Πέθανε ο σολίστ του μπουζουκιού Χρήστος Κωνσταντίνου

Ο σπουδαίος σολίστ του μπουζουκιού Χρήστος Κωνσταντίνου έφυγε από τη ζωή σήμερα 21 Μαρτίου 2015, σε ηλικία 65 ετών. .....
Ο Χρήστος Κωνσταντίνου γεννήθηκε στο κατεχόμενο Αργάκι της Μόρφου το 1950. Τα πρώτα ακούσματα δημοτικής μουσικής από τον βιολάρη πατέρα του τον ώθησαν να αρχίσει μαθήματα βιολιού σε ηλικία 10 χρονών, στον Πετράκη στη Μόρφου.    Το 1962 μετανάστεσε στο Λονδίνο όπου συνέχισε τα μαθήματα βιολιού και άρχισε παράλληλα μαθήματα στο τρίχορδο μπουζούκι. Πολύ σύντομα άρχισε να παίζει μπουζούκι επαγγελματικά στα διάφορα παροικιακά κέντρα, όπου γνώρισε τον Λουκά Νταράλα και συνεργάστηκε μαζί του. Σε ηλικία 19 χρονών συμμετείχε στην ορχήστρα του Μίκη Θεοδωράκη ο οποίος έκανε τότε, επί Χούντας, περιοδείες στο εξωτερικό. Από τότε συνεργάστηκαν πολλές φορές. Το 1971 μετακόμισε στην Ελλάδα. Συνεργάστηκε με μεγάλους συνθέτες και τραγουδιστές όπως οι: Βασίλης Τσιτσάνης, Γιάννης Παπαϊωάννου, Μίκης Θεοδωράκης, Σταύρος Ξαρχάκος, Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Νίκος Ξυλούρης, Βίκυ Μοσχολιού, Γιώργος Νταλάρας, Χρόνης Αϊδονίδης, Δόμνα Σαμίου, Ξανθίππη Καραθανάση, Θόδωρος Αντωνίου, Αγνή Μπάλτσα, Μπάμπης Τσέρτος, Σωτηρία Μπέλλου, και πολλούς άλλους.     Η κηδεία του θα γίνει τη Δευτέρα 23 Μαρτίου 2015, στις 16:00, από το νεκροταφείο Αμαρουσίου.   Ακολουθεί ένα απόσπασμα από την εκπομπή Τα παντελόνια είναι περίεργα ρούχα με τον Πάρη Μήτσου στην τηλεόραση του 902:

                                      ΜΕ  ΤΟ  ΓΙΩΡΓΟ  ΤΖΩΡΤΖΗ
musicpaper.gr

Της εξουσίας τα σκολειά
σού τά 'πανε παιδεία
και των εμπόρων τα σκαλιά
σού τά 'παν εκκλησία

Μα λέξη δε σού είπανε
και σκόπιμα σού κρύψανε
το ζεϊμπέκικο του νου που φέρνει ελευθερία
γιατί το ξέρουνε καλά κρυμμένη είν' η ουσία

Οι μεν σού τάζουνε στη γη
οι άλλοι στα ουράνια
και της ελπίδας τίμημα
περίσσια περηφάνια

Κι οι μάγκες εκ του ασφαλούς έχουνε πονηρέψει
γιατί δε γύρισε κανείς ρέστα να τούς γυρέψει

Μες στο μυαλό σου όποιος μπει σε κάνει ό,τι θέλει
κι αντί για ζεϊμπέκικο χορεύεις τσιφτετέλι
σαν την αρκούδα με τριχιά στου κόσμου το παζάρι
και γίνεται η αλήθεια σου λιμαρισμένο ζάρι

Και το κελί που σ' έριξαν, σαν τη θηλιά στενεύει
το βολεμένο σου μυαλό άλλο κελί γυρεύει
Γυρεύει μεγαλύτερο, γεμάτο με καλούδια
κι εμένα απ' έξω σαν τρελό λεύτερα να σού τραγουδώ
της φυλακής τραγούδια
της φυλακής που σ' έριξαν
γεμάτη με καλούδια

Στα λεύτερα τα βήματα χαίρεται ο θεός
χορεύει ένας άνθρωπος, απλά αληθινός
Άκου λοιπόν το μυστικό, κι αγάπα την ουσία
να δεις πως τούτος ο χορός είναι αυτογνωσία
κι άντε να δούμε ύστερα πώς θά 'χουν εξουσία

Αγγελοκαμωμένη μου
και Παναγιά θλιμμένη μου
από το δάκρυ των ματιών
κι από τ' αλάτι των φιλιών

νάμα το δάκρυο νά 'πινα
δυο χαμομήλια ταπεινά
να μεγαλώνει η καρδιά
για να χωράει τον ντουνιά

Αγγελοκαμωμένη μου
και Παναγιά θλιμμένη μου

Μαρμαροσκαλισμένη μου
κι ερωτογεννημένη μου
από τις κούπες των χεριών
κι από το φέγγος των χαδιών

δυο πρώτους ήλιους νά 'παιρνα
δυο καλοκαίρια μακρινά
να με φωτίσουν σα Χριστό
κι ό,τι σού παίρνω να χρωστώ

Αγγελοκαμωμένη μου
κι ερωτογεννημένη μου

Ψέμα ντυμένος ο καιρός
κι ο πλανεμένος τυχερός
Αγγελοκαμωμένη μου
κι ερωτογεννημένη μου