NAI, ΦΟΒΑΜΑΙ!

Αργυρώ Λύτρα

Είμαστε κλεισμένοι στο σπίτι εδώ και 20 μέρες. Τηρούμε όλα τα «μέτρα ασφαλείας» με ευλάβεια και αυστηρότητα πολύ πριν ανακοινωθούν......

Άρα, λέει, δεν πρέπει να φοβάμαι! Αλλά φοβάμαι!

Η οικογένειά μου ανήκει στις "ευπαθείς ομάδες". Αυτό όμως δεν είναι κάτι που συνέβη με την έλευση του κορωναϊού. Ευπαθείς ήμασταν και νωρίτερα. Δεν είναι ο κορωναϊός ο ίδιος που με κάνει να φοβάμαι. Δεν είναι ο κορωναϊός ο ίδιος που μας κάνει ευπαθείς. Εξάλλου, είπαμε, είμαστε κλεισμένοι στο σπίτι μας 20 μέρες. Στην πραγματικότητα είμαστε κλεισμένοι στο σπίτι μας πολύ περισσότερες μέρες, ίσως και χρόνια… δεν μπορώ να θυμηθώ. Για αυτό φοβάμαι.

Φοβάμαι γιατί εμείς την απομόνωση την έχουμε συνηθίσει. Φοβάμαι γιατί οι γύρω μας δεν καταλαβαίνουν για ποιο λόγο την έχουμε συνηθίσει. Φοβάμαι γιατί δεν καταλαβαίνουν το γιατί η απομόνωση έχει για μας μια τέτοια ευκολία. Φοβάμαι γιατί ίσως άλλοι θεωρούν ότι τούτη η απομόνωση έχει την ίδια με την πάντοτε ευκολία.

Φοβάμαι όχι γιατί η απομόνωση του τώρα θεωρείται αυτονόητη αλλά γιατί η απομόνωση του πάντοτε θεωρείται αυτονόητη.

Φοβάμαι γιατί η απομόνωση του άλλοτε φέρνει τους ανθρώπους σπίτι μας για να μας προσφέρουν υπηρεσίες υγείας, φροντίδας, αποκατάστασης. Φοβάμαι γιατί η απομόνωση του τώρα δεν επιτρέπει σε κανέναν να έρχεται. Γιατί το κράτος δεν μας αναγνωρίζει την ανάγκη βοήθειας στο σπίτι. Γιατί μας επιβάλλει πάντα απομόνωση αφού τίποτα δεν έχει για μας έξω από το σπίτι. Γιατί δεν μας αναγνωρίζει ότι χρειαζόμαστε βοήθεια μέσα στο σπίτι, δεν μας στέλνει βοηθούς στο σπίτι. Τους βοηθούς μας τους βρίσκουμε μόνοι και μόνες μας. Και γιατί οι άνθρωποι που μας βοηθούν έχουν κι άλλη απασχόληση γιατί δεν μπορούν να ζήσουν μόνο βοηθώντας μας. Κι έτσι πηγαίνουν στις δουλειές τους. Και τώρα δεν μπορούν να έρθουν να βοηθήσουν κι εμάς. Κι έτσι μένουμε σπίτι χωρίς βοήθεια. Κι έτσι η απομόνωση του τώρα γίνεται για μας πιο εύκολη γιατί μοιάζει περισσότερο με εκείνη του πάντοτε κι ακόμη πιο επικίνδυνη γιατί είναι πιο απομόνωση από εκείνη του πάντοτε. Για αυτό φοβάμαι!

Φοβάμαι γιατί στην πραγματικότητα, οι πολλοί, μας έχετε ξεχάσει. Έχετε ξεχάσει την απομόνωσή μας του πάντοτε και δεν καταλαβαίνετε ότι η απομόνωση του τώρα για μας δεν είναι ασφαλής, δεν είναι ακίνδυνη. Φοβάμαι γιατί, οι πολλοί, μας έχετε ξεγράψει ήδη. Γιατί θεωρείτε ανακουφιστικό που αυτός ο ιός είναι επικίνδυνος για όποιον δεν είναι από πριν καλά. Φοβάμαι γιατί μας θεωρείτε ευπαθείς επειδή δεν είμαστε καλά. Φοβάμαι επειδή νομίζετε ότι πρέπει να γίνουμε καλά για να μην είμαστε ευπαθείς.

Όχι, δεν φοβάμαι επειδή «δεν είμαστε καλά». Φοβάμαι επειδή προσπαθείτε να μας κάνετε καλά. Επειδή δεν δέχεστε ότι μπορούμε να ζούμε καλά ακόμη κι αν δεν είμαστε «καλά». Όχι δεν φοβάμαι επειδή είμαστε ευπαθείς στον κορωναϊό. Φοβάμαι επειδή είμαστε ευπαθείς στη ζωή. Στη ζωή που ενορχηστρώνουν οι απαθείς.

Όχι, δεν φοβάμαι τις βλάβες στα σώματά μας που μας κάνουν ευπαθείς στον κορωναϊό. Αυτό θα περάσει. Αυτό που δεν θα περάσει μαζί με τον κορωναϊο είναι η πεποίθηση ότι η ζωή των ευπαθών δεν μετράει όπως των άλλων. Μετράει μόνο ότι η προστασία της είναι ακριβότερη. Μετράει ότι σε τελική ανάλυση θεωρείται δικαιολογημένη από την «ευπάθειά» τους η απειλή της ζωής τους. Κι αυτό είναι εκείνο που μας κάνει και στον κορωναϊό ευπαθέστερους. Και ναι! Ύστερα από 20 μέρες απομόνωσης φοβάμαι!

Είχα αποφασίσει να μην κάνω τούτες τις ώρες κριτική στον πρωθυπουργό. Είχα αποφασίσει ότι η προσπάθεια της κυβέρνησης (όποια κι αν είναι) να διαχειριστεί μια κρίση θέλει μόνο συνεργασία, πειθαρχία και υπευθυνότητα. Βλέποντας όμως ότι η πλειονότητα των συμπολιτών μου συμμορφώνονται (ή εμπράκτως εναντιώνονται) στα προστατευτικά μέτρα ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης, ύστερα από 20 μέρες απομόνωσης, στρέφω την προσοχή μου στα μέτρα καθ΄ εαυτά.

Ποια είναι λοιπόν τα επιπλέον μέτρα προστασίας για τους ευπαθείς κύριε πρωθυπουργέ;

Ποιοι είναι οι ευπαθείς κύριε πρωθυπουργέ; Γνωρίζετε; Γνωρίζετε τι χρειάζονται;

Γνωρίζετε αν ανάμεσα στους/τις «ευπαθείς» συγκαταλέγονται και νέοι/ες δημόσιοι λειτουργοί με χρόνιες βλάβες – ακόμη και νοσοκομειακοί γιατροί και νοσηλευτές/ριες που «οφείλουν» να παραμένουν εργαζόμενοι/ες;

Πως θα «μείνουν σπίτι» τους αν νοσήσουν με «ήπια συμπτώματα» οι ανάπηροι/ες; Πως προστατεύονται οι βοηθοί και οι φροντιστές τους ως δυνάμει φορείς του ιού εφ’ όσον οφείλουν να είναι εργαζόμενοι/ες;

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ναι φοβάμαι! Παρά την απομόνωση! Γιατί η απομόνωση ίσως μας προστατεύσει από τον ιό. Δεν μας προστατεύει όμως από τη ζωή. Τη ζωή που είναι φτιαγμένοι μόνο για απαθείς. Και για αυτό, ναι, φοβάμαι!