ΛΗΣΤΑΡΧΟΣ ΚΑΡΑΘΑΝΑΣΗΣ. Ιδιόχειρη αφήγηση του Παναγιώτη Πάντου στον Αλέξανδρο Βαλάσκα. .

Ο Αλέξανδρος Βαλάσκας (τέως Πρόεδρος  του Λαογραφικού  Ιστορικού Συλλόγου Πολυδρόσου) παραθέτει  ένα απόσπασμα από τις υπό τύπον "Aυτοβιογραφίας" αφηγήσεις του μακαρίτη μπάρμπα-Παναγιώτη Πάντου ιδιοχείρως γραμμένες και ιδιοχείρως εγχειρισθείσες σε εκείνον  που αναφέρεται στο θέμα  της  δράσης των ληστών στον τόπο μας. Γράφει λοιπόν ο μπάρμπα Παναγιώτης Πάντος..... 

στην αφήγησή του που αφορά την διαφιλονικούμενη με τους Αραχωβίτες περιοχή των Κελαριών στον Παρνασσό : 

Oι ληστοσυμμορίτες που δρούσαν εκείνη την εποχή ήτο και στον Παρνασσό πάρα πολλοί. Από την Αράχωβα ήταν δύο από τους σκληρότερους ληστές. Ο Καραθανάσης και ο Μπαλούρδος. Ο Καραθανάσης ήτο από τους πιο αιμοβόρους από όσους είχαν περάσει εκείνη την εποχή και για τούτο υπάρχουν αδιάψευστες μαρτυρίες. 

Το 1918-1919 ο τότε Πρόεδρος της Κοινότητας Σουβάλας Ιωάννης Χρ. Κολοκύθας με άλλα δύο αδέλφια του κτηνοτρόφους που, κατά μαρτυρίες, είχαν φθάσει να έχουν χίλια (1000) γιδοπρόβατα και τα έβοσκαν στον Παρνασσό στην περιοχή Άνω και Κάτω Κελάρια, πιεζόμενος, ο Κολοκυθόγιαννος , πανταχόθεν και προπάντων από τον ληστή Καραθανάση τον επονομαζόμενο και Βασιλιά των Όρέων, ως Πρόεδρος της Σουβάλας που ήτο ήλθε σε συμφωνία με τον Δήμο Αραχώβης, προφανώς για να μην υπάρχουν προστριβές ή για το φόβο των ληστών, και παραχώρησε μέρος της περιοχής Άνω  και Κάτω Κελάρια στους Αραχωβίτες κτηνοτρόφους βάζοντας ως όριο μια νοητή γραμμή στην μέση της πλαγιάς της Βρένιας χωρίς κανένα συγκεκριμένο σημείο (κορυφογραμμή, ρεματιά).

Όμως το 1920 συνελθούσα η δευτεροβάθμιος επιτροπή για να εξετάσει την προσφυγή της Κοινότητας Σουβάλας στην Χαλκίδα εξετάσασα δίκαια και ορθά και όπως ο νόμος όριζε τα όρια να καθορίζονται από φυσικά σημεία για να αποφεύγονται οι έριδες και προστριβές. Έθεσε τα όρια σύμφωνα με την απόφαση της Πρωτοβαθμίου Επιτροπής μη λαμβάνουσα υπόψη την συμφωνία του τότε Προέδρου της Σουβάλας του Δήμου Αραχώβης και των κτηνοτρόφων της Αράχωβας και της Σουβάλας, η οποία άλλωστε δεν ήτο και νόμιμα επικυρωμένη αφού δεν είχε γίνει με απόφαση του Κοινοτικού Συμβουλίου και δεν είχε και την έγκριση της Νομαρχίας. 

Αυτό δείχνει ότι η συμφωνία μεταξύ του τότε Προέδρου της Κοινότητος Σουβάλας Ιωάννη Χρ. Κολοκύθα κτηνοτρόφου της περιοχής και των Αραχωβιτών έγινε μάλλον υπό την απειλή των λήσταρχων Καραθανάση και Μπαλούρδου οι οποίοι ήτο ο φόβος και ο τρόμος της περιοχής μας.

Προς επίρρωση δε της παραπάνω μαρτυρίας o A.B παραθέτει και τα παρακάτω γραφόμενα  σε   ανάρτηση, σε άλλο ιστολόγιο, σχετικά με τον εξ Αραχώβης λήσταρχο Καραθανάση . 

"Λήσταρχος Καραθανάσης: Μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα της Αράχωβας          

Αδίσταχτος ληστής από τη µια, αλλά και ευεργέτης από την άλλη, αποτέλεσε µια από τις αµφιλεγόµενες παρουσίες του τόπου. Το 1927 διάνοιξε µε την απειλή του όπλου του τον Εγκάρσιο, το δρόµο µε τα σκαλιά που οδηγεί στον Άη Γιώργη, ενώ έξι χρόνια αργότερα συµµετείχε στην απόπειρα δολοφονίας του Ελ. Βενιζέλου µε σκοπό να κερδίσει αµνηστία από τον Πολυχρονόπουλο, πολιτικό αντίπαλο του τότε Έλληνα πρωθυπουργού. 

Βρήκε τραγικό θάνατο το 1944, όταν τον κατέδωσαν στους αντάρτες, ενώ η οµώνυµη ταβέρνα που διατηρούσε  ο ανιψιός του λειτουργούσε µέχρι πριν δύο χρόνια στον κεντρικό δρόµο ".