"Χάρε μπαμπέση σταυρωτή/ γιατί μας το 'κανες γιατί / πήρες απ' την παρέα μας / το ποιό καλό παιδί ". ΣΤΙΣ 10 ΓΕΝΑΡΗ ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ 40 ΗΜΕΡΕΣ "ΑΠΟΥΣΙΑΣ" ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ.

Ευχαριστούμε  την  οικογένειά  του  για  την  παραχώρηση  των  οικογενειακών  φωτογραφιών και  την  κόρη  του  Χριστιάνα  για  την  ουσιαστική  βοήθειά  της  στο  αφιέρωμά  μας και στα όσα συγκλονιστικά μας αφηγήθηκε για τον πατέρα της.

"Κυλάν οι  μέρες , κυλάν' οι  μήνες....." και  έτσι  πέρασαν  κιόλας   40 ημέρες  από  την  στιγμή  που ο πολυαγαπημένος και  λατρεμμένος  φίλος μας  Γιώργος   έφυγε  από  κοντά  μας   , αφού  πάλεψε  με  το " ανήμερο θεριό" με περισσή  δύναμη  ψυχής , με  νύχια  και  με  δόντια  στην   κυριολεξία  και  χωρίς  να  χάσει  ούτε  μια  στιγμή την  ψυχική  του  δύναμη ,  το  κουράγιο, την  αισιοδοξία  του,  την  υπομονή  του  αλλά  κυρίως  το  αγνό και  άδολο χαμόγελό  του.

Ο Γιώργος Σ Αντωνίου γεννήθηκε στη  Σουβάλα  το  1955 . Προερχόμενος  από ......

φτωχή  αγροτοεργατική  οικογένεια,  υπήρξε ακούραστος αγωνιστής  της  ζωής  από  τα  15  του  χρόνια. Εργάστηκε  σκληρά σε  πολλές  δουλειές.

Ανιδιοτελής, ακέραιος  σαν  χαρακτήρας, συμπαραστάτης  στον  ανθρώπινο  πόνο , αγνός   χωρίς  να  αρνηθεί  ποτέ  την  στήριξη  και  την  βοήθειά  του  σε  όποιον  την  ζητούσε και  πάντα  καλωσυνάτος.

Με  την  σύντροφο  της  ζωής  του  Αγγελική  εγκαταστάθηκε  στη  Λαμία το 1986 .

Εκεί  δημιούργησε  μια  εξαιρετική    οικογένεια    κι  απόκτησε   τρία  καλά  παιδιά, τον  Γιάννη (από τον  οποίο  έχει  και δύο εγγόνια), τον  Ταξιάρχη  και  τη  Χριστιάνα.

Στη  Λαμία  ζεί  με  την  οικογένεια  του  και  ο  αδελφός  του  Αντώνης.

Οι  τελευταίες  κουβέντες  του πατέρα μου   φεύγοντας, λέει  η κόρη  του Χριστιάνα, για  το  μεγάλο  ταξίδι  απευθυνόμενος  στη  γυναίκα  του ήταν," σε  ευχαριστώ  κορίτσι  μου  για  όλα"  και  για τα  παιδιά  του  που  ήταν  εκεί  δίπλα  του  είπε, " σε  ευχαριστώ  θεέ  μου  για  τα  παιδιά  που  μου  έδωσες".

Ο πατέρας  μου   ήταν  το  πιό  αγνό  αγρίμι. Και  ένα από  τα  αγαπημένα  του  τραγούδια  ήταν το, "Αγρίμια  κι  αγριμάκια  μου " με  το  Νίκο  Ξυλούρη......   

Αγρίμια κι αγριμάκια μου,

λάφια μου μερωμένα,

πέστε μου πού `ναι οι τόποι σας,

πού `ναι τα χειμαδιά σας;

Γκρεμνά `ναι εμάς οι τόποι μας,

λέσκες τα χειμαδιά μας,

τα σπηλιαράκια του βουνού

είναι τα γονικά μας.

"'Οταν  μας  χτύπησε  την  πόρτα  ο  χάρος",  λέει  η  Χριστιάνα, ήταν  Μάης  μήνας...... 

Μέρα Μαγιού μου μίσεψες

μέρα Μαγιού σε χάνω

άνοιξη γιε που αγάπαγες

κι ανέβαινες απάνω

Στο λιακωτό και κοίταζες

και δίχως να χορταίνεις

άρμεγες με τα μάτια σου

το φως της οικουμένης

Και μου ιστορούσες με φωνή

γλυκιά ζεστή κι αντρίκεια

τόσα όσα μήτε του γιαλού

δεν φτάνουν τα χαλίκια

Και μου `λεγες πως όλ’ αυτά

τα ωραία θα `ν’ δικά μας

και τώρα εσβήστης κι έσβησε

το φέγγος κι η φωτιά μας

Και το  τραγούδι ,  που  ζήτησε  να  του  βάλουν  όταν  φύγει  είναι  το.....

Ο  Γιώργος από  νεαρή  ηλικία πήρε  μέρος  στους  κοινωνικούς  και  πολιτικούς  αγώνες .

Η  θεσμική ενασχόλησή  του  με  τα  κοινά  ξεκίνησε    το  2000 .

Δραστηριοποιήθηκε έντονα  στα  Αυτοδιοικητικά (ως  υποψήφιος  Νομαρχιακός   και  Δημοτικός   Σύμβουλος ) , αλλά  και  στα  πολιτικά  πράγματα  στη Φωκίδα ( ως  υποψήφιος  Βουλευτής  του  Κομμουνιστικού  Κόμματος  Ελλάδας ).

Στην  τελετή  αποχαιρετισμού  του  για  το  τελευταίο  ταξίδι  του  ήμασταν  όλοι  εκεί.

Στην  Εκκλησία  του  χωριού  μας θα  βρεθούμε  κι  πάλι  όλοι  μαζί μεθαύριο  Κυριακή, 10  Γενάρη για να  τιμήσουμε  την  μνήμη  του. 

 ΦΩΤΟ  ΑΠΟ ΑΡΧΕΙΟ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟΥ

Για  το  Γιώργο  έγραψαν  και   είπαν*

Λίγες ημέρες πριν φύγει ο Γιώργος, στο Νοσοκομείο τον επισκέφτηκε ο φίλος του Χρήστος.

Στη συζήτηση που ακολούθησε ο Γιώργος του ξεκαθάρισε πως ήξερε πολύ καλά τι του συμβαίνει.

Δεν του έκρυψε πως ήταν θέμα ημερών να φύγει.

Όταν ο Χρήστος τον ρώτησε πως γίνεται όμως να είναι τόσο ήρεμος και με το χαμόγελο συνέχεια στα χείλη του, του είπε.

΄΄Φίλε εγώ φεύγω, όμως την οικογένειά μου, τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου, τους αφήνω όλους πίσω και έχουν την υγεία τους΄΄ τι καλύτερο από έναν σύζυγο, πατέρα και παππού΄΄.

Ο  κοινός  μας  φίλος  Πέτρος  Δημητρίου, γιός  του Δοξασμένου Καπετάνιου  του  Ε.Λ.Α.Σ  Νικηφόρου ......

" Τον Γιώργο Αντωνίου τον γνώρισα το εφετινό καλοκαίρι στη Σουβάλα. Θέλω να πω ότι μου ομόρφυνε τη ζωή. Θέλω να πω ότι με έκανε πιο δυνατό. Θέλω να πω ότι είναι φίλος μου παντοτινός. Θέλω να πω πως τον αγαπώ, και αυτό δεν μπορεί να το αλλάξει καμία δύναμη, ούτε αυτή που τον πήρε σήμερα από κοντά μας. Αυτό το γέλιο του, αυτή η πίστη του στους ανθρώπους, στη ζωή, στις αξίες της, αυτή η ενθουσιαστική και αισιόδοξη ματιά του ενώ ο ίδιος βίωνε τον δικό του Γολγοθά, είναι ο οδηγός μου και η παραμυθία μου. Στους οικείους και αγαπημένους του που θρηνούν, θέλω να πω ότι συμμερίζομαι τον πόνο τους, μα να γνωρίζουν: «Τ' αντρειωμένου ο θάνατος, θάνατος δε λογιέται». Ο Γιώργος Αντωνίου είναι αντρειωμένος!"  

 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ  ΑΠΟ  ΑΡΧΕΙΟ  ΛΟΓΡΑΦΙΚΟΥ

Ο  εξάδελφός  του και  τέως  Πρόεδρος  του  Λαογραφικού Συλλόγου  Πολυδρόσου  Αλέξανδρος  Βαλάσκας ........

"Φτάσανε πικρά χαμπέρια

στο κουτούκι του Γιαβρή

και σταυρώσαμε τα χέρια

κι' είπαμε άλλο μη μας βρεί

Χάρε μπαμπέση σταυρωτή

γιατί μας τόκανες γιατί

πήρες απ την παρέα μας

το πιο καλό παιδί

Βγήκαμε βουβοί στο δρόμο

με τα μάτια καταγής

ποιος θα βγάλει ένα νόμο

να μη φεύγουμε νωρίς .

Βαθιά θλίψη μας διακατέχει όλους , οικείους ,συγγενείς , φίλους και όλους όσους γνώρισαν αυτόν τον όμορφο ( μορφή τε και ψυχή ) άντρα , τον καλό οικογενειάρχη , σύζυγο , πατέρα & παππού , τον αγωνιστή της ζωής και των ιδεών του , το χαμογελαστό και καλό παιδί .

" Καλό σου ταξίδι ξαδερφάκι αγαπημένο "

θα σε θυμόμαστε και θα σε αγαπάμε πάντα .

Αλέξανδρος ( όπως εσύ με αποκαλούσες )

Η  κόρη  του  Χριστιάνα  τον  αποχαιρέτησε  με  τούς παρακάτω  στίχους από την "Καταχνιά" των Χρήστου  Λεοντή και  του  Στέλιου  Καζαντζίδη 

"Δεν  θέλω  να  μου  δέσετε  τα  μάτια"........

Δε θέλω να μου δέσετε τα μάτια

τον ήλιο π’ ανατέλλει να χαρώ

κι αν κάνετε τα στήθια μου κομμάτια

εσείς πεθαίνετε κι όχι εγώ.

Δε θέλω να μου δέσετε τα μάτια

δεν σκιάζομαι τα βόλια τα σκληρά,

πηγαίνω στα ουράνια παλάτια

να στείλω στους ανθρώπους τη χαρά.

Ο  σύντροφός  του  Μήτσος  Αδρύμης

"Σύντροφε Γιώργο

Που σηκώθηκες και πήγες τέτοια ώρα;

Τέτοια ώρα που ο ανθρώπινος νους, στέκετε αδύνατος στο βαρύ μαντάτο.

Δεν έχω σκοπό να σε νεκρολογήσω.

Δεν μπορώ να σε κλάψω.

Δε σκέφτομαι να σε βιογραφήσω, γιατί έτσι θα γευτώ το τέλος σου.

Καλύτερα να σου πω, πως είμαι θυμωμένος που άφησες να σε νικήσουν τα ΄΄απείθαρχα κύταρα΄΄ όπως έλεγες και γέλαγες.

Θυμάμαι την τελευταία μας συνάντησή μας.

Γέλαγες και τα μάτια σου έλαμπαν.

Μιλούσες με σιγουριά, πεισμωμένος για τον βαρύ αγώνα που έχουμε φορτωθεί και δεν γίνεται να τον αφήσουμε στη μέση έλεγες.

Σε θαυμάζαμε, σε εκτιμούσαμε, και σε είχαμε κατατάξει στους αγωνιστές χωρίς πισωγυρίσματα, με περίσσια δύναμη ψυχής και κουράγιο, στοιχειοθετώντας τις σκέψεις σου σε επιχειρήματα.

Με τον αειθαλή σου λόγο, φύτευες μέσα στα μάτια σου τους στεναγμούς της πατρίδας.

ΝΑΙ: Είμαστε όλοι οι σύντροφοι περήφανοι για σένα.

Γεννημένος από φτωχούς γονείς, μεροκαματιάρηδες νωρίς – νωρίς μόλις 15 χρονών, μπαίνεις στη βιοπάλη.

Δεν πρόλαβα να παίξω μουλεγες.

Σιγά – Σιγά ανδρώθηκες και κατόρθωσες με τη σύντροφο της ζωής σου την Αγγελική να στεριώσετε σπιτικό και να αποκτήσετε 3 παιδιά.

Μπροστάρης στους αγώνες της εργατικής τάξης, ποτέ δεν λογάριασες τις απειλές και τις διώξεις.

Πάντα είχες για μπούσουλα το κόμμα μας.

Το τιμημένο ΚΚΕ.

Πάλευες να μην έχει αυτός ο τόπος προστάτες.

Να μην υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Πάλευες να γίνει ο λαός αφεντικό στον τόπο του.

Δεν είμαστε οπαδοί εμείς του δόγματος

΄΄Οι τεθνεόντες ΔΕΔΙΚΑΙΟΤΑΙ΄΄ γιατί οι αγώνες δεν δικαιώθηκαν.

Πάντοτε διέβλεπα, την εσωτερική σου αγωνία για τα τεκταινόμενα.

Πάντα έφηβος, πορευόσουν ανάμεσά μας και μας μιλούσες για την καινούρια ζωή που έρχεται.

Ο γη θα κοκκινίσει έλεγες και τα μάτια σου έλαμπαν.

Δεν έχω σκοπό να σε βιογραφήσω, γιατί ο δικός σου βίος μετράει όσο και η ερωτική σου ΣΟΥΒΑΛΑ.

Μετράει από τα ελάτια και τα μαυρόπευκα της ΖΕΚΗΣ, μέχρι τα διάφανα νερά της Αλεγούσας.

Καλύτερα να σου πω πως είμαι θυμωμένος, γιατί σήμερα που εσύ έκλεισες τα μάτια σου, καθόλου δεν μας σκέφτηκες.

Και τώρα; Πώς θα πορευτούμε μέσα στη βοή αυτής της κηδείας; Πώς να δεχτώ ότι νικήθηκες;

Σου είμαι θυμωμένος, γιατί πρέπει να παραδεχτώ ότι πέθανε ένα κομμάτι κι απ’ τη δική μου ΖΩΗ.

ΟΧΙ: Οι αγωνιστές δεν πεθαίνουν.

Ο Γιώργος ΖΕΙ και θα ΖΕΙ.

Θα πορεύεται ανάμεσά μας στους γάμους και στις κηδείες, στις γιορτές και στα πανηγύρια μας.

Θα στέκεται εκεί στα σταυροδρόμια , σαν τις ταμπέλες που βάζουν να δείχνει στον κόσμο, από πού πάει για την ΠΡΟΚΟΠΗ και την ΠΡΟΟΔΟ.

Και πούσαι;

Να μην ξεχάσεις να πεις χαιρετίσματα στη θεία Μόρφω και να τη διαβεβαιώσεις πως το αίμα που έτρεξε απ’ τη πλάτη της κουβαλώντας το πολυβόλο του Δ.Σ.Ε, έγινε σπόρος και άνθισε.

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ, ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ Σύντροφε ΓΙΩΡΓΟ.

Αγγελική, Γιάννη, Χριστιάνα, Άκη και συ Αντώνη

Να είστε περήφανοι.

ΚΑΙ  ΕΜΕΙΣ  αλησμόνητε και  καλέ  μας  φίλε Γιώργο θα σου πούμε  το  δικό  μας  στερνό  αντίο με  μερικούς  στίχους  από  τον  "Επιτάφιο"  των  Γιάννη  Ρίτσου  και  Μίκη Θεοδωράκη , που  τόσο πολύ αγαπούσες !

"Σημαίες τώρα σε ντύσανε, /παιδί μου εσύ κοιμήσου./Κι εγώ τραβώ στ’ αδέρφια σου/και παίρνω τη φωνή σου".

 Βασίλεψες αστέρι μου,

βασίλεψε η πλάση.

Κι ο ήλιος, κουβάρι ολόμαυρο,

το φέγγος του έχει μάσει.

Κόσμος περνά και με σκουντά,

στρατός και με πατάει

κι εμέ το μάτι ουδέ γυρνά

ουδέ σε παρατάει.

Την άχνα απ’ την ανάσα σου

νιώθω στο μάγουλό μου,

αχ, κι ένα φως, μεγάλο φως

στο βάθος πλέει του δρόμου.

Τα μάτια μου σκουπίζει τα

μια φωτεινή παλάμη.

Αχ κι η λαλιά σου, γιόκα μου

στο σπλάχνο μου έχει δράμει.

Και να που ανασηκώθηκα,

το πόδι στέκει ακόμα.

Φως ιλαρό λεβέντη μου

μ’ ανέβασε απ’ το χώμα.

Σημαίες τώρα σε ντύσανε,

παιδί μου εσύ κοιμήσου.

Κι εγώ τραβώ στ’ αδέρφια σου

και παίρνω τη φωνή σου.

Θα κλείσουμε το αφιέρωμά  μας  με  το ποιήμα "Θα  σας  περιμένω" , του  "σκοτεινού συνωμότη", του  ειρωνικού και  ανατρεπτικού , αντιεξουσιαστή  και παιγνιώδη   αείμνηστου ποιητή  Μιχάλη  Κατσαρού , που  ο τελευταίος  του  στίχος σου  άρεσε  πάρα  πολύ Γιώργο και  στις  κουβέντες  σου  συνέχεια  χρησιμοποιούσες,  παντοτινέ , γελαστέ  και  αξέχαστε φίλε.

"Μὴν ἀμελήσετε.

Πάρτε μαζί σας νερό.

Τὸ μέλλον μας θὰ ἔχει πολὺ ξηρασία.

Θὰ σᾶς περιμένω μέχρι τὰ φοβερὰ μεσάνυχτα ἀδιάφορος-
Δὲν ἔχω πιὰ τί ἄλλο νὰ πιστοποιήσω.
Οἱ φύλακες κακεντρεχεῖς παραμονεύουν τὸ τέλος μου
ἀνάμεσα σὲ θρυμματισμένα πουκάμισα καὶ λεγεῶνες.
Θὰ περιμένω τὴ νύχτα σας ἀδιάφορος
χαμογελώντας μὲ ψυχρότητα γιὰ τὶς ἔνδοξες μέρες.

Πίσω ἀπὸ τὸ χάρτινο κῆπο σας
πίσω ἀπὸ τὸ χάρτινο πρόσωπό σας
ἐγὼ θὰ ξαφνιάζω τὰ πλήθη
ὁ ἄνεμος δικός μου
μάταιοι θόρυβοι καὶ τυμπανοκρουσίες ἐπίσημες
μάταιοι λόγοι.

Μὴν ἀμελήσετε.
Πάρτε μαζί σας νερό.
Τὸ μέλλον μας θὰ ἔχει πολὺ ξηρασία.

"Γ"