Η ΛΙΑΚΟΥΡΑ ΤΟΥ ΠΑΡΝΑΣΣΟΥ

Οι φυσιολάτρες που ανεβαίνουν ψηλά στον Παρνασσό, στη Λιάκουρα, χαίρονται από το στενόμακρο καραούλι των δυόμιση χιλιάδων...
περίπου, μέτρων (2457μ) την αρρενωπή ομορφιά του δωρικού τοπίου και αν είναι τυχεροί, δηλαδή αν τους το επιτρέπουν οι καιροί με τις πυκνές ομίχλες τους, βλέπουν και τον ήλιο να ξεπροβάλει μέσ’ από τη θάλασσα σαν τεράστιος φωτεινός δίσκος.

Λίγοι ασφαλώς από όλους αυτούς, τους επιχώριους και τους ξένους, που φτάνουν ως εκεί ψηλά, ξέρουν τη ζωντανή παρουσία που έχει η Λιάκουρα στην ιστορία και στο θρύλο της ρούμελης.

Σήμερα Λιάκουρα λέγεται μόνο η πιο ψηλή κορυφή του βουνού (υψόμετρο 2.457 μ.).

Όμως, σε παλαιά δημοτικά τραγούδια ονομάζεται Λιάκουρα και, σπάνια λιάκουρη, ολόκληρος ο Παρνασσός, χωρίς να λείπουν και τα τραγούδια που αναφέρουν την ονομασία Λιάκουρα και Λιάκουρας αδιασαφήνιστα για το βουνό στο σύνολό του, ή την κορυφή του. Η Λιάκουρα σαν ονομασία του Παρνασσού απαντάται, εκτός από άλλα τραγούδια, και στο περίφημο τραγούδι της περιόδου 1770-1790, που μιλάει για το <<μάλωμα>> των ρουμελιώτικων βουνών, επίσης απαντάται και σε άλλα ανδρουτσαίικα τραγούδια.

Στο τραγούδι για το μάλαλωμα των βουνών:

Ποιος τούπε και ποιός τ’ άκουσε εδώ στον ξένο τόπο,

Που να μαλώνουν τα βουνά, να κλαίνε τα καημένα.

Κ’ η Λιάκουρα της Λειβαδιάς κ’ η Κιόνα (Γκιώνα) των Σαλώνων.

Και τα Βαρδούσια τα ψηλά λένε της Καταβόθρας (Οίτης)

Και σε ανδρουτσαίικο τραγούδι του 1876.

Και σεις βουνά της Λιάκουρας οπούστε λυπημένα,

Και σεις κορίτσια του Δαδιού να λεροφορηθήτε.

Ανδρούτσος αποκλείστηκε στο μέγα μοναστήρι……

Ο γνωστός ρουμελιώτης ιστοριοδίφης Τάκης Λάππας μας δίνει στο βιβλιαράκι του <<Στα Ψηλώματα του Παρνασσού>> μία πολύ ζωντανή περιγραφή της ανάβασής του στις καλοπάτητες κορυφές του θρυλικού βουνού. Σ’ αυτό το μικρό οδοιπορικό βιβλίο του ο Λάππας γράφει ότι οι <<ντόπιοι>> λένε τη Λιάκουρα – δηλαδή την πιο ψηλή κορυφή του Παρνασσού - Λίκερι.

Το αξιοσημείωτο είναι ότι ο Λάππας μιλάει και για <<Κάτω Λίκερι>>.

Αλλά η Λιάκουρα δε λέγεται ούτε και λεγόταν ποτέ από τους επιχώριους <<Λίκερι>>.

Αν αυτό συνέβαινε, θα τη διατηρούσε και αυτή την ονομασία η στοματική παράδοση και θα την ήξερε σήμερα ο λαός, όλοι όσοι ζουν στις πλαγιές και στους πρόποδες του βουνού. Και όχι μόνο στο στόμα του Λαού δε σώζεται η ονομασία Λίκερι = Λιάκουρα, μα ούτε υπάρχει καμία μαρτυρία που να την επιβεβαιώνει.

Το δημοτικό τραγούδι που μνημονεύει συχνά τη Λιάκουρα, σε καμία περίπτωση δεν αναφέρει και το Λίκερι, ενώ φυσικό θα ήταν να μην το αγνοούσε, αν ο λαός έλεγε την κορυφή και Λίκερι, παράλληλα με την ονομασία Λιάκουρα.

Απο τα ¨Παρνασιώτικα¨ του Κ. Παπαχρίστου.