Τα βουνά αδιαφορούν για τις καθημερινές μας ενέργειες, για τα μεγαλεπίβολα σχέδιά μας, για τις βαρύγδουπες δηλώσεις και τις βαρυσήμαντες πράξεις μας, για την υστεροφημία και την ματαιοδοξία μας.
Τα βουνά και η φύση φτύνουν στα μούτρα μας την απλότητά τους και το αιώνιο μεγαλείο τους.
Η αιωνιότητα των βουνών κάνει όλες τις θεωρίες, τα δόγματα, τις θρησκείες ακόμα και τις σκέψεις μας να μοιάζουν ανιαρές αν όχι κωμικές.
Ζούμε μονάχα μια φορά, κι είναι κρίμα να χαραμίζομαστε κολυμπώντας μέσα στον βούρκο της ματαιοδοξίας, της ακόρεστης απληστίας και του αυτάρεσκου ναρκισσισμού.
Ο χρόνος περνά γρήγορα. Κι έρχεται κάποια στιγμή που στεκόμαστε απέναντι σε μια ανταριασμένη ορθοπλαγιά και συνειδητοποιούμε πόσο μικροί κι αδύναμοι είμαστε. Και τότε όλα ξεκαθαρίζουν…
Πριν λίγες ημέρες μάζεψα μερικές φωτογραφίες από χειμερινές μου εξορμήσεις σε διάφορα βουνά της Ελλάδα. Μετέτρεψα τις φωτογραφίες σε ασπρόμαυρες για να πετύχω την επιθυμητή αντίθεση. Ήθελα να δείξω πόσο μικρός και ασήμαντος είναι ο άνθρωπος μπροστά στη μεγαλοπρέπεια ενός ορεινού όγκου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε να σέβεστε τους συνομιλητές σας και να αποφεύγετε, τις ύβρεις και τους χαρακτηρισμούς. Να αποφεύγετε να γράφετε ανώνυμα. Όλα τα σχόλια πρέπει να εγκριθούν πριν δημοσιευθούν.