Κληροδότημα Μαρίας Κοντρώση - Σκεπετάρα στην ΑΜΦΙΚΛΕΙΑ . Τι δέον γενέσθαι . Του Θανάση Παπακωνσταντίνου

Τι πρέπει , τι  είναι σωστό και αποτελεί υποχρέωση μας να κάνουμε ,  πριν υλοποιηθεί η απόφαση για εκποίηση ακινήτου του Κληροδοτήματος  Μαρίας Κοντρώση- Σκεπετάρα ??....

Προ δωδεκαετίας έφυγε από κοντά μας μιά εκλεκτή συμπατριώτισσά μας . Ήταν η Μαρία Κοντρώση – Σκεπετάρα, με καταγωγή τής μητέρας της απ` το Δαδί. Η αείμνηστη Μαρία ήταν Δικηγόρος , ασκούσε για χρόνια δικηγορία στην Θεσσαλονίκη όπου και ζούσε με τον σύντροφό της  διατηρώντας εκεί το σπίτι της και την επαγγελματική της στέγη. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της μετακόμισε στην Αμφίκλεια στη γειτονιά του συνοικισμού , μένοντας μόνιμα στο ωραιότατο και ευρύχωρο σπίτι που είχε εν τω μεταξύ αποκτήσει εκεί. Ο σύζυγός της δυστυχώς έφυγε κι εκείνος νωρίς , αφήνοντάς την μόνη. Η  Μαρία Κοντρώση , διαισθανόμενη ότι το τέλος πλησιάζει λόγω της ανίατης ασθένειάς της που από καιρό την απειλούσε και την ταλαιπωρούσε, συνέταξε έγκαιρα τη διαθήκη της , αφήνοντας γενναιόδωρα ολόκληρη την κινητή και ακίνητη περιουσία της στον τόπο καταγωγής της αγαπημένης μητέρας της ,αλλά και στον τόπο που η ίδια επέλεξε να ζει . Στην αρχή να το επισκέπτεται δοθείσης ευκαιρίας και μετά όμως με το προχώρημα της αρρώστιας της , να μένει μόνιμα σ` αυτό περιμένοντας το μοιραίο

Έφυγε για το μεγάλο ταξίδι την Παρασκευή 15 Απριλίου 2011. Ήταν μόνο 53 ετών. Λίγο καιρό μετά , έγινε γνωστή η επιθυμία της μέσω της Διαθήκης της. Εγώ όπως και πολλοί άλλοι φαντάζομαι , δεν γνώριζα την αείμνηστη Κοντρώση. Άκουσα για εκείνη πρώτη φορά , με την δημοσιοποίηση τής στερνής απόφασής της που με συγκίνησε πάρα πολύ. Τόσο η περιπέτειά της και ο άτυχος βίος της , όσο και η μεγαλειώδης πράξη της που εκφράστηκε με την διαθήκη της ως τελευταία επιθυμία της. Δωρίζοντας στην Αμφίκλεια ( που τόσο αγάπησε καθώς η ίδια γράφει στη διαθήκη ), την περιουσία της ολόκληρη  χωρίς υποσημειώσεις , όρους  και προϋποθέσεις!!! Δεν ήταν μεγαλειώδες αυτό ??

Φρόντισα από τότε με ενδιαφέρον , να μάθω όσα περισσότερα μπορούσα  για εκείνη και μαζί ένα -δυό πράγματα -στην αρχή- για την διαθήκη της. Κι αργότερα βέβαια πολύ περισσότερα , εκτιμώντας έτσι τον άνθρωπο αλλά και αποτιμώντας την αξία της δωρεάς της , ανερχόμενη σε πολλές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ (εκείνη την εποχή ). Θεώρησα αμέσως υποχρέωσή μου , να γράψω και να δημοσιεύσω δυό λόγια και λίγες σκέψεις για την αείμνηστη Μαρία Κοντρώση και το έκανα αν κάποιοι θυμόσαστε , τόσο στο εξάμηνο απ` την απώλειά της , όσο και υπομνηστικά στα τρία και στα έξη χρόνια από τότε. Το κάνω και σήμερα, με αφορμή και ενός άλλου λόγου που τον θέτω υπόψη σας παρακάτω. 

Αγαπητοί συμπατριώτες , πέρασαν 12 ολόκληρα χρόνια  απ` τη μέρα εκείνη που η Μαρία έφυγε. Δυστυχώς  πολλά πράγματα στο μεταξύ δεν έγιναν γύρω απ αυτή την κληρονομιά. Υπήρξαν μάλιστα περίοδοι που ήταν εντελώς άγονες περί του θέματος αυτού. Η ακινησία ήταν σχεδόν παγιωμένη κατάσταση. Πάντα είχα την απορία , γιατί η αδιαφορία , η παράβλεψη και η αμέλεια είναι τα μόνιμα σχεδόν χαρακτηριστικά των συμπεριφορών μας σε κάθε τέτοια ή ανάλογη περίπτωση. Κι εμείς οι Δαδιώτες είχαμε την καλή τύχη ή την ευλογία , να έχουμε αρκετούς (ως μικρός σχετικά τόπος που είμαστε), ευπατρίδες ευεργέτες που με γενναιοδωρία κι αγάπη περισσή για την γενέτειρα , κατέλειπαν ολόκληρες και πολύ σημαντικές περιούσιες , ή κάποια τέλος πάντων απ τα περιουσιακά τους στοιχεία στο Δαδί. Όσο κι αν το έψαξα , στην μείζονα τουλάχιστον περιοχή ανάλογη «εύνοια» από δωρητές ευεργέτες συμπολίτες τους , δεν υπήρξε σ` άλλον τόπο κοντινό. Η μοναδικότητα αυτή λοιπόν , δυστυχώς έχει και την άλλη όψη της. Αυτή , της εγκατάλειψης εν πολλοίς των περιουσιών που δωρίθηκαν και της λησμονιάς προϊόντος του χρόνου τόσο των ευεργετών αυτών, όσο και των πράξεών τους. Είναι όλα αυτά  η θλιβερή πραγματικότητα, ως ταυτότητα της συλλογικής άπρεπης συμπεριφοράς μας και της τύχης που επιφυλάσσουμε σ` ότι με τόση αγάπη και γενναιοδωρία μάς προσφέρθηκε. Και δεν είναι ένα το παράδειγμα ούτε δύο. Είναι το φαινόμενο γενικευμένο δυστυχώς. Σκέπτομαι , πως αν κατ` υποψία ήξεραν οι συμπατριώτες μας αυτοί , το τι ακριβώς επιφυλάσσαμε εμείς οι υπόλοιποι για τα όσα εκείνοι με τόσο γενναιόδωρη και αγαπητική για το τόπο μας διάθεση μάς κληροδότησαν , ασφαλώς ΔΕΝ θα το έκαναν. Γιατί δεν απαξιώνεται έτσι μόνο η περιουσία τους και τα κληροδότημά τους , αλλά και η πράξη τους υποβαθμίζεται , η μνήμη τους προσβάλλεται και οι ίδιοι λησμονιούνται. Τους ταιριάζει άραγε η λησμονιά κι η απαξίωση?? 

Αποσπασματικές  ενέργειες έγιναν και γίνονται  βέβαια , όπως και τον τελευταίο καιρό εξ όσων διαβάζω , πληροφορούμαι και παρακολουθώ. Αλλά χωρίς συνολικό σχεδιασμό. Οραματικά κατά πως πρέπει. Με προοπτική τήν καταλληλότερη αξιοποίηση και αναφορές σε ενδεικτικούς τρόπους  για το πώς θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο. Κι όταν στα πλαίσια αυτά κάτι αρχίζει να κινείται με την «βουκέντρα» και την υπομνηστική βοήθεια κάποιων λίγων που διατηρούν ακόμα μιά κάποια έγνοια γι` αυτά , τότε ανακαλύπτει κανείς την μονομέρεια , τη ρηχότητα και την προχειρότητα ενδεχομένως που αποφασίζονται  ή μέλλει να αποφασιστούν κάποιες σχετικές παρεμβάσεις και να παρθούν πρωτοβουλίες .

Στο πλαίσιο αυτό , ακούω εσχάτως αλλά και διαβάζω σε αποφάσεις όπως η χθεσινή , ότι η Δημοτική Αρχή με σύμφωνη γνώμη και εισήγηση της Τοπικής Κοινότητας Αμφίκλειας , πρόκειται να προχωρήσει σε πώληση-εκποίηση του ενός τουλάχιστον απ` τα τρία ακίνητα της αείμνηστης δωρήτριας  στη Θεσσαλονίκη.  Αφορά το ιδιόκτητο δικηγορικό της γραφείο σε κεντρικότατο και προνομιακό σημείο της συμπρωτεύουσας. Νομίζω ότι οι παρακάτω ενστάσεις μου τις οποίες θεωρώ αναγκαίο να κάνω , θα εκληφθούν ως λογικές και δικαιολογημένες , για τις αποφάσεις αυτές . 

Α ) Ο Δήμος έως σήμερα , αλλά και παλαιοτέρα ως Καποδιστριακός Δήμος Αμφίκλειας , ουδέποτε προχώρησε σε πώληση περιουσιακών του στοιχείων. Ακριβώς το αντίθετο μάλιστα έπραττε. Όπου η περίπτωση και η περίσταση το επέτρεπαν, αγόραζε ότι θα τού ήταν τότε ή αργότερα χρήσιμο. Αυτή είναι η πάγια θέση και τακτική όλων των μέχρι σήμερα Δημοτικών Αρχών μας και το παρόμοιον γίνεται βεβαίως Πανελλαδικά. Στην δική μας τώρα ειδικότερη περίπτωση , κάθε περιουσιακό κινητό ή ακίνητο στοιχείο της αείμνηστης Μαρίας , δωρισμένο με τόση συγκινητική αγάπη και έγνοια φροντίδας για τον τόπο μας , είναι ένα ΔΩΡΟ και προς όλους μας και προς τον καθένα μας ξεχωριστά. Έτσι μάλλον το ένοιωσε κι έτσι το έκανε πράξη η σπουδαία ευεργέτης μας καθώς προκύπτει. Απομένει στον κάθ` ένα από μάς , φροντίζοντας για την διαυγέστερη , την ωφελιμότερη και καλύτερη δυνατή διαχείριση και αξιοποίηση αυτών που μας δώρισε , να αποδειχθούμε άξιοι αυτής της μεγαλοσύνης της πράξης της , τιμώντας την μνήμη της και την προσφορά της όπως της αξίζει και  ΟΧΙ φυσικά εκποιώντας αδικαιολογήτως ότι με αγάπη μάς άφησε!!

 Β ) ΚΑΘΕ ΑΠΟΦΑΣΗ  για την αξιοποίηση  αυτής τής πολύ αξιόλογης κληρονομιάς (επιτέλους κι ας είναι καλά οι ανάγκες περί  τά τού κτηματολογίου βέβαια ), ΔΕΝ μπορεί ( θεωρώ ) παρά πρέπει να έχει την πλειοψηφική τουλάχιστον συναίνεση των Δαδιωτών!!  Η οποία θα προκύπτει ως αποτέλεσμα σοβαρού προβληματισμού και μιάς γόνιμης ανταλλαγής απόψεων και ιδεών, βασισμένο σε ένα σκεπτικό και συνολικό σχέδιο αξιοποίησης  τής όλης αυτής κληρονομιάς. Αν η τοπική , ή η Δημοτική Αρχή έχουν κατά νού κάτι τέτοιο ως σχέδιο, αυτό θα πρέπει να δημοσιοποιείται οπωσδήποτε και για εύλογο χρονικό διάστημα να αφήνεται να ωριμάσει στην  τοπική κοινωνία και στη συνέχεια να ζητείται η γνώμη της και φυσικά με συνεννόηση και καλή διάθεση η συναίνεσή της. Κάθε μεμονωμένη πράξη απ` τους εκάστοτε ελάχιστους σε αριθμό αιρετούς (ως δήθεν αποκλειστικά αρμόδιοι), είναι μιά μή συμβατή με τους «ηθικούς» κανόνες αντίληψη και πρακτική. Που δεν ταιριάζει ούτε στην πρόθεση και την γενναία χειρονομία της αείμνηστης , ούτε αναδεικνύει τον κοινωνικό παράγοντα ως εγγυητή και κυρίαρχο ( όπως και θα έπρεπε ) στην λήψη μιάς τέτοιας απόφασης που να θεωρείται και η σωστότερη δυνατή. Γνώμη , λόγο , άποψη  αλλά και ευθύνη για κάθε τι που αφορά στις δωρεές , τις παρακαταθήκες και τις επιθυμίες των ευεργετών μας. Όπως και Δικαίωμα αλλά και βαθειά υποχρέωση , πρέπει να έχει και να αισθάνεται κάθε συμπολίτης μας Δαδιωτής. Είτε της διασποράς με έγνοια διαρκή και νόστο για τον τόπο , είτε μόνιμος κάτοικος στο χωριό μας. Άλλωστε όλοι όσοι τίμησαν με την προσωπικότητά τους και τα επιτεύγματά τους , αλλά και δώρισαν στο Δαδί μας κατά καιρούς περιουσίες ολόκληρες , δεν ήταν παρά μόνο συμπολίτες μας της διασποράς!!! Ας μην το ξεχνούμε, ή το παραβλέπουμε αυτό. Δυσκολεύομαι να θυμηθώ για ευεργετικές πράξεις και χειρονομίες τέτοιες , κάποιον άλλον από μάς , μόνιμο ντόπιο. Ας μην λοιπόν αγνοώντας τους , απομειώνουμε τον ρολό και την ευλογημένη και πολύτιμη συνευθύνη των συμπολιτών μας αυτών. Που πρόκοψαν και ζουν αλλού, τιμώντας και μη ξεχνώντας όμως ποτέ την γενέτειρα και με εξίσου διαρκές κι αληθινό ενδιαφέρον με τους διαμένοντες μόνιμα εκεί. Συνηθίζουμε όμως δυστυχώς να τους θυμόμαστε όλους αυτούς ευκαιριακά μόνο και κυρίως όταν πρόκειται πχ για Δημοτικές εκλογές , ή απογραφές πληθυσμού , ή συμμετοχικές εκδηλώσεις κλπ, αλλά να τους  ξεχνάμε αμέσως μετά, μέχρι να τους ξαναχρειαστούμε!!

Προτείνω λοιπόν:                                                                                                                                                                   Α) Η Δημοτική και η Τοπική Αρχή να μην προβούν άμεσα σε υλοποίηση της απόφασης πώλησης του συγκεκριμένου ακινήτου Κοντρώση , χωρίς να θέσουν υπόψη των Αμφικλειωτών τούς λόγους και το σχεδιασμό με βάση τον οποίο οδηγήθηκαν σε μιά τέτοια απόφαση. Κι αφού ενημερώσουν επαρκώς , να ζητήσουν την άποψη, τις πιθανές προτάσεις και την συναίνεση των συμπολιτών τους. Σε κάθε άλλη περίπτωση η απόφαση αυτή, δεν θα είναι μεν παράνομη , αλλά ηθικά απολύτως επιλήψιμη και άπρεπη. Μαζί δε ίσως κι όχι η καλύτερη δυνατή, δεδομένου όπως έχουμε ξαναπεί , ότι οι εκάστοτε τοπικές και Δημοτικές Αρχές ( γενικώς ), δεν συγκροτούνται πάντοτε κι απ τους αξιότερους και καταλληλότερους εξ ημών, ή τους ειδικότερους τέλος πάντων επί τέτοιων ή και άλλων ζητημάτων. Οπότε κάποιες γνώμες και προτάσεις παραπάνω, είναι πιστεύω αναγκαίες και θα είχαν την υπεραξία τους. Η ανάγκη ενημέρωσης προκύπτει ως  δικαίωμα , ευθύνη μα και υποχρέωση  των συμπολιτών μας όλων απ` την μιά , καθώς  και των τοπικών μας Αρχών απ` την άλλη. Οτιδήποτε διαφορετικό , αξιολογείται νομίζω ως σοβαρό έλλειμμα υπεύθυνης στάσης των τοπικών Αρχών μας.

Β ) Το συγκεκριμένο ακίνητο, είναι ένας έτοιμος δομημένος και διαμορφωμένος χώρος σε μιά πολύ αναπτυγμένη και προνομιούχο Θεσσαλονικιώτικη περιοχή του κέντρου, με υποδομές και εντός ολίγου και με μετρό κλπ , που πολύ εύκολα μπορεί να νοικιαστεί και να αποφέρει κατ` εκτίμηση 4.000 ευρω/έτος. Το ακίνητο αυτό ως αξία , αποδίδει έτσι μέχρι και 10% στη χειρότερη και δεν αναφέρομαι βέβαια καθόλου στην καλύτερη!! Ξέρει κανείς καλύτερες αποδόσεις κεφαλαίου??

Με τέτοιες  λοιπόν αποδόσεις απολύτως εφικτές , δεν αντιλαμβάνομαι για ποιό λόγο προτάσσεται η πώληση αντί της ενοικίασης?? Διατηρώντας έτσι και το περιουσιακό αυτό στοιχείο στην ιδιοκτησία του Δήμου( Κοινότητα Αμφίκλειας ). Είπαμε άλλωστε ότι ο Δήμος ποτέ ως τώρα δεν πούλησε κάτι δικό του διαχρονικά!! Δυσκολεύομαι επίσης να θυμηθώ , αν κάποιοι απ` αυτούς που με τόση ευκολία και κατά μόνας αποφασίζουν για την πώληση του δωρηθέντος , έχουν ποτέ πουλήσει κάτι δικό τους !!!  Η χρονική συγκυρία άλλωστε δεν ενδείκνυται για εκποίηση περιουσιακών στοιχείων , πλήν περιπτώσεων ανάγκης ή επανατοποθέτησης σε πολύ επικερδέστερες δραστηριότητες , που στην περίπτωσή μας βέβαια δεν έχει εφαρμογή. Ο χρόνος δουλεύει υπέρ των αξιών των ακινήτων , ειδικά στη Θεσσαλονίκη με τις νέες και μεγάλες προοπτικές της .

Γ )  Επειδή εδώ και 12 χρόνια ποτέ δεν έχει επίσημα δημοσιοποιηθεί η ΔΙΑΘΗΚΗ της αείμνηστης Κοντρώση . Και το τι ακριβώς και αναλυτικά σε αυτή περιλαμβάνεται. Θα παρακαλέσω θερμώς  την Δημοτική και την Τοπική Αρχή , να λάβουν σοβαρά υπόψη τους την επισήμανση γι` αυτή την παράλειψη. Που συντελείται επί δωδεκαετία τώρα  και να θελήσουν αναγνωρίζοντας την υποχρέωση τους  να φέρουν δημόσια  σε γνώση όλων των συμπολιτών μας το περιεχόμενο της διαθήκης. Μαζί και με τα αποτελέσματα της οικονομικής διαχείρισης και των απογραφών που υποθέτω και ευελπιστώ πως θα έγιναν ως τώρα, για κάθε τι που βρέθηκε , καταγράφηκε , αποδόθηκε στην Κοινότητα και στο Δήμο και δεν περιλαμβάνονταν λεπτομερειακά στην διαθήκη της αείμνηστης . Και μιλώ πχ  για προσωπικά αντικείμενα , οικοσκευές , επίπλωση και ρουχισμό, μέχρι το διαμέρισμα Περαίας Θεσσαλονίκης , τις τραπεζικές καταθέσεις , μετοχές , θυρίδες , δεύτερο παροπλισμένο αυτοκίνητο και ότι άλλο βεβαίως αποκάλυψε η απογραφή και ανακάλυψε η διερεύνηση. ΤΟ  ΧΡΩΣΤΑΜΕ  απολύτως αυτό στη μνήμη της μακαρίτισσας ευεργέτου μας. Αποτελεί καθυστερημένη και λησμονημένη μεγίστη ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ  των Αρχών μας και φυσικά ΔΙΚΑΙΩΜΑ των συμπολιτών μας να μάθουν , να γνωρίζουν , να θυμούνται , για να τιμούν. Και πρέπει αυτή η ενημέρωση να γίνει άμεσα και λεπτομερώς , γιατί καθυστέρησε ήδη πάρα πολύ.

Αγαπητοί συμπατριώτες κλείνοντας , θα τονίσω για μιά ακόμα φορά ότι βεβιασμένες και αβασάνιστες αποφάσεις για εκποιήσεις κλπ , στερούνται λογικής και ηθικής κυρίως βάσεως νομίζω , πέραν βέβαια της πιθανής αντιοικονομικής τους διάστασης. Επομένως η ορθή τοποθέτηση του ζητήματος , προϋποθέτει κοινωνική συμμετοχή , γόνιμο διάλογο και συναίνεση, που είναι τα μόνα που επιτρέπουν αλλά και εγγυούνται την καλύτερη δυνατή απόφαση για διαχείριση και αξιοποίηση του κληροδοτήματος αυτού εν συνόλω και η οποία ειρήσθω εν παρόδω, καθυστέρει χαρακτηριστικά όπως είπαμε. Είναι χρέος όλων εμάς των Δαδιωτών , να γνωρίζουμε και να περιφρουρήσουμε όσα μάς κληροδότησε με την αγάπη της η αείμνηστη ευεργέτης μας. Να αποτρέψουμε τυχόν επιζήμιες αθέλητα ενέργειες , από αβασάνιστες , βιαστικές και επιπόλαιες εν αρχή αποφάσεις και να συμβάλλουμε δικαιωματικά αλλά και υποχρεωτικά στην καλύτερη και αποδοτικότερη αξιοποίηση της περιουσίας αυτής. Διατηρώντας έτσι , την ευεργετική της πράξη όπως και την μνήμη της , ζωντανά και παντοτινά στις καρδιές , στο νού και στη συνείδηση των συμπατριωτών μας. Αυτή την θεωρώ μεγίστη υποχρέωσή μας κι αυτό το σκοπό προσπάθησα να υπηρετήσω με τις λίγες αυτές σκέψεις στο σημερινό μου σημείωμα . Αν τις διαβάσετε , σκεφτείτε και πάρτε θέση στο ζήτημα.  Μην αδιαφορήσουμε. Έχουμε όλοι μας ευθύνη και χρέος να τιμήσουμε  με το ενδιαφέρον και τη στάση μας  την ευεργεσία που μας προσφέρθηκε.

ΥΓ : Αναρωτηθείτε όσοι διαβάσετε αυτά τα παραπάνω , αν και πόσοι από εσάς όλα αυτά τα δώδεκα χρόνια , γνωρίζατε έστω το ελάχιστο περί των πόσων και ποιών περιουσιακών στοιχείων δώρισε αυτή η γυναίκα στην Αμφίκλεια και σ` όλους εμάς τους Δαδιώτες συμπατριώτες της. Και μάλιστα δίχως αστερίσκους , υποσημειώσεις , όρους και προϋποθέσεις!!  Δεν νομίζετε πως ήρθε ο καιρός να διεκδικήσετε να μάθετε?? Και επίσης δεν θεωρείτε άπρεπο και μη κανονικό να συνεχίσετε να μην γνωρίζετε , αν παρ` ελπίδα οι αρμόδιοι επιμείνουν  να μην δημοσιοποιούν όλα αυτά τα στοιχεία όπως και έχουν υποχρέωση?? Το ενδιαφέρον μας δεν πρέπει να είναι υποκριτικό και ρηχό , αλλά ζωηρό και αληθινό , γιατί μόνο αυτό ταιριάζει ως οφειλόμενη τιμή στην αείμνηστη ευεργέτη μας !!! Γιαυτό παρακαλώ για μιά ακόμα φορά  τις τοπικές Αρχές μας , να δημοσιοποιήσουν  τα πλήρη στοιχεία τού κληροδοτήματος Μαρίας Σκεπετάρα –Κοντρώση. Και μαζί , να μάς γνωρίσουν τις προτάσεις και τις σκέψεις τους  για την αξιοποίησή του. Εξ ορισμένων πάντως στοιχείων  πχ προκύπτει ( από αναμόρφωση  προϋπολογισμού κληροδοτήματος ), ότι το ταμειακό υπόλοιπο ανέρχεται στα 36.000 ευρώ περίπου. Και γεννάται αυθορμήτως το ερώτημα. Γιατί με τέτοιας τάξεως  αποθεματικό αποφασίστηκε η πώληση περιουσιακού στοιχείου??. Είναι νομίζω ένα πολύ λογικό ερώτημα , που μεταξύ των πολλών άλλων , χρήζει λογικοφανούς απαντήσεως!!! 

Ελπίζω εκ των τοπικών Αρχών , το σημερινό μου σημείωμα να εκθλιφτεί ως ανιδιοτελής και καλής θελήσεως επισήμανση , επωφελής για το κληροδότημα κι όχι ως μομφή όπως συνήθως και εντελώς αδίκως παρόμοια σημειώματα εκλαμβάνονται ή παρερμηνεύονται. 

                           Με ευθύνη και τιμή .     ΘΑΝΑΣΗΣ  ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ.