Είναι τόσες πολλές οι πνευματικές φυλακές της ζωής μας ώστε να αρχίζεις να αναρωτιέσαι εάν ως πολίτης έχει βαθμούς ελευθερίας ή ποσοστό δουλοποίησης.
Ίσως είναι ένα παιχνίδι τελικά σε μια κονσόλα και στη ζωή του καθενός υπάρχουν διαφορετικές πίστες. Σε μια πίστα ....
πριν μερικές εβδομάδες μια φίλη μου έδωσε ένα βιβλίο του Paul Lafargue, «Το δικαίωμα στην τεμπελιά». Με την κατάσταση της ανεργίας στην Ελλάδα και εγώ χωρίς εργασία για σχεδόν 2 χρόνια ένιωσα κάπως περίεργα με τον τίτλο. Πλέον το συνιστώ ανεπιφύλακτα καθώς όσοι το διαβάσουν θα αποκτήσουν πολλούς βαθμούς ελευθερίας.
Μια ματιά πίσω στο χρόνο για να μάθουμε ότι οι άνθρωποι το 1885 εργάζονταν 7 ημέρες την εβδομάδα, τα παιδιά επίσης, τις Κυριακές πήγαιναν όλοι στην εργασία τους μετά την εκκλησία και μια πληθώρα συνθηκών εντελώς απάνθρωπων. Έγιναν επαναστάσεις, έγιναν διαμαρτυρίες, έγιναν αγώνες, ίσως άνθρωποι να πέθαναν και τελικά η Κυριακή δόθηκε στις ανθρώπινες μάζες ως ένας επιπλέον βαθμός ελευθερίας. Πολύ πιο πρόσφατα με αγώνες, διαμαρτυρίες, απεργίες και ανθρώπους ενωμένους κατόρθωσαν οι ανθρώπινες μάζες να έχουν πλέον πενθήμερο. Όλα αυτά βέβαια προ κρίσης.
Στην εποχή μας το 1% κάνει επίθεση στο 99%. Ο πόλεμος των τάξεων. Τα δικαιώματα μας χάνονται, εργασιακά, πολιτικά, ανθρώπινα. Οι βαθμοί ελευθερίας μειώνονται οπότε αναλογικά αυξάνεται το ποσοστό δουλοποίησης. Μην στεναχωριέστε, δεν ήμασταν ελεύθεροι ούτως ή άλλως. Με ποσοστά ζούμε. Ποσοστό ελευθερίας στο ωράριο εργασίας, στο τι μισθό παίρνουμε και ανάλογα την καταναλωτική μας δύναμη, σε τι συνθήκες εργαζόμαστε, εάν στον προϊστάμενο του επιτρέπουμε να μας φωνάζει και τέτοια.
Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς ότι εάν μειώνονταν μόνο οι ώρες εργασίας πόσοι περισσότεροι άνθρωποι θα εργάζονταν; Βέβαια, για να το σκεφτεί κάνεις αυτό πρέπει να του επιτραπεί να σκεφτεί ότι είναι θεμιτό οι άνθρωποι να ζούνε αξιοπρεπώς με ένα μισθό που αντιπροσωπεύει ας πούμε 24 – 32 ώρες εργασίας την εβδομάδα. Αν πεις κάτι τέτοιο στην Ελλάδα των μνημονίων είναι σαν να λες στην Ιερά Εξέταση ότι η γη γυρίζει γύρω από τον Ήλιο!
Όμως το να απασχολείσαι με την εργασία σου περί τις 50 ώρες εβδομαδιαίως δεν είναι μόνο αποδοτικό και κερδοφόρο για το 1%. Είναι και ένα είδος ελέγχου. Πρωινά εγερτήρια, τα βράδια από νωρίς για ύπνο, 10 ώρες από τις 24 είναι όλα αρκετά για να εξαντλήσουν τις μάζες και απλά μαγειρεύοντας ένα πιάτο φαί να κάνουν υπομονή περιμένοντας το επόμενο Σαββατοκύριακο για να δούνε τους αγαπημένους τους ανθρώπους, τους φίλους τους, ίσως να κάνουν λίγη γυμναστική, να διαβάσουν ένα βιβλίο και να πάνε έξω να ψυχαγωγηθούνε και εντέλει να ζήσουν ανθρώπινα. Στις περιπτώσεις που οι άνθρωποι είναι γονείς ο χρόνος προς τα παιδιά τους ελαχιστοποιείται σκοπίμως ώστε τα παιδιά να μεγαλώσουν από το σύστημα που θα τα κάνει όσο πρόβατα αυτό επιθυμεί.
Οι έρωτες, οι φίλοι, οι ευτυχισμένες στιγμές θέλουν χρόνο και όχι χρήμα.
Οι άνθρωποι νομίζουν ότι τους λείπει το χρήμα για να είναι ελεύθεροι και πιο ευτυχισμένοι. Πιστεύουν στο χρήμα και ότι αυτό θα τους φέρει αγάπη, έρωτες, φίλους, ελευθερίες• οι εντελώς παραδόπιστοι χαίρονται με τις πολυτέλειες του χρήματος θεωρώντας τις αξίες ανυπέρβλητες.
Τι θα γινόταν όμως σε περίπτωση που κέρδιζαν χρόνο οι μάζες του δυτικού μοντέλου; Δύσκολο να απαντηθεί; Εάν δούμε την Κίνα ή την Κούβα (χωρίς τις από αιώνια προπαγανδιστικές ύβρεις της καπιταλοδύσης ) ως χώρες που δίνουν στους πολίτες τους τα βασικά/ουσιαστικά και με ποιότητα (Κουβανέζικο σύστημα υγείας, Κινέζικο σύστημα παιδείας) καταλαβαίνουμε γιατί οι Κινέζοι φτάσανε τα 1,6 δις κατοίκων πριν την πολιτική του ενός παιδιού και οι Κουβανέζοι δεν επαναστατούν ποτέ ενώ διαδίδεται στη δύση συνέχεια πόσο μίζερα ζούνε.
Αντίθετα, οι λαοί του Ευρωπαϊκού Νότου κάνουν κάθε μέρα απεργίες, οι κυβερνώντες δυνάμεις λαμβάνουν κάθε μέρα αντιλαϊκά μέτρα, οι δημοκρατικές διαδικασίες έχουν ξεφτιλιστεί και μας θεωρούν και αναπτυγμένους. Άραγε εάν οι λαοί του κόσμου είχαν χρόνο να ζήσουν τον ήλιο τους περισσότερο, τους έρωτες τους περισσότερο, τους αγαπημένους τους ανθρώπους περισσότερο τι θα συνέβαινε;
Ναι, λέω εγώ, σε όλα.
Εσείς τι λέτε;
πριν μερικές εβδομάδες μια φίλη μου έδωσε ένα βιβλίο του Paul Lafargue, «Το δικαίωμα στην τεμπελιά». Με την κατάσταση της ανεργίας στην Ελλάδα και εγώ χωρίς εργασία για σχεδόν 2 χρόνια ένιωσα κάπως περίεργα με τον τίτλο. Πλέον το συνιστώ ανεπιφύλακτα καθώς όσοι το διαβάσουν θα αποκτήσουν πολλούς βαθμούς ελευθερίας.
Μια ματιά πίσω στο χρόνο για να μάθουμε ότι οι άνθρωποι το 1885 εργάζονταν 7 ημέρες την εβδομάδα, τα παιδιά επίσης, τις Κυριακές πήγαιναν όλοι στην εργασία τους μετά την εκκλησία και μια πληθώρα συνθηκών εντελώς απάνθρωπων. Έγιναν επαναστάσεις, έγιναν διαμαρτυρίες, έγιναν αγώνες, ίσως άνθρωποι να πέθαναν και τελικά η Κυριακή δόθηκε στις ανθρώπινες μάζες ως ένας επιπλέον βαθμός ελευθερίας. Πολύ πιο πρόσφατα με αγώνες, διαμαρτυρίες, απεργίες και ανθρώπους ενωμένους κατόρθωσαν οι ανθρώπινες μάζες να έχουν πλέον πενθήμερο. Όλα αυτά βέβαια προ κρίσης.
Στην εποχή μας το 1% κάνει επίθεση στο 99%. Ο πόλεμος των τάξεων. Τα δικαιώματα μας χάνονται, εργασιακά, πολιτικά, ανθρώπινα. Οι βαθμοί ελευθερίας μειώνονται οπότε αναλογικά αυξάνεται το ποσοστό δουλοποίησης. Μην στεναχωριέστε, δεν ήμασταν ελεύθεροι ούτως ή άλλως. Με ποσοστά ζούμε. Ποσοστό ελευθερίας στο ωράριο εργασίας, στο τι μισθό παίρνουμε και ανάλογα την καταναλωτική μας δύναμη, σε τι συνθήκες εργαζόμαστε, εάν στον προϊστάμενο του επιτρέπουμε να μας φωνάζει και τέτοια.
Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς ότι εάν μειώνονταν μόνο οι ώρες εργασίας πόσοι περισσότεροι άνθρωποι θα εργάζονταν; Βέβαια, για να το σκεφτεί κάνεις αυτό πρέπει να του επιτραπεί να σκεφτεί ότι είναι θεμιτό οι άνθρωποι να ζούνε αξιοπρεπώς με ένα μισθό που αντιπροσωπεύει ας πούμε 24 – 32 ώρες εργασίας την εβδομάδα. Αν πεις κάτι τέτοιο στην Ελλάδα των μνημονίων είναι σαν να λες στην Ιερά Εξέταση ότι η γη γυρίζει γύρω από τον Ήλιο!
Όμως το να απασχολείσαι με την εργασία σου περί τις 50 ώρες εβδομαδιαίως δεν είναι μόνο αποδοτικό και κερδοφόρο για το 1%. Είναι και ένα είδος ελέγχου. Πρωινά εγερτήρια, τα βράδια από νωρίς για ύπνο, 10 ώρες από τις 24 είναι όλα αρκετά για να εξαντλήσουν τις μάζες και απλά μαγειρεύοντας ένα πιάτο φαί να κάνουν υπομονή περιμένοντας το επόμενο Σαββατοκύριακο για να δούνε τους αγαπημένους τους ανθρώπους, τους φίλους τους, ίσως να κάνουν λίγη γυμναστική, να διαβάσουν ένα βιβλίο και να πάνε έξω να ψυχαγωγηθούνε και εντέλει να ζήσουν ανθρώπινα. Στις περιπτώσεις που οι άνθρωποι είναι γονείς ο χρόνος προς τα παιδιά τους ελαχιστοποιείται σκοπίμως ώστε τα παιδιά να μεγαλώσουν από το σύστημα που θα τα κάνει όσο πρόβατα αυτό επιθυμεί.
Οι έρωτες, οι φίλοι, οι ευτυχισμένες στιγμές θέλουν χρόνο και όχι χρήμα.
Οι άνθρωποι νομίζουν ότι τους λείπει το χρήμα για να είναι ελεύθεροι και πιο ευτυχισμένοι. Πιστεύουν στο χρήμα και ότι αυτό θα τους φέρει αγάπη, έρωτες, φίλους, ελευθερίες• οι εντελώς παραδόπιστοι χαίρονται με τις πολυτέλειες του χρήματος θεωρώντας τις αξίες ανυπέρβλητες.
Τι θα γινόταν όμως σε περίπτωση που κέρδιζαν χρόνο οι μάζες του δυτικού μοντέλου; Δύσκολο να απαντηθεί; Εάν δούμε την Κίνα ή την Κούβα (χωρίς τις από αιώνια προπαγανδιστικές ύβρεις της καπιταλοδύσης ) ως χώρες που δίνουν στους πολίτες τους τα βασικά/ουσιαστικά και με ποιότητα (Κουβανέζικο σύστημα υγείας, Κινέζικο σύστημα παιδείας) καταλαβαίνουμε γιατί οι Κινέζοι φτάσανε τα 1,6 δις κατοίκων πριν την πολιτική του ενός παιδιού και οι Κουβανέζοι δεν επαναστατούν ποτέ ενώ διαδίδεται στη δύση συνέχεια πόσο μίζερα ζούνε.
Αντίθετα, οι λαοί του Ευρωπαϊκού Νότου κάνουν κάθε μέρα απεργίες, οι κυβερνώντες δυνάμεις λαμβάνουν κάθε μέρα αντιλαϊκά μέτρα, οι δημοκρατικές διαδικασίες έχουν ξεφτιλιστεί και μας θεωρούν και αναπτυγμένους. Άραγε εάν οι λαοί του κόσμου είχαν χρόνο να ζήσουν τον ήλιο τους περισσότερο, τους έρωτες τους περισσότερο, τους αγαπημένους τους ανθρώπους περισσότερο τι θα συνέβαινε;
- Μήπως εντελώς ξαφνικά η ποιότητα της ζωής δεν θα αυξανόταν τόσο πολύ που καμία οικονομική ευημερία δεν θα μπορούσε να φτάσει;
- Μήπως αντί για αμοιβές, επιδόματα, κτλ επιθυμούσαμε χρόνο για να ζούμε ανθρώπινα;
- Μήπως εάν υπήρχε περισσότερος χρόνος θα ήμασταν περισσότερο ελεύθεροι;
- Μήπως εάν το 99% αφομοίωνε ειρηνικά το 1% θα υπήρχε χρόνος, αγάπη, ειρήνη και μια αξιοπρεπή ζωή για όλους;
- Μήπως τελικά όλη αυτή η αλλαγή γίνεται πιο ομαλή όσο περισσότεροι άνθρωποι γίνονται πιο αλληλέγγυοι;
Ναι, λέω εγώ, σε όλα.
Εσείς τι λέτε;
Πηγή: RAMNOUSIA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου