Χριστούγεννα πίσω από τα κάγκελα…(συγκλονιστικό ποίημα και κείμενο φυλακισμένων παιδιών)

Κάθε που έρχονται Χριστούγεννα,

 η πόλη ζει με γοργούς ρυθμούς,

γεμίζει φώτα, μουσικές, καμπάνες γιορτινές, χαρούμενες φωνές.....

Οι άνθρωποι κουρνιάζουν σε ζεστές αγκαλιές, χαρίζουν φιλιά αγάπης, δώρα.

Νοιώθουν τη γλύκα της γιορτής κάτω από έλατα χιονισμένα

Με λαμπιόνια και στολίδια φορτωμένα.

Κι εγώ είμαι εδώ!

Κρυμμένος μέσα απός σιδεριές και αμπάρες και έχω μέσα μου θυμό

Και θέλω να ξεσπάσω ,να ξεδιπλωθώ πάνω στο χαρτί, να πάψω να τρέμω,

Να πονώ, να πολεμάω για το θάνατο μήπως δεν προλάβω τη ζωή!

Όμως, εγώ είμαι εδώ!

Κουβάρι από τη λύπη, η ανάσα μου πικρή από τον καπνό κι η ψυχή μου άδεια από ελπίδα!

Απόμεινα γυμνός με χέρια απλωμένα να ζητιανεύω μάνας χάδι,

Πατρίδας στήριγμα, φίλου συντροφιά.

Κι απόψε είμαι πάλι εδώ!

Ξένος, δίχως τίποτα δικό μου, ζωντανός νεκρός,

Θαμμένος μέσα σε μια φυλακή. Ανώνυμος, στιγματισμένος, βουβός,

Με τη ράχη μου σκυμμένη και τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα.

Μόνο το μυαλό μου δε νίκησε κανείς!

Η ελευθερία είναι μέσα μου

Και μπρος μου ανοιχτή μια πόρτα στο φως!

Ε.

Γυμνάσιο ΕΚΚΝ Βόλου

Από το περιοδικό  Φίλοι Φυλακισμένων, τεύχος 14, σ.9, του Συλλόγου Συμπαραστάσεως Κρατουμένων ο Ονήσιμος

********************

(κείμενο ενός φυλακισμένου παιδιού, που συγκλονίζει με τα λόγια του, αλλά και με το γράμμα της μητέρας του, που παραθέτει)

Το γράμμα της μάνας, πριν από τα Χριστούγεννα, στο φυλακισμένο της παιδί…

22 Δεκέμβρη 2010

.
Πλησιάζουν Χριστούγεννα. Εἶναι τά δεύτερα Χριστούγεννα πού περνῶ μέσα σέ πηχτό σκοτάδι, μέσα σέ νύχταδίχως σύνορα. Ὁ χρόνος δέν μέ ἀπασχολεῖ, δέν τόν μετρῶ. Δέν χρειάζομαι ρολόι οὔτε ἡμερολόγιο. Ζῶ σέ ἔγκαταβαθιά, δέν ξεχωρίζω τίς ὧρες, τίς μέρες, τούς μῆνες, τά χρόνια. Μέ τή μυρωδιά νιώθω τά Χριστούγεννα κι ὄχι μέ τά μάτια. Τά νιώθω στόν ἀέρα.

Κάθομαι μέ τό βλέμμα καρφωμένο στό ταβάνι καί νιώθω ἄδειος. Δέν ἔχω τίποτε νά ἐλπίζω, δέν περιμένω κάτι ν’ ἀλλάξει. Σέρνομαι στό κενό, λιμνάζω…Καί θά σερνόμουν γιά πολύ καί θά λίμναζα… ἄν…

Ἄν τοῦτο τό πρωΐ δέν ἐρχότανε ἕνα γράμμα ἀπό τή μάνα! Ἀπ’ τή μιά στιγμή στήν ἄλλη στό κελί μου ἔπεσε φῶς. Μόλις τό εἶδα δάκρυα χαρᾶς γέμισαν τά μάτια. Γιά μιά στιγμή ἔνιωσα μπροστά μου τά γράμματα νά χορεύουν τρελό χορό κι ἡ ἀγωνία δέν μέ ἄφηνε ν’ ἀναγνωρίσω τίς λέξεις. Ἔχωσα τό κεφάλι μου μέσα στό χαρτί καί βυθίστηκα στή γλυκιά μυρωδιά τῆς μάνας. Ἡ ζωή λοιπόν ὑπάρχει καί γιά μένα, κι ἀλήθεια μέ περιμένει! Τά λόγια της ἀντηχοῦν στ’ αὐτιά μου συνεχῶς…

«Γιέ μου, γλυκό μου ἀγόρι. Τήν ἴδια τή στιγμή πού μοῦ ἔφυγες κόπηκε ἡ ἀναπνοή μου, ἔσπασε ἡ ψυχή μου. Τό σπίτι μας βυθίστηκε στή σιωπή, δύο χρόνια τώρα, καί βουβάθηκε ἡ ζωή μας.Τίποτε δέν εἶναι πιά τό ἴδιο.

Τώρα ἔρχονται πάλι τά Χριστούγεννα κι οὔτε μιά στάλα χαρᾶς δέ χώρεσε στίς καρδιές μας. Τό μαράζι σου μᾶς λιώνει μέρα τή μέρα.
»Στό γιορτινό τραπέζι δέν θά ’σαι πάλι πλάι μας. Ἡ θέση σου θά εἶναι ἀδειανή, ὅπως καί οἱ ἀγκαλιές μας. Δέν θέλω νά σέ φορτώσω μέ βαριά λόγια, μάτια μου, μά ἦταν μέσα μου καιρό καί δέν ἄντεξα στό θέατρο πού ἔπαιζα μπροστά στόν πατέρα καί τόν αδερφό σου. Βλέπεις, κάποτε τά λόγια ἀδυνατοῦν νά μένουν χωμένα βαθιά μας. Ζητοῦν διέξοδο καί δέ νοιάζονται γιά τό συναίσθημα πού θά προκαλέσουν.

»Κάνε ὑπομονή, ἀκριβέ μου. Δέν μπορεῖ, θά ’ρθουν καλύτερες μέρες γιά ὅλους μας. Τό ἄστρο τῆς γιορτῆς ἴσως ζεστάνει τίς ζωές μας. Σοῦ στέλνω ὅλη μου τήν ἀγάπη καί τήν ἔγνοια! Καί νά θυμᾶσαι: τά πράγματα στή ζωή κάποτε ἀλλάζουν. Κάνε σύμμαχό σου τήν ἐλπίδα καί προχώρα δίχως πίσω νά κοιτᾶς! Γιά μᾶς θά εἶσαι πάντα ὁ μικρός μας Φλοριάν…

Σέ φιλῶ γλυκά,
Ἡ μαμά σου».

Ἀπό τό Γυμνάσιο Φυλακῶν  Ἀνηλίκων Βόλου

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ-ΧΕΙΜΩΝΑΣ 2012 5
Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

από το περιοδικό Φίλοι Φυλακισμένων ,του Συλλόγου Συμπαραστάσεως Κρατουμένων ο  Ονήσιμος.

για την αντιγραφή των κειμένων Alexia-momyof6

antexoume.wordpress.com