Εδωσε τη σύνταξη του για να έρθει στην Κρήτη να καταθέσει ενα στεφάνι
Πλήρωσε
από την τσέπη του 14.000 Νεοζηλανδικά δολάρια για να έλθει στα 94 του
μαζί με τη συνοδό του στις εκδηλώσεις για τη μάχη της Κρήτης....
Θα
πληρώσει και το ξενοδοχείο, το αυτοκίνητο για τις μεταφορές του και όλα
τα έξοδα του. Ο 94χρονος βετεράνος της Μάχης της Κρήτης Ρόι Χάμμοντ
(Roye Hammond) ταξίδεψε χιλιάδες χιλιόμετρα για να βρεθεί και πάλι στα
μέρη όπου πολέμησε πριν από 72 χρόνια.
Αν και συνταξιούχος και χωρίς μεγάλους πόρους, βρήκε δυνάμεις και έκανε το μεγάλο ταξίδι. Ενα ταξίδι που δεν μπόρεσαν να κάνουν και άλλοι 3 βετεράνοι Νεοζηλανδοί, ο ένας εξ αυτών για οικονομικούς λόγους επίσης.
«Ανθρωποι σαν το Ρόι ήλθαν εδώ με δικά τους έξοδα. Είχε υποσχεθεί ο υπουργός Αμυνας, ο υπουργός Βετεράνων της Νέας Ζηλανδίας ότι δεν θα αφήσουν ποτέ ξανά μόνους τους βετεράνους, όπως άλλες χρονιές όπου και πάλι επιβαρύνθηκαν με μεγάλα έξοδα ενός τέτοιου ταξιδιού. Αηδίες! Λόγια πολιτικών. Είναι ντροπή» τονίζει ο κ. Murray Hoare, που επίσης συνοδεύει τις Νεοζηλανδικές αποστολές στην Κρήτη, είναι φίλος πολλών βετεράνων και έχει αναλάβει με προσωπικά έξοδα να πληρώσει το ξενοδοχείο που μένει ο κ. Ρόι.
Όσο για τις ελληνικές αρχές, κρατικές και αυτοδιοικητικές, ας μην γίνει κανείς λόγος αφού δεν καλύπτουν τίποτα από τα έξοδα μετάβασης των βετεράνων.
ΣΕΜΝΟΣ ΩΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ
Ο ίδιος ο κ. Ρόι είναι ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, σεμνός και ταπεινός. Όπως όλοι οι απλοί στρατιώτες, αυτοί που κερδίζουν και χάνουν πολέμους, οι πραγματικοί πρωταγωνιστές των πεδίων μάχης που ωστόσο μένουν στην αφάνεια τις περισσότερες φορές.
Δεν θέλει να πει τίποτα για τη Νεοζηλανδική κυβέρνηση. «Για μένα αρκεί που στην εκδήλωση στον Γαλατά ήλθαν και με χαιρέτησαν 15 ντόπιοι άνθρωποι. Τα χέρια τους ήταν σκληρά και ροζιαζμένα, ανθρώπων της δουλειάς» λέει.
Ο κ. Χάμοντ βρέθηκε στην Κρήτη στα τέλη του Απρίλη του 1941, έχοντας υποχωρήσει από την Ηπειρωτική Ελλάδα. Το νησί βομβαρδίζεται από τους ναζί όλη την ημέρα και η καθημερινότητα των απλών στρατιωτών είναι κάτι παραπάνω από σκληρή.
ΧΩΡΙΣ ΦΑΓΗΤΟ
«Δεν είχαμε καθόλου φαγητό. Για την ακρίβεια παίρναμε το 1/3 της κανονικής μερίδας. Υπήρχε τρομερή έλλειψη φαγητού. Αλλά θυμάται πως τα πορτοκάλια ήταν υπέροχα. Μας τα έφερναν οι ντόπιοι, τα παιδιά κυρίως. Θυμάμαι τη γεύση τους ακόμα» εξηγεί στα "Χ.Ν.".
Στρατιώτης του 18ου τάγματος με την ειδικότητα του οδηγού φορτηγού, δεν έχει... αντικείμενο καθώς όλα τα οχήματα τους είχαν μείνει στην ηπειρωτική Ελλάδα. «Είχαμε αφήσει όλον τον εξοπλισμό μας και στην Κρήτη δεν είχαμε τίποτα πέρα από τον ατομικό οπλισμό. Χρησιμοποιούσαμε τα κράνη μας και τις ξιφολόγχες για να σκάψουμε ορύγματα» αναφέρει.
ΤΡΑΥΜΑΤΙΑΣ
Oι απλοί στρατιώτες προαισθάνονταν την εισβολή αλλά όπως ήταν φυσικό δεν γνώριζαν πολλά.
«Ξέραμε ότι θα έλθουν, δεν ξέραμε την ακριβή ημερομηνία βέβαια εμείς τουλάχιστον οι στρατιώτες. Το πρωί της 20ης Μαΐου πήραμε το πρωινό μας.
Ημασταν στην περιοχή των Αγίων Αποστόλων έξω από τα Χανιά. Δεν μπορούσαμε να δούμε από το σημείο που ήμασταν τους αλεξιπτωτιστές που έπεφταν στο Μάλεμε ή στην Αγιά. Μπήκαμε γρήγορα στη μάχη, η μονάδα μου βοήθησε στη μεταφορά των πυρομαχικών στην πρώτη γραμμή. Όμως τραυματίσθηκα, μια σφαίρα με βρήκε στο χέρι και μου έσπασε το κόκκαλο. Μεταφέρθηκα στο υπαίθριο νοσοκομείο. Αλλά δεν έμεινα πολύ εκεί. Oι Γερμανοί υπερίσχυαν στα μέτωπα και μας πίεζαν και έπρεπε να φύγουμε προς τη Σούδα. Νομίζαμε ότι θα φύγουμε από εκεί αλλά δεν φάνηκε κανένα πλοίο. Όλη την ημέρα οι Γερμανοί μας πολυβολούσαν και μας βομβάρδιζαν από τον αέρα με τα αεροπλάνα τους. Αναγκασθήκαμε να φύγουμε με τα πόδια και να περπατήσουμε μέχρι τα Σφακιά από όπου φύγαμε με πλοία για την Αφρική» εξηγεί ο κ. Χάμοντ.
ΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΚΡΗΤΙΚΟΙ
Τον ρωτάμε για τους συντρόφους του, πολλοί από τους οποίους δεν έφυγαν ποτέ από την κρητική γη. «Δεν θα ξεχάσω κανένα από αυτούς. Πάντα έχω τα πρόσωπά τους στη μνήμη μου» λέει συγκινημένος. Μιλάει με πολύ θερμά λόγια για τον ντόπιο πληθυσμό. «Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη γενναιότητα και τη φιλοξενία των ανθρώπων αυτών» τονίζει, ενώ ο κ. Hoare επισημαίνει πως «στις συζητήσεις που έχουμε με τους βετεράνους, είναι τα μόνιμα λόγια του. Και αυτός και οι υπόλοιποι βετεράνοι.»
Και μια τελευταία ερώτηση αν πιστεύει πραγματικά ότι μπορούσε να κρατηθεί το νησί και να μην πέσει στα χέρια των ναζί. «Ηταν σημαντικό λάθος που δεν καταστράφηκαν τα αεροδρόμια στο Μάλεμε ειδικά από την στιγμή που δεν είχαμε και αεροπλάνα. Ο στρατηγός μας Φράιμπεργκ ήθελε να τα καταστρέψει αλλά η διοίκηση της αεροπορίας από το Κάιρο όχι. Επίσης ήταν και χιλιάδες όπλα όπως μάθαμε σε αποθήκες που θα μπορούσαν να δοθούν στον τοπικό πληθυσμό και να πολεμήσει καλύτερα μαζί μας» θυμάται ο στρατιώτης. Είναι γνωστός ο αφοπλισμός των Κρητικών από τη δικτατορία Μεταξά και η άρνηση της κυβέρνησης αλλά και των Βρεταννών να δώσουν τα όπλα στον τοπικό πλυθησμό.
Όμως αυτά είναι πλέον παρελθόν καθώς ο κ. Χάμοντ θα συνεχίσει αυτές τις ημέρες να βρίσκεται σε όλα σχεδόν τα σημεία που πραγματοποιούνται εκδηλώσεις τιμής. Για αυτό το λόγο άλλωστε ταξίδεψε τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα...
Αν και συνταξιούχος και χωρίς μεγάλους πόρους, βρήκε δυνάμεις και έκανε το μεγάλο ταξίδι. Ενα ταξίδι που δεν μπόρεσαν να κάνουν και άλλοι 3 βετεράνοι Νεοζηλανδοί, ο ένας εξ αυτών για οικονομικούς λόγους επίσης.
«Ανθρωποι σαν το Ρόι ήλθαν εδώ με δικά τους έξοδα. Είχε υποσχεθεί ο υπουργός Αμυνας, ο υπουργός Βετεράνων της Νέας Ζηλανδίας ότι δεν θα αφήσουν ποτέ ξανά μόνους τους βετεράνους, όπως άλλες χρονιές όπου και πάλι επιβαρύνθηκαν με μεγάλα έξοδα ενός τέτοιου ταξιδιού. Αηδίες! Λόγια πολιτικών. Είναι ντροπή» τονίζει ο κ. Murray Hoare, που επίσης συνοδεύει τις Νεοζηλανδικές αποστολές στην Κρήτη, είναι φίλος πολλών βετεράνων και έχει αναλάβει με προσωπικά έξοδα να πληρώσει το ξενοδοχείο που μένει ο κ. Ρόι.
Όσο για τις ελληνικές αρχές, κρατικές και αυτοδιοικητικές, ας μην γίνει κανείς λόγος αφού δεν καλύπτουν τίποτα από τα έξοδα μετάβασης των βετεράνων.
ΣΕΜΝΟΣ ΩΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ
Ο ίδιος ο κ. Ρόι είναι ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, σεμνός και ταπεινός. Όπως όλοι οι απλοί στρατιώτες, αυτοί που κερδίζουν και χάνουν πολέμους, οι πραγματικοί πρωταγωνιστές των πεδίων μάχης που ωστόσο μένουν στην αφάνεια τις περισσότερες φορές.
Δεν θέλει να πει τίποτα για τη Νεοζηλανδική κυβέρνηση. «Για μένα αρκεί που στην εκδήλωση στον Γαλατά ήλθαν και με χαιρέτησαν 15 ντόπιοι άνθρωποι. Τα χέρια τους ήταν σκληρά και ροζιαζμένα, ανθρώπων της δουλειάς» λέει.
Ο κ. Χάμοντ βρέθηκε στην Κρήτη στα τέλη του Απρίλη του 1941, έχοντας υποχωρήσει από την Ηπειρωτική Ελλάδα. Το νησί βομβαρδίζεται από τους ναζί όλη την ημέρα και η καθημερινότητα των απλών στρατιωτών είναι κάτι παραπάνω από σκληρή.
ΧΩΡΙΣ ΦΑΓΗΤΟ
«Δεν είχαμε καθόλου φαγητό. Για την ακρίβεια παίρναμε το 1/3 της κανονικής μερίδας. Υπήρχε τρομερή έλλειψη φαγητού. Αλλά θυμάται πως τα πορτοκάλια ήταν υπέροχα. Μας τα έφερναν οι ντόπιοι, τα παιδιά κυρίως. Θυμάμαι τη γεύση τους ακόμα» εξηγεί στα "Χ.Ν.".
Στρατιώτης του 18ου τάγματος με την ειδικότητα του οδηγού φορτηγού, δεν έχει... αντικείμενο καθώς όλα τα οχήματα τους είχαν μείνει στην ηπειρωτική Ελλάδα. «Είχαμε αφήσει όλον τον εξοπλισμό μας και στην Κρήτη δεν είχαμε τίποτα πέρα από τον ατομικό οπλισμό. Χρησιμοποιούσαμε τα κράνη μας και τις ξιφολόγχες για να σκάψουμε ορύγματα» αναφέρει.
ΤΡΑΥΜΑΤΙΑΣ
Oι απλοί στρατιώτες προαισθάνονταν την εισβολή αλλά όπως ήταν φυσικό δεν γνώριζαν πολλά.
«Ξέραμε ότι θα έλθουν, δεν ξέραμε την ακριβή ημερομηνία βέβαια εμείς τουλάχιστον οι στρατιώτες. Το πρωί της 20ης Μαΐου πήραμε το πρωινό μας.
Ημασταν στην περιοχή των Αγίων Αποστόλων έξω από τα Χανιά. Δεν μπορούσαμε να δούμε από το σημείο που ήμασταν τους αλεξιπτωτιστές που έπεφταν στο Μάλεμε ή στην Αγιά. Μπήκαμε γρήγορα στη μάχη, η μονάδα μου βοήθησε στη μεταφορά των πυρομαχικών στην πρώτη γραμμή. Όμως τραυματίσθηκα, μια σφαίρα με βρήκε στο χέρι και μου έσπασε το κόκκαλο. Μεταφέρθηκα στο υπαίθριο νοσοκομείο. Αλλά δεν έμεινα πολύ εκεί. Oι Γερμανοί υπερίσχυαν στα μέτωπα και μας πίεζαν και έπρεπε να φύγουμε προς τη Σούδα. Νομίζαμε ότι θα φύγουμε από εκεί αλλά δεν φάνηκε κανένα πλοίο. Όλη την ημέρα οι Γερμανοί μας πολυβολούσαν και μας βομβάρδιζαν από τον αέρα με τα αεροπλάνα τους. Αναγκασθήκαμε να φύγουμε με τα πόδια και να περπατήσουμε μέχρι τα Σφακιά από όπου φύγαμε με πλοία για την Αφρική» εξηγεί ο κ. Χάμοντ.
ΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΚΡΗΤΙΚΟΙ
Τον ρωτάμε για τους συντρόφους του, πολλοί από τους οποίους δεν έφυγαν ποτέ από την κρητική γη. «Δεν θα ξεχάσω κανένα από αυτούς. Πάντα έχω τα πρόσωπά τους στη μνήμη μου» λέει συγκινημένος. Μιλάει με πολύ θερμά λόγια για τον ντόπιο πληθυσμό. «Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη γενναιότητα και τη φιλοξενία των ανθρώπων αυτών» τονίζει, ενώ ο κ. Hoare επισημαίνει πως «στις συζητήσεις που έχουμε με τους βετεράνους, είναι τα μόνιμα λόγια του. Και αυτός και οι υπόλοιποι βετεράνοι.»
Και μια τελευταία ερώτηση αν πιστεύει πραγματικά ότι μπορούσε να κρατηθεί το νησί και να μην πέσει στα χέρια των ναζί. «Ηταν σημαντικό λάθος που δεν καταστράφηκαν τα αεροδρόμια στο Μάλεμε ειδικά από την στιγμή που δεν είχαμε και αεροπλάνα. Ο στρατηγός μας Φράιμπεργκ ήθελε να τα καταστρέψει αλλά η διοίκηση της αεροπορίας από το Κάιρο όχι. Επίσης ήταν και χιλιάδες όπλα όπως μάθαμε σε αποθήκες που θα μπορούσαν να δοθούν στον τοπικό πληθυσμό και να πολεμήσει καλύτερα μαζί μας» θυμάται ο στρατιώτης. Είναι γνωστός ο αφοπλισμός των Κρητικών από τη δικτατορία Μεταξά και η άρνηση της κυβέρνησης αλλά και των Βρεταννών να δώσουν τα όπλα στον τοπικό πλυθησμό.
Όμως αυτά είναι πλέον παρελθόν καθώς ο κ. Χάμοντ θα συνεχίσει αυτές τις ημέρες να βρίσκεται σε όλα σχεδόν τα σημεία που πραγματοποιούνται εκδηλώσεις τιμής. Για αυτό το λόγο άλλωστε ταξίδεψε τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε να σέβεστε τους συνομιλητές σας και να αποφεύγετε, τις ύβρεις και τους χαρακτηρισμούς. Να αποφεύγετε να γράφετε ανώνυμα. Όλα τα σχόλια πρέπει να εγκριθούν πριν δημοσιευθούν.