Δημήτρης Λιαντίνης / Dimitris Liantinis «Η αδυναμία της γυναίκας είναι απόλυτη, ολόκληρη, αυτάρκης. Και ακριβώς χάρη σ’ αυτή την πληρότητα λειτουργεί σαν δύναμη. Η αδυναμία την προστατεύει στο περιβάλλον των αντιθέσεων και οικονομεί την ευάρμονη παρουσία της στο σχέδιο της ισορροπίας του κόσμου. Η αδυναμία της γυναίκας είναι η παντοδυναμία της.
Η αδυναμία σαν έλλειψη έχει το ίδιο οντολογικό νόημα με τη δύναμη σαν υπερβολή. Η γυναικεία δειλία θα μετριάσει την ανδρική θρασύτητα. Ο χαλινός θα μεταμορφώσει το άγριο ζώο σε υπερήφανο άτι. Η θωπεία θα απαλύνει τη σκληράδα. Η ομορφιά θα κοσμήσει την αταξία. Η γυναίκα συνοδοιπόρος του άντρα στην οδυνηρή του πορεία, εμπνεύστρια, φρουρός και οδηγήτρια, θα μεταλλάξει την οργή καταστροφής σε πνοή δημιουργίας. Ο Rilke εγνώρισε τη βαθειά φύση της γυναίκας όσο ολίγοι και περιέγραψε το χρέος της προς τον άντρα και τον κόσμο με τρόπο απλό:
"συγκράτα τον"
Η αντίληψη ότι το έργο του πολιτισμού κατοπτρίζει τη δημιουργία του άντρα μόνο (ήρωες, νομοθέτες, φιλόσοφοι, ποιητές, ιδρυτές θρησκειών), παραβλέπει το γεγονός ότι στη δημιουργία αυτή η παρουσία της γυναίκας υπήρξε όρος εκ των sine qua non. Η παραγνώριση του ρόλου της γυναίκας στην ιστορία πρέπει να αποδοθεί στο δυσανάγνωστο χαρακτήρα της φυσικής της ιδιαιτερότητας, ο οποίος εξωτερικά φαίνεται να την αδικεί. Αλλ’ αν διέφυγε την κοινή προσοχή η δύναμη που εγκλείεται στη θηλυκή αδυναμία, η ενόραση των ποιητών συνέλαβε την αλήθεια και ομολόγησε την οφειλόμενη τιμή. Και τον ύμνο της γυναίκας εστήριξαν στην καθαρή διάκρισή της από τον άντρα. Στην αδυναμία της, που είναι οδηγητική και κυρίαρχη της ανδρικής δύναμης. Στην σύνεση και την ηρεμία της, που την κάνει θεοσεβή, αλλά και θεοφίλητη.»
Δημήτρης Λιαντίνης – «Έξυπνον Ενύπνιον - Οι Ελεγείες του Duino του Rilke», (αποσπάσματα από τη διδακτορική διατριβή του - 1977).
Αχός βαρύς ακούγεται , πολλά τουφέκια πέφτουν , Μήνα σε γάμο ρίχνονται , μήνα σε χαροκόπι ; Ουδέ σε γάμο ρίχνονται , κι ουδέ σε χαροκόπι , Η Δέσπω κάνει πόλεμο με νύφες και μ ’ αγγόνια . Αρβανιτιά την πλάκωσε στου Δημουλά τον πύργο . « Γιώργαινα ρίξε τ ’ άρματα , δεν είν ’ εδώ το Σούλι , εδώ είσαι σκλάβα του πασά , σκλάβα των Αρβανίτων .» -« Το Σούλι κι αν προσκύνησε κι αν τούρκεψεν η Κιάφα η Δέσπω αφέντες Λιάπηδες δεν έκαμε , δεν κάμει .» Δαυλί στο χέρι άρπαξε , κόρες και νύφες κράζει . -« Σκλάβες Τουρκών μη ζήσουμε , παιδιά μαζί μου ελάτε .» και τα φουσέκια άναψε , κι όλοι φωτιά γενήκαν
«“Τάξη βασιλεύει στο Βερολίνο!” Ηλίθιοι μπράβοι! Η “τάξη” σας είναι χτισμένη στην άμμο. Αύριο κιόλας η επανάσταση θα ανυψωθεί με μια βροντή και με σαλπίσματα θα ανακοινώσει στον τρόμο σας: Ήμουν, Είμαι, Θα είμαι!». Ρόζα Λούξεμπουργκ. Το Σάββατο δεν είναι γιορτή ή αλήθεια είναι πως το το γυναικείο κίνημα, ένα αιώνα πριν κατάφερε να ορίσει ως Ημέρα της Γυναίκας την 8η Μάρτη σε ανάμνηση των πρώτων γυναικών απεργών οι οποίες οποίες στα τέλη του 19ου αιώνα βγήκαν μπροστά διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες δουλειάς και καλύτερες αμοιβές. Σήμερα στην Ευρώπη των φώτων και του πολιτισμού οι γυναίκες συνεχίζουν να αμείβονται χειρότερα από τους άνδρες για την ίδια δουλειά ενώ μία στις τέσσερις γυναίκες έχει υπάρξει θύμα βίας, συχνά ενδοοικογενειακής. Σήμερα όμως με την κρίση οι γυναίκες νοσταλγούν την εποχή που μπορούσαν να είναι μια Μαίρη Παναγιωταρά δηλαδή να έχουν δουλειά, να παίρνουν τα παιδιά από το σχολείο να μπορούν να πληρώνουν τα ιδιαίτερα να ψωνίζουν από το σουπερ μάρκετ........... Πάντως καλά να περάσετε και του χρόνου..........
Δημήτρης Λιαντίνης / Dimitris Liantinis
ΑπάντησηΔιαγραφή«Η αδυναμία της γυναίκας είναι απόλυτη, ολόκληρη, αυτάρκης. Και ακριβώς χάρη σ’ αυτή την πληρότητα λειτουργεί σαν δύναμη. Η αδυναμία την προστατεύει στο περιβάλλον των αντιθέσεων και οικονομεί την ευάρμονη παρουσία της στο σχέδιο της ισορροπίας του κόσμου. Η αδυναμία της γυναίκας είναι η παντοδυναμία της.
Η αδυναμία σαν έλλειψη έχει το ίδιο οντολογικό νόημα με τη δύναμη σαν υπερβολή. Η γυναικεία δειλία θα μετριάσει την ανδρική θρασύτητα. Ο χαλινός θα μεταμορφώσει το άγριο ζώο σε υπερήφανο άτι. Η θωπεία θα απαλύνει τη σκληράδα. Η ομορφιά θα κοσμήσει την αταξία. Η γυναίκα συνοδοιπόρος του άντρα στην οδυνηρή του πορεία, εμπνεύστρια, φρουρός και οδηγήτρια, θα μεταλλάξει την οργή καταστροφής σε πνοή δημιουργίας. Ο Rilke εγνώρισε τη βαθειά φύση της γυναίκας όσο ολίγοι και περιέγραψε το χρέος της προς τον άντρα και τον κόσμο με τρόπο απλό:
"συγκράτα τον"
Η αντίληψη ότι το έργο του πολιτισμού κατοπτρίζει τη δημιουργία του άντρα μόνο (ήρωες, νομοθέτες, φιλόσοφοι, ποιητές, ιδρυτές θρησκειών), παραβλέπει το γεγονός ότι στη δημιουργία αυτή η παρουσία της γυναίκας υπήρξε όρος εκ των sine qua non. Η παραγνώριση του ρόλου της γυναίκας στην ιστορία πρέπει να αποδοθεί στο δυσανάγνωστο χαρακτήρα της φυσικής της ιδιαιτερότητας, ο οποίος εξωτερικά φαίνεται να την αδικεί. Αλλ’ αν διέφυγε την κοινή προσοχή η δύναμη που εγκλείεται στη θηλυκή αδυναμία, η ενόραση των ποιητών συνέλαβε την αλήθεια και ομολόγησε την οφειλόμενη τιμή. Και τον ύμνο της γυναίκας εστήριξαν στην καθαρή διάκρισή της από τον άντρα. Στην αδυναμία της, που είναι οδηγητική και κυρίαρχη της ανδρικής δύναμης. Στην σύνεση και την ηρεμία της, που την κάνει θεοσεβή, αλλά και θεοφίλητη.»
Δημήτρης Λιαντίνης – «Έξυπνον Ενύπνιον - Οι Ελεγείες του Duino του Rilke», (αποσπάσματα από τη διδακτορική διατριβή του - 1977).
ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΗΡΩΙΔΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχός
βαρύς
ακούγεται
,
πολλά
τουφέκια
πέφτουν
,
Μήνα
σε
γάμο
ρίχνονται
,
μήνα
σε
χαροκόπι
;
Ουδέ
σε
γάμο
ρίχνονται
,
κι
ουδέ
σε
χαροκόπι
,
Η
Δέσπω
κάνει
πόλεμο
με
νύφες
και
μ
’
αγγόνια
.
Αρβανιτιά
την
πλάκωσε
στου
Δημουλά
τον
πύργο
.
«
Γιώργαινα
ρίξε
τ
’
άρματα
,
δεν
είν
’
εδώ
το
Σούλι
,
εδώ
είσαι
σκλάβα
του
πασά
,
σκλάβα
των
Αρβανίτων
.»
-«
Το
Σούλι
κι
αν
προσκύνησε
κι
αν
τούρκεψεν
η
Κιάφα
η
Δέσπω
αφέντες
Λιάπηδες
δεν
έκαμε
,
δεν
κάμει
.»
Δαυλί
στο
χέρι
άρπαξε
,
κόρες
και
νύφες
κράζει
.
-«
Σκλάβες
Τουρκών
μη
ζήσουμε
,
παιδιά
μαζί
μου
ελάτε
.»
και
τα
φουσέκια
άναψε
,
κι
όλοι
φωτιά
γενήκαν
«“Τάξη βασιλεύει στο Βερολίνο!” Ηλίθιοι μπράβοι! Η “τάξη” σας είναι χτισμένη στην άμμο. Αύριο κιόλας η επανάσταση θα ανυψωθεί με μια βροντή και με σαλπίσματα θα ανακοινώσει στον τρόμο σας: Ήμουν, Είμαι, Θα είμαι!». Ρόζα Λούξεμπουργκ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο Σάββατο δεν είναι γιορτή ή αλήθεια είναι πως το το γυναικείο κίνημα, ένα αιώνα πριν κατάφερε να ορίσει ως Ημέρα της Γυναίκας την 8η Μάρτη σε ανάμνηση των πρώτων γυναικών απεργών οι οποίες οποίες στα τέλη του 19ου αιώνα βγήκαν μπροστά διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες δουλειάς και καλύτερες αμοιβές. Σήμερα στην Ευρώπη των φώτων και του πολιτισμού οι γυναίκες συνεχίζουν να αμείβονται χειρότερα από τους άνδρες για την ίδια δουλειά ενώ μία στις τέσσερις γυναίκες έχει υπάρξει θύμα βίας, συχνά ενδοοικογενειακής. Σήμερα όμως με την κρίση οι γυναίκες νοσταλγούν την εποχή που μπορούσαν να είναι μια Μαίρη Παναγιωταρά δηλαδή να έχουν δουλειά, να παίρνουν τα παιδιά από το σχολείο να μπορούν να πληρώνουν τα ιδιαίτερα να ψωνίζουν από το σουπερ μάρκετ........... Πάντως καλά να περάσετε και του χρόνου..........