ΠΡΟΧΩΡΑ ΚΑΙ ΜΗ ΦΟΒΗΘΕΙΣ του Βίκτωρος Σαμπώ

Προχώρα
Καθαρό ναν' το μέτωπο
η ματιά ανοιχτή
και τα χέρια σου λεύτερα

και αυγή διαυγής ξημερώνει..

Η ανατολή φτάνει πάντα στην ώρα της ......

«...Μη φοβηθείς

το δέντρο που έριξε

τις ρίζες του βαθιά στο χώμα.

Μη φοβηθείς

τον άνθρωπο που στήριξε

την πίστη πάνω στην ελπίδα.

Τον είδα

στη ζωή να μάχεται,

και πάντα ΑΝΙΚΗΤΟ τον είδα..

2/12/2015

Ο ΧΡΥΣΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΡΜΑΡΟ    του Βίκτωρος Σαμπώ

ΡΩΤΑΕΙ Ο ΧΡΥΣΟΣ ΤΟ ΜΑΡΜΑΡΟ:

-       Στα πέρατα της πλάσης, ποιο μέταλλο λάμπει σαν και ‘με;

-       Ποιο έχει τη λάμψη τη δικιά μου;

-       Εγώ τον κόσμο κυβερνώ, και την ευτυχία φέρνω!

-       Κουρελιάζω την ομορφιά, και την ασχήμια ομορφαίνω!

-       Εγώ αγοράζω την τιμή και την πουλάω στο δρόμο!

-       Εγώ ποδοπατάω την Αρετή, καταπατάω τον Νόμο!

-       Εγώ οπλίζω του φονιά το μιαρό το χέρι!

-       Πάμπολλες είναι οι χάρες μου και η δύναμή μου μόνη.

-       Γκρεμίζει θρόνους από εδώ, θρόνους απ’ εκεί στεριώνει.

-       ΕΣΥ ΑΠ’ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΡΜΑΡΟ;

-       Και τ’ αποκρίθει εκείνο:

-       ΕΓΩ ΣΕ ΤΑΦΟΥΣ ΣΚΟΤΕΙΝΟΥΣ ΤΗΝ ΑΙΓΛΗ ΚΑΙ ΤΗΝ  ΔΥΝΑΜΗ ΣΟΥ …ΚΛΕΙΝΩ!

5/11/2016

ΑΝ  ΚΑΙ ΑΣ    του Βίκτωρος Σαμπώ

Αν μπορούσαμε να ήμασταν πάλι μικρά παιδιά.

Και ας …φορούσαμε μπαλωμένα κοντά βρακιά!

Αν μπορούσαμε να τρέχουμε ξυπόλητοι στις αλάνες.

Και ας …μας ξυλοφόρτωναν με τις μουργιόβεργες το βράδυ οι μάνες!

Αν μπορούσαμε να κάνουμε στη μάνα ζαβολιές.

Και ας …μας έδινε ο πατέρας στα πισινά με τη λουρίδα κάμποσες ξυλιές!

Αν μπορούσαμε να ξαναγίνουμε πάλι πιτσιρίκοι.

Και ας …σκουπίζαμε τη μύτη στο μανίκι!

Αν μπορούσαμε πάλι τις γίδες μεσ’ στις λούζες να βοσκάμε.

Και ας …πιλαλάγαμε ξοπίσω τους μέχρι να σκάμε!

Αν μπορούσαμε στ’ αμπέλια να πάμε για ρεμούλα.

Και ας …σφύριζαν οι δραγάτες απ’ τη ραχούλα!

Αν μπορούσαμε να πάμε για φωλιές.

Και ας …γέμιζαν τα χέρια τρικοκιές!

Αν μπορούσαμε πάλι να πιάναμε τζιτζίκια.

Και ας … τρομάζαμε μ’ αυτά τα κορίτσια!

Αν μπορούσαμε να καβαλήσουμε ξανά τα καροτσίνια.

Και ας …μην φοράγαμε στα ποδάρια μας σκαρπίνια!

Αν μπορούσαμε να κλωτσάγαμε τα τόπια τα καμωμένα από πανιά.

Και ας …μην γέμιζε όλη μέρα από φαΐ η κοιλιά!

Αν μπορούσαμε να γεμίσουμε ξανά τις ρούγες του χωριού από φωνές.

Και ας …παίρναμε τ’ αυτιά απ’ τις νοικοκυρές!

Αν μπορούσαμε να ξαναγίνουμε ανέμελα παιδιά.

Και ας …ήμασταν φτωχά μεσ’ του χωριού μας τη ζεστή, τότε, αγκαλιά!

Τώρα τα χρόνια εκείνα έφυγαν ανεπιστρεπτί.

Και στο κεφάλι το μαλλί μας πήρε το χρώμα το σταχτί!

26/11/2005