ΠΑΡΑΜΥΘΙ - Του Δημήτρη Φαφούτη

Μολόγαγε πώς είχε χορέψει στην Πετρομαγούλα, με το κλαρίνο του Καραγιάννη το ’58. Εκείνο το βράδυ γνώρισε την Παναγιούλα,.....


που σε δέκα μήνες του έφυγε μ’ έναν τσαμπάση Καλαματιανό. Για τούτο τον καημό πλήρωνε τα χρέη των άλλων, που χρόνια βάραιναν τις πλάτες τους, από ανάγκη προπατορική που δύσκολα προσδιόριζε. Όταν τον ρωτούσαν για το μεγάλο του καημό, στύλωνε τα μάτια κατά ’κει που έφευγαν τα τραίνα στον κάμπο της Κωπαΐδας, μέσα στις άδειες βαμπακιές και τον καμπίσιο κουρνιαχτό. Ώσπου η δύση κοκκίνιζε σαν κοκκινέλι πολύχρονο, που ποτέ δεν γεύτηκε τ’ αφίλητο στόμα του. Κατέβηκε στην πόλη να πάρει τη σύνταξη. Άφησε το «δέον» στον υπάλληλο και κέρασε στο καπηλειό τους φίλους που τον περίμεναν. Μέσα στο μουλιασμένο λαρύγγι τροχίστηκε ο στοιχειωμένος ήχος «Πέρα θέ, μικρή μου η Παναγιούλα μου, πέρα θέλω να περάσω, το χορό για να χαλάσω». Κι έτσι στεγνωμένος, πήρε το δρόμο του γυρισμού.

Δημήτρης Φαφούτης
«ΤΑ ΚΑΤΑΤΡΕΓΜΕΝΑ» 

*Κώστας Καραγιάννης (1888-1957). Κορυφαίος λαϊκός οργανοπαίχτης (κλαρίνο) από το Μόδι Φθιώτιδας. Η « Παναγιούλα » είναι η πρώτη ηχογράφηση που έγινε στην Αμερική το 1927.

**Η φωτογραφία είναι του Σπύρου Μελετζή (1906 – 2003)