ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ ."Στην οριζοντίωση της εποχής μας να κρατήσουμε ισχνές καλαμιές "

Θα ‘ρθει ένας καιρός, που σε ζωολογικούς κήπους, σε τσίρκα και σε κέντρα παιδικής χαράς, θα συντηρούνται σε ειδικούς στεγανούς κλωβούς, άνθρωποι – δείγματα μιας περασμένης εποχής, προς ικανοποίησιν της περιεργείας του κοινού και προς χρήσιν των σχολείων και των επιδόξων συγγραφέων. Τώρα πια ....

μιλάμε χωρίς αυταπάτες, χωρίς ηθικολογικές προκαταλήψεις, χωρίς καμιά επιταγή άνωθεν ευθύνης – για μια σκέτη αξιοπρέπεια. Στην οριζοντίωση της εποχής μας να κρατήσουμε ισχνές καλαμιές.

Είναι ο πιο αχάριστος και συγχρόνως γελοίος–για τους άλλους− αγώνας, γιατί είναι δύσκολο να φανταστείς τον Δον Κιχώτη ψύχραιμο, υπολογιστικό, χωρίς αισθηματολογίες, να γνωρίζει ότι οι ανεμόμυλοι είναι πραγματικοί και μολαταύτα να τους πολεμά. Μιλάμε χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς μίσος, χωρίς καν μαχητικότητα. Επαρχιακοί θεατρίνοι μπροστά σε μιαν άδεια αίθουσα χωρίς χειροκροτήματα.

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος: ο πειρασμός της έπαρσης, της περιφρόνησης των πρώην φίλων, των επιδεικτικών χειρονομιών αηδίας. Η μάχη να δίνεται μ ε τ ά την αηδία και την επίγνωση της ματαιότητας – μη συναντηθείς σε καμιά παρακαμπτήριο μαζί τους».

[…]

Πόσοι άραγε απ’ αυτούς που, δίκαια, μ’ έψεξαν για «χαλαρότητα στην έκφραση», για «ηθελημένη ασάφεια», για «αδιαφορία στη μορφή», υποπτεύθηκαν πως είχα πετύχει σχεδόν πάντα την καίρια λέξη, που και μόνη της μπορούσε να ανακαλέσει ένα ολόκληρο νόημα, να στήσει έναν κόσμο – και δεν την έγραψα γιατί πίστευα (ή φοβόμουνα) πως δεν έπρεπε α κ ό μ α να γραφτεί.

( Σε όλη μας τη ζωή βουλιάξαμε πολλά καράβια μέσα μας, ίσως για να μη ναυαγήσουμε μια ώρα αρχύτερα εμείς οι ίδιοι )

Ήττα, καταστροφές, καιρός καταφρόνιας. Και τα σημάδια του χρόνου, αυτής της αρρώστιας που δεν έχει γιατρειά.

Ανάμεσα σ’ εκείνους που «λύγισαν» και σ’ εκείνους που «δεν λύγισαν» – τι βάναυσος συμψηφισμός ειλικρίνειας, ταπεινών σκοπιμοτήτων, απλουστεύσεων, ενοχής, απανθρωπίας.

[…]

Η ιδεολογία, οι ιδέες, οι κοσμοθεωρίες, κάτι πιο πάνω από το ένστικτο και την ανάγκη.

Προϋποθέτουν χρόνο, δραστηριότητα, καταβολή δυνάμεων, πέρα από το καμίνι της καθημερινότητας.

Για τους περισσότερους – οι ιδέες: μια πολυτέλεια. Δεν έχουν τον καιρό, το προνόμιο της ανάσας.

Αγώνας του ενστίκτου και της ανάγκης.

Πίστη τυφλή, ασάλευτη σε μια «Ιδέα», κι ως τη θυσία, από απελπισία, από απόγνωση.

(Όχι πια το πώς θα ζήσεις καλύτερα, αλλά αν θα ζήσεις καν).

Τώρα, μπορεί πια ο καθένας να μιλά και κυρίως να γράφει, για την αγωνία της εποχής, το αδιέξοδο, την απανθρωπία του αιώνα, τη χρεωκοπία των ιδεολογιών, τη βαρβαρότητα της μηχανής, για δίκες, για ρήγματα, για φράγματα, για ενοχές, για γρανάζια.

Όλα έχουν κωδικοποιηθεί, ταξινομηθεί, απόδελτιωθεί, έχουν περάσει στα λεξικά και στις εγκυκλοπαίδειες, προσφέρονται έτοιμα σε πακετάκια αυτοσερβιρίσματος, σε κάθε βαλάντιο προσιτά.

[…]

Όλοι αυτοί οι πολεοδόμοι, φιλόσοφοι, οικονομολόγοι, καθηγητές κτλ. που γράφουν, συζητούν, αγορεύουν σε συνέδρια και σεμινάρια για τη βαρβαρότητα των πόλεων, τη μαζοποίηση, την αλλοτρίωση, το αδιέξοδο του σύγχρονου τεχνολογικού πολιτισμού, από προοδευτική πάντα σκοπιά, αριστερή και συνήθως άκρως ριζοσπαστική – πόσο βολεμένοι οι ίδιοι σε θέσεις με γερούς μισθούς και επιμίσθια, με παροχές και ταξίδια, πόσο δεμένοι οι ίδιοι με το σύστημα που καταριούνται και, υποτίθεται, αγωνίζονται για την ανατροπή του, πόσο βέβαιοι τελικά πως τίποτα ευτυχώς δεν κινδυνεύει ν’ αλλάξει, τουλάχιστο στο αμέσως προσεχές μέλλον.

«Με προκαλούν» είπες.

Τώρα μπορεί ο καθένας να μιλά και κυρίως να γράφει

για την αγωνία της εποχής το αδιέξοδο

την απανθρωπία του αιώνα

τη χρεωκοπία των ιδεολογιών τη βαρβαρότητα της μηχανής

για δίκες για ρήγματα για φράγματα

για ενοχές για γρανάζια

όλα έχουν κωδικοποιηθεί

ταξινομηθεί

αποδελτιωθεί 

[…]

Θα ‘ρθει ένας καιρός, που σε ζωολογικούς κήπους, σε τσίρκα και σε κέντρα παιδικής χαράς, θα συντηρούνται σε ειδικούς στεγανούς κλωβούς, άνθρωποι – δείγματα μιας περασμένης εποχής, προς ικανοποίησιν της περιεργείας του κοινού και προς χρήσιν των σχολείων και των επιδόξων συγγραφέων.

ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ [ – Το περιθώριο ’68 – ’69 ] – Εκδόσεις Νεφέλη | 

 Τώρα είναι απλός  θεατής.....

Τώρα εἶναι ἁπλὸς θεατὴς

Ἀσήμαντος ἀνθρωπάκος μέσα στὸ πλῆθος

Τώρα πιὰ δὲ χειροκροτεῖ δὲ χειροκροτεῖται

Ξένος περιφέρεται στῶν ὁδῶν τὸ κάλεσμα

Ἔρχονται ἀπὸ μακριὰ οἱ νέοι σαλπιγκτὲς

Τῶν ἐπίλεκτων κλάσεων τοῦ μέλλοντος

Οἱ κραυγὲς τοὺς γκρεμίζουν τὰ σαθρὰ τείχη

Τήκουν τὴ λάσπη σὲ φωτεινοὺς ρύακες

Ἔρχονται οἱ ἁγνοί, οἱ ἀνυπόκριτοι.

Οἱ βιαστές, οἱ ἀμέτοχοι, οἱ παρθένοι.

Οἱ πονηροὶ συνδαιτυμόνες, οἱ ἀθῶοι

Οἱ ληξίαρχοι τῶν ἡμερῶν μας

Ἔρχεται τὸ μεγάλο παρανάλωμα

Μέσα στοὺς πίδακες τῶν πρόσχαρων νερῶν.

Ἔρχονται οἱ τελευταῖες προδιαγραφές

Μὰ τώρα αὐτὸς εἶναι ἁπλὸς θεατὴς

Ἀνώνυμος ἀνθρωπάκος μέσα στὸ πλῆθος

Μὲ τὰ χέρια στὸ στῆθος σὰν ἕτοιμος νεκρὸς

Τώρα πιὰ δὲ χειροκροτεῖ δὲ χειροκροτεῖται.

(Νὰ ξέρεις πάντα τὸ πότε καὶ τὸ πῶς) 

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ  ΓΙΑ  ΤΟΝ ΜΑΝΟΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ  ΜΠΟΡΕΙΤΕ  ΝΑ  ΔΕΙΤΕ  ΣΕ  ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ  ΤΟΥ " ΠΟΛΥΔΡΟΣΟΠΑΡΝΑΣΣΟΥ" ΕΔΩ......

http://polydrososparnassou.blogspot.gr/2016/03/blog-post_77.html#comment-form