Φοβού τον Σαμαρά και ΣΥΡΙΖΑ φέροντα...

Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης

Αλήθεια, το απονενοημένο διάγγελμα του πρω­θυπουργού το περασμένο Σάββατο 27 Δεκεμβρίου, που παρουσιάστηκε ως συνέντευξή του στη ΝΕΡΙΤ, αποτελεί προϊόν επιλογής και σκέψης κάποιου επιτελείου; Γιατί είναι απελπιστικά δυσοίωνη η παραδοχή ότι υπάρχουν τόσο ηλίθια επιτελεία....

 
Η ηλιθιότητα, όμως, όπως και η πρώτου βαθμού συγγενής της, η βλακεία, είναι επικίνδυνες όταν δραστηριο­ποιούνται στην πρώτη γραμμή της πολιτικής. Γιατί αυτή η επινόηση έχει τις ρίζες της βαθύτερα, μια και προδί­δει αντιδημοκρατικά αντανακλαστικά και βασίζεται στο απεχθές όπλο της απερίσκεπτης διασποράς φόβου προκειμένου να σωθεί το τομάρι μιας ανίκανης και αναποτε­λεσματικής κυβέρνησης. Μιας κυβέρνησης που είχε τη στήριξη όλων (και του πολιτικού συστήματος και του κοινωνικοοικονομικού κατεστημένου) και έτυχε και της λαϊκής ανοχής - δεν κυνηγήθηκε ανηλεώς και ολοκλη­ρωτικά όπως αυτή του Γ Παπανδρέου, ας πούμε...
 
Όλα ήταν υπέρ της και το μόνο που είχε να κάνει ήταν να διαχειριστεί κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο την κρί­ση διαθέτοντας όλα τα μέτωπα κλειστά (και έναν ΣΥΡΙΖΑ να κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο στην πρωτόγνωρη για το κόμμα της Αριστεράς προσπάθεια να αποκτήσει κυβερνητική πειστική φυσιογνωμία και ταυτότητα).
 
Και η κυβέρνηση Σαμαρά - με τεράστια δική του ευθύνη - αποδείχθηκε τελείως ανίκανη να αντεπεξέλθει στις στοιχειώδεις απαιτήσεις των υποχρεώσεων που της αναλογούσαν. Είχαμε ένα απελπιστικά κομματικό κρά­τος με τους αποκλειστικούς υπευθύνους αυτής της τε­ράστιας κρίσης να τη χειρίζονται οι ίδιοι και να κατηγορούν την αντιπολίτευση με τα όποια λάθη της στον επί­σης πρωτόγνωρο γι' αυτή ρόλο.
 
Ωστόσο, η τελευταία συνέντευξη - παρωδία του πρω­θυπουργού ξεπέρασε κάθε γελοίο προηγούμενο. Έτσι, παρακολουθήσαμε ένα σκηνικό που θύμιζε αβίαστα καθεστώς Βόρειας Κορέας, με δυο δύστυχους δημοσι­ογράφους έτοιμους να βάλουν τα κλάματα γι' αυτό που τους συνέβαινε κι έναν παραληρούντα πρωθυπουργό που έσπερνε τον φόβο. Αν αντέστρεφε κανείς τα λεγόμενά του, θα συνήγαγε το εξής γελοίο συμπέρασμα: ότι απέναντι στον φόβο και την αποσταθεροποίηση εγγυη­τές του μέλλοντος αυτής της δύστυχης και ατυχήσασας χώρας είναι ο Άδωνις, ο Βορίδης, η Βούλτεψη, ο Ντινόπουλος, ο Γιακουμάτος και όλος αυτός ο απερίγραπτος κυβερνητικός θίασος.
 
 Μπροστά σε μια τέτοια θλιβερή παραδοχή, θα ήταν προτιμότερος ο φόβος και η αποστα­θεροποίηση παρά η κυβέρνηση Σαμαρά της υπερφορολόγησης, του καθημερινού άχθους των ατέλειωτων δό­σεων του ΕΝΦΙΑ, της καθημερινής ταπείνωσης και ανα­σφάλειας της καθημαγμένης μας κοινωνίας...