Σύλλογος Γυναικών Πολυδρόσου «Η Εστία» Η Γιορτή της Μητέρας - Το μήνυμα της Φωτεινής Τσαλίκογλου

Πραγματοποιήθηκε στη Δημοτική Βιβλιοθήκη η εκδήλωση για τον εορτασμό της μητέρας από το Σύλλογο Γυναικών Πολυδρόσου.  Ομιλήτριες και συντονίστριες της εκδήλωσης ήταν οι κυρίες Κουτσομπού Βιολέττα-Ειρήνη και Μήνα Μητροπούλου.....

Η κυρία Κουτσομπού ως καλεσμένη ομιλήτρια ξεκίνησε μιλώντας για την αγνή μητρική αγάπη και εν συνεχεία αναφέρθηκε στις πιο σκοτεινές και κρυφές μορφές της αγάπης με κύριο παράδειγμα τη σχέση δύο κορυφαίων Ελληνίδων εκπροσώπων της πεζογραφίας, της Ρίτας Λυμπεράκη και της κόρης της Μαργαρίτας Καραπάνου. 

Σημαντικό κομμάτι της παρουσίασης αυτής υπήρξε το μήνυμα της συγγραφέως και καθηγήτριας Ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο κυρίας Φωτεινής Τσαλίκογλου για τη γιορτή αυτή και το οποίο διάβασε η κυρία Κουτσομπού. 

Η σκυτάλη δόθηκε στην κυρία Μητροπούλου η οποία αρχικά μίλησε για την μακρά ιστορία της γιορτής της μητέρας, τους αγώνες σημαντικών γυναικών και την καθιέρωση της. Με την παρουσίασή της η κυρία Μητροπούλου μας ταξίδεψε στη μητρότητα μέσα από πίνακες διάσημων ζωγράφων, όμορφα ποιήματα γεμάτα αγάπη για τη μάνα και υπέροχα τραγούδια διακεκριμένων Ελλήνων καλλιτεχνών.

Τέλος, αναφέρθηκε με πολύ χιούμορ και τρυφερότητα στην κατηγορία Ελληνίδα μάνα η οποία είναι καθόλα διαφορετική και σίγουρα ανεπανάληπτη.

Το μήνυμα της Φωτεινής Τσαλίκογλου στην  Κουτσομπού Βιολέττα-Ειρήνη, MBPsS για το Σύλλογο γυναικών Πολυδρόσου

Η γλώσσα φαντάζει φτωχή για να περιγράψω χρησιμοποιώντας την τα συναισθήματά μου για την κυρία Φωτεινή Τσαλίκογλου, συγγραφέα και καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστημιο. Βαθιά αγάπη, ευγνωμοσύνη κι εκτίμηση κάποια ελάχιστα απ’ αυτά που νιώθω για κείνη. Επικοινώνησα μαζί της με αφορμή τη γιορτή της μητέρας και την παρουσίαση που ετοίμαζα (με βασικό κομμάτι τη σχέση της Ρίτας Λυμπεράκη και της κόρης της Μαργαρίτας Καραπάνου) για την εκδήλωση του Συλλόγου γυναικών. Η ίδια θετική πάντα και ταυτόχρονα συγκινημένη μου έστειλε το παρακάτω κείμενο για να διαβάσω στην γιορτή μας καθώς επίσης κι ένα αντίτυπο του βιβλίου «Δε μ' αγαπάς. Μ' αγαπάς. Τα παράξενα της μητρικής αγάπης: Τα γράμματα της Μαργαρίτας Λυμπεράκη στην κόρη της Μαργαρίτα Καραπάνου». Είναι ένα υπέροχο, ευαίσθητο μήνυμα για τη γιορτή της μάνας, για τη σχέση της Μαργαρίτας Καραπάνου με τη μητέρα της και για τη δική τους ξεχωριστή σχέση! Κυρία Τσαλίκογλου, αγαπημένη μου, εγώ και οι γυναίκες αυτού του τόπου σας ευχαριστούμε απ’ τα βάθη της καρδιά μας!

“Αθήνα, 8 Μαίου 2017

Αγαπητή μου Ειρήνη

Με χαρά και συγκίνηση σας στέλνω αυτό το σημείωμα  για την εκδήλωση  με αφορμή τη γιορτή της μητέρας στο Σύλλογο γυναικών Πολυδρόσου.

Ακούω  τη Μαργαρίτα Καραπάνου  να λέει στη μαμά της Ρίτα Λυμπεράκη  «Χρόνια Πολλά μανούλα. Ευχαριστώ για όσα έκανες για μένα»  «Ευχαριστώ κι εγώ  παιδί μου που υπάρχεις» απαντά εκείνη. Μια συνομιλία φάντασμα  που ποτέ δεν έγινε.

«Μαμά πριν γεννηθώ σε ονειρευόμουν Όταν πέθανες έκλαιγα και γελούσα. Όταν θα πεθάνω θα με ονειρεύεσαι»

Η σχέση Ρίτας- Μαργαρίτας ήταν μια σχέση που περιλάμβανε όλες τις σχέσεις και γι’ αυτό παραμένει στα μάτια μου ιερή.  Όπως  Ιερό είναι το  αγγελικό και μαύρο φώς που μας κατοικεί. Ιερός είναι ο αγώνας που κάνεις  για να μην χάσεις την πίστη σου στην αγάπη, να μην χάσεις τον  πόθο σου για ζωή, για αγάπη, για δημιουργία. Ιερός είναι και ο αγώνας που έδωσε μια μάνα με μια κόρη να ξεπεράσουν τα στενά όρια του ρήματος «αγαπώ». Να συμπεριλάβουν μέσα σε αυτό το ρήμα την απόγνωση, αλλά και τη λατρεία,   το μίσος μαζί με  τη λαχτάρα για ένωση, αλλά και τον τρόμο της συνένωσης.

«Δεν μ αγαπάς, μ αγαπάς. Τα παράξενα της μητρικής αγάπης» είναι ένα βιβλίο σταθμός για μένα. Το μοιράστηκα με τους φοιτητές μου στα πλαίσια του μαθήματος μου «Κλινική Ψυχολογία μέσα από τη Λογοτεχνία και την Τέχνη». Δεν ξεχνώ τα έντονα, ακόμα και διαταρακτικά  ερεθίσματα σκέψης, γνώσης  και συναισθήματος που με αφορμή αυτά τα γράμματα διακινήθηκαν στην απρόσωπη αίθουσα Β3 του Παντείου.

Στο τελευταίο γράμμα που έγραψε  η Μαργαρίτα και υπάρχει μέσα στο βιβλίο με ονομάζει  αδελφή της. Ήταν  η αδελφή που  ποτέ δεν είχα, ήμουν η αδελφή που ποτέ δεν είχε. Η μια για την άλλη ήμασταν και ένα σωρό άλλα πράγματα που δεν είχαμε και φαντασιώναμε ότι μέσα από τη σχέση μας θα τα έχουμε. Και ίσως αυτό ακριβώς να σημαίνει αυτό το εφηβικό «η κολλητή μου». Η φιλενάδα που δεν θα σε προδώσει ποτέ. .

 Βρισκόταν  έτη φωτός μακριά από όλα όσα συγκροτούν τον «υγιή» και «νορμάλ» σήμερα τρόπο ζωής μας: Eτη φωτός μακριά από την μικροψυχία, την   τσιγγουνιά, την  επιφύλαξη, τους μικρουπολογισμούς, την  καχυποψία, τη μιζέρια, το δούναι και λαβείν., τη λογιστική διαχείριση της ζωής.   

Ειρωνεία, η θλιμμένη,  Μαργαρίτα μου έμαθε όσο κανείς άλλος την άνευ όρων και ορίων χαρά της ζωής. Ήταν  άλλος μου, ο «καλός εαυτός»,  ο άνευ όρων και ορίων γενναιόδωρος, και συμπονετικός εαυτός.

Το «Δεν Μ αγαπάς, Μ αγαπάς»  ένα απόλυτα σκληρό και εξίσου απόλυτα τρυφερό έργο. Δονείται από τον έρωτα, συγκινείται από την αγάπη, σκοτεινιάζει από το πένθος, τρέμει από τη βία. Όλα εδώ σε ένα εκρηκτικό μείγμα ύπαρξης και συνύπαρξης.

«Κραταιά, ως θάνατος, αγάπη»

Αυτό δηλώνουν τα γράμματα της Ρίτας Λυμπεράκη στην κόρη της Μαργαρίτα Καραπάνου. Nτοκουμέντο μιας εποχής που ονειρεύτηκε πως μια άλλη ζωή είναι εφικτή, τεκμήριο μιας σχέσης θυελλώδους, ανάμεσα σε μια μάνα και μια κόρη που έζησαν με πάθος, έγραψαν με πάθος, πλήγωσαν και πληγώθηκαν με πάθος. Με την αιχμηρή διαταρακτική αληθινότητα ενός πάθους που αθωώνει το έγκλημα και μεταμορφώνει την έλλειψη σε δημιουργία.

Είμαι ευγνώμων που υπάρχει αυτό το βιβλίο και διασώθηκε αυτή η σχέση μητέρας-κόρης. Μέσα από τα σκοτάδια και τις αντιφάσεις της αναβλύζει ένα φως που δεν τελειώνει ποτέ.

Κρατώ ζωντανή στη μνήμη μου  την συγκινημένη ταραχή της Μαργαρίτας όταν, λίγες μέρες  πριν φύγει από τη ζωή,  κράτησε στα χέρια της το βιβλίο. Για ώρα πολύ το κρατούσε, σαν ένα μωρό, σαν μια μαμά, σαν τι…δεν ξέρω να πω….. ( όπως κρατάς στα χέρια σου το μωρό σου, ή όπως η μαμά σε κρατάει μέσα στη μητρική της αγκαλιά…..)

θυμάμαι τα λόγια της Μαργαρίτας.

«το παιδί δεν αντέχει να μη το αγαπάνε…και από την κατάθλιψη βγαίνει και η βία ακόμα και η μανία….το παιδί δεν αντέχει στη βία των ενηλίκων, τι πιο φοβερή πράξη βίας απ' το να μην σε αγαπάνε».

Φωτεινή Τσαλίκογλου”