Η ανακύκλωση μιας ολόκληρης κοινωνίας - Της Έφης Θάνου

Έφη Θάνου

Συμμετέχω σε Πεντάμηνο Κοινωφελές πρόγραμμα όπως άλλωστε και χιλιάδες άνεργοι ανεξάρτητου ηλικίας, εδώ και 4 μήνες στο Δήμο Αιγάλεω. Η αλήθεια είναι πως για μένα ήταν λύση ανάγκης μιας και για αρκετό καιρό εργαζόμουν περιστασιακά αλλά και για μικρά χρονικά διαστήματα....

Είμαι Κοι­νω­νι­κή λει­τουρ­γός. Μια ει­δι­κό­τη­τα που τεί­νει να εκλεί­ψει μιας και πολ­λοί συ­νά­δελ­φοι/ισσες μπρο­στά στην ανι­κα­νό­τη­τα του κρά­τους πρό­νοιας να στε­λε­χώ­σει με τον κα­τάλ­λη­λο τρόπο δομές και υπη­ρε­σί­ες, οδη­γού­νται σε επαγ­γέλ­μα­τα που ου­δε­μία σχέση έχουν με το αντι­κεί­με­νο τους. Κά­ποιοι από εμάς, προ­κει­μέ­νου να έχου­με άμεση επαφή με το αντι­κεί­με­νο  προ­σφύ­γα­με στην εθε­λο­ντι­κή ερ­γα­σία με απώ­τε­ρο στόχο την από­κτη­ση εφο­δί­ων και εμπει­ρί­ας, για να θε­ω­ρού­μα­στε του­λά­χι­στον πα­ρα­γω­γι­κοί. Άλλοι πάλι στά­θη­καν πιο τυ­χε­ροί καθώς βρέ­θη­καν να ερ­γά­ζο­νται σε Μη Κυ­βερ­νη­τι­κές Ορ­γα­νώ­σεις λαμ­βά­νο­ντας το ποσό των 500 ευρώ. Αν μπο­ρεί κα­νείς βέ­βαια να αι­σθαν­θεί και τυ­χε­ρός. Άλλοι, έχουν πέσει στα χέρια κά­ποιου ΚEK που «κο­στο­λο­γεί τους αν­θρώ­πους ανά το κε­φά­λι». Ενώ άλλοι όπως εγώ, έτυχε να είναι επι­τυ­χό­ντες  σε κά­ποιο Πε­ντά­μη­νο κοι­νω­φε­λές πρό­γραμ­μα.

Ερ­γα­σια­κός με­σαί­ω­νας, επι­σφά­λεια, ερ­γα­σια­κές ανι­σό­τη­τες, φαι­νο­με­νι­κή κα­τα­πο­λέ­μη­ση της ανερ­γί­ας και μι­σθοί πεί­νας είναι κά­ποια από τα πρώτα πράγ­μα­τα που μου έρ­χο­νται στο νου. Ερ­γα­ζό­μα­στε επί κα­θη­με­ρι­νή βάση, μι­λά­με πάντα για πλήρη απα­σχό­λη­ση, ενώ η ερ­γα­σία μας αντι­στοι­χεί σε 2 ευρώ ανά ώρα. Εμείς, οι τυ­χε­ροί άνω των 25, λαμ­βά­νου­με το ποσό των 495 ευρώ, ενώ οι κάτω των 25 το ποσό των 431 ευρώ. Ποσά ανή­κου­στα, αν σκε­φτεί κα­νείς ότι οι πε­ρισ­σό­τε­ροι συμ­με­τέ­χο­ντες στα προ­γράμ­μα­τα αυτά έχουν οι­κο­γέ­νειες και παι­διά. Μέχρι πρό­τι­νος δε, δεν εί­χα­με κα­νέ­να απο­λύ­τως δι­καί­ω­μα γιατί πολύ άπλα ήμα­σταν ωφε­λού­με­νοι. Για πα­ρά­δειγ­μα, γο­νι­κές, αναρ­ρω­τι­κές, κα­νο­νι­κές άδειες, μέσα προ­στα­σί­ας για απο­φυ­γή ερ­γα­τι­κών ατυ­χη­μά­των, μιας και το τε­λευ­ταίο διά­στη­μα έχουν κα­τα­γρά­φει αρ­κε­τά, με ευ­θύ­νη της ερ­γο­δο­σί­ας. Μετά από πολ­λές προ­σπά­θειες, πολ­λούς αγώ­νες, σύ­στα­ση επι­τρο­πών πε­ντα­μή­νων, συ­νε­λεύ­σεις, κι­νη­το­ποι­ή­σεις, κερ­δί­σα­με τα ανα­φαί­ρε­τα αυτά δι­καιώ­μα­τα.

Κά­ποιοι συ­νά­δελ­φοι/ισσες ήδη στα­μά­τη­σαν ή μάλ­λον για να το πούμε ως έχει, τους στα­μά­τη­σαν διότι έληξε η σύμ­βα­ση τους. Άλ­λω­στε οι Δήμοι αρ­νού­νται να δη­λώ­σουν ότι τα πε­ντά­μη­να κα­λύ­πτουν πά­γιες και διαρ­κείς ανά­γκες. Αρ­νού­νται ακόμη και την  πα­ρά­τα­ση του προ­γράμ­μα­τος έστω και  για 2 μήνες, ώστε να μπο­ρέ­σου­με να πά­ρου­με  του­λά­χι­στον ένα υπο­τυ­πώ­δες τα­μείο ανερ­γί­ας.

Σε όλον αυτό το πα­ρα­λο­γι­σμό,  από τη στιγ­μή κιό­λας  που γνω­ρί­ζου­με ότι οι δήμοι μας έχουν πραγ­μα­τι­κά ανά­γκη, από τη στιγ­μή που το μό­νι­μο προ­σω­πι­κό είναι ελά­χι­στο, εμείς απα­ντά­με με κι­νη­το­ποι­ή­σεις. Ήδη έχου­με βρε­θεί στο υπουρ­γείο Ερ­γα­σί­ας, με την απά­ντη­ση της ανα­πλη­ρώ­τριας Υπουρ­γού,  Ρά­νιας Αντω­νο­πού­λου, να είναι αρ­νη­τι­κή καθώς επι­κα­λεί­ται νο­μι­κό κώ­λυ­μα. Εμείς, ξέ­ρου­με ότι όλα αυτά μπο­ρούν να λυ­θούν με πρά­ξεις νο­μο­θε­τι­κού πε­ριε­χο­μέ­νου, εμείς ξέ­ρου­με ότι δεν γί­νε­ται άλλο να ανα­κυ­κλώ­νο­νται γε­νιές και γε­νιές με πρό­σχη­μα την κα­τα­πο­λέ­μη­ση της ανερ­γί­ας, εμείς ξέ­ρου­με ότι δεν μπο­ρού­με να συ­νε­χί­σου­με να εί­μα­στε ανα­κυ­κλώ­σι­μοι σε μια κοι­νω­νία που νοσεί.

Εμείς ξέ­ρου­με πως κα­νέ­νας αγώ­νας δεν είναι χα­μέ­νος για αυτό συ­νε­χί­ζου­με με συ­νε­λεύ­σεις αλλά και με κι­νη­το­ποι­ή­σεις στο Υπουρ­γείο Ερ­γα­σί­ας μέχρι το τέλος. Άλ­λω­στε δεν έχου­με να χά­σου­με τί­πο­τε άλλο παρά μόνο τις αλυ­σί­δες μας.

*Ερ­γα­ζό­με­νη σε Πε­ντά­μη­νο Κοι­νω­φε­λές πρό­γραμ­μα

rproject.gr