ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ

Παρουσιάζει: ο Βίκτωρ Σαμπώ

Ο Γεώργιος Παπανικολάου (Κύμη, 1883 - Douglaston, Queens,1962), σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το 1907 πήγε στη Γερμανία, όπου παρακολούθησε μαθήματα Βιολογίας στην Ιένα από τον καθηγητή Χαίκελ, και στο Φρίμπουργκ από τον καθηγητή Βάισμαν......

Έπειτα γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, όπου παρακολούθησε τα μαθήματα του καθηγητή Ρίχαρντ Έρτβιχ. Στο Μόναχο άρχισε ο Παπανικολάου τις πρώτες του βιολογικές έρευνες. Ανακηρύχθηκε διδάκτορας των Φυσικών Επιστημών σε αυτό το πανεπιστήμιο και γύρισε στην Αθήνα, όπου νυμφεύθηκε την Ανδρομάχη Μαυρογένη κι έφυγε για τη Γαλλία. Εργάστηκε ως βιολόγος στο Ωκεανογραφικό Ινστιτούτο του Μονακό κι έλαβε μάλιστα μέρος και σε μια ωκεανογραφική εξερεύνηση που έκανε ο πρίγκιπας του Μονακό, το 1911.

Γύρισε στην Ελλάδα για να μετάσχει στους Βαλκανικούς Πολέμους και το 1913 έφυγε πάλι, αυτή τη φορά για τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου εργάστηκε ως βοηθός στον κλάδο Ανατομίας του Πανεπιστημίου Κορνέλ. Έπειτα εκλέχθηκε στην αρχή υφηγητής, κατόπιν έκτακτος και τελικά τακτικός καθηγητής της Ανατομίας και της Ιστολογίας στην Ιατρική Σχολή αυτού του πανεπιστημίου. Έπειτα από μια σειρά εργασιών, με θέμα την εκφυλιστική κληρονομική επίδραση του οινοπνεύματος στα ινδικά χοιρίδια, ο Παπανικολάου στράφηκε προς την έρευνα προβλημάτων σχετικών με την αναπαραγωγή και λειτουργία των γεννητικών οργάνων, τον καθορισμό του φύλου και τη λειτουργία των ενδοκρινών αδένων και των φυλετικών ορμονών. Ο Παπανικολάου, ερευνητικό και ανήσυχο πνεύμα, εφάρμοσε μια δική του μέθοδο: Πήρε διάφορα υγρά του οργανισμού. τους έκανε μια επεξεργασία, τα χρωμάτιζε και δημιουργούσε έτσι επιχρίσματα και τα χρησιμοποιούσε για να μπορεί να παρακολουθεί τη λειτουργία των οργάνων των ινδικών χοιριδίων και κατόπιν άλλων θηλαστικών.

Με τον τρόπο αυτό κατόρθωσε να αποδείξει την ύπαρξη τακτικής περιοδικότητας στο γεννητικό σύστημα των θηλέων στα τρωκτικά και τα άλλα κατώτερα θηλαστικά. Η εφαρμογή της μεθόδου αυτής σε ευρύτερη κλίμακα άνοιξε το δρόμο για νέες προόδους της ενδοκρινολογίας και για την απομόνωση των ορμονών των δύο φυλών. Το 1923, ο Παπανικολάου εφάρμοσε τη μέθοδο του σε γυναίκες, στην αρχή για να μελετήσει τις φυσιολογικές γεννητικές λειτουργίες και κατόπιν για τη διάγνωση του καρκίνου της μήτρας. Η πρώτη του ανακοίνωση για τη χρησιμότητα της κυτταρολογικής μεθόδου στη διάγνωση του καρκίνου του αυχένος της μήτρας έγινε το 1928 και οι επιστήμονες τη δέχτηκαν με σκεπτικισμό, γιατί εκείνη την εποχή επικρατούσε η γνώμη πως η διάγνωση του καρκίνου με τη μελέτη των κυττάρων που πάθαιναν αποφολίδωση ήταν πρακτικά ανεφάρμοστη. Ως τότε η διάγνωση γινόταν μόνο με τομή του οργάνου που έπασχε...

Με τη βοήθεια του «Κόμμονγουελύ Φαντ» (Ταμείου της Κοινοπολιτείας), η εργασία του επεκτάθηκε σε βαθύτερη μελέτη των κυτταρολογικών αλλοιώσεων στις περιπτώσεις του καρκίνου του αυχένος της μήτρας και του ενδομήτριου. Τα πορίσματα αυτών των ερευνών δημοσιοποίησε ο Παπανικολάου, το 1943, μαζί με τον γυναικολόγο Χέρμπερτ Τράου, σε ειδική μονογραφία, που είχε τίτλο «Διάγνωση του καρκίνου της μήτρας μέσω των κολπικών επιχρισμάτων». Η εργασία προκάλεσε ζωηρό επιστημονικό ενδιαφέρον και έκανε μερικά νοσοκομεία να τη δοκιμάσουν. Το 1944 έγινε η πρώτη εφαρμογή της μεθόδου στη διάγνωση του καρκίνου του ουροποιητικού συστήματος και έπειτα του αναπνευστικού, του πεπτικού και άλλων συστημάτων του οργανισμού. Με τις εργασίες του αυτές ο Παπανικολάου έγινε θεμελιωτής ενός νέου επιστημονικού κλάδου, της «αποφολιδωτικής κυτταρολογίας», που βασίζεται στη μελέτη των κυττάρων του οργανισμού που αποφολιδώνονται στις διάφορες κοιλότητες του σώματος.

Η εφαρμογή της διαδικασίας που εκείνος ανακάλυψε και που ονομάστηκε από τότε «Μέθοδος Παπανικολάου» (σε συντομία «Παπ Τεστ»), άνοιξε νέους ορίζοντες στη γενετήσια φυσιολογία, την ενδοκρινολογία και τη μελέτη και διάγνωση του καρκίνου. Ο Παπανικολάου έχει δημοσιεύσει πάνω από 100 επιστημονικές εργασίες και έχει τιμηθεί με πολλές διακρίσεις. Του απονεμήθηκε το Μετάλλιο Τιμής της Αμερικανικής Εταιρείας Καρκινολογίας και είχε γίνει μέλος της Ιατρικής Ακαδημίας Ν. Υόρκης, μέλος της Ακαδημίας Επιστημών Ν. Υόρκης, αντιπρόεδρος της Κυτταρολογικής Εταιρείας Ν. Υόρκης, επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών, αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και επίτιμος διδάκτωρ άλλων ξένων πανεπιστημίων. Ο Παπανικολάου είχε εγκατασταθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες και ζούσε έξω από τη Νέα Υόρκη, στο Ντάγκλαστον του Λονγκ Αϊλαντ, σε μια ιδιόκτητη αγροικία, όπου είχε και προσωπικό εργαστήριο. Πέθανε το 1962, αλλά η μέθοδός του για τη διάγνωση του καρκίνου της μήτρας, που φέρει το όνομά του, τον έκανε αθάνατο...

Πηγή: ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΟΡΦΕΣ 20 ΑΙΩΝΩΝ