Το «Νέο Σχολείο» - παλιό σχολείο, πάντα αστικό σχολείο

 Χρήστος Φουσέκης Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός

Με το άνοιγμα των σχολείων, φέτος το Σεπτέμβρη, ξέσπασε μια σοβαρή αναταραχή στο χώρο της εκπαίδευσης που αγκάλιασε μαθητές, εκπαιδευτικούς και γονείς. .....

Δεν ήταν αναπάντεχη ούτε εθιμοτυπική. Η κυβέρνηση έβαλε μπρος, στα γεμάτα, την εφαρμογή του Ν. 4823/21. Έτσι, το «νέο σχολείο», που διαμορφώνεται, ακολουθώντας τις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΟΟΣΑ και που αποτυπώνεται στον εν λόγω νόμο που ψήφισε καλοκαιριάτικα η κυβέρνηση της ΝΔ, κάνει το δημόσιο αστικό σχολείο, το σχολείο των κοινωνικών φραγμών, ακόμα χειρότερο.

Το κράτος απαλλάσσεται από τις ευθύνες του για τη χρηματοδότηση και τη λειτουργία των σχολείων. Στο όνομα της «αυτονομίας» της σχολικής μονάδας, η διεύθυνση, οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς γίνονται κυνηγοί «χορηγών», για τα αναγκαία για τη λειτουργία των σχολείων.

Το σχολείο «σπρώχνεται» να «αξιοποιεί» (βλέπε εμπορεύεται) τις υποδομές του. Ανοίγει ο δρόμος για την πλήρη κατηγοριοποίηση ανάμεσα στα σχολεία της «ελίτ» και αυτά της «πλέμπας». Επιβάλλεται η υποταγή των εκπαιδευτικών σε αυτό το στόχο με μια πειθαναγκαστική αξιολόγηση, ενώ υποβαθμίζεται συνεχώς το περιεχόμενο της μορφωτικής διαδικασίας για τα παιδιά του λαού. Αυτά λέει και η διεθνής εμπειρία. 

Σε ποιο έδαφος «χτίζουν» αυτό το «νέο σχολείο»;

Στο έδαφος που έχει διαμορφώσει η πολιτική όλων των κυβερνήσεων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ) μέχρι σήμερα, υπηρετώντας τη στρατηγική που επιβάλλουν στην Εκπαίδευση οι προτεραιότητες των ευρωενωσιακών και ντόπιων επιχειρηματικών ομίλων.

Είναι τα σχολεία που έμειναν αθωράκιστα και φέτος μπροστά στην πανδημία, με πρωτόκολλα - λάστιχο. Τα ίδια σχολεία που η κυβέρνηση τα έκλεισε πέρσι, γιατί αρνήθηκε να πάρει μέτρα θωράκισής τους, επειδή τα θεωρεί κόστος. Σε αυτά τα σχολεία επιβάλλει τώρα το στοίβαγμα 26 και 28 μαθητών ανά τάξη, επικαλούμενη τον Ν. 4692/20 (!) που η ίδια πέρασε πέρσι -πάλι κατακαλόκαιρο- αυξάνοντας τα όρια. Μάλιστα, με θράσος σήμερα «επιχειρηματολογεί» ότι... «κάποτε ήταν 40 μαθητές σε κάθε τάξη», ομολογώντας ότι, αυτό που κάνει, μας γυρνάει χρόνια πίσω!

Είναι τα σχολεία που με την πρώτη βροχή πλημμύρισαν. Τα σχολεία με τα κοντέινερ που θεσμοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ για την Προσχολική Αγωγή και, που «φυτεύονται» για να λειτουργήσουν ως «προσωρινές λύσεις» με διάφορες αφορμές, αλλά, τελικά, γίνονται μόνιμα. 

Είναι τα σχολεία που οι γονείς καλούνται να τα συνδράμουν οικονομικά ακόμα και στις πιο απλές και στοιχειώδεις ανάγκες τους που είναι ευθύνη του κράτους να καλύπτονται. Πχ. η «λίστα υλικών» του Νηπιαγωγείου, το φωτοτυπικό χαρτί του Δημοτικού κτλ. 

Είναι τα σχολεία που οι μισοί εκπαιδευτικοί τους είναι συμβασιούχοι, αναπληρωτές που κάθε χρόνο απολύονται. Και σήμερα, ενώ υπάρχουν πολλά κενά, ολόκληρη η κυβέρνηση κι όχι μόνη της η υπουργός, επιχειρεί να τα «κουκουλώσει», για να γλιτώσει και πάλι από... το κόστος. Στην Ειδική Αγωγή δε, εκεί κι αν έχει πέσει «ψαλίδι». Την ίδια στιγμή, μάλιστα, που τα μορφωτικά κενά αυξήθηκαν με το παραπάνω από το δίχρονο ανοιγοκλείσιμο των σχολείων και που χρειάζεται ακόμα μεγαλύτερη φροντίδα για να καλυφθούν, κανείς τους δεν νοιάζεται γι’ αυτό. 

Το μπαράζ συγχωνεύσεων τμημάτων και υποβιβασμών σχολείων, στο οποίο επιδίδεται, με τη σειρά της, η κυβέρνηση, ενάμιση μήνα μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς, είναι εξοργιστικό. Δικαιολογημένα έχει ξεσηκώσει κύμα αντιδράσεων από γονείς, εκπαιδευτικούς και μαθητές. 

Ακόμα, ο καταιγιστικός ηλεκτρονικός βομβαρδισμός, με νόμους, ΚΥΑ, εγκυκλίους, ενημερώσεις από ΕΟΔΥ, κατεβατά των οδηγιών και της  «αυτομόρφωση» του ΙΕΠ, ατέλειωτες τηλεδιασκέψεις και οι περιβόητες «πλατφόρμες», έχει φέρει στα όριά τους τους εκπ/κούς. Οι διευθυντές, οι προϊστάμενοι και προϊσταμένες των σχολικών μονάδων φτάνουν σε σημείο εξουθένωσης. Βρίσκονται ένα βήμα πριν τα ψυχοφάρμακα, αφού το διοικητικό τους έργο απαιτεί να δουλεύουν μέρα – νύχτα, καθημερινές κι αργίες μπροστά σε μια οθόνη ΗΥ κι ένα προβληματικό δίκτυο. -Και να μην τους φτάνει ο χρόνος!- Παράλληλα έχουν το άγχος της  προετοιμασίας και για τη διδασκαλία στην τάξη και για τα υπόλοιπα καθήκοντα που απορρέουν από τη θέση τους. Ιδίως στα Νηπιαγωγεία και στα ολιγοθέσια Δημοτικά.   

Η ειρωνεία είναι ότι οι εκπ/κοί υφίστανται όλη αυτή την αφόρητη πίεση για να υλοποιήσουν ένα νόμο και μια πολιτική που, το βλέπουν ολοφάνερα πλέον, έρχεται να επιδεινώσει την, ήδη, άσχημη κατάσταση στη δημόσια εκπ/ση, να υποβαθμίσει παραπέρα τη μόρφωση των πολλών, αντικαθιστώντας τη στέρεη γνώση με ένα «μίνιμουμ δεξιοτήτων». Δηλαδή το νέο σχολείο θα «παράγει» ανθρώπους – ντουβάρια, αλλά με …δεξιότητες(όποιες θα έχουν ανάγκη κάθε φορά τα αφεντικά της αγοράς και της κοινωνίας).       

Η σύσσωμη σχεδόν απεργία - αποχή των εκπ/κών από τις διαδικασίες αξιολόγησης και η μεγάλη επιτυχία της 11ης Οκτωβρίου ήταν η κορυφή του παγόβουνου. Ήταν αντίδραση για όσα σωρευτικά βιώνουν μέχρι τώρα και για όσα αντιλαμβάνονται ότι τους περιμένουν στο μέλλον.  Η καταστολή της απεργίας με το νόμο Χατζηδάκη, και η αγνόηση της βούλησης των εκπ/κών από τις κυρίαρχες συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΔΟΕ και της ΟΛΜΕ τους εξαγρίωσαν και θα επιμείνουν. Άλλωστε, ανάμεσα στις δυσκολίες του αγώνα, κρύβονται οι αγωνιστικές δυνατότητες και οι ευκαιρίες. «Πίσω την έχει η αχλάδα την ουρά», επειδή η συνολική κατάσταση θα οξυνθεί ταχύτατα και βαθιά, και όχι μόνο στην εκπαίδευση.  

Είναι χαρακτηριστικό ότι το «νέο σχολείο» και η «αυτονομία της σχολικής μονάδας» μπήκαν έντονα στην ημερήσια κυβερνητική διάταξη από την εποχή που ήταν Υπουργός Παιδείας η Διαμαντοπούλου του ΠΑΣΟΚ. Παρά τις αδυναμίες του και τα όποια στραβά του, το κίνημα των εκπ/κών κατάφερε να τα εμποδίσει και συνεχίζει να αντιστέκεται. Βέβαια, για να αποδώσουμε «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι», όλα τα προηγούμενα χρόνια, μεγάλο βάρος και κόστος σήκωσαν οι ταξικές δυνάμεις και οι συσπειρώσεις του ΠΑΜΕ με την ανυποχώρητη στάση τους.                

Το εκρηκτικό μείγμα που επικρατεί στα σχολεία, ενάμιση μήνα μετά το πρώτο κουδούνι, δεν επιτρέπει αναμονή. Και είναι ευκαιρία να μπουν «στο χορό» όλες οι διαθέσιμες δυνάμεις. Να αποτύχει η οικοδόμηση του «νέου σχολείου» που χρειάζεται η αστική τάξη. Να πάει άπατη η Αξιολόγηση, να ακυρωθούν στην πράξη οι αντιλαϊκοί – αντιεκπαιδευτικοί νόμοι και ο ν. Χατζηδάκη. 

Το «νέο σχολείο» από την κορφή ως τα νύχια είναι παλιό, χρεοκοπημένο και ακατάλληλο για τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και πολύ πίσω από τις σημερινές δυνατότητες της επιστήμης της τεχνολογίας, της παιδαγωγικής. Ο μοναδικός και αναγκαίος δρόμος είναι ένας: Ο ενιαίος, μαζικός, ανυποχώρητος αγώνας εκπαιδευτικών, γονιών, μαθητών ενάντια σε αυτήν την πολιτική. Αγώνας διεκδίκησης για την εκπ/ση και το σχολείο που έχει ανάγκη και δικαιούται να το απολαύσει η σύγχρονη κοινωνία.