Ο συντηρητισμός στην έσχατη μορφή του, αυτή του Τραμπ που λέει «δεν αναλαμβάνω ευθύνη για ότι γίνει», στα κλειστά επιστημονικά δεδομένα λόγω προσδοκίας κέρδους.

Αφροδίτη Παπαθανάση

Τα τελευταία χρόνια διαβάζαμε αναλύσεις, έρευνες και άρθρα και εκφράζαμε θέση και γνώμη ανάλογα με τα πιστεύω μας, για τις νέες εξελίξεις και προκλήσεις που φέρνει η δεκαετία:....

-      4^η τεχνολογική επανάσταση, με τα ερωτήματα τι θα γίνει στην αγορά εργασίας και αν η κοινωνία και ο απλός πολίτης θα έχει ωφέλεια από τις εξελίξεις ή το νέο πλεόνασμα θα κατανεμηθεί εκ νέου στους γίγαντες της αγοράς,

-      Επιστημονική έρευνα, τα θαύματα της επιστήμης στα πεδία των φαρμάκων και της Ιατρικής, αλλά και το κόστος πρόσβασης σε αυτά ή και του ποιοι – πολιτικά, ιδεολογικά, επιλέγουν την δυνατότητα της ελεύθερης πρόσβασης με μεταφορά κόστους στο κράτος πρόνοιας και ποιοι όχι, παραμένοντας στο μοντέλο των αγορών,

-      Κλιματική κρίση, οι συνέπειες της στην αλυσίδα διατροφής, στον τρόπο που ζούμε, στο κόστος αντιμετώπισης φυσικών καταστροφών, τα μέτρα και οι πρωτοβουλίες που πρέπει να ληφθούν για όσους πιστεύουν στην δράση και τον χλευασμό όλων αυτών, την άρνηση τους για να πάρουν μέτρα, από όσους πιστεύουν πως τίποτε συνταρακτικό δεν γίνεται,

-      Ένταση κίνησης μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών από Αφρική και Ανατολή προς Ευρώπη, 

-      Έξαρση φαινομένων πανδημιών,

-      Πρόκληση στη Δημοκρατία και τους Δημοκρατικούς Θεσμούς από την «υστέρηση» της Πολιτικής έναντι Αγορών και συμφερόντων, από την ανεξέλεγκτη κίνηση κεφαλαίων σε φορολογικούς παραδείσους σε βάρος των κοινωνιών, από τον κυκλώνα της παραπληροφόρησης και των fake news.

Όσοι γράφουμε και προβληματιζόμαστε για τα πολύ βασικά στοιχεία αυτών των προκλήσεων, νομίζω, έχουμε χαρακτηριστεί λίγο «βαρετοί». Η διαχείριση, πολιτική, κοινωνική, της αυτοδιοίκησης στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, χαρακτηρίζεται από έλλειψη πόρων, εργαλείων ή και δυνατοτήτων, για να δούμε πως το νήμα δεν ξετυλίγεται το 1990, ούτε καν το 2010. 

Οι προκλήσεις πολλαπλασιάστηκαν γεωμετρικά, όσον εμείς παλεύαμε στην δεκαετία της κρίσης . Δεκαετία στην Ελλάδα, γιατί το πολιτικό σύστημα, αυτό που ανήκει στη συντήρηση με ή χωρίς ταμπέλες, σύστημα επέλεξε διχασμούς αντί εθνικής προσπάθειας, τρία χρόνια μέσο όρο η κρίση στις υπόλοιπες χώρες όπου υπήρξε συναίνεση.

Τώρα, ως ανεύθυνοι νεοέλληνες, καλούμαστε να περάσουμε σειρά βαριών άλυτων προβλημάτων στα πιτσιρίκια, στη νέα γενεά. Δεν λέω πως υπήρξαν ηλικίες ή εργασιακές ομάδες που δεν βασανίστηκαν και γονάτισαν στην κρίση. Όλοι κουραστήκαμε, άνεργοι, αυτοαπασχολούμενοι, συνταξιούχοι. Επιτρέψαμε όμως μια «αφασία» στο πολιτικό σύστημα, θέλουμε αρεστούς και λόγια συγκίνησης ή επανάστασης , όταν ο ρόλος τους είναι να προβλέπουν , πολιτικά – ιδεολογικά να αποφασίζουν, να δίνουν λύσεις. Όχι να είναι κολλητοί μας, ή να διορίζουν τους κολλητούς τους.

Και αυτή η κρίση θα περάσει αφήνοντας πληγές. Θα χάσουμε φίλους, γονείς, συγγενείς. Θα μας τσακίσει εκ νέου οικονομικά. Θα περάσει όμως. Και θα είναι το λιγότερο δυνατόν επώδυνη αν κάνουμε αυτό που μας λέει ο Επιστημονικός Κόσμος, αν βοηθήσουμε την Αυτοδιοίκηση και την Πολιτεία να εφαρμόσει μέτρα.

Είναι ένα τεστ του τι σημαίνει απειλή, θα είναι κλάμα γοερό όταν θα χάσουμε ανθρώπους, αδικία όταν θα αισθανθούμε αδύναμοι. Θα είναι ένα τεστ για τους πολεμοχαρείς που θεωρούν πιο δυνατά τα μέτρα πολέμου από την εξάντληση κάθε τελευταίου βήματος για διπλωματικές λύσεις.

Θεωρούσα, περίπου δέκα χρόνια πριν, βλέποντας online τις συνέπειες της έκρηξης του εργοστασίου πυρηνικής ενέργειας στη Φουκοσίμα στην Ιαπωνία, την εξέλιξη της «Αραβικής Άνοιξης « και την κρίση στην Ευρώπη, όπου χώρες μετά την Ελλάδα γονάτιζαν από στην κρίση από τον πόλεμο των αγορών, ότι έβλεπα μπροστά μου το νέο κόσμο που γεννιέται. Κόσμος άδικος και επικίνδυνος.

Και τώρα ήρθε η σειρά της πανδημίας και σίγουρα όλα τώρα πραγματικά άλλαξαν. Όχι μόνο από την θλίψη και τις αντοχές των κοινωνιών, αλλά από τον πόλεμο συμφερόντων γύρω από το εμβόλιο, για το ποιοι και πως θα έχουν πρόσβαση σε αυτό – αντί να υπάρξει μια ανοιχτή επικοινωνία, ανταλλαγή στοιχείων, βοήθεια. Ο συντηρητισμός στην έσχατη  μορφή του, αυτή του Τραμπ που λέει «δεν αναλαμβάνω ευθύνη για ότι γίνει», στα κλειστά επιστημονικά δεδομένα λόγω προσδοκίας κέρδους, στην καθυστέρηση ή και άρνηση αλληλοβοήθειας μεταξύ των κρατών, στη μάχη του Ιατρικού Κόσμου με την άρνηση θρησκευτικών Ηγετών να συνεργασθούν, μοιάζει να έχει κερδίσει.

Μας βοηθάει αυτό; πέρα από κόμματα και τι ψηφίζει ή θέλει να ψηφίζει ο καθένας. Βοηθά μια κοινωνία χωρίς δικαιώματα, χαμένη σε δοξασίες, παραπληροφόρηση με ηγέτες ανεπαρκείς;

Και επειδή αυτά που γίνονται δεν αφορούν μόνο εμάς, το «τομάρι» μας, αφορούν τα παιδιά, τα ανίψια τα εγγόνια σας, δείτε πως αλλάζουμε, άμεσα. Συμπεριφορές, αιτήματα δικαίου, κοινωνίες που συνεργάζονται.

Παράλληλα ή μέρος ΙΙ του κειμένου αν θέλετε :

Καταστάσεις σε κόκκινο όπως τώρα με ζητήματα πολιτικής προστασίας, πιστεύω σιγά σιγά θα φέρουν εκ νέου την συζήτηση σε θέματα δημοσίου συμφέροντος, εργασιακής ευθύνης αλλά και προστασίας και κόστους προϊόντων και υπηρεσιών.

Δηλαδή, σε καταστάσεις κρίσεων επίσης να δούμε:
- πόσο θα αντέξουν τα φορτία, οι ηλεκτρονικές υποδομές και επικοινωνίες, αλλά και ποιά η ευθύνη των εταιρειών για δωρεάν παροχή ή χαμηλότερες χρεώσεις στους καταναλωτές,
Αρχές της θητείας του ο Πρωθυπουργός συναντήθηκε με παρόχους τηλεφωνίας και internet και με τράπεζες για κόστος χρεώσεων. Από τότε περιμένουμε.
Τώρα όμως είναι κρίση.

- τα logistics των τροφίμων και βασικών ειδών πρώτης ανάγκης, των φαρμακευτικών ειδών κλπ θα είναι στην καλή "συνείδηση" του εμπορίου ή θα πρέπει αρμόδιες αρχές να έχουν εικόνα αποθεμάτων και μέτρων διατίμησης κατά της αισχροκέρδειας;;

- οι κρίσεις του 2010 και του 2015 επέκτειναν την ανεργία. Ακόμη δεν ξέρουμε πως θα βγούμε από αυτή την περιπέτεια με τίμημα σε θέσεις εργασίας. Και με ποιες αλλαγές στην εργασία από σπίτι, με ποια δικαιώματα , θα είναι η συζήτηση στα χρόνια που θα ακολουθήσουν.

- ποιο ασφαλιστικό μπορεί να αντέξει και ανεργία και κρίσεις εξωγενείς; πως θα χρηματοδοτηθεί τελικά;

- παράλληλα, τώρα, οι εργαζόμενοι σε Υγεία σηκώνουν απίστευτο βάρος, αλλά και οι εργαζόμενοι σε super market, σε μέσα μαζικής μεταφοράς, βρίσκονται κοντά σε πιθανό κρούσμα, όταν οι υπόλοιποι είμαστε σπίτι. Το ανάλογο συμβαίνει με πυροσβεστικό σώμα τα καλοκαίρια ή με σώματα ασφαλείας. Ζουν μια πραγματικότητα "επίταξης" και θα πρέπει να τεθεί ξανά στο τραπέζι η συζήτηση για ζητήματα απασχόλησης, Υγείας, Υγιεινής της Εργασίας, αμοιβών ή ασφαλιστικών παροχών.

- που το παραπάνω επαναφέρει τη συζήτηση περί Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα και ποιος τελικά σηκώνει το βάρος ειδικά στο χώρο της Υγείας, 

- τι βλέπουμε, τι ακούμε και τι διαβάζουμε στην παντοκρατορία των fake news, το είδαμε και με Έβρο, βάζει επιτακτικά στο τραπέζι ζητήματα αναγκαστικού ελέγχου των "πληροφοριών " και των ιστοσελίδων από τα social media. Αν ο παραλογισμός με τα fake news δεν μαζευτεί γρήγορα και με εθνικά ζητήματα ανοιχτά, θα το πληρώσουμε βαριά.
Την ανάγκη αυτοέλεγχου και αυτοσεβασμού του λειτουργήματός της δημοσιογραφίας και των ΜΜΕ την κατανοούμε όλοι από τον κατήφορο που βλέπουμε σε "εθνικά " κέντρα

- Την διαχείριση της κρίσης την έχει το οργανωμένο κράτος. Όχι οι προοδευτικοί ή μη ιεράρχες. Και αυτό από την πρώτη ώρα.

Όσοι συζητούμε περί πολιτικής, κάνουμε κριτική ή απλά αερολογούμε γενικώς, ας σκεφτούμε τι πολιτικά θα θέλαμε και πως μπορεί να ανοίξει η συζήτηση και για τα παρακάτω:

- Οι πληροφορίες των εταιρειών έρευνας και φαρμάκων σε επιδημιολογικές καταστάσεις, ανήκουν αποκλειστικά σε αυτές;

- Σε κρίσεις οι υποδομές internet είναι επαρκείς;; πως χρεώνονται στον πολίτη;;

Με χαρά βλέπουμε δημόσιες βιβλιοθήκες και κέντρα πολιτισμού να ανοίγουν- εδώ και καιρό- δεδομένα δωρεάν για περιήγηση σε μουσεία, για δωρεάν ανάγνωση βιβλίων για θεατρικές παραστάσεις και όπερα.

- Δυσκολευόμαστε όμως ακόμη στο ηλεκτρονικό σχολείο όταν είναι δεδομένο ακόμη και στη Μογγολία.

Δυσκολευόμαστε στο να καθοδηγήσουμε οργανωμένα τις πόλεις μας, όταν δεν έχουμε επαρκείς υποδομές ηλεκτρονικής διακυβέρνησης. Όταν δεν έχουμε στελέχη κοινωνικών λειτουργών που να έχουν την ακτινογραφία των περισσότερο ευάλωτων.

- Είμαστε λίγο στον κόσμο μας – να μη γράψω ρατσιστές -  γιατί θεωρούμε ότι οι κρίσεις αφορούν εμάς και το σπίτι μας. Συνεπώς ΔΕΝ διαχειριζόμαστε σωστά κρίσεις, τώρα για παράδειγμα την επιδημία, η οποία:

- Αφορά και τους άστεγους και τους μοναχούς εγκαταλειμμένους στα σπίτια τους με ή χωρίς ρεύμα, αφορούν προσφυγές, μετανάστες που στοιβάζονται τη στιγμή αυτη σε καταυλισμούς παρά τις συνεχείς εκκλήσεις Γιατρών. Αφορά τους Ρομά που δεν ξέρω αν μπήκε κάποια δομή σε κόπο να τους ενημερώσει.

Αφορά όσους έχουν άσυλο και τους ζητήθηκε, υπό το βάρος της κούρασης του κόσμου με το μεταναστευτικό και την ανησυχία από το Έβρο, να φύγουν άμεσα από δομές φιλοξενίας και να τους κοπεί επίδομα. Δηλ τώρα, όλα κλειστά, να βγάλουμε μερικές ακόμη οικογένειες στο δρόμο... οι οποίοι εκτεθειμένοι είναι περισσότερο εύκολο να νοσήσουν.

Αυτά για όταν η μικροπολιτική – να μη γράφω ακροδεξιά συμπεριφορά - προηγείται ξέχνα συνθήκες κινδύνου και κρίση...

Καλή δύναμη σε όλους.

Η διαφωνία μεταξύ μας είναι δύναμη και τροφή για σκέψη, η βλακεία δεν παλεύεται και ο ατομισμός και η απροσεξία αυτές τις εποχές θα στοιχήσει σε αγαπημένα μας πρόσωπα. Ας προσέξουμε λοιπόν πολύ.