ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ? ΚΑΙ ΟΜΩΣ!!!! Ο Γάλλος συνθέτης Μωρίς Ραβέλ συνέθεσε 5 μελωδίες πάνω σε Ελληνικά Δημοτικά τραγούδια. Το αποτέλεσμα...εκπληκτικό!!!

Το βίντεο που ανέβασε ο φίλος  Γιώργος Βιδάκης που μαζί  με  τα  σχετικά  σχόλια  θα  δείτε  παρακάτω είναι αντίστοιχο του μεγαλείου των ήχων . Άψογο και πανέμορφο!!! Στο τέλος    λίγα  λόγια  για  τον  συνθέτη. Δείτε....

Ερμηνεία: Konstantin Pluzhnikov (К.И. Плужников) С. Скигин O Μορίς Ραβέλ (Maurice Ravel, 1875-1937) συνέθεσε τις Πέντε ελληνικές λαϊκές μελωδίες (Cinq Mélodies populaires grecques) για φωνή και πιάνο μεταξύ των ετών 1904 και 1906.

1. - ΞΥΠΝΗΣΕ ΠΕΤΡΟΠΕΡΔΙΚΑ

2. - ΚΑΤΩ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΣΙΔΕΡΟ

3. - ΠΟΙΟΣ ΑΣΙΚΗΣ ΣΑΝ ΚΑΙ ΜΕΝΑ

  4. - ΑΓΓΕΛΟΣ ΕΙΣΑΙ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ

5. - ΓΙΑΡΟΥΜΠΙ

Ο Ραβέλ γνώρισε τις ελληνικές αυτές μελωδίες από έκδοση που κυκλοφόρησε στο Παρίσι το 1903, σε συνεργασία του γλωσσολόγου Hubert Pernot και του συνθέτη Paul Le Flem. Πρώτη καταγραφή των παραδοσιακών αυτών τραγουδιών πραγματοποιήθηκε από τον Pernot, που μετέβη ως μέλος επίσημης αποστολής του γαλλικού Υπουργείου Παιδείας στην τουρκοκρατούμενη Χίο κατά τα έτη 1898 και 1899 και κατέγραψε 114 τραγούδια. Από αυτή τη συλλογή ο Ραβέλ επέλεξε τέσσερα τραγούδια (Ξύπνησε Πετροπέρδικα, Κάτω στον Άγιο Σίδερο, Άγγελος είσαι μάτια μου, Γιαρούμπι), προσέθεσε τη μελωδία Ποιος ασίκης και επεξεργάστηκε τις Πέντε Ελληνικές Μελωδίες ως σύνολο. Ο Ραβέλ συνέθεσε κι ένα έκτο ελληνικό τραγούδι στα 1909, το "Τρίπατος", αφιερωμένο στην τραγουδίστρια Marguerite Babaϊan. Συνολικά ο συνθέτης εναρμόνισε εννέα παραδοσιακές ελληνικές μελωδίες, οι τρεις εκ των οποίων δεν εκδόθηκαν ποτέ και τα χειρόγραφά τους πιθανότατα χάθηκαν. Στις Πέντε ελληνικές λαϊκές μελωδίες υπάρχουν ευδιάκριτα τα ραβελιανά αρμονικά στοιχεία που συμμαχούν με τον τυπικά λαϊκό χαρακτήρα των τραγουδιών. Ο συνθέτης συνενώνει με ιδιαίτερη έμπνευση τους αρχαιοελληνικούς τρόπους που επιζούν στην ελληνική δημοτική μουσική με τη δυτική αρμονία των ημερών του. Σύντομα στη διάρκειά τους αλλά νευρώδη και με καθαρές μελωδικές γραμμές, τα τραγούδια αυτά αποτελούν ιδιαίτερη πρόκληση για κάθε ερμηνευτή.

  

      ΤΙ ΕΙΧΕ ΠΕΙ Ο ΓΚΑΙΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ.....

O Γκαίτε είχε πει για το δημοτικό τραγούδι ότι το βρίσκει"τόσο λαϊκό, αλλά και τόσο δραματικό, τόσο επικό και τόσο λυρικό, που αντίστοιχό του δεν υπάρχει στον κόσμο". Μάλιστα το 1815 μάζεψε στο σπίτι του ανθρώπους των τεχνών και των γραμμάτων της εποχής για να τους μιλήσει για το δημοτικό τραγούδι και τους είπε : "Οι εικόνες αυτού του τραγουδιού, του ελληνικού δημοτικού, είναι εκπληκτικές. Φανταστείτε να βάζει δυο βουνά να μαλώνουν μεταξύ τους! Φανταστείτε έναν αετό να μιλάει με το κομμένο κεφάλι του κλέφτη! Φανταστείτε ένας κλέφτης να λέει να του κόψουν το κεφάλι, για να μην το πάρουν οι Τούρκοι, αλλά και να μην το πουν στην αρραβωνιαστικιά του! Αλλά σας αφήνω τελευταίο και ένα άλλο τραγούδι, το οποίο είναι το κορυφαίο», τους είπε και τους διάβασε το μοιρολόι "Ο Χάρος με τους αποθαμένους"........

Γιατ’  είναι μαύρα τα βουνά και στέκουν βουρκωμένα;

Μην άνεμος τα πολεμά; Μήνα βροχή τα δέρνει;

Ούδ΄ άνεμος τα πολεμά κι ούδέ βροχή τα δέρνει.

Μόν’  εδιαβαίνει ο Χάροντας με τους αποθαμένους.

Σέρνει τους νιους από μπροστά, τους γέροντας κατόπι,

τα τρυφερά παιδόπουλα στη σέλλα αραδιασμένα.

Παρακαλούν οι γέροντες, τ’ αγόρια γονατίζουν:

«Κόνεψε, Χάρο, σε χωριό, κόνεψε καν σε βρύση,

να πιουν οι γέροντες νερό κι οι νιοι να λιθαρίσουν

και τα μικρά παιδόπουλα να μάσουνε λουλούδια».

«Όχι, χωριά δεν θέλω εγώ, σε βρύσες δεν κονεύω,

έρχονται οι μάνες για νερό, γνωρίζουν τα παιδιά τους,

γνωρίζονται τ΄ αντρόγυνα και χωρισμό δεν έχουν»…

  

      ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ  ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΣΥΝΘΕΤΗ ΜΩΡΙΣ ΡΑΒΕΛ

Γεννημένος το 1875 σε ένα χωριό κοντά στο Σεντ Ζαν ντε Λουζ της Γαλλίας, από πατέρα Ελβετό και μητέρα βασκικής καταγωγής, ο Μορίς Ραβέλ έδειξε από πολύ νωρίς το μουσικό του ταλέντο. Σε ηλικία μόλις 14 χρόνων εισήχθη στο Ωδείο του Παρισιού, όπου παρέμεινε ως το 1905. Εκεί συνέθεσε το πρώτο πολύ γνωστό έργο του "Παβάνα για μια νεκρή ινφάντα". Η λαμπρή φοίτηση του Ραβέλ στο Ωδείο του Παρισιού προκάλεσε μάλιστα και ένα σκάνδαλο. Οταν η συντηρητική κριτική επιτροπή αρνήθηκε για τρίτη φορά να του απονείμει το Βραβείο Ρώμης για τη σύνθεση, γνωστοί μουσικοί και κριτικοί δημοσίευσαν διαμαρτυρίες, εξωθώντας τον διευθυντή του ωδείου, Τεοντόρ Ντυμπουά, σε παραίτηση.

Ο Μορίς Ραβέλ δεν ήταν "ριζοσπαστικός" μουσικός. Εν πολλοίς ήταν ικανοποιημένος να συνθέτει μέσα στο κατεστημένο πλαίσιο, χρησιμοποιώντας τις παραδομένες συμβάσεις της εποχής του. Μολαταύτα, τόσο προσωπική ήταν η χρήση και η ερμηνεία αυτών των συμβάσεων, τόσο απόλυτη ήταν η προσήλωση του Ραβέλ στην ακρίβεια του ύφους και την αρτιότητα της τεχνικής, ώστε πολλοί κριτικοί και μελετητές να του αναγνωρίζουν διόλου πιο ασήμαντη θέση στο πάνθεον της μουσικής δημιουργίας από αυτή του Σοπέν. Η μεγάλη, όσο και ιδιότυπη, δεξιοτεχνία του στην αρμονία φαίνεται σε έργα όπως το πασίγνωστο "Μπολερό", το μπαλέτο για το οποίο συνεργάστηκε με τον Σεργκέι Ντιάγκιλεφ, "Δάφνις και Χλόη" και η όπερα "Το παιδί και τα μάγια".

  

                                         ΒΙΝΤΕΟ."Μπολερό" του Ραβέλ

Η ζωή του Ραβέλ σε γενικές γραμμές ήταν ήσυχη. Ουδέποτε παντρεύτηκε και μολονότι δεν ήταν ακοινώνητος, είχε λιγοστούς φίλους. Τον περισσότερο καιρό παρέμενε στο σπίτι του, κοντά στο δάσος του Ραμπουγέ συνθέτοντας.

Τα τελευταία πέντε χρόνια της ζωής του ο Ραβέλ αρρώστησε βαριά, πράγμα που όχι μόνο τον εμπόδισε να γράψει έστω και μία ακόμη νότα, αλλά του κόστισε επίσης την ικανότητά του να μιλάει και να κινείται. Εχοντας χάσει κάθε δυνατότητα επαφής με το περιβάλλον, ύστερα από μια αποτυχημένη χειρουργική επέμβαση που προσπάθησε να αποκαταστήσει τη ροή αίματος προς τον εγκέφαλό του, ο Μορίς Ραβέλ πέθανε το 1937. Ο Ιγκόρ Στραβίνσκι, θέλοντας ασφαλώς να του αποδώσει τιμή αν και με κάπως φλεγματικό τρόπο, είχε αναφερθεί στη συνθετική ικανότητα του Ραβέλ αποκαλώντας τον "«τον τελειότερο ελβετό ωρολογοποιό".

"Γ"