Τα τελευταία χρόνια, η Μεσόγειος Θάλασσα αφαίρεσε τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων. Για όσους, όμως, κατάφεραν να επιβιώσουν από το επικίνδυνο πέρασμα των συνόρων, οι προκλήσεις είναι μεγαλύτερες από ποτέ......
Καθώς η πολιτική κουλτούρα της Ευρώπης μετατοπίζεται προς τα Δεξιά και οι ξενοφοβικές ασυναρτησίες κυριαρχούν στον δημόσιο διάλογο από το Βερολίνο μέχρι τη Βουδαπέστη, οι πιο σοβαρές –κάποιες φορές ακόμα και θανατηφόρες– επιπτώσεις αυτής της αλλαγής καταγράφονται στις μεταναστευτικές και προσφυγικές πολιτικές των ευρωπαϊκών κρατών.
Η ΕΕ έχει αναθέσει τον έλεγχο των συνόρων σε χώρες όπως η Λιβύη, ο Νίγηρας, το Τσαντ και η Τουρκία. Εκείνοι που καταφέρνουν να τα περάσουν μαζεύονται σε υπερπλήρη στρατόπεδα προσφύγων, όπου οι συνθήκες είναι τραγικές.
Εν τω μεταξύ, ευρωπαϊκές εταιρείες βγάζουν δισεκατομμύρια πουλώντας όπλα και πυρομαχικά σε αυταρχικά καθεστώτα σε όλο τον κόσμο. Κάθε γερμανικό τανκ που πυροβολεί κατά των Κούρδων στην Αφρίν, κάθε πυροβόλο ή βόμβα που παρήγαγε το Ηνωμένο Βασίλειο και έπεσε από σαουδαραβικά αεροσκάφη στον βίαιο πόλεμο στην Υεμένη, κάθε βουλγαρικό όπλο που καταλήγει στη Συρία ή το Ιράκ, αναγκάζει περισσότερους ανθρώπους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, τις πόλεις τους και τις χώρες τους, αναζητώντας ειρήνη, ασφάλεια και δυνατότητα επιβίωσης.
Θα επιστρέψουν αυτά τα σώματα ως φαντάσματα στην ιστορία για να μας στοιχειώσουν; Θα τρώγονται από τα ψάρια και κατά συνέπεια θα χρησιμεύουν ως λιχουδιές στα κορυφαία εστιατόρια του Παρισιού και της Ρώμης; Τρώμε τα θύματά μας ή απλά τα καταπίνουμε; Την ίδια στιγμή οι «παράτυποι μετανάστες» διατηρούν τις τιμές των φρούτων και λαχανικών χαμηλές για τα σουπερμάρκετ της Βόρειας Ευρώπης, δουλεύοντας για λίγα ευρώ την ημέρα και διαμένοντας σε βρώμικες παραγκουπόλεις .
Οι ευρωπαϊκές χώρες χρησιμοποίησαν το σκεπτικό της “ανθρωπιστικής παρέμβασης” για να ασκήσουν τον έλεγχο σε όλο τον κόσμο και να προωθήσουν τα δικά τους οικονομικά και διπλωματικά συμφέροντα τόσο μέσω της λεγόμενης αναπτυξιακής βοήθειας, όσο και μέσω των αποστολών διατήρησης της ειρήνης.
Με μια δόση ειρωνείας, μια από τις χειρότερες ανθρωπιστικές καταστροφές –αυτή που λαμβάνει χώρα στα σύνορα της ΕΕ κάθε μέρα– αντιμετωπίζεται ως ζήτημα ασφάλειας με στρατιωτικό τρόπο, με ηλεκτρικά περιφράγματα, ένοπλες περιπολίες και κέντρα κράτησης.
Τα όνειρα και οι ελπίδες συνεχίζουν να οδηγούν πολλές χιλιάδες φοβισμένους, απελπισμένους και άτυχους ανθρώπους να προσπαθούν να περάσουν τη θανατηφόρα τάφρο της Μεσογείου, αρνούμενοι να αποθαρρυνθούν από τις χιλιάδες που έχουν πεθάνει μπροστά τους. Αλλά οι πύλες του φρουρίου της Ευρώπης είναι πιο κλειστές από ποτέ, και δεν θα ανοίξουν ξανά. Τα συρματοπλέγματα συρρικνώνουν την ήπειρο και πάλι. Ολοκαίνουργιοι τοίχοι και φράχτες έχουν υψωθεί στην Αυστρία, τη Βουλγαρία, την Ελλάδα και την Ουγγαρία, κρατώντας μέσα τους “εντός” και εγκλωβίζοντας έξω τους “εκτός”.
Μάλλον, όμως, χρειαζόμαστε ανθρώπινο κεφάλαιο για να φροντίζει τους ηλικιωμένους μας ή να μαζεύει τις ντομάτες στον καύσωνα του Αυγούστου.
Μια διαδρομή διαγράφεται στους διαδρόμους των Βρυξελλών και του Βερολίνου. Η Μεσόγειος εγκαταλείφθηκε, η νεότητα κατεστάλη, η ηθική πήγε στραβά. Κάποιοι προτείνουν να μπει ένα όριο στον αριθμό των προσφύγων στους οποίους επιτρέπεται να μπουν στο Φρούριο. Αυτό σημαίνει ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα, για μια ακόμη φορά, είναι υπό διαπραγμάτευση, είναι υλικό για συμφωνίες, συμφέροντα και μπλόφες.
Ο πόνος, όμως, είναι ανείπωτος, αληθινός, αταίριαστος.
Και συσσωρεύεται στη Λέσβο, στοιβάζεται στο Ποτσάλο της Ιταλίας, και σε κάθε " ανθρωπιστικό "campus .
Ν.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου