Τα Χριστούγεννα της Μοναξιάς... "Ας είμαστε δοτικοί με τους συνανθρώπους μας. Το έχουν και το έχουμε ανάγκη. Για να μη νιώσουμε ποτέ μόνοι, παρείσακτοι, ξένοι..."

Ο φίλος  Γιάννης  από  Θεσσαλονίκη, το  βρήκε, του  άρεσε,  μας  το  έστειλε  με  τις  ευχές  του και εμείς  το"περιποιηθήκαμε" και  σας το παρουσιάζουμε.

"Το κρύο ήταν τσουχτερό και το χιόνι έπεφτε ασταμάτητα κάνοντας ακόμη πιο δύσκολη αυτή....

τη νύχτα των Χριστουγέννων. Μέσα, στο τεραστίων διαστάσεων παλιό κτίριο και συγκεκριμένα στο σκοτεινό δωμάτιο της Απογοήτευσης, η ξύλινη κουνιστή πολυθρόνα πήγαινε πέρα δώθε βγάζοντας τον ανατριχιαστικό ήχο του τριξίματος, που ήταν και ο μοναδικός που ακουγότανε σε ολόκληρο το σπίτι...  Δύο-τρία μέτρα πιο πέρα, στην είσοδο του δωματίου της Θλίψης, μια ψηλόλιγνη φιγούρα ντυμένη  με έναν γκρίζο μανδύα κοιτούσε έξω από το παράθυρο το χιόνι να πέφτει... Ήταν η Μοναξιά. Ο μεγαλύτερος εφιάλτης του Ανθρώπου. 

  Χρόνια τώρα εκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο τη νιώθανε στο... πετσί τους. Ξεχασμένοι από όλους και όλα. Από τα ίδια τους τα παιδιά, από συγγενείς, φίλους, γνωστούς... Μόνοι στην δύσκολη καθημερινότητα τους. Η πιο δύσκολη περίοδος της Μοναξιάς όμως είναι στις γιορτές.   Τα Χριστούγεννα για τους περισσότερους σημαίνουν μοναδικές στιγμές αγάπης και χαράς, για πολλούς όμως συνανθρώπους μας, η Μοναξιά είναι η... μοναδική τους παρέα.

Φέτος όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Για πρώτη φορά από τότε που θυμάται τον εαυτό της, η Μοναξιά νιώθει μόνη... Όχι γιατί δεν υπάρχουν άνθρωποι που είναι μόνοι. Αλλά γιατί η καλύτερη της φίλη, η Ανθρωπιά, αυτή που ήτανε δίπλα της παρά τα τόσα σφάλματα και άσχημα που είχε κάνει, αποφάσισε να την αφήσει και να φύγει... Βαρέθηκε πια να μιλάει σε... τοίχο. Της έλεγε, προσπαθούσε να της εξηγήσει πως θα έπρεπε να είναι πιο ανεκτική με τους ανθρώπους. Όχι τόσο σκληρή. Η Μοναξιά όμως το τελευταίο διάστημα ήταν πολύ σκληρή. Οι άνθρωποι ήταν μαριονέτες στις ορέξεις της... Έτσι μια μέρα η Ανθρωπιά δεν άντεξε άλλο και έφυγε... Χάθηκε... Από εκείνη την ημέρα και μετά η Μοναξιά περνάει πολύ δύσκολα. Μόνη, σε ένα τεράστιο σπίτι, χωρίς τις χαρούμενες φωνές της Ανθρωπιάς χωρίς τραγούδια, χωρίς κάποιον να μιλήσει. Ειδικά σήμερα. Χριστούγεννα...

Προχωρώντας με γοργό βήμα και φτάνοντας έξω από το δωμάτιο της Ανθρωπιάς, δεκάδες σκέψεις κατέκλυσαν το μυαλό της Μοναξιάς... Νιώθοντας τόσο μόνη, σκεφτότανε τα εκατομμύρια των ανθρώπων που εξαιτίας της είναι μόνοι στη ζωή. Σκεφτότανε τα λάθη της, την αδιαλλαξία της, την σκληρότητα της. Που την πληρώνει τώρα με το ίδιο νόμισμα. Μόνη και έρημη...

  Η ώρα έχει φτάσει 11. Τα βλέφαρα της Μοναξιάς έχουν αρχίσει να κλείνουνε, όμως ακόμα οι σκέψεις βασανίζουν το μυαλό της. «Πρέπει να γίνω πιο ανθρώπινη. Ήμουν όντως πολύ σκληρή. Έκανα πολλούς ανθρώπους να κλαίνε, κατέστρεψα ολόκληρες οικογένειες... Αυτή είναι η τιμωρία μου... Την αξίζω... Όμως Θεέ μου δώσε μου την ευκαιρία να διορθώσω όλα όσα έκανα... Υπόσχομαι να προσπαθήσω να αλλάξω, να αναθεωρήσω... Αρκεί να γυρίσει πίσω η Ανθρωπιά. Η αγαπημένη μου Ανθρωπιά». Με μιας εμφανίστηκε μέσα από ένα σύννεφο καπνού  ντυμένη με έναν λευκό μανδύα η Ανθρωπιά. Η Μοναξιά με το που την είδε έτρεξε αμέσως και την αγκάλιασε... «Μου έλειψες... Έπρεπε να μείνω μόνη για να καταλάβω το λάθος μου και το πόσο απάνθρωπη ήμουν. Συγνώμη. Υπόσχομαι να προσπαθήσω... Να γίνω πιο ανθρώπινη...»  Η Ανθρωπιά την αγκάλιασε στοργικά...

Από τότε η Ανθρωπιά με την Μοναξιά έζησαν αγαπημένα, ενώ η Μοναξιά όπως είχε υποσχεθεί άλλαξε προς το καλύτερο... Πλέον οι άνθρωποι δεν ήταν μόνοι... Είχαν συντροφιά, παρέα, έναν άνθρωπο να πούνε δύο κουβέντες. Κάποιον να νοιάζεται για αυτούς... Και όλα αυτά τα όφειλαν στην Ανθρωπιά...

Αυτό πιστεύω μας λείπει σήμερα... Ανθρωπιά. Αγάπη. Ειλικρίνεια. Σεβασμός. Ας προσπαθήσουμε να δίνουμε χωρίς να περιμένουμε να πάρουμε... Ας είμαστε δοτικοί με τους συνανθρώπους μας. Το έχουν και το έχουμε ανάγκη. Για να μη νιώσουμε ποτέ μόνοι, παρείσακτοι, ξένοι..."

Καλά Χριστούγεννα σε όλους.