ΑΥΡΙΟ ΣΑΒΒΑΤΟ πρωί στην ΜΟΝΗ ΔΑΔΙΟΥ παρουσία του σεβαστού Μητροπολίτη μας κ.κ Συμεών το ετήσιο ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ του Γέροντά μας ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ ΛΑΖΑΡΗ κτήτορος και επί 52 χρόνια Ιερέα και πνευματικού της Ιεράς Μονής. Όσοι το μπορέσουμε ας τιμήσουμε με την παρουσία μας την μνήμη του.

Δεκαεννέα χρόνια νωρίτερα. Σαββάτο 2 Δεκεμβρίου 2006. Αυτή τη μέρα έφυγε από κοντά μας πλήρης ημερών στο κατώφλι των ενενήντα πέντε χρόνων του, ο αείμνηστος Γέροντάς μας Αμβρόσιος Λάζαρης. Ιερέας και πνευματικός της Μονής τής  Παναγίας «Γαυτριώτισσας»  που ριζωμένη αιώνες τώρα ( ίσως και 6 ) εκεί παραπάνω  απ το Δαδί ψηλά στον Παρνασσό, σαν ευλογία στέκει για ολόκληρη την περιοχή τριγύρω κι όχι για το Δαδί μονάχα......

 Το ετήσιο  αύριο μνημόσυνό του, μάς δίνει κάθε φορά την ευκαιρία να γράψουμε κι εμείς δυό λόγια για την προσωπικότητα, τον ένθεο αφιερωματικό βίο του και την πνευματική προσφορά τού αειμνήστου Γέροντα.

Το ίδιο θα κάνουμε και φέτος, με τιμή και σεβασμό στη μνήμη του, θεωρώντας το κάτι παραπάνω από υποχρέωσή μας.

Σχετικά λιγοστά τα λόγια μας σήμερα για τον αείμνηστο Γέροντα , αφού τα περισσότερα και τα ειδικότερα, τα έχουμε χιλιοειπωμένα σε προηγούμενα αφιερώματα που δημοσιεύσαμε κι όπως ίσως μερικοί τουλάχιστον θα θυμόσαστε. 

O  Γέροντας Αμβρόσιος γεννήθηκε στα Λαζαράτα της Λευκάδας πριν 113 χρόνια στις 21 Δεκεμβριου 1912. Ήταν το τέταρτο απ` τα πέντε παιδιά μιας φτωχικής τυπικής ελληνικής οικογένειας των καιρών εκείνων, που με χίλιες δυό δυσκολίες μπορούσε μόλις να επιβιώνει. Όπως ο ίδιος έλεγε πικροχαμογελώντας , «παπούτσια φόρεσε για πρώτη φορά στη ζωή του όταν πήγε στο στρατό»!! Λόγω του ψηλού αναστήματος , της λεβέντικης κορμοστασιάς  και εντυπωσιακής εμφάνισης και του παραστήματός του (μα  κι η ομορφάδα του ήταν ξεχωριστή…), επιλέχτηκε να υπηρετήσει στους ευζώνους. 

Μετά την στρατιωτική θητεία του, ο Γέροντας προς το τέλος του 1935 πήγε εντελώς συμπωτικά παρακινούμενος από κάποιον φίλο του, στο Άγιο Όρος , όπου ( κατά το σχέδιο του Θεού γιαυτόν ) έμελλε να μείνει εκεί μέχρι και το 1951 υπηρετώντας με αφοσίωση στο περιβόλι της Παναγιάς την ιερά Αθωνική κοινότητα. Μάλιστα στα βιβλία καταγραφής των θαυματουργικών συμβάντων της Μονής Κουτλουμουσίου , μπορεί κανείς και σήμερα ακόμα να δει έγγραφη πιστοποιημένη αναφορά στην θαυματουργική ίαση τότε του Γέροντα εν μιά νυχτί απ` τους Αγίους Αναργύρους με ολοζώντανη φυσική παρουσία τους, εμπρός στα έκπληκτα μάτια του όπως παρουσιάστηκαν για να τον γιάνουν, στο δωμάτιο που νοσηλευόταν σε ένα πρόχειρο κι υποτυπώδες νοσοκομείο που διέθετε τους καιρούς εκείνους η Μονή Κουτλουμουσίου. 

Βγαίνοντας απ` το Όρος , με προτροπή του «παραδερφού» και πολυαγαπημένου του φίλου Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου (ο οποιος κοιμήθηκε το 1991 και Αγιοκατατάχτηκε το 2013 από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως), ήρθε στον τόπο μας και στην Ιερά Μονή της Παναγίας της Γατριώτισσας , όπου με ιδιαίτερο ζήλο μαζί με την τότε ηγουμένη Γερόντισσα Παρθενία και την υπόλοιπη μοναστική αδελφότητα , επιδόθηκαν σε ακαμάτες πολύχρονες προσπάθειες για την ανακατασκευή του Μοναστηριού.  Του Καθολικού και του λοιπού συγκροτήματος , που είχαν υποστεί τις μεγάλες φθορές τού χρόνου αλλά και τις εκτεταμένες ζημιές απ την καταστροφική πυρκαγιά του 1955` αν καλώς θυμάμαι. 

Απ το 1954 που ο Γέρων Αμβρόσιος χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και λίγο μετά του δόθηκε και το μεγίστης «πνευματικής αξίας λειτούργημα» του Πνευματικού τής από τότε  γυναικείας αδελφότητας  της Μονής Δαδίου αλλά και γενικότερα. Ο γέροντας έζησε στη Μονή σχεδόν αδιάλειπτα επί 52 ολόκληρα χρόνια μέχρι το Δεκέμβρη του 2006 (2/12) που κοιμήθηκε Χριστιανικά , πλήρης ημερών , προσευχόμενος αδιάλειπτα και με απόλυτη διαύγεια πνεύματος έως την τελευταία του ώρα. Με την ευκαιρία επισημαίνω την χαρακτηριστική σύμπτωση κοίμησης την ίδια ακριβώς ημέρα Σαββάτο 2/12 και του Αγίου (πλέον) Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου , επιστήθιου φίλου και “παραδερφού” τού γέροντος Αμβροσίου. Ο Γέροντας βρίσκεται ενταφιασμένος  στον άνω περίβολο της Μονής και στο μνήμα του συρρέουν να αποδώσουν τον σεβασμό τους ειδικά την μέρα του μνημόσύνου του, εκατοντάδες άνθρωποι. 

Στα 52 αυτά χρόνια εργάστηκε με ζήλο ο Γέροντας  βοηθώντας παντοιοτρόπως την Μονή να "αναστηθεί" απ` τις φθορές και τις μεγάλες καταστροφές που είχε υποστεί. Εκεί κοπίασε και πνευματικά ωφελώντας και ωφελούμενος. Εκεί στήριξε με την πραότητα την καταδεκτικότητα , τις συμβουλές και τις παραινέσεις του πλήθος ανθρώπων στις ποικίλες δυσκολίες τους, πνευματικά αλλά και υλικά αφού πολλοί ήσαν αυτοί που ακούμπησαν απάνω του τα προβλήματά τους και τις ανάγκες τους. Θλίψεις , απογοητεύσεις και στενοχώριες τους , παίρνοντας την παρηγοριά και το κουράγιο που έδινε πάντα ο γλυκός , συμπονετικός και παρηγορητικός του λόγος.

Και πολλοί απ αυτούς --όπως οι ίδιοι μαρτυρούν και οι ομολογίες τους γράφτηκαν στα βιβλία που εκδόθηκαν για τη ζωή και το πνευματικό έργο του γέροντα-- , βιώσαν το αποτέλεσμα της πνευματικής δύναμης και της αδιάλειπτης προσευχής του. 

Έσχατος και ταπεινός ομολογητής κι εγώ ο ίδιος και συγχωρήστε μου παρακαλώ τούτη την αυθόρμητη ομολογία. Σε πολλούς καλούς φίλους, έχω μιλήσει για κάποιες μοναδικές εμπειρίες μου κοντά στο γέροντα  που χρονολογούνται 20-22 χρόνια περίπου πίσω , απ το 1999 μέχρι το 2006 που ο γέροντας «έφυγε» για να βρεθεί κοντά στον αιώνιο Θείο εμπνευστή και πνευματικό οδηγό του σ` ολόκληρη την πολύχρονη γήινη ζωή του .

Είχα την εξαιρετική τύχη και την μεγάλη ευλογία να γνωρίσω τον Γέροντα. Και να ωφεληθώ πολύ πνευματικά , μαζί και με τόσους άλλους απ όλες τις γωνιές της Ελλάδος  ακόμα κι απ το εξωτερικό,  που ως κι εκεί είχε ταξιδέψει η φήμη της Θεοσεβούς προσωπικότητάς του και με λαχτάρα φτάναν από μακριά για να τον γνωρίσουν κι αναθαρρέψουν απ τον παρηγορητικό του λόγο. 

Γέμιζε θυμάμαι το κελάκι του στο Μοναστήρι της Γαυριώτισσας από ανθρώπους που είδα με τα μάτια μου, κάθε τάξης , επιπέδου μόρφωσης , οικονομικής κατάστασης , επαγγελματικής ενασχόλησης κλπ , αναζητώντας εκεί παρηγοριά κι ελπίδα όταν οι αντάρες κι οι ανατροπές στη ζωή τους δοκίμαζαν τις αντοχές τους. Οι υπομονές τους στερεύαν κι οι πόνοι της καρδιάς και της ψυχής αγιάτρευτοι θέριευαν την απελπισία τους. Τότε σαν που αλλού να βρει κανείς  καταφυγή?? Ο πονεμένος, έναν λόγο γλυκό παρηγοριάς και δύναμη να αντέξει?? Ελπίδα να πιαστεί να μην ρημάξει. Κι ανάπαυση γυρεύοντας  λυτρωτική να νοιώσει, για όσα σε βαραίνουν και σε συντρίβουν όταν ανήμπορος εσύ κάτι να κανείς δεν μπορείς μονάχος. 

Τόση  είναι η δύναμη των Θεοσεβών ανθρώπων σαν τον γέροντα Αμβρόσιο , που ξεκουράζει , παρηγορεί , «ανασταίνει» και νοηματοδοτεί ξανά ρημαγμένες ζωές, με την χάρη και στ` όνομα «Εκείνου» που τάχτηκαν οι γεροντάδες σαν τον δικό μας Αμβρόσιο και οι Άγιοι της πίστεως μας , να τον υπηρετούν σεβαστικά και θυσιαστικά για ολόκληρη την γήινη  ζωή τους .

Όλοι αυτοί  που νοιώσαν τη θαλπωρή και την παρηγοριά. Και βρήκαν στηρίγματα και λύτρωση στα λόγια , στις προσευχές και στις μεσιτείες του Γέροντα, ομολογούν ως σημερα πως τούτος ο άνθρωπος στο πέρασμά του πάνω στη γή, βόηθησε κι ανάπαυσε χιλιάδες ψυχές  σαν σταλμένος στον κόσμο γιαυτό τον ύψιστο σκοπό. 

Ο γέροντας Αμβρόσιος μονίμως θεολογούσε και μ` αυτή την θεώρηση οι λόγοι του κι οι συμβουλές του ήταν πάντοτε λόγοι σοφοί και σωστικοί.

Είχε ο Γέροντας σαν τον γνώριζε κανείς , την Αγιορείτικη εκείνη «τραχύτητα», αυτό δηλαδή το γνώρισμα της αφιερωματικής μοναχικής ζωής και της πρότερης αυστηρής ασκητικής ασκήσεως. Αλλά μαζί και την ολοφάνερη παιδική γλυκύτητα που ήταν και το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τής απλοϊκής , καταδεκτικής , ευρύχωρης και φιλόθεης ψυχής του . 

Η παρουσία του στο Μοναστήρι της Παναγιάς μας στο Δαδί , ήταν για όλα αυτά τα χρόνια η άσβεστη εστία που φώτιζε και θέρμαινε τις “παγερές” καρδιές που φτάναν ως εκεί κουρασμένες κι απελπισμένες δίχως απ` αλλού νάχουν να «πιαστούν». Κι ημέρευε ο Γέροντας τις αγαλήνευτες ψυχές  που κοντά του βρίσκαν δύναμη και λόγους να ξανανοίξουν λογαριασμούς  με τη ζωή και να πορευτούν σε νέους δρόμους , με πίστη , ελπίδα και «Θείο φόβο».

Όχι φόβο Θεού σαν αυτόν που εννοούν όσοι τον λοιδορούν , αλλά κατά το πατερικό: «Αρχή σοφίας  φόβος Κυρίου και βουλή Αγίων σύνεσις» 

Η άσβεστη μέχρι σήμερα αγάπη κι ο σεβασμός χιλιάδων κυριολεκτικά ανθρώπων που τον γνώρισαν και πολλά ωφελήθηκαν ευγνωμονούντες. Δεν είναι παρά η παραδοχή και επιβράβευση των χαρισμάτων και των δωρεών που έλαβε με του Χριστού την χάρη και της Παναγιάς την ευλογία ο πατέρας Αμβρόσιος του Μοναστηριού μας. 

Να έχουμε την ευχή και την ευλογία του. Με τις μεσιτείες του, η χάρη της Παναγίας μας  να σκεπάζει όλους μας και τον τόπο μας όλον ανάγειρα. Να τον μνημονεύουμε τον Γέροντά μας συμπατριώτες.  Ήταν σπουδαίος άνθρωπος και χαρισματούχος πνευματικός. Τύχη αγαθή για τον τόπο και για ολους μας η παρουσία του επι τόσα χρόνια. 

 Κι όσοι δεν ξέρουμε ή δεν θυμόμαστε , ας μάθουμε κάτι γι` αυτόν τον ευσεβή άνθρωπο του Θεού. Στο Μοναστηράκι μας  διατίθεται το νέο βιβλίο που ενσωματώνει όλες τις έως τώρα εκδόσεις για την ζωή και το έργο του Γέροντα και θα μας βοηθήσει να μάθουμε πολλά για εκείνον. Τα ελάχιστα ευρώ για την αγορά του , θα ήταν και μιά έμπρακτη βοήθεια για τις ανάγκες της Μονής που είναι πολλές και μεγάλες  και η συντήρησή του «θέλει» και την δική μας μικρή έστω βοήθεια.  Ευλογία για μάς και την οικογένειά μας θα είναι η όποια συνεισφορά μας με σεβασμό και αγάπη για το Μοναστηράκι μας. 

Να είσαστε όλοι καλά αγαπητοί φίλοι. Την ευλογία του γέροντα να έχετε. 

Θανάσης  Παπακωνσταντίνου