Με παρακαταθήκη τον πολύμηνο αγώνα, συνεχίζουμε!

Οι μαζικές διεργασίες και η καθολική συμμετοχή στις κινητοποιήσεις έχουν αφήσει παρακαταθήκη στη ΛΑΡΚΟ

Του Δημήτρη ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ
Εργαζόμενου στη ΛΑΡΚΟ, μέλους της ΕΠ Ανατ. Στερεάς - Εύβοιας και του Γραφείου της ΤΕ Φθιώτιδας του ΚΚΕ.....

Μετρώντας ήδη πέντε μήνες πολύμορφων κινητοποιήσεων των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ, έχοντας την αμέριστη συμπαράσταση των εργαζομένων της χώρας και βλέποντας πλέον στην πράξη το σχέδιο «διάσωσης» της ΛΑΡΚΟ από την κυβέρνηση της ΝΔ, τρεις μήνες μετά την ψηφοφορία του σχετικού νόμου στη Βουλή, είναι απαραίτητο να γίνει ένας «λογαριασμός» από τη μεριά των εργαζομένων.

Στο ξεκίνημα των κινητοποιήσεων, οι εργαζόμενοι είχαν να αντιμετωπίσουν την πολιτική της ΕΕ, της κυβέρνησης της ΝΔ, των άλλων αστικών κομμάτων, ειδικά αυτών που κυβέρνησαν (ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ), τους μηχανισμούς τους σε Περιφέρειες και δήμους αλλά και μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Είχαν να αντιμετωπίσουν την τεράστια συκοφαντική εκστρατεία από μεγάλο τμήμα των ΜΜΕ.

Στην «πρώτη φάση» του αγώνα, πριν από την ψήφιση της τροπολογίας - έκτρωμα από την κυβέρνηση, όλοι οι παραπάνω μαζί επιχείρησαν να πείσουν τους εργαζόμενους πως η ιδιωτικοποίηση είναι προς το συμφέρον τους. Δεν τα κατάφεραν!

Αντίθετα, με την καθοριστική παρέμβαση των κομμουνιστών και άλλων πρωτοπόρων εργατών, μέσα από μαζικές διαδικασίες, οι εργαζόμενοι διαμόρφωσαν σε αντιπαράθεση με αυτούς τους σχεδιασμούς ένα ουσιαστικό πλαίσιο πάλης που συμπυκνώνεται στα εξής: Απόσυρση του νόμου - έκτρωμα, άμεση χρηματοδότηση από το κράτος, ώστε να εξασφαλιστούν η πλήρης λειτουργία του εργοστασίου και ο εκσυγχρονισμός του για την προστασία της υγείας και ασφάλειας των εργαζομένων, διασφάλιση όλων των θέσεων εργασίας και των μισθών, υπογραφή ικανοποιητικής ΣΣΕ.

Συνδικαλιστές που τάσσονταν υπέρ της ιδιωτικοποίησης, κάτω από την πίεση των ίδιων των εργατών αναγκάστηκαν να υιοθετήσουν το πλαίσιο γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά, χωρίς ωστόσο να πάψουν στιγμή να το υπονομεύουν στα μουλωχτά με κάθε τρόπο.

Στη «δεύτερη φάση» των κινητοποιήσεων, η ψήφιση της τροπολογίας σήμανε:

• Μείωση μισθών, Δώρων εορτών, επιδομάτων αδείας, συνολικά των αποδοχών, πάνω από 30%. Πρόβλεψη με νόμο για απολύσεις χωρίς αποζημιώσεις, δημιουργώντας προηγούμενο για το σύνολο των εργαζομένων της χώρας.
• Μεγάλη μείωση της παραγωγής, ίσα που να καλύπτει τις παραγγελίες του ενός πελάτη που έχει απομείνει (338 τόνοι νικελίου για τον Απρίλη, με τις πιο φιλόδοξες εκτιμήσεις να μην ξεπερνούν τους 250 τόνους για το Μάη), με ορατό πλέον το ενδεχόμενο να ανασταλεί εντελώς η λειτουργία του εργοστασίου στη Λάρυμνα λόγω έλλειψης μεταλλεύματος.
• Διαμόρφωση των όρων ώστε να γίνει ελκυστική η επιχείρηση στους επίδοξους επενδυτές, μέσα από τη διαδικασία της «εκκαθάρισης σε λειτουργία», που πρακτικά σημαίνει να την πάρουν καθαρή από τους εργαζόμενους και τα δικαιώματά τους.

Οι αρμόδιοι υπουργοί, Σταϊκούρας και Χατζηδάκης, έχουν αναλάβει «εργολαβικά» την προώθηση των αντεργατικών σχεδιασμών. Απ' τη μια «ενημερώνοντας» τους υποψήφιους αγοραστές ότι έως το τέλος της εκκαθάρισης η τιμή θα έχει πέσει, ώστε να διατηρηθεί το ενδιαφέρον τους. Απ' την άλλη διαρρέοντας στους εργαζόμενους - για να τρομοκρατήσουν και να διασπάσουν την ενότητά τους - ότι «όποιος αγοράσει τη ΛΑΡΚΟ πρέπει να είναι τρελός, άρα μη διεκδικείτε, μην αγωνίζεστε, για να μην τρομάξουν και φύγουν οι επενδυτές και τελικά κλείσει η επιχείρηση».

Οι εξελίξεις με τον διαφαινόμενο κίνδυνο να σταματήσει η παραγωγή, αποδεικνύουν ότι το κριτήριο με το οποίο τα εργοστάσια ανοιγοκλείνουν είναι αποκλειστικά η κερδοφορία του κεφαλαίου και οι επιχειρηματικοί σχεδιασμοί που την υπηρετούν, και όχι οι αγώνες των εργαζομένων για το δικαίωμα στην εργασία και το μεροκάματο. Αυτό επιβεβαιώνει και η πρόσφατη πείρα σε άλλες επιχειρήσεις του κλάδου του μετάλλου: «Χαλυβουργική», ΕΒΟ, «Χαλυβουργία», Ναυπηγεία...

Ο ίδιος ο στόχος της ιδιωτικοποίησης είναι που «σβήνει» το εργοστάσιο, απαξιώνει το σύνολο της εταιρείας, ασχέτως αν υπάρχουν τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες, οδηγώντας στην ανεργία και τη φτωχοποίηση εκατοντάδες οικογένειες εργαζομένων. Δηλαδή, δεν θα γλιτώσει ο εργαζόμενος από το «σφάξιμο» αν θα έρθει ο ιδιώτης, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Ο εργαζόμενος «σφάζεται» προκειμένου να έρθει ο ιδιώτης, με τους όρους που θα διασφαλιστεί η κερδοφορία που επιδιώκει.

Ξανάρχονται «ντυμένοι φίλοι οι εχθροί μας»

Σ' αυτό το πλαίσιο, τα υπόλοιπα αστικά κόμματα προσπαθούν μάταια να διαχωρίσουν τη θέση τους από την κυβέρνηση, χωρίς όμως να αμφισβητούν το στόχο της ιδιωτικοποίησης. Σε διάφορες συναντήσεις με τους εκπροσώπους των εργαζομένων, τους χτυπούν την πλάτη «αλληλέγγυα» και ψιθυρίζουν τα γνωστά περί «βιώσιμης ανάπτυξης» και «διασφάλισης των θέσεων εργασίας», όπως προ λίγων μηνών είχαν αναφέρει τόσο ο Τσίπρας όσο και η Γεννηματά.

Τρανό παράδειγμα αντιστροφής της πραγματικότητας και παραπλάνησης των εργαζομένων ήταν η πρόσφατη τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ, σε τηλεδιάσκεψη με εκπρόσωπους των εργαζομένων, με επικεφαλής την Αχτσιόγλου, όπου ως «λύση» πρότεινε την απορρόφηση ευρωπαϊκών πόρων για τη στήριξη της βιομηχανίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως δοκιμάστηκε ως κυβέρνηση και έχει δώσει δείγματα γραφής. Επί των ημερών του, η πορεία απαξίωσης και ιδιωτικοποίησης της ΛΑΡΚΟ δεν αντιστράφηκε και συνεχίστηκαν οι ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, με τους εργαζόμενους να μετρούν απώλειες. Ούτε βέβαια έπαψε το πρόστιμο της ΕΕ να αξιοποιείται ως «μοχλός» για τους σχεδιασμούς σε βάρος των εργαζομένων, όσο κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί τώρα να εξωραΐσει την Ευρωπαϊκή Ενωση και να την παρουσιάσει ως εν δυνάμει χρηματοδότη για τη «σωτηρία» τάχα της ΛΑΡΚΟ.

Το ΚΚΕ πολύτιμος συμπαραστάτης

Από την άλλη πλευρά το ΚΚΕ, σταθερά στο πλευρό των εργαζομένων, αντιπαλεύει με κάθε μέσο και τρόπο, εντός και κυρίως εκτός Βουλής, τον αντιλαϊκό σχεδιασμό ΕΕ - κυβέρνησης, κάτι που αναγνωρίζεται από το σύνολο των εργαζομένων, ανεξαρτήτως πολιτικής ή συνδικαλιστικής τοποθέτησης.

Δεν είναι τυχαίες οι φράσεις μεγάλης μερίδας των εργαζομένων, ότι «μόνο το ΚΚΕ» ή «μόνο ο "Ριζοσπάστης" και ο "902"» στήριξαν και στηρίζουν τους αγώνες των εργαζομένων στη ΛΑΡΚΟ, στα μεγαλειώδη συλλαλητήρια στην Αθήνα, στον κόμβο του Μαρτίνου και στη Χαλκίδα, την Πρωτομαγιά με την παρουσία του ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος στην πύλη του εργοστασίου. Που βλέπουν καθημερινά και έμπρακτα τη στήριξη των κομμουνιστών, σε αντίθεση με την αδιαφορία ή και τη χυδαία επίθεση των αστικών κομμάτων και ΜΜΕ.

Βλέποντας η κυβέρνηση το αγωνιστικό φρόνημα των εργαζομένων να μη λυγίζει, επιστρατεύει την τρομοκρατία και το φόβο της ανεργίας, έχοντας διαμορφώσει μηχανισμό που δουλεύει συστηματικά και στοχευμένα στο να διασπάσει τους εργαζόμενους. Αξιοποιώντας το έδαφος που έχει καλλιεργηθεί από όλες διαχρονικά τις κυβερνήσεις, με εργαζόμενους διαφορετικών αμοιβών και εργασιακών σχέσεων, γίνονται προσπάθειες να διαμορφωθούν όροι «κανιβαλισμού» μεταξύ των εργαζομένων.

Το ίδιο το σχέδιο των περικοπών είχε αυτόν το χαρακτήρα, με στόχο να ξεχάσουν οι εργαζόμενοι ότι φτωχοποιούνται και να ασχολούνται με το ποια κατηγορία χάνει περισσότερα ή λιγότερα. Παρ' όλες τις προσπάθειες, η κυβέρνηση και οι μηχανισμοί της έσπασαν τα μούτρα τους στην πρόσφατη μαζική συνέλευση των εργαζομένων, με τη συμμετοχή να ξεπερνά το 80% και το 75% των εργαζομένων να υπερψηφίζουν την κλιμάκωση της διεκδίκησης με πολύμορφες κινητοποιήσεις.

Η πρόταση πάλης του ΚΚΕ η πραγματική διέξοδος

Παρότι είναι ασαφές ακόμα ποιο σενάριο θα υπερισχύσει σε σχέση με το μέλλον της ΛΑΡΚΟ και τι μορφή θα πάρει, δηλαδή ποια μερίδα του εγχώριου και ξένου κεφαλαίου (κυρίως ευρωπαϊκού) θα ευνοηθεί, είναι σίγουρο ότι οι εξελίξεις με τη νέα καπιταλιστική οικονομική κρίση, στην Ελλάδα και διεθνώς, θα είναι καταλύτης.

Δεν έχει ακόμα διαφανεί πώς η κρίση θα επιδράσει στην αγορά των μετάλλων, συγκεκριμένα του νικελίου (τώρα η τιμή έχει σταθεροποιηθεί περί τα 12.000 δολάρια/τόνο, από 16.000 πριν από λίγο καιρό), του ανοξείδωτου χάλυβα, καθώς και στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, με ό,τι συνεπάγεται αυτή για τον κλάδο της ηλεκτροκίνησης.

Αυτά τα δεδομένα θα καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό αν θα διατηρήσει η ΛΑΡΚΟ το σημερινό παραγωγικό αντικείμενο ή θα επιταχυνθούν διαδικασίες για αξιοποίηση των εγχώριων κοιτασμάτων - και μοναδικών εντός ΕΕ - με ανάπτυξη νέων μεθόδων επεξεργασίας για την ικανοποίηση αναδυόμενων αγορών (π.χ. υδρομεταλλουργική μέθοδος επεξεργασίας - αγορά ηλεκτροκίνησης στο πλαίσιο της λεγόμενης «πράσινης» ανάπτυξης).

Αλλωστε, η πραγματοποίηση δύο ξεχωριστών διαγωνισμών για μεταλλεία και εργοστάσιο δίνει την ευελιξία στο κεφάλαιο, ή σε ανταγωνιστικά μεταξύ τους τμήματα, να μπορούν να επιλέξουν ανάλογα με τα συμφέροντά τους, πάντα με γνώμονα τη μέγιστη κερδοφορία τους.

Ενα είναι σίγουρο: Σε οποιοδήποτε από αυτά τα σενάρια, οι εργαζόμενοι θα είναι χαμένοι. Η αλήθεια είναι - και ομολογείται από τα πλέον επίσημα χείλη, των υπουργών - ότι δεν διασφαλίζονται ούτε οι θέσεις, ούτε οι σχέσεις εργασίας, ούτε βέβαια οι μισθοί.

Αποδεικνύεται μέρα με τη μέρα ολοένα και περισσότερο ότι ο μόνος δρόμος για τους εργαζόμενους είναι ο δρόμος του αγώνα, σημαδεύοντας τον πραγματικό αντίπαλο. Οι εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ έχουν τεράστια εμπειρία, ανεξαρτήτως σχέσης ή χρόνων εργασίας. Σε όλες τις περιπτώσεις, όταν ο αγώνας τους διασφάλιζε την ενότητα των εργαζομένων στη βάση του κοινού ταξικού συμφέροντος, τότε μετρούσαν θετικά βήματα και πετύχαιναν νίκες. Αντίθετα, όταν άκουγαν τις σειρήνες της διάσπασης και του δήθεν «ρεαλισμού», τότε μετρούσαν ήττες.

Μπροστά μας έχουμε μάχη σκληρή, που απαιτεί αντοχή, συσπείρωση, αξιοποίηση όλων των μορφών πάλης. Στον δρόμο αυτό είναι κρίσιμο σε κάθε φάση να διασφαλίζεται στο ακέραιο το πλαίσιο πάλης που έχει διαμορφωθεί, απομονώνοντας τις φωνές της δήθεν «ρεαλιστικής διαπραγμάτευσης», που διακινούνται από μηχανισμούς τόσο της κυβέρνησης όσο και της αντιπολίτευσης.

Η στρατηγική της ΕΕ και του κεφαλαίου θα παραμένει σταθερή, δεν γίνεται φιλολαϊκή με κανένα μείγμα διαχείρισης. Γι' αυτό οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να τρέφουν αυταπάτες ότι η σημερινή όπως και οι χτεσινές κυβερνήσεις, που υπηρετούν αυτήν τη στρατηγική, μπορούν να διαμορφώσουν όρους για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνατοτήτων της ΛΑΡΚΟ προς όφελος των εργαζομένων και του λαού.

Για να γίνει αυτό πρέπει να δυναμώσει η πάλη των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ, συνολικά του λαού, για να πάρουν οι εργαζόμενοι τα κλειδιά της οικονομίας και της εξουσίας στα χέρια τους, να γίνουν κυρίαρχοι του πλούτου που παράγουν. Να στηριχτεί η οργάνωση της παραγωγής στην υπεροχή του κεντρικού σχεδιασμού, για τη δημιουργία ενός ενιαίου μεταλλευτικού φορέα, που σε σύνδεση με τους υπόλοιπους κλάδους και με κριτήριο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, θα αξιοποιήσει τους νικελιούχους λατερίτες της χώρας μας, αξιοποιώντας και επεκτείνοντας στο έπακρο τις παραγωγικές δυνατότητες της ΛΑΡΚΟ.