Πώς έρχεσαι και προτείνεις ένα πακέτο πολύ σκληρών μέτρων, την ώρα που ένας λαός σου είπε «δεν αντέχω άλλο»; Και δεν σου το είπε από μόνος του. Εσύ του ζήτησες να σου το πει....
του Νίκου Μωραΐτη
Βαθιά μπερδεμένος.
Αυτό είναι το πρώτο που πρέπει να πω, αν θέλω να είμαι τίμιος απέναντι στον εαυτό μου.
Βαθιά μπερδεμένος, όπως όλοι όσοι ψήφισαν «όχι» στο δημοψήφισμα. Διότι -όσο κι αν θέλησαν κάποιοι να το διαστρεβλώσουν- το ερώτημα ήταν σαφές: ναι ή όχι στην πρόταση των δανειστών; Και το συντριπτικό 61,3% των πολιτών είπε «όχι», παρά τις κλειστές τράπεζες και τις ανοιχτές τηλεοράσεις.
Πώς έρχεται, λοιπόν, ο θριαμβευτής του δημοψηφίσματος και φέρνει τα ίδια πάνω – κάτω μέτρα με εκείνα που ο ίδιος ζήτησε από τον ελληνικό λαό να απορρίψει πριν από πέντε μέρες και ο λαός του έδειξε αμέριστη συμπαράσταση;
Βεβαίως, δεν πρόκειται να πέσω στην αφελή παγίδα των νεοφιλελεύθερων του «ναι». Το δημοψήφισμα κάτι άλλαξε, και κυρίως άλλαξε το αντίτιμο: άλλο πράγμα να παίρνεις σκληρά μέτρα με αντάλλαγμα 7 δις και άλλο με αντάλλαγμα 70 δις, συν τη δέσμευση για διευθέτηση του χρέους.
Ούτε παραβλέπω πως η ελληνική πρόταση περιλαμβάνει για πρώτη φορά διατάξεις για τη φορολόγηση των βιομηχάνων, των σκαφών αναψυχής και -επιτέλους- των ΜΜΕ που ηγήθηκαν της απόπειρας ενός μεταμοντέρνου πραξικοπήματος την περασμένη εβδομάδα.
Το ερώτημα, όμως, παραμένει: πώς έρχεσαι και προτείνεις ένα πακέτο πολύ σκληρών μέτρων, την ώρα που ένας λαός σου είπε «δεν αντέχω άλλο»; Και δεν σου το είπε από μόνος του. Εσύ του ζήτησες να σου το πει.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει μεγάλες επικοινωνιακές αρετές. Και ένα καθαρό βλέμμα που τον διαχωρίζει από τους άλλους πρωθυπουργούς που κυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία 20 χρόνια. Αλλά φοβάμαι πώς η τακτική του αρχίζει να θυμίζει εκείνη των σοφιστών, που μπορούσαν να επιχειρηματολογήσουν άριστα για ένα πράγμα και για το ακριβώς αντίθετό του.
Την εμπιστοσύνη του κόσμου την έχει. Ελλείψει αντιπάλου δε, την έχει στο μέγιστο βαθμό. Κάθε φορά όμως που ζητεί την επιβεβαίωση της εμπιστοσύνης αυτής, καλό θα είναι να ξέρει και πώς να τη διαχειριστεί. Διότι η εμπιστοσύνη δεν είναι ποτέ ανεξάντλητη. Στερεύει. Κι όσο πιο συχνά τη ζητείς, όσο πιο πολύ την παίρνεις μην ξέροντας τι να την κάνεις, τόσο πιο γρήγορα στερεύει.
Αυτό είναι το πρώτο που πρέπει να πω, αν θέλω να είμαι τίμιος απέναντι στον εαυτό μου.
Βαθιά μπερδεμένος, όπως όλοι όσοι ψήφισαν «όχι» στο δημοψήφισμα. Διότι -όσο κι αν θέλησαν κάποιοι να το διαστρεβλώσουν- το ερώτημα ήταν σαφές: ναι ή όχι στην πρόταση των δανειστών; Και το συντριπτικό 61,3% των πολιτών είπε «όχι», παρά τις κλειστές τράπεζες και τις ανοιχτές τηλεοράσεις.
Πώς έρχεται, λοιπόν, ο θριαμβευτής του δημοψηφίσματος και φέρνει τα ίδια πάνω – κάτω μέτρα με εκείνα που ο ίδιος ζήτησε από τον ελληνικό λαό να απορρίψει πριν από πέντε μέρες και ο λαός του έδειξε αμέριστη συμπαράσταση;
Βεβαίως, δεν πρόκειται να πέσω στην αφελή παγίδα των νεοφιλελεύθερων του «ναι». Το δημοψήφισμα κάτι άλλαξε, και κυρίως άλλαξε το αντίτιμο: άλλο πράγμα να παίρνεις σκληρά μέτρα με αντάλλαγμα 7 δις και άλλο με αντάλλαγμα 70 δις, συν τη δέσμευση για διευθέτηση του χρέους.
Ούτε παραβλέπω πως η ελληνική πρόταση περιλαμβάνει για πρώτη φορά διατάξεις για τη φορολόγηση των βιομηχάνων, των σκαφών αναψυχής και -επιτέλους- των ΜΜΕ που ηγήθηκαν της απόπειρας ενός μεταμοντέρνου πραξικοπήματος την περασμένη εβδομάδα.
Το ερώτημα, όμως, παραμένει: πώς έρχεσαι και προτείνεις ένα πακέτο πολύ σκληρών μέτρων, την ώρα που ένας λαός σου είπε «δεν αντέχω άλλο»; Και δεν σου το είπε από μόνος του. Εσύ του ζήτησες να σου το πει.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει μεγάλες επικοινωνιακές αρετές. Και ένα καθαρό βλέμμα που τον διαχωρίζει από τους άλλους πρωθυπουργούς που κυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία 20 χρόνια. Αλλά φοβάμαι πώς η τακτική του αρχίζει να θυμίζει εκείνη των σοφιστών, που μπορούσαν να επιχειρηματολογήσουν άριστα για ένα πράγμα και για το ακριβώς αντίθετό του.
Την εμπιστοσύνη του κόσμου την έχει. Ελλείψει αντιπάλου δε, την έχει στο μέγιστο βαθμό. Κάθε φορά όμως που ζητεί την επιβεβαίωση της εμπιστοσύνης αυτής, καλό θα είναι να ξέρει και πώς να τη διαχειριστεί. Διότι η εμπιστοσύνη δεν είναι ποτέ ανεξάντλητη. Στερεύει. Κι όσο πιο συχνά τη ζητείς, όσο πιο πολύ την παίρνεις μην ξέροντας τι να την κάνεις, τόσο πιο γρήγορα στερεύει.
altsantiri
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου