Η ''Δημοκρατία'' μιας υπερδύναμης και του προέδρου της.

Οι Αμερικανικές εκλογές είναι σε εξέλιξη με ,δηλώσεις του νυν προέδρου-που δεν τιμούν την χώρα του.....

Φανταστείτε μία χώρα που χαρακτηρίζεται υπερδύναμη να μην μπορεί να εκλέξει ανάλογα με τους ψήφους τον πρόεδρό της. 

 Αυτή η χώρα ίσως για μία ακόμα φορά,θα έχει πρόεδρο  που αποφασίζει να επεμβαίνει ανα την υφήλιο για να επιβάλλει την τάξη και την ''δικαιοσύνη'' ανάμεσα σε λαούς,που προμηθεύει όπλα σε αντιμαχόμενες εθνότητες με αποτέλεσμα τα κύματα προσφύγων και να σπέρνει την δυστυχία

.Πρόεδρο που απορρίπτει συμφωνίες προστασίας του περιβάλλοντος και αδιαφορεί για την τύχη του πλανήτη 

Πρόεδρο που απορρίπτει την απαγόρευση οπλοφορίας ,παρ'οτι αυτό κοστίζει ζωές ακόμα και παιδιών μέσα στα σχολεία.

Πρόεδρο που διαφωνεί με ελεγχόμενη δωρεάν περιθαλψη στους ασθενέστερους.

Πρόεδρο που επικροτεί την αστυνομική βία ,ειδικά εναντίων των εγχρώμων.

Πρόεδρο με αλλοπρόσαλλη τακτική στην πανδημία με αποτέλεσμα να είναι η πρώτη χώρα σε θανάτους.

Όποιο και να είναι το αποτέλεσμα όμως, ο Τραμπ επί της ουσίας δεν θα έχει ηττηθεί. Και όχι μόνο διότι απειλεί να πάει το ζήτημα της επιστολικής ψήφου στο Ανώτατο Δικαστήριο, το οποίο ο ίδιος ελέγχει. Κυρίως διότι αποδεικνύεται πως δεν είναι μία εξαίρεση, μία παροδική ανωμαλία, ένας “τρελός” που έτυχε σε μία περίεργη συγκυρία της Ιστορίας, να πάρει το τιμόνι της υπερδύναμης της Δύσης. Αποτελεί πια έκφραση ενός συστημικού προβλήματος και ζητήματος στις ΗΠΑ. 

 Ο Τραμπ έχει ωστόσο καταφέρει και κάτι άλλο: εν προκειμένω να ναρκοθετήσει-εμποτίσει με πολωτικού χαρακτήρα ένταση την πολιτική σκηνή των ΗΠΑ, δημιουργώντας ένα τοξικό περιβάλλον που έχει έρθει για να μείνει και μετεκλογικά. Οι αναλυτές «φοβούνται» ότι μπορεί έως και τον ερχόμενο Ιανουάριο ακόμη να μαίνεται η μάχη για το ποιος θα είναι ο επόμενος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, κι αυτό σε μια χώρα ήδη χτυπημένη από την πανδημία και ήδη πρωτοφανώς διχασμένη. 

Σε μία κοινωνία όπου η λέξη αλληλεγγύη έχει δαιμονοποιηθεί ως κάτι “κομμουνιστικό”, ο Τραμπ απλώς εκπροσωπεί ευθαρσώς όσους λένε “ας ψοφήσουν όλοι οι άλλοι, αρκεί εγώ να έχω να πληρώσω το νοίκι μου”. Σε μία κοινωνία που έχει γαλουχηθεί με το ψέμα του “αμερικανικού ονείρου”, σε σημείο που να μη βλέπει πέρα από τη μύτη της, τάζει μεγαλεία εθνικά γενικώς και αορίστως και την ελπίδα ότι μπορεί κάποια μέρα και αυτοί να γίνουν πλούσιοι και να καταπιέζουν τους άλλους. Σε μία κοινωνία που αρνείται να συζητήσει σοβαρά και ταξικά για την οικονομία, προσφέρει όχι ουσιαστικές λύσεις, αλλά μία ανέξοδη ταυτότητα μέσω του μίσους. Και όποιο και να είναι τελικά το αποτέλεσμα, το ζήτημα είναι πως ήδη έχει καταφέρει να επιφέρει ρωγμές στους θεσμούς και να διχάσει τη χώρα σε επίπεδο εμφυλίου. Με συνέπειες μέσω ενός πολιτικού ντόμινο σε όλο τον πλανήτη,