Πριν από τη σύλληψή τους, είχαν γίνει ζευγάρι. Μέσα στη φυλακή, τον Αύγουστο του 1951 γεννήθηκε ο γιος τους Νίκος. Ο Μπελογιάννης όμως δεν μπόρεσε να τον χαρεί, καθώς τον Μάρτιο του 1952 εκτελέστηκε. Το αποτέλεσμα της δίκης ήταν καταδικαστικό για τον Μπελογιάννη και τους συντρόφους του, όχι όμως και για την Παππά, καθώς «προστατεύτηκε» επειδή ήταν μητέρα βρέφους....
Η «Μηχανή του Χρόνου» τη συνάντησε το 2007, δύο χρόνια πριν από τον θάνατό της. Αν και βρισκόταν σε προχωρημένη ηλικία, θυμόταν κάθε λεπτομέρεια από τη στιγμή του αποχαιρετισμού με τον αγαπημένο της μέσα στη φυλακή. Ο Μπελογιάννης εκτελέστηκε ξημερώματα Κυριακής στις 30 Μαρτίου του 1952. Όταν οι φύλακες άνοιξαν το κελί του, οι σύντροφοί του δεν κατάλαβαν τι συνέβαινε, καθώς εκτελέσεις δεν γίνονταν ποτέ τις Κυριακές. Ο Μπελογιάννης όμως, το κατάλαβε και ρώτησε το φύλακα: «Πάμε για καθαρό αέρα ε»; Αν και είχαν περάσει πάνω από πενήντα χρόνια από την εκτέλεση του συντρόφου της, η Έλλη Παππά δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά της, όταν αναφέρθηκε στις τελευταίες του στιγμές. ετών....
Η Έλλη Παππά πέθανε στις 27 Οκτωβρίου του 2009, σε ηλικία 89
Τον ξέρουνε τα ελάτια, τα πλατάνια
ίδιος μ' αυτά, περήφανος, στητός
ηχούν απ' τη φωνή του τα ρουμάνια
μπρος για τη νίκη, για το Κόμμα εμπρός
Ο Μπελογιάννης ζει μες την καρδιά μας,
ο Μπελογιάννης ζει πα στις κορφές
ο Μπελογιάννης ζει κι είναι κοντά μας
στων τραγουδιών τις λέφτερες στροφές.
Ζει σ' όλους τους καιρούς, σ' όλους τους τόπους
το κάθε σπίτι, σπίτι του δικό.
Ζει ο Μπελογιάννης, ζει με τους ανθρώπους
που χτίζουν έναν κόσμο σοσιαλιστικό.
Και στο τραπέζι της χαράς της πρώτης
στη νίκη της ειρήνης τη γιορτή
ο Μπελογιάννης θάν' πανηγυριώτης
με κόκκινο γαρύφαλλο στ' αφτί.
ίδιος μ' αυτά, περήφανος, στητός
ηχούν απ' τη φωνή του τα ρουμάνια
μπρος για τη νίκη, για το Κόμμα εμπρός
Ο Μπελογιάννης ζει μες την καρδιά μας,
ο Μπελογιάννης ζει πα στις κορφές
ο Μπελογιάννης ζει κι είναι κοντά μας
στων τραγουδιών τις λέφτερες στροφές.
Ζει σ' όλους τους καιρούς, σ' όλους τους τόπους
το κάθε σπίτι, σπίτι του δικό.
Ζει ο Μπελογιάννης, ζει με τους ανθρώπους
που χτίζουν έναν κόσμο σοσιαλιστικό.
Και στο τραπέζι της χαράς της πρώτης
στη νίκη της ειρήνης τη γιορτή
ο Μπελογιάννης θάν' πανηγυριώτης
με κόκκινο γαρύφαλλο στ' αφτί.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνας στρατοδίκης διαμαρτύρεται και γυρνώντας προς τον πρόεδρο φωνάζει έξαλλος:
-Προσβάλλει το σώμα των αξιωματικών!
Ο Μπελογιάννης απαντά με γαλήνη.
-Μη χάνετε την ψυχραιμία σας. Μιλώ καθαρά. Για μένα οι αξιωματικοί και οι φαντάροι που σέβονται τις αρχές τους ήταν άντρες άξιοι κάθε σεβασμού. Δεν εκτιμούσα εκείνους που προσποιόνταν πως ειναι Εαμίτες, Ελασίτες και συμπαθούντες...
Η ώρα είναι περασμένη κι ο Νίκος που νιώθει ξερό το λαρύγγι του ζητάει ένα ποτήρι νερό. Του το αρνιούνται.
-Δεν πειράζει, απαντά και συνεχιζει. Το Κ.Κ.Ε., δε χρειάζεται να ζητήσει να του αναγνωρίσουν τίτλους πατριωτισμού. Τους τίτλους αυτούς τους κέρδισε με το αίμα και με τα όπλα του στην περίοδο της κατοχής.
Π ρ ό ε δ ρ ο ς : (ειρωνικά) - Κυρίως με τα όπλα...
Μ π ε λ ο γ ι ά ν ν η ς : (δίχως να δίνει σημασία). - Πρώτα με το αίμα του στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, στην Κοκκινιά, στο Κούρνοβο και σ' όλους τους μαρτυρικούς χώρους, όπου οι χιλτερικοί και οι φασίστες εκτελούσαν πατριώτες. Στην αρχή της κατοχής το ένα έβδομο του πληθυσμού μας είχε χαθεί από πείνα. Σωστή γενοκτονία. Το έθνος κινδύνευε. Ήρθε το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο να σηκώσει τον ετοιμοθ'ανατο λαό μας, να τον ψυχώσει, να του θυμίσει πώς κερδίζεται η ζωή και η λευτεριά. Κι ανέβηκαν οι αντάρτες μας στα βουνά και κατεβήκαν στις πεδιάδες και με το όπλο στο χέρι και μύριες θυσίες άνοιξαν το δρόμο της επιβίωσης και της απελευθέρωσης και συμβάλαμε και μεις οι Έλληνες στην μεγάλη αντιφασιστική νίκη των λαών. Την εποχή εκείνη ο ΕΛΑΣ είχε γίνει ο αληθινός στρατός του έθνους και ο Άγγλος στρατηγός Ουίλσον, αρχιστράτηγος των επιχειρήσεων στην Μεσόγειο, έστελνε στον ΕΛΑΣ θερμά συγχαρητήρια και αναγνώριζε πως "χάρη στις λαμπρές επιχειρήσεις των ανταρτών, η προσοχή του άξονα στράφηκε αλλού και γίναν δυνατές οι συγκεντρώσεις και οι μεταφορές του συμμαχικού στρατού που λάβαινε μέρος στις επιχειρήσεις της Μεσογείου. Η δράση των ανταρτών -τόνιζε ο στρατηγίς Ουίλσον- ανάγκαζε τον Άξονα να δεσμεύει πολύτιμες δυνάμεις στα Βαλκάνια κι έτσι μπορέσαμε ν' αρχίσουμε τις επιχειρήσεις μας στην Σικελία...>>.
https://www.youtube.com/watch?v=PrD48zzs6TM
Ο.Δ.Ξ ( Ο Δεν Ξεχνώ)
Η Έλλη κρατάει στο χέρι ένα μεγάλο άλικο γαρίφαλο. Καθώς πηγαίνει να καθήσει ο Νίκος του το δίνει. Εκείνος το παίρνει, το κρατά κοντά στα διψασμένα χείλη του και χαμογελά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα χαρακτηριστικά του δεν ειναι πια τραχιά, σαν χαραγμένα σ' αιχμηρό μπρούτζο. Η θωριά του ξανάγινε απαλή, στοχαστική. Χαμογελά σε κείνην και στο αύριο της απαντοχής που γι' αυτό προσφέρει απλά τη ζωή και τα νιάτα του.
Τα φλας των φωτορεπόρτερς τσακώνουν αυτό το ωραίο χαμόγελο και την επόμενη μια φωτογραφία εκπληκτική εμφανίζεται στις εφημερίδες και ταξιδεύει στο εξωτερικό. Το παλικάρι με το χαμόγελο και το γαρίφαλο θα συγκινήσει εκατομμύρια ανθρώπους σ' όλα τα πέρατα της γης. Και τα μολύβια του καλλιτέχνη που έφτιαξε την "Γκουέρνικα" θα τον αποθανατίσουν.
"Σώστε απο τα νύχια του φασισμού το παλικάρι με το χαμόγελο και το γαρίφαλο".
"Μη δολοφονείτε το περιστέρι της ειρήνης".
Η δίκη αυτή έφερε εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα από κείνο που προσδοκούσαν οι οργανωτές της. Αναθάρρησε ο κόσμος, σηκώθηκε στο πόδι η φιλειρηνική ανθρωπότητα. "Όποιος παλεύει για τον Μπελογιάννη, παλεύει για την ειρήνη".
Παρέμβαση υπέρ του Μπελογιάννη έκανε και ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, Σπυρίδων λέγοντας:
ΑπάντησηΔιαγραφή«Έχω συγκλονιστεί από το ηθικό μεγαλείο του Μπελογιάννη. Το θεωρώ ανώτερο και από των πρώτων χριστιανών, γιατί ο Μπελογιάννης δεν πιστεύει ότι υπάρχει μέλλουσα ζωή».
Από το ποίημα Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΓΑΡΥΦΑΛΛΟ του Γιάννη Ρίτσου
ΑπάντησηΔιαγραφήΣΗΜΕΡΑ το στρατόπεδο σωπαίνει.
.............................................
Σιωπή. Ακούστε τούτη την καμπάνα.
Σιωπή. Οι λαοί περνούν σηκώνοντας στους ώμους τους
το μέγα φέρετρο του Μπελογιάννη.
Οι δολοφόνοι κρύβονται πίσω από τα μαχαίρια τους.
Τραβηχτείτε πέρα δολοφόνοι. Τραβηχτείτε πέρα.
Σιωπή. Οι λαοί περνούν σηκώνοντας στους ώμους τους
το μέγα φέρετρο του Μπελογιάννη.
ΤΟΥΣ ΣΚΟΤΩΣΑΝ. Τους σκότωσαν.
Ένας άνεμος που πέρασε μες απ’ το σκοτεινό τούνελ της σιωπής μας έφερε το μαντάτο.
Τους σκότωσαν. Τους σκότωσαν.
..................................................
Είταν πικρό το τσάι σήμερα. Αφουγκραζόμασταν
ένα μεγάλο αμάξι που σταμάτησε στο δρόμο –
ένας τροχός του χτύπησε στο βράχο.
Μπορεί να ’ταν ο τροχός της ιστορίας.
Γιατί η γριούλα που βούρτσιζε στην μπαλκονόπορτα
το μαύρο κυριακάτικο φουστάνι της
πέτρωσε εκεί σα να κατάλαβε
τι μαύρο που ’ναι το μαύρο χρώμα
σα να ’δε ανεβασμένη μια μαύρη σημαία στο κατάρτι του χρόνου.
Μπορεί και να ’ταν ο τροχός της ιστορίας. Τους σκότωσαν.
Σάλεψε ή γη. Σάλεψαν τ’ αγκωνάρια του ουρανού.
Σάλεψε το δοκάρι του σπιτιού. Σάλεψε ή κρεμασμένη λάμπα
όπως σαλεύει το καρύδι στο λαιμό του ανθρώπου που καταπίνει το λυγμό του.
Σιωπή. Σιωπή. Τους σκότωσαν.
Κι είταν παράξενο να βλέπεις που δε σαλέψανε καθόλου οι αγελάδες και τ αρνάκια στην ταμπέλα του χασάπικου,
μόνο σα να ’σκυψαν λιγάκι τα κεφάλια τους
και ν’ αφουγκράζονταν κάτου απ’ της γης ένα βαθύ-βαθύ ποτάμι.
Σιωπή. Σιωπή. Τους σκότωσαν.
Αλέξανδρος Ι. Β .
ΑπάντησηΔιαγραφήΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ , ΜΕΤΑΞΥ ΑΛΛΩΝ , ΣΕ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ “ Έτσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα ...” ΠΟΥ ΑΝΑΡΤΗΘΗΚΕ ΣΕ ΑΛΛΟ ΒLOG ΕΠ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΗΣ ΕΠΕΤΕΙΟΥ ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΕΩΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ …
Ο Μπελογιάννης, στο βιβλίο του «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα» που εκδόθηκε το 1998 από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή» :
Στο βιβλίο εξετάζεται ο ρόλος του ελληνικού κεφαλαίου σε συνδυασμό με τη διείσδυση και τη συνεργασία του με το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα. Πρόκειται για μια ακτινογραφία της ελληνικής οικονομίας που ξεκινά από το 1824 και φτάνει έως το 1940 για το πώς λειτούργησε ο «σωτήριος» δανεισμός, από τα πρώτα «δάνεια της ανεξαρτησίας» μέχρι και τη μεταξική δικτατορία.
Ο Μπελογιάννης περιγράφει τους ληστρικούς όρους των δανείων με σκοπό την αποκόμιση κερδών από ντόπιους και ξένους τοκογλύφους και το πώς οι επακόλουθες πτωχεύσεις του 1827, του 1843, του 1893 και του 1932 έγιναν πεδίο θησαυρισμού της πλουτοκρατίας μέσα από επιβολή συνθηκών αποστέρησης του λαού.
«...ο λαός υπόφερνε - γράφει ο Μπελογιάννης. Είχε γονατίσει από τους φόρους, κι η τοκογλυφία ερχότανε ύστερα να του δώσει τη χαριστική βολή. Αφήνω κατά μέρος κάθε δική μου περιγραφή και παίρνω ένα κομμάτι από την Ιστορία του Καρολίδη, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο: "Την εποχή εκείνη η χώρα εσπαράζετο υπό της φυγοδικίας και των συμμοριών τοκογλύφων, οίτινες εν συνεργασία προς τους ταμίας του κράτους και αυτούς ακόμα τους δικαστάς είχον δημιουργήσει αλληλεγγύην και κατέτρωγαν τας σάρκας του λαού" (...). Κι έτσι, τοκογλύφοι, κομματάρχες, δικαστές, ταμίες, Εθνοτράπεζα, κράτος και ληστές - τούτοι οι τελευταίοι πολύ λιγότερο από τους άλλους - εκτελούσαν το ίδιο "εθνοφελές" έργο: Την ερήμωση της χώρας και τον αφανισμό του λαού. Και στο αντιλαϊκό τούτο όργιο, έρχονται και οι ξένοι κεφαλαιούχοι να πάρουν μία από τις καλύτερες θέσεις».
Στον επίλογο του βιβλίου ο Μπελογιάννης σημειώνει:
«… Γενικά, η πολιτική ζωή της χώρας μας μέσα στα 120 χρόνια της ελεύθερης ύπαρξής της επηρεάστηκε σημαντικά από τις θελήσεις κι τα συμφέροντα των ξένων κεφαλαιούχων και των χωρών τους. Και τα συμφέροντα αυτά ήταν πάντοτε αντίθετα με τα συμφέροντα της Ελλάδας και του λαού της. Παρ’ όλα αυτά όμως, οι ελληνικές κυβερνητικές κλίκες, όταν έφταναν στο σταυροδρόμι που οδηγούσε ή στην υπεράσπιση της ανεξαρτησίας της πατρίδας τους ή στην υποταγή στις επιθυμίες και τους εκβιασμούς των ξένων, προτίμησαν πάντοτε, σχεδόν χωρίς εξαίρεση, το δεύτερο δρόμο (…)».
ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΕΡΩΤΗΜΑ.
Και αν η πολιτική ζωή της χώρας μας μέσα στα 120 χρόνια της ελεύθερης ύπαρξής της
(1824 -1944 όπως γράφει ο Μπελογιάννης) επηρεάστηκε σημαντικά από τις θελήσεις και τα συμφέροντα των ξένων κεφαλαιούχων και των χωρών τους …
τί καλλίτερο έπραξαν και πόσο ανεξάρτητες από τον ξένο παράγοντα ήταν , συλλήβδην, όλες οι μετέπειτα Κυβερνήσεις της χώρας ( από την δεκαετία του ‘50 μέχρι και σήμερα ) ;;;
Kαι ακόμη ...
Πόσο υποκριτικό είναι κάποιοι να τιμούνε σήμερα τον Μπελογιάννη και τη θυσία του για τις ιδέες του και ταυτόχρονα να υποκύπτουν στους εκβιασμούς και τις επιταγές των νέων κεφαλαιούχων κατακτητών της δύσμοιρης πατρίδος μας ;;;
Ναζίμ Χικμέτ: Ένα γαρύφαλο πού ῾ναι σα μια φούχτα φως
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω πάνω στο τραπέζι μου τη φωτογραφία του ανθρώπου με τ᾿ άσπρο γαρύφαλο που τον τουφέκισαν στο μισοσκόταδο πριν την αυγή κάτω απ᾿ το φως των προβολέων.
Στο δεξί του χέρι
κρατά ένα γαρύφαλο
πού ῾ναι σα μια φούχτα φως
από την ελληνική θάλασσα
τα μάτια του τα τολμηρά
τα παιδικά
κοιτάζουν άδολα
κάτω απ᾿ τα βαριά μαύρα τους φρύδια
έτσι άδολα
όπως ανεβαίνει το τραγούδι
σα δίνουν τον όρκο τους
οι κομμουνιστές.
Τα δόντια του είναι κάτασπρα
ο Μπελογιάννης γελά
και το γαρύφαλο στο χέρι του
είναι σαν το λόγο πού ῾πε στους ανθρώπους
τη μέρα της λεβεντιάς
τη μέρα της ντροπής.
Αυτή η φωτογραφία
βγήκε στο δικαστήριο
ύστερ᾿ απ᾿ τη θανατική καταδίκη.
Η συγκλονιστική ιστορία του στρατιώτη που αρνήθηκε να συμμετάσχει στην εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ σκηνοθέτης Φώτος Λαμπρινός γράφει την ιστορία του προσωπικού του φίλου Θανάση Ροδόπουλου, ο οποίος, αν και συμμετείχε στο εκτελεστικό απόσπασμα του Νίκου Μπελογιάννη, αρνήθηκε να συμμετάσχει στην εκτέλεση του «ανθρώπου με το γαρίφαλο».
Γείτονας των νεανικών μου χρόνων σε μια γειτονιά της Αθήνας και φίλος μιας ζωής, ο Θανάσης Ροδόπουλος υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία την εποχή που βρισκόταν σε εξέλιξη η υπόθεση Μπελογιάννη. Η δίκη, η καταδίκη, η εκτέλεση. Υπηρετούσε σε ένα στρατόπεδο πεζικού στην Αγία Παρασκευή, βορειοανατολικά της Αθήνας.
Μια νύχτα, γύρω στις 3.00, ο λοχαγός ξύπνησε καμιά 20αριά στρατιώτες, τους είπε να ντυθούν με πλήρη εξάρτυση και να πάρουν τα τουφέκια τους. Ανάμεσά τους και ο Θανάσης. Τους έβαλε σε ένα φορτηγό και έφυγαν από το στρατόπεδο διανύοντας μια σχετικά σύντομη διαδρομή. Εφτασαν σε ένα σημείο όπου ο Θανάσης, κοιτάζοντας από το φορτηγό, είδε ότι ήταν ένα ελεύθερο πεδίο, αλλά στο βάθος διακρινόταν η μάντρα του μεγάλου νοσοκομείου της Αθήνας, της «Σωτηρίας», και κατάλαβε αμέσως περί τίνος πρόκειται. Βγήκαν όλοι οι στρατιώτες και ο λοχαγός, ο Θανάσης όμως έμεινε μέσα στο αυτοκίνητο.
Υστερα από λίγα λεπτά ο λοχαγός κατευθύνθηκε προς το φορτηγό, εμφανίστηκε στο άνοιγμα του καμιονιού και του είπε: «Ελα έξω. Τι κάθεσαι εκεί;». Και ο Θανάσης ήρεμα του απάντησε: «Δεν θα βγω, κύριε λοχαγέ». «Τι είπες;» του λέει. «Δεν θα βγω από το καμιόνι, κύριε λοχαγέ». Πηδάει πάνω στο φορτηγό ο λοχαγός, τραβάει το περίστροφο από τη θήκη του, το τείνει στο πρόσωπο του Θανάση και του λέει: «Ροδόπουλε, ξέρεις τι μπορώ να σου κάνω σύμφωνα με τον στρατιωτικό νόμο αυτήν τη στιγμή;». «Το γνωρίζω, κύριε λοχαγέ, κάντε ό,τι νομίζετε, εγώ από το καμιόνι δεν βγαίνω». Επειτα από λίγο, κάποια δευτερόλεπτα δηλαδή, ο λοχαγός ξανάβαλε το περίστροφο στη θήκη, πήδηξε από το καμιόνι και απομακρύνθηκε. Γύρισαν στο στρατόπεδο, κάποια στιγμή.
Αυτή την ιστορία μου την αφηγήθηκε ο Θανάσης δυο τρεις μέρες μετά την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη. Πρόσθεσε όμως ότι αυτό που δεν μπορούσε να αντέξει και αποφάσισε να παραμείνει στο καμιόνι δεν ήταν η εκτέλεση, αλλά το βλέμμα. Φοβόταν να δει τον Μπελογιάννη και φοβόταν μήπως τον δει ο Μπελογιάννης. Γιατί; Επειδή όταν ήταν μικρός, στο σπίτι του στο χωριό, στα Βραχναίικα, έξω από την Πάτρα, η οικογένειά του –κομμουνιστική οικογένεια– έκρυβε τον Μπελογιάννη που τότε ήταν παράνομος καθοδηγητής της περιοχής. Και τον θυμόταν πολύ καλά ο Θανάσης, γιατί πιτσιρικάς ο ίδιος τότε, ο Μπελογιάννης, έπαιζε μαζί του, μιλούσε, κουβέντιαζε, τον κοίταζε… Και αυτό το βλέμμα ήταν που σταμάτησε τον Θανάση και δεν πήρε μέρος στην εκτέλεση.
Οταν επέστρεψαν στο στρατόπεδο, ο Θανάσης περίμενε τις συνέπειες. Να τον καλέσει ο διοικητής, να γίνει ανάκριση, να τον παραπέμψουν στο στρατοδικείο… Και είδε ότι κανείς δεν τον ενόχλησε, κανείς δεν του είπε τίποτε και υποψιάστηκε ότι ο λοχαγός το αποσιώπησε, χωρίς να πει σε κανέναν τίποτε κι έτσι δεν είχε καμιά συνέπεια. Καμιά ανάκριση, καμιά κλήση για απολογία κ.ο.κ. Οπότε συνέχισε τη θητεία του κανονικά, μέχρι που απολύθηκε. Υστερα από περίπου δυο εβδομάδες, ο ραδιοφωνικός σταθμός στα βραχέα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας που εξέπεμπε από το Βουκουρέστι, μιλώντας για την εκτέλεση του Μπελογιάννη ανέφερε ότι υπήρχαν και στρατιώτες που αρνήθηκαν να λάβουν μέρος στην εκτέλεση.