Ντίβι – ντίβι – ντίβι, βαρείτε αγαπητοί Τζιβαραίοι, αναφώνησε ένας κεφωμένος Σουβαλιώτης, σ’ ένα γλέντι κάποτε…
Και ποιος δεν θυμάται με γλυκιά ανάμνηση τους Τζιβαραίους, Νίκο και Μήτσο.
΄Όλα τα γλέντια, γάμοι και πανηγύρια, ήταν συνυφασμένα με τους εκλεκτούς οργανοπαίχτες του χωριού μας Τζιβαραίους. Και όχι μόνο στη Σουβάλα και στα γύρω χωριά, αλλά είχαν παίξει και στο Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας και αργότερα είχαν εμφανισθεί στην Κρατική Τηλεόραση διασκεδάζοντας το πανελλήνιο με τα παραδοσιακά μας δημοτικά τραγούδια. Ο Νίκος έπαιζε το βιολάκι του υπέροχα, μάλιστα προχτές άκουσα μια παλιά ηχογράφηση της ΕΡΤ, όπου αναφέρθηκε το όνομά του.
Ο Μήτσος με το κλαρίνο του, τί ιστορία κι αυτός…!
Μου έδειξε κάποτε έναν κατάλογο, όπου είχε σημειώσει όλα τα μέρη που έπαιξε από Καλαμάτα μέχρι Θεσσαλία.
Ποιος δε θυμάται τους γάμους, τις απόκριες και τα πανηγύρια στο χωριό, πάντα με τις μορφές τους να δεσπόζουν. Υπάρχει βέβαια και το σχετικό βίντεο με το ‘ ΓΑΜΟ ΣΤΗ ΣΟΥΒΑΛΑ ‘ που σεναριογράφησε ο Γιάννης Μαρρές και σκηνοθέτησε ο Νίκος Μπαζιάνας.
Αλήθεια, τί υπέροχο ντοκουμέντο να θυμόμαστε τους παλιούς εμείς και να τους μαθαίνουν και οι νέοι.
Ο κυρ Μήτσος, που κάναμε πολλές φορές παρέα, μου έχει μείνει αξέχαστος με τις περίφημες ατάκες του. Ήταν δε, εκτός από πολύ αστείος και φοβερά ετοιμόλογος.
Στο μαγαζί του ( ταβέρνα ) που διατηρούσε κάποτε, του είπαμε φέρε Μήτσο μιά λεμονάδα στα δύου… και μας απάντησε σταδίου ή πανεπιστημίου… κι όταν έπεσε ένα ποτήρι κάτω και δεν έσπασε, μας λέει, ξέρετε γιατί δεν έσπασε;
Γιατί ήταν σκληρό το τσιμέντο !
Μια βραδιά ήμασταν παλιοπαρέα στην Αγόριανη, τα νιάτα μας ξεχείλιζαν, η ώρα περασμένη, ξυπνήσαμε τον Καμαροθύμιο να κατέβει στο μαγαζί του να μας παίξει βιολί… μετά καταλήξαμε μισομεθυσμένοι στη Σουβάλα, όπου ο Μήτσος ( ήταν κι αυτός μαζί μας γιατί του άρεσε η παρέα με νεώτερους) μας πήγε σπίτι του και μας έψησε καφέ… όμορφα χρόνια!
Όταν νέος μάθαινα ακορντεόν, οι Τζιβαραίοι μου έδωσαν μια συμβουλή για το μπάσο, το τέμπο.
Μια συμβουλή που έχει πλάκα.
Μου λέει ο Μήτσος, ‘τρώνε τυρί Τετάρτη;’
Όχι του λέω εγώ!
Ε… εσύ αυτό θα παίζεις , τρών τυρί Τετάρτη – τρών τυρί Τετάρτη και μου το είπε σε ρυθμό τσάμικου, δηλαδή ρυθμός 7/8.
Σημειωτέον ότι οι Τζιβαραίοι δεν ήξεραν νότες, αλλά είχαν τη μουσική μέσα τους.
Μαζί με τους Τζιβαραίους, ακόλουθος τραγουδιστής του χωριού ήτανε ο ξαδερφός μου ο Θανάσης Τσατήρας. Κάποτε φώναξε απάνω στο κέφι, ‘ίφααα’ και του έμεινε ο Θανάσης ο Ίφας.
Τί ωραία τραγουδούσε με την κιθαρίτσα του…
Θυμάμαι στην κηδεία του, που τα μεγάφωνα της Κοινότητας έπαιζαν τιμητικά τα τραγούδια του, πράγμα συγκινητικό!
Όταν θυμάμαι τους Τζιβαραίους, μου έρχεται σαν ηχητικό ντοκουμέντο στο μυαλό μου η γνωστή πατινάδα του γάμου, του Μαλλιάρα!
Τί υπέροχο να έχει το χωριό τους οργανοπαίχτες του, σαν ζωντανή παράδοση του τόπου!
Μπορεί ο Ανδρέας Τσαούσης να έγινε μεγάλος τροβαδούρος καθώς και ο Στάθης Κάβουρας, αλλά όπως μου έλεγαν οι Τζιβαραίοι, αυτοί ήταν που τους πρωτοξεκίνησαν στα αρχικά τους βήματα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου