ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΙΤΕΑΣ - «Τα παιδιά του χειμώνα» του Αλεξάντερ Πέιν

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΙΤΕΑΣ

Τετάρτη 14/2 και Παρασκευή 16/2 στις 8μμ

«Τα παιδιά του χειμώνα» του Αλεξάντερ Πέιν

Υποψήφιο 5 βραβεία ΟΣΚΑΡ: (καλύτερης ταινίας, σεναρίου, α’ αντρικού και β’ γυναικείου ρόλου, μοντάζ)

2 χρυσές σφαίρες (α’ αντρικού και β’ γυναικείου ρόλου)...

Μια υπέροχη, απολαυστική, βαθιά ανθρώπινη ταινία! Με χιούμορ και συγκίνηση!

Το trailer της ταινίας: https://www.youtube.com/watch?v=8vzrMabck6Y&t=1s

ΥΠΟΘΕΣΗ

Δεκέμβριος του 1970 στην Ακαδημία Μπάρτον στη Μασαχουσέτη. Ο Πολ Χάναμ (Πολ Τζιαμάτι), ένας δύστροπος και ευφυής καθηγητής ιστορίας, αναγκάζεται να μείνει στη σχολή ως υπεύθυνος των μαθητών που δεν θα φύγουν για τις γιορτές (οι «holdovers» του πρωτότυπου τίτλου). Ανάμεσά τους βρίσκεται και ο Ανγκους Τάλι, η μητέρα του οποίου τον εγκατέλειψε τελευταία στιγμή για να πάει μήνα του μέλιτος με τον νέο της σύζυγο. Μαζί τους και η μαγείρισσα Μέρι Λαμπ, η οποία έχασε το γιό της στον Πόλεμο του Βιετνάμ. Οι τρεις τους θα αναγκαστούν να συνυπάρξουν και να δημιουργήσουν εορταστικό κλίμα.

ΕΙΠΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ

Γιάννης Ζουμπουλάκης (ΤΟ ΒΗΜΑ): «Ένα χειμωνιάτικο feel good movie που δεν μπορείς παρά να αγαπήσεις και που δικαίως συγκέντρωσε πέντε υποψηφιότητες στα φετινά Οσκαρ. Νιώθεις μια υπέροχη ζεστασιά και όταν τα 120’ της ταινίας τελειώσουν, λες μέσα σου, μακάρι να ήταν κι άλλα.»

Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος (LiFO): «Ο στεγνός ακαδημαϊκός, ο άτακτος παρατημένος γιος και η πληγωμένη μάνα συνθέτουν μια υπέροχη ωδή στην απώλεια και στη μοναξιά, από έναν σκηνοθέτη στο αποκορύφωμα της ωριμότητάς του. Ένα κινηματογραφικό feelgood διαμαντάκι, από εκείνα στα οποία επιστρέφει κανείς ξανά και ξανά για να γελάσει και για να συγκινηθεί.»

Γιώργος Πράτανος (Provocateur): «Αυτή είναι η καλύτερη ταινία του Πέιν, καθώς καταφέρνει να ισορροπεί με μαεστρία τη γλύκα και την πίκρα, την αστεία και την κυνική πλευρά της ζωής.»

Άκης Καπράνος (naftemporiki.gr): «Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα ζεστό, γλυκόπικρο ταξίδι ενδοσκόπησης («Γνώθι σαυτόν» διαβάζουμε στον πίνακα της τάξης), όπου τίποτα δε δείχνει περιττό ή κραυγαλέο.»