Ο θρήνος της μάνας του Άρη Βελουχιώτη για τον χαμό του παλικαριού της

Ο Άρης με τους γονείς ου Δημήτρη και Αγλαΐα Κλάρα

Ο Θανάσης Κλάρας (αυτό ήταν το πραγματικό του όνομα, προτού ξεχωρίσει και δοξαστεί ως Άρης Βελουχιώτης) γεννήθηκε στη Λαμία στις 27 Αυγούστου του 1905 και ήταν το τρίτο στη σειρά από τα τέσσερα παιδιά του Δημήτρη και της Αγλαΐας Κλάρα. Η οικογένειά του ήταν...

εύπορη και ο μικρός Θανάσης Κλάρας είχε όλες τις προϋποθέσεις να ακολουθήσει μια ομαλή και σίγουρη σταδιοδρομία στα πλαίσια της τάξης του. Όμως από νωρίς διάλεξε τον δύσκολο δρόμο της εναντίωσης στην εκμετάλλευση και της υπεράσπισης του δίκιου των ανθρώπων της δουλειάς και του μόχθου.

Ο κακοτράχαλος αυτός δρόμος τον οδήγησε, τον Ιούνη του 1945, στο φαράγγι του Φάγγου, λίγο έξω από το χωριό Μεσούντα Άρτας. Εκεί, ο Πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ Άρης Βελουχιώτης, περικυκλωμένος από δυνάμεις του κυβερνητικού στρατού δίνει τέλος στη ζωή του και περνάει στην Ιστορία και τα όρια του θρύλου.

Η μάνα του πρωτοκαπετάνιου Αγλαΐα Κλάρα έγραψε τους παρακάτω στίχους λίγες μέρες μετά το τραγικό τέλος του γιου της. Το ποίημα πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ρούμελη» της Λαμίας. Εμπεριέχεται φωτοτυπημένο στο βιβλίο του Γιάννη Γ. Χατζηπαναγιώτου (καπετάν Θωμά) «Η πολιτική διαθήκη του Άρη Βελουχιώτη», εκδόσεις Δωρικός, Αθήνα 1982. Η φωτογραφία είναι από το ίδιο βιβλίο.

ΣΤΟΝ ΑΡΗ ΜΟΥ – ΣΤΟ ΚΑΜΑΡΙ ΜΟΥ

Άρη μου, Άρη, Άρη μου, παιδί μου παλληκάρι

Σε ράχες ήσουν σε βουνά, το κάλεσε η ανάγκη

Αλοίμονο: ο στόνος μου τόσο μακριά δε φτάνει

Κι αν σε καλούν οι στεναγμοί κι αν σε καλούν οι θρήνοι

Εσύ κοιμάσαι αξύπνητος στο φως και στη γαλήνη

Αχ! Συ διαβάτη της ζωής! Πανέμμορφε διαβάτη!

να ξαναρθής εδώ στη γη, δε θαύρης μονοπάτι

Άρη μου! Γιατί άφησες τη δόλια σου μανούλα

το δύστυχο πατέρα σου να κλαίμ’ όλη μερούλα;

Λαμία – Ιούλιος 1945

ΑΓΛΑΪΑ Δ. ΚΛΑΡΑ

Στην αντιγραφή τηρήθηκε η ορθογραφία της αρχικής δημοσίευσης.

http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr/