μονοπάτι Ε4 και ξεκουραστήκαμε στο καταφύγιο «Σπήλιος Αγαπητός» (2100μ.).

          Όπως όλα τα καταφύγια σε τέτοιο υψόμετρο στο Όλυμπο, εφοδιάζεται με τα απαραίτητα υλικά χρησιμοποιώντας μουλάρια.

 

          Συνεχίσαμε την κάθοδο μέχρι τη θέση «Πριόνια», κάτω από καταρρακτώδη βροχή για την τελευταία περίπου μισή με μία ώρα (οι πιο αργοί από εμάς), όπου φάγαμε με πολλή όρεξη στο όμορφο εστιατόριο που υπάρχει εκεί.

          Τελειώνοντας αυτό το μικρό οδοιπορικό, εκτός από τις εμπειρίες που αποκτήσαμε και μια γλυκιά κούραση που μας άφησε, μας κινητοποίησε για ακόμη περισσότερες ορεινές εξορμήσεις στο μέλλον. Στόχος μας είναι να περπατήσουμε σε όσο το δυνατόν περισσότερα βουνά, να γνωρίσουμε τις ομορφιές τους και να δημιουργήσουμε μια όλο και μεγαλύτερη ομάδα, από την ευρύτερη περιοχή του Παρνασσού.

          Θέλουμε να ευχαριστήσουμε την Βάσσια Μαργαριτοπούλου, η οποία μας οδήγησε στον Όλυμπο, μιας και έχει συσσωρευμένη εμπειρία ετών, ειδικά στο συγκεκριμένο βουνό. Υποσχόμαστε ότι θα τον επισκεφθούμε ξανά σύντομα, ίσως έως το τέλος Σεπτεμβρίου, μιας και έχει τόσες πολλές διαδρομές που δεν αρκούν λίγες αναβάσεις για να τον γνωρίσεις καλά και να θαυμάσεις την μοναδική του ομορφιά.

          Όσοι θέλετε να συμμετάσχετε σε αντίστοιχες εξορμήσεις, ο Ε.Α.Σ. Λιλαίας είναι ανοιχτός σε όλους (ανεξάρτητα από το χωριό που μένετε) και σας προσκαλεί να γνωρίσετε μαζί μας τις ομορφιές της φύσης.

                                                                                                Π. Π.