ΜΑΡΙΑ Γ. ΤΟΠΑΛΗ . Κιβώτιο 98: γιατί "αυτό είναι άνθρωπος".

Την Παρασκευή το μεσημέρι, λίγες ώρες πριν την τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι, παραδώσαμε στη «Γενική Ταχυδρομική» το 97ο κιβώτιο με βοήθεια για τους πρόσφυγες. Από το τέλος Αυγούστου, επιστρέφοντας σιγά-σιγά από τις άδειές μας.....

 

και καθώς άνοιγαν τα σχολεία, αρχίσαμε να συγκεντρώνουμε στα σπίτια και στον χώρο της δουλειάς μας (εργάζομαι στο ΕΚΚΕ), υλικό βοήθειας για τους πρόσφυγες. Ένα σωρό φίλοι αλλά και συγγενείς και συμμαθητές των παιδιών μας συνέβαλαν και συμβάλλουν στη συλλογή υλικού και χρημάτων για τις αποστολές. Πολύ ενεργά συνέπραξε, για παράδειγμα, το Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του ΕΚΠΑ. Στην αρχή με τα ΕΛΤΑ και τώρα πλέον μέσω της «Γενικής Ταχυδρομικής», που αναλαμβάνει δωρεάν την αποστολή, επικοινωνώντας μέσα από το πολύτιμο για αυτή τη δουλειά facebook, παρακολουθούμε, όσο το επιτρέπει ο χρόνος, τις ανάγκες των οργανώσεων στη Λέσβο, στο Κιλκίς/Ειδομένη, στη Χίο, στην Κω και προσπαθούμε να ανταποκριθούμε. Στην πορεία, μάλιστα, ο Σύλλογος των Εργαζομένων του ΕΚΚΕ αποφάσισε να υποστηρίξει οικονομικά την προσπάθεια. Αφιερώνοντας λίγα λεπτά τη μέρα ή κάθε 2-3 μέρες ή άπαξ της εβδομάδας αρκετοί συνάδελφοι εγκαταστήσαμε μιαν αδιάλειπτη αλυσίδα αποστολής υλικού.

Κάπως έτσι κύλησαν οι βδομάδες από τον Αύγουστο μέχρι τώρα, μέχρι τη στιγμή που έγινε το μακελειό στο Παρίσι.

Και τώρα; αναρωτιούνται ίσως πολλοί, έχοντας ενημερωθεί στο μεταξύ και για την ταυτοποίηση του τρομοκράτη που πέρασε μέσω της Λέρου με το όνομα Ahmad Almohammad. Άραγε οι εθελοντές στα νησιά να νιώθουν διαφορετικά λίγες ώρες μετά την ταυτοποίηση, την ώρα που αγκαλιάζουν έναν παγωμένο από τη θάλασσα, την ώρα που τον τυλίγουν με κουβέρτα, την ώρα που του προσφέρουν ένα πιάτο φαγητό ή ένα ζευγάρι στεγνά παπούτσια; Διασώζουν άραγε έναν υποψήφιο δολοφόνο; Τη γυναίκα του; Το παιδί του;

Θα γυρίσω, για λίγες μόνο φράσεις, τον διακόπτη σε μια προσωπική ιστορία (αυτό δεν είναι πάντοτε καλή ιδέα, μερικές φορές όμως η υπόθεση ανάγεται εκεί, στον στοιχειώδη εαυτό και τις ιστορίες του). Η δική μου κινητοποίηση στο θέμα των προσφύγων έχει βιωματική βάση. Ως μη θρησκευόμενη, είναι το κερί που ανάβω στη μνήμη των προγόνων μου από τη μητρική πλευρά, προσφύγων από τον ορεινό Πόντο. Η ιστορία τους είναι από τις πλέον βίαιες και αιματοβαμμένες: μπορεί κανείς να ισχυριστεί, χωρίς καμία δόση υπερβολής, ότι προέρχομαι από τυπικούς «επιζώντες». Μελετώντας ξανά και ξανά τις ιστορίες τους, συνδυάζοντας ό,τι σώθηκε στα δικά μου αυτιά με τις γραπτές πηγές, πιθανολογώ ότι ανάμεσα στους διασωθέντες από την μακρινή πατρίδα των προγόνων μας υπήρξαν και άνθρωποι σκληρότατοι, ίσως ακόμα και εγκληματίες. Οι πλέον αδίστακτοι είχαν, άλλωστε, ανέκαθεν περισσότερες πιθανότητες από τους άλλους να επιβιώσουν σε ακραίες συνθήκες εξόντωσης (μάχες, πογκρόμ, εξορία, πείνα, βία, τύφο, τάγματα αναγκαστικής εργασίας.) Ανάλογες μαρτυρίες συναντάμε και στις ιστορίες των Στρατοπέδων Συγκέντρωσης. Μήπως δεν είναι αυτή μια σταθερή υπόνοια που βαραίνει πάνω σε μέρος των Επιζώντων; Ότι υπήρξαν δηλαδή αυτοί οι ίδιοι, δευτερογενώς ίσως αλλά πάντως υπήρξαν, εκδοχές «θυτών» σε βάρος όσων δεν γλίτωσαν; Και δεν μπορούμε, άραγε, να υποθέσουμε ότι κάποιοι από αυτούς συνέχισαν εξίσου σκληρά και βίαια τη ζωή τους στον μετέπειτα βίο τους; Θα έπρεπε ο γιατρός που έσωζε πρόσφυγες από τα -ελληνικά πλέον- στρατόπεδα εξόντωσης των άθλιων συνθηκών στα ανατολικά προάστια της Θεσσαλονίκης ή η νοσοκόμα του Ερυθρού Σταυρού να θέτουν στον εαυτό τους παρόμοια ερωτήματα; Θα έπρεπε οι οργανώσεις βοήθειας στους επιζώντες της Σοά να αναρωτηθούν, αντιμέτωποι με τους αποσκελετωμένους του Άουσβιτς, ποιο ρόλο έπαιξε στο στρατόπεδο ο κάθε επιζών και τι σχέδια είχε για το μέλλον;

Η ιστορία, όπως πάντα, μας δίνει μια εξαιρετική βάση για να σκεφτούμε και να διατυπώσουμε ερωτήματα. Δεν μας δίνει απαντήσεις: αυτές είναι ζήτημα της τωρινής επιλογής μας. Τι επιτάσσει για τον καθένα η επιλογή αυτή είναι ζήτημα ιδεολογίας, ηθικής συγκρότησης, συναισθήματος και ιδιοσυγκρασίας. Είναι, όμως, σε συλλογικό επίπεδο, πρωτίστως ζήτημα πολιτισμού. Το θεμελιώδες ερώτημα το έχει θέσει το βιβλίο του Πρίμο Λέβι: «Εάν αυτό είναι άνθρωπος». Οφείλουμε να αποδεικνύουμε κάθε στιγμή ότι ναι, είναι άνθρωπος. Είμαστε δέσμιοι- του πολιτισμού μας: βοηθάμε τους πρόσφυγες, παντού, με κάθε τρόπο, γιατί αυτή οφείλει να είναι η απάντηση του δυτικού ανθρώπου στη βαρβαρότητα με την οποία έρχεται, μέσω των προσφύγων, αντιμέτωπος: τη βαρβαρότητα του ISIS, από την οποία προσπαθούν απεγνωσμένα να ξεφύγουν, όπως λίγα χρόνια πριν επιχειρούσαν να ξεφύγουν από τους Ταλιμπάν. Η ασφαλής, νόμιμα ελεγχόμενη είσοδός τους στην Ευρώπη γίνεται μάλιστα ακόμη πιο επιτακτική μετά το χτύπημα στο Παρίσι, καθώς καθίσταται φανερό ότι η αναμπουμπούλα δεν επιτρέπει τον καλύτερο δυνατό έλεγχο. Η ταυτοποίηση στις πρόχειρες συνθήκες της Λέρου (και της κάθε Λέρου) δεν μπορεί να συγκριθεί με τους όρους στα πολύ καλύτερα ελεγχόμενα και φυλασσόμενα αεροδρόμια αλλά και τα οργανωμένα συνοριακά φυλάκια. Με τις σκέψεις αυτές, σπεύδω να πακετάρω χαρτί υγείας και νουνού για το πακέτο νούμερο 98 και αθλητικά παπούτσια για το πακέτο νούμερο 99.

ΑΠΟ ΤΗΝ  ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΜΑΣ  ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΡΙΑ ΤΟΠΑΛΗ ΕΔΩ....

http://polydrososparnassou.blogspot.gr/2015/08/blog-post_22.html