Πέγκυ Κυρίτση, αστυνομικός: "Η αστυνομία δεν είναι μόνο τα ΜΑΤ"

Η ανάγκη μου να βρεθώ τετ-α-τετ με μια αστυνομικό, πήγαζε από όλη αυτήν την εικόνα που έχω διαμορφώσει όλα αυτά τα χρόνια για την ελληνική αστυνομία. Δεν ξέρω αν η Πέγκυ Κυρίτση είναι "κανόνας, ή εξαίρεση"....

πάντως το μόνο σίγουρο είναι ότι τα όπλα που χρησιμοποιεί στη δουλειά της, είναι μόνο για καλό. Εκτός από την θετική αύρα που έχει ως άνθρωπος, ίσως το πτυχίο της Ψυχολογίας που απέκτησε το 2008, είναι αυτό που τη βοηθάει ακόμη περισσότερο στο να φέρεται κατά την άσκηση του επαγγέλματός της πρώτα ως άνθρωπος κι έπειτα ως αστυνομικός.

Το να γίνω αστυνομικός ήταν όνειρο ζωής. Έβλεπα την αστυνομία ως λειτούργημα. Ήθελα να προσφέρω. Να σκεφτείς ότι δεν είχα καμία άλλη σχολή στο μηχανογραφικό μου.

Όταν πέρασα, έβλεπα μόνο την εικόνα, δεν ήξερα τι θα αντιμετωπίσω μέσα. Δεν ήξερα ότι δουλεύουμε 6 μέρες την εβδομάδα, δουλεύουμε Σαββατοκύριακα, δουλεύουμε νύχτα, δουλεύουμε Χριστούγεννα, Πάσχα, δεν έχουμε αργίες... Δουλεύουμε πάντα. Δεν υπάρχει ωράριο.

Η δουλειά είναι εξίσου "μάχιμη", ακόμη κι όταν είσαι στο γραφείο. Εκεί χειρίζεσαι τύχες ανθρώπων. Στο πώς θα γράψεις κάτι, γνωρίζοντας ότι αυτό που θα γράψεις θα πάει στον εισαγγελέα.

Το πολύ δύσκολο της δουλειάς είναι το έξω. Εκεί, έχεις να αντιμετωπίσεις το έγκλημα. Είσαι στην πρώτη γραμμή.

Έχω μείνει άπειρες ώρες στο γραφείο με πάρα πολύ σοβαρές περιπτώσεις. Βιασμούς ανηλίκων, ναρκωτικά. Δεν γίνεται να φύγεις. Μένεις εκεί.

Το ακόμη πιο δύσκολο της υπόθεσης, είναι όταν κάνεις οικογένεια. Το παιδάκι δεν μπορεί να καταλάβει γιατί ο μπαμπάς είναι σπίτι την Κυριακή και η μαμά λείπει πολλές φορές. Ή γιατί φεύγει το βράδυ.

Όταν ήμουν πιο μικρή και δεν είχα οικογένεια, γυρνούσα 6 η ώρα το πρωί από τη δουλειά και κοιμόμουν. Τώρα δεν γίνεται να κοιμηθείς, γιατί θα πρέπει να ετοιμάσεις το ένα παιδί για το σχολείο, θα ξυπνήσει η μπέμπα, θα θέλει τάισμα...

Άμα σου αρέσει αυτό που κάνεις, το κάνεις με μεράκι. Δεν είναι επιβαρυντικό. Δεν με κούρασε ποτέ το ωράριο μου. Διάλεξα μια δουλειά που θα μου άρεσε πάντα και δεν θα αγκομαχούσα σε αυτήν.

Ένας καλός αστυνομικός πρέπει να έχει γνώσεις ψυχολογίας. Έχουμε να κάνουμε με παραβατικότητα, με διαταραγμένες προσωπικότητες, με ανηλίκους, με ενδοοικογενειακή βία, με ναρκωτικά. Θέλει λεπτό χειρισμό. Νομίζω ότι όλοι θα έπρεπε να έχουμε τέτοιες γνώσεις και για εμάς τους ίδιους αλλά και για να βοηθάμε. Όσο ήμουν στην Αστυνομία ξαναέδωσα εξετάσεις με το καινούριο σύστημα και σπούδασα Ψυχολογία.

Ακόμα τον θυμάμαι εκείνον τον Σεπτέμβρη. Το περιστατικό που με έχει συγκινήσει πάρα πολύ είχε να κάνει με ένα παιδί που μόλις είχε ξεκινήσει να παίρνει ναρκωτικά. Κατάφερα να πλησιάσω το παιδί και μετά να του μιλήσω χωρίς να επιβάλλω αστυνομική παρουσία. Τα Χριστούγεννα, ο πατέρας του μου έστειλε ένα ρόδι για να με ευχαριστήσει που έσωσα το παιδί του.

Η αστυνομία δεν είναι μόνο τα ΜΑΤ. Τα ΜΑΤ είναι η καταστολή. Ο κόσμος όμως ξέρει τα ΜΑΤ γιατί με αυτά έρχεται σε επαφή. Αυτό όμως δεν είναι αστυνομία.

Αστυνομία είναι όταν θα θελήσεις να κάνεις ένα ταξίδι και θα βγάλεις ταυτότητα. Όταν θα χάσεις την τσάντα σου και πανικοβλημένη θα έρθεις στην αστυνομία για να σε βοηθήσει, όταν θα μπούνε στο σπίτι σου, όταν, χάρη στην υπηρεσία ηλεκτρονικού εγκλήματος θα σωθεί κόσμος από αυτοκτονίες, μαστροπίες, αποπλάνηση ανηλίκων. Είναι κι αυτό αστυνομία.

Στο έγκλημα κάποιος στρέφεται για κάποιον λόγο. Πέρα από τις διαταραγμένες προσωπικότητες, ο κλέφτης δεν κλέβει αν δεν πεινάει. Το πόσο σημαντική είναι η ψυχολογία το βλέπω τώρα που έχω κρατουμένους. Ο εγκλεισμός είναι πολύ δύσκολο πράγμα, έστω και για μια μέρα. Το να κλείσεις έναν άνθρωπο μέσα σε ένα κελί είναι πολύ δύσκολο πράγμα.

Ένας έγκλειστος μπορεί να αυτοκτονήσει με το παραμικρό, όπως για παράδειγμα, να φάει λάμπες. Όταν είναι δύο άτομα στο τμήμα και έχεις 26 κρατουμένους και παράλληλα έρχεται κόσμος για ό,τιδηποτε άλλο, είναι πολύ δύσκολο αλλά πρέπει να είσαι ψύχραιμος.

Ο κόσμος σέβεται περισσότερο μια γυναίκα αστυνομικό. Με αντιμετωπίζουν πολύ διαφορετικά. Και οι συνάδελφοι και οι παραβάτες και όλοι όσοι έρθουν στο τμήμα. Και αλλιώς θα χειριστεί το καθετί μια γυναίκα. Δεν είναι βίαιες οι γυναίκες.

Δύσκολο να "τα αφήσεις όλα πίσω", όταν φεύγεις από τη δουλειά. Όταν θα είσαι παρούσα σε ένα επεισόδιο ενδοοικογενειακής βίας θα σε επηρεάσει πολύ, ιδίως αν το περιστατικό έχει παιδιά. Όταν έχει τελεστεί αυτοκτονία και θα έχεις πάει, δεν μπορείς να αφήσεις το πτώμα που θα έχεις δει πεσμένο από το φωταγωγό. Γιατί είσαι ο πρώτος που θα έχει πάει.

Πάρα πολλοί αστυνομικοί δεν καταφέρνουμε να βγούμε στη σύνταξη. Πεθαίνουμε πριν από αυτήν!

Δεν έχουμε ωράριο οπότε το βιολογικό μας ρολόι χαλάει, η ψυχολογία μας έχει καθημερινά σκαμπανευάσματα, άγχος πολύ...

H ψυχολογία με έχει βοηθήσει πολύ στο να καθαρίζω το μυαλό μου από αρνητικές εικόνες και να αφήνω πίσω πολλά πράγματα.

Αν τελικά κλείνεις τη μέρα σου και λες "έκανα κάτι καλό σήμερα", αυτό θα επισκιάσει όλα τα υπόλοιπα. Αν το πιστεύεις αυτό και για τη δική σου μέρα, είσαι σε πολύ καλό δρόμο. 

Η Πέγκυ Κυρίτση εργάζεται σε αστυνομικό τμήμα της επαρχίας

http://cosmo.gr/