Τα βουνά μιλάνε με τον Άνεμο

    Σε εξήντα μέτρα περίπου φτάνω στην κορυφή της Οίτης Τούρλα. Το αρχικό αίσθημα της αδημονίας αντικαταστάθηκε στην ανάβαση από την περιέργεια, την οποία ξεπέρασε με την σειρά της η παρατήρηση, για να επικρατήσει τελικά ο Θαυμασμός.....

    Πίσω μου βλέπω έναν ανθρωποσυρμό να κινείται σταθερά, με σιγουριά, από τον Αετό την πρώτη κορυφή που είχε «κατακτήσει»,ως την κορφή της Τούρλας. Την οποία πριν λίγη  ώρα, είχαν «καβαλήσει» οι προπορευόμενοι τραβώντας για την κορφή της Οίτης Βλιτοτσούμαρο.

   Μου νεύουν και μου φωνάζουν από την πρώτη ομάδα (8 δικών μας) του Ορειβατικού Συλλόγου Άμφισσας, που μαζί με τον Αντρέα και τα παιδιά του, έχουν «πατήσει» στην κορυφή.

   Έχουμε περπατήσει 700 περίπου συμμετέχοντες, γυναίκες άντρες και παιδιά, στη διαδήλωση διαμαρτυρίας κατά της εγκατάστασης των Ανεμογεννητριών στην Οίτη, απόσταση 3.800 μέτρων. Από το διάσελο της Πάθενας στα 750 μέτρα υψόμετρο που συναντηθήκαμε, ως την κορφή της Τούρλας πάνω από τα 1.700 μέτρα.

   Έχουν έρθει από την Λαμία, το Νεοχώρι Υπάτης (πρώτο χωριό ακριβώς κάτω από τις βουνοκορφές), την Υπάτη, τη Μακρακώμη, το Λιανοκλάδι, από όλα τα μέρη του Δήμου Λαμιέων. Από το Γαρδίκι, την Καρδίτσα, την Ευρυτανία, την Αθήνα και εμείς από την Φωκίδα. Στρώμη, Μαυρολιθάρι, Άμφισσα, Ιτέα, Γαλαξίδι. Ο Ορειβατικός της Άμφισσας είναι στην ομάδα διοργανωτών της πορείας- ανάβασης διαμαρτυρίας.

   Στέκομαι πάνω στο ύψωμα της Τούρλας και γυρνάω το βλέμμα μου από Ανατολή σε Δύση και από τον Νότο στον Βορρά, αντικρύζοντας την Θάλασσα από τις Βουνοκορφές των Αρχέγονων βουνών.

   Μπροστά στην πορεία μας ορθώνεται η κορυφή Πύργος της Οίτης. Μας κρύβει τον Παρνασσό, κι όποιος αποφασίσει να συνεχίσει να φτάσει ως εκεί (κάποιοι το συζητάνε), θα πατήσει χιόνι (!) 24 Μάη.

   Κι ακολουθεί η Πυραμίδα της Γκιώνας, ο Κοκκινιάς, ο Κόρακας και η Πυραμίδα στα Βαρδούσια, η Σαράνταινα της Οξυάς, τα Κοκκάλια, η Καλιακούδα & η Χελιδόνα της Ευρυτανίας, το Βελούχι του Τυμφρηστού. Πίσω από την πεδιάδα της Ξυνιάδας η θολούρα στον ορίζοντα που σήκωσε η μεσημεριάτικη ώρα δεν μπορεί να κρύψει τον επιβλητικό όγκο του Ολύμπου και το όρος ‘Οθρυς προς την Μαγνησία.

    Αυτά τα περήφανα βουνά που δεσπόζουν μέσα στο «πανδαιμόνιο της φύσης» οι νέο-άνθρωποι αποφάσισαν να τα ταπεινώσουν.

    Σαρώνουν τις βουνοκορφές με ανεμογεννήτριες και στο όνομα του κέρδους εμπορευματοποιούν ότι υπάρχει, ότι κινείται, ότι ανασαίνει.

    Οι επενδυτές δεν «μένουν σπίτι» και το αιολικό λόμπυ δουλεύει με φουλ τις μηχανές. Εκσυγχρονίζει την Περιβαλλοντική Νομοθεσία εν μέσω της καραντίνας για τον Κορονοϊό. Τα τελευταία 10 χρόνια παρεμβαίνει κάθετα στις κυβερνήσεις της Ν.Δ., των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και πάλι της Ν.Δ. και καταφέρνει να παρατείνει την ισχύ των ΑΕΠΟ (Αποφάσεις Έγκρισης Περιβαλλοντικών Όρων) για τις ήδη εγκεκριμένες άδειες, ενώ παράλληλα παίρνει νέες άδειες εγκατάστασης. Ζητάει επενδύσεις ακόμα και μέσα στην καρδιά των προστατευόμενων περιοχών όπως οι Natura 2000. Προς διευκόλυνση κι αυτής της απαίτησης, η Κυβέρνηση συρρικνώνει ή ακόμα και καταργεί «επανασυστήνοντας» τους Φορείς Διαχείρισης Προστατευόμενων Περιοχών, όπως αυτόν του Παρνασσού πρόσφατα, δημιουργώντας για τους τύπους κάποια παραρτήματα κατά τόπους. Φτιάχνοντας ένα νέο Ν.Π.Ι.Δ. το οποίο θα ελέγχει πλήρως το Υπουργείο. Στην ουσία θα έχει ένα Αθηνοκεντρικό φορέα που θα βρίσκετε μακριά από το πεδίο του,από την στιγμή μάλιστα που θα εκλείπουν οι προστατευόμενες περιοχές.

    Το καπιταλιστικό μοντέλο οργάνωσης σήμερα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, είτε στο όνομα του εξ ορθολογισμού και του νοικοκυρέματος της Οικονομίας μέσω της παγκόσμιας οικονομικής φούσκας που προκάλεσε το ίδιο, είτε στο όνομα της Πανδημίας που κανείς δεν ξέρει από που μας ήρθε, αλλά στον ορίζοντα αρχίζει να διαφαίνεται μία φοβερή σύγκρουση τεράστιων οικονομικών συμφερόντων, θα μοιράσει «ακριβοδίκαια» όπως πάντα το σχέδιο επαναφοράς μας στην κανονικότητα.

 Το κόστος των αλλαγών- την εργασία με την μικρότερη αμοιβή, την ανεργία για όσους «δεν χρειάζονται», την ανασφάλεια και τους περιορισμούς - θα δώσει απλόχερα στις κυριαρχούμενες κοινωνικές τάξεις και ομάδες.

    Τα κέρδη θα τα «επωμιστούν» και θα παιδευτούν να τα σηκώσουν οι επενδυτές, οι κυρίαρχοι. Που δεν επιτρέπουν πια να υπάρχει ούτε υποψία πως κάποια μέρη μπορεί να παραμείνουν παρθένα και απάτητα. Πως μπορεί να παραμείνει έδαφος και τόπος ως Αναξιοποίητη πηγή κέρδους. 

    Το επιχείρημα πως μας δίνεται τώρα η ευκαιρία να επουλώσουμε τις πληγές μας από την οικονομική κρίση που βάθυνε περισσότερο ο κορονοϊός, είναι στα σκαριά. Θα το ακούσουμε σύντομα ως προπομπό ή επωδό ανάλογα με την περίπτωση, κάθε είδους αναπτυξιακής και επενδυτικής πρότασης.

    Εμείς, οι πολλοί και περισσότερο δοκιμαζόμενοι, πρέπει να κρατήσουμε τα μυαλά μας στην θέση τους. Η προσπάθεια και η πάλη για το μεροκάματο, για την επιβίωση των οικογενειών μας, για την Υγεία μας, δεν μπορεί να είναι απέναντι στον τόπο, δεν πρέπει να ανεχτούμε την καταστροφή του. Η υπεράσπισή του είναι κοινή και αδιαίρετη με την υπεράσπιση της ζωής μας.

   Γι’ αυτό εμείς που χθες μαζευτήκαμε στα ριζώματα του βουνού και ανεβήκαμε στις κορφές της Οίτης, δώσαμε όρκο στις νέες γενιές που έρχονται πως θα κρατήσουμε ζωντανό τον τόπο που μας άφησαν οι πατεράδες και οι παππούδες μας. Για να μπορούν να ζήσουν κι επόμενοι όπως ζούμε κι εμείς.

   Γιατί ο«κοπανιστός αέρας» που θα μας χρεώσουν οι ανεμογεννήτριες σε ενέργεια ηλεκτροπράσινη, (πόση χρειαζόμαστε άραγε; ) δεν αρκεί από μόνος του να μας ζήσει.

   Χρειαζόμαστε τα λιβάδια που θα καταπατήσουν, τα κοπάδια που αναγκαστικά θα διώξουν, μαζί με όλα τα άλλα τα πολύ «μικρά»  και «ασήμαντα» που θα διαλύσουν στον χρόνο, για μια Ισορροπημένη και Καλή Ζωή.

Τα βουνά προηγούνται!

Μέγκος Παναγιώτης                                                                                 ΙΤΕΑ 25-5-2020

δημοτικός σύμβουλος

Δήμου ΔΕΛΦΩΝ