Που να σε κρύψω γιόκα μου να μη σε φθάνουν οι κακοί..

Γράφει ο Παναγιώτης Κεΐσογλου
Σε σένα μιλάω πολιτισμένε ευρωπαίε που δεν ήθελες τους βρωμιάρηδες μετανάστες από τη Συρία...
πέρυσι στο Σύνταγμα γιατί σου χαλάγανε τον κιτσοστολισμό της πλατείας, σε σένα που δέχεσαι να βυθίζουν τα πλοία με τα γυναικόπαιδα ανοιχτά της Ιταλίας και είσαι χαρούμενος....
γι’ αυτό, σε εσένα που δεν θέλεις να κάτσει το παιδί σου στο ίδιο θρανίο με το μαυράκι που "δεν ξέρουμε τι κουβαλάει”, σε σένα τραγικέ υπάνθρωπε φίλαγες το χέρι κάθε χρυσαυγίτη για να ξεβρομίσει ο τόπος. Αυτές οι εικόνες ας μη σε σοκάρουν γιατί είναι και δικό σου αλλά δυστυχώς και δικό μου έργο..

"Σκληρές εικόνες” λένε τα δελτία ειδήσεων. Αυτές οι σκληρές εικόνες, που δεν είναι απλώς σκληρές, είναι εικόνες που δείχνουν ότι τα ζώα είναι ανώτερα από ορισμένα δίποδα με ανθρωπόμορφη όψη, έχουν κατορθώσει να σκληρύνουν τα μάτια και τις ψυχές των ανθρώπων που τις προσπερνούν κάνοντας share στο facebook ή γράφοντας, καλή ώρα όπως και του λόγου μου, ένα κειμενάκι βαθυστόχαστο, μια μπούρδα δηλαδή. Και σε λίγα λεπτά άλλο ένα παιδάκι θα έχει πνιγεί. Δυστυχώς έχουμε γίνει σκληρόπετσοι, διότι τα μάτια μας πλέον έχουν συνηθίσει και η ψυχή το ίδιο. Αυτό ήταν, 3 λεπτά ασχολήθηκα και τέλος... Το είδα και αυτό... Πάμε για την επόμενη "σκληρή εικόνα" που θα αφομοιωθεί και αυτή από τα μάτια και τη ψυχή.

Να χαρώ εγώ τον δυτικό πολιτισμό μας, τα οργανωμένα ευρωπαϊκά μας κράτη, αυτά που για να σώσουν μια τράπεζα συνεδριάζουν επί 24ώρου αλλά μπροστά στην εικόνα ενός νεκρού τρίχρονου αγοριού δήθεν σοκάρονται αλλά το ξεπερνάνε με μια απλή και δακρύβρεχτη ανακοίνωση. Και όλοι εμείς που τώρα δηλώνουμε σοκαρισμένοι από τις φωτογραφίες πνιγμένων παιδιών, ας μην κλαίμε και ας μην απορούμε που πήγε η ανθρωπιά και η αγάπη. Ας κλείσουμε τα μάτια για να μην βλέπουμε. Και για να εξιλεωθούμε ίσως πάμε και καμιά κουβέρτα ως ένδειξη αλληλεγγύης για να μας δει ο κόσμος και μετά να κλειστούμε ξανά στο αποστειρωμένο καβούκι μας.

Έτσι κι αλλιώς το αγοράκι με το κόκκινο μπλουζάκι και το μπλε σορτσάκι, ένα ακόμη προσφυγόπουλο δεν υπάρχει πια για να μιλήσει για την απανθρωπιά μας. Κείτεται νεκρό με το προσωπάκι του στην άμμο, κοντά στο Μποντρούμ (Αλικαρνασσός). Μια σταλιά ζωή που δεν πρόλαβε να μεταλάβει τα άχραντα μυστήρια της αμαρτίας. "Η ανθρωπότητα εκβράστηκε στην ακρογιαλιά" γράφει κάποιος. Φληναφήματα και άκρατη υποκρισία. Η ανθρωπότητα συγκινείται μόνο εκ του μακρόθεν και πάντα στιγμιαία. Είναι η ίδια ανθρωπότητα που ανέχεται τους υπαίτιους της τραγωδίας στη Συρία, στο Αφγανιστάν, στην Αφρική. Ε, αυτή η ανθρωπότητα, η απαθής και η άπραγη, είναι συνένοχη του εγκλήματος. Όχι άλλη υποκρισία λοιπόν. Ένα μικρό παιδί είναι νεκρό και το κλαίει μόνο η μάνα του, αν υπάρχει…

 Όταν συνηθίσεις το τέρας, αρχίζεις να του μοιάζεις. Ε;

Υ.Γ. Καλό ταξίδι, μικρό μου αγγελάκι και άνθρωπε κατατρεγμένε! Δεν σου άξιζε αυτός ο κόσμος, είναι γεμάτος ΤΕΡΑΤΑ.
Κοιμίσου αγόρι μου. Άσε τις γοργόνες να σε νανουρίσουν. Τα δελφίνια να σε παίξουν στις ράχες τους. Κοιμίσου και ονειρέψου. Ακούς τον ρυθμό των κυμάτων ; Νιώθεις τη ζεστασιά του μεσημεριανού ήλιου ; Κανείς δεν θα σε πειράξει από εδώ και στο εξής. Σε αγκαλιάζει η φύση αγόρι μου σφιχτά και δεν σε αφήνει να φύγεις.

Υ.Γ.2. Για πόσο ακόμη η Ε.Ε. θα κωφεύει ; Για πόσο ακόμη ανθρώπινες ζωές θα θυσιάζονται; Αλλά, μιλάτε σιγά.. η Ευρώπη κοιμάται.. Και σε αυτό το θέμα..
tro-ma-ktiko